คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ถูกใจ
ที่ร้านอาหารแห่งหนึ่ง ในเขตของ มหาวิทยาลัย
แป้ง บิว และสู่ฝันนั่งลง พร้อมๆกันกับหวาน
“อืม!!! ทุกคนรอก่อนนะ เจ้าภาพมื้อนี้กำลังเดินทางมา”
แป้งกับบิวขำ แต่สู่ฝันยิ้มเฉื่อยๆ ดูไม่ค่อยไว้ใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเท่าไหร่ ผู้ชายสองคนเดินเข้ามาในร้าน คนแรกออกจะดูท่าทางสมาร์ตใส่แว่นสีดำเดินเข้ามา ส่วนคนที่สอง เดินธรรมดาแต่งตัวเรียบร้อยสมกับเป็นนักศึกษา ทั้งคู่เดินตรงมาที่โต๊ะที่หวานนั่งอยู่
“พี่วิน!!! พี่บาส!!!”
บาสถอดแว่นตาออกแล้วยิ้ม กวินมองที่หวาน ก่อนจะกวาดสายตามองทุกๆคน ตั้งแต่ แป้ง บิว มาจนคนสุดท้ายก็คือ สู่ฝัน
ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาอย่างอัศจรรย์ในหัวใจ คล้ายๆกับหัวใจทั้งดวงของเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัว หลุดลอยออกไปจากอก สู่ฝันมองกวินด้วยสีหน้าอึ้งเมื่อได้เห็นเช่นกัน แต่ก็เก็บอาการไว้ และยิ้มให้กับกวิน
“นี่ คนที่หล่อๆ สูงๆ ขาวๆ ตี๋ๆ คือพี่วินนะ พี่ชายของหวานเอง เรียนแพทย์ ปีสองแล้ว”
“เรียนแพทย์ ดูดีจัง!!!”
แป้งกับบิวพูดออกมาอย่างประทับใจเมื่อได้เจอกับกวิน หวานมองสู่ฝันก่อนจะยิ้มให้
“ส่วนนี่ พี่บาส เรียนนิติศาสตร์คะ ใครไม่รู้จักจริงๆ คิดว่าเรียนศิลป์นะ พี่แกเป็นคนบ้าๆบอๆ”
“อ้าว!!! หวาน ทำไมว่า พี่ต่อหน้าสาวๆอย่างนี้ พี่เสียหายนะ”
ทุกคนขำที่บาสทำสีหน้าโมโห กวินมองทุกคนด้วยรอยยิ้มอย่างไมตรี
“ยินดีที่ได้รู้จักครับ พี่ชื่อกวินนะครับ เรียนที่คณะแพทยศาสตร์ ครับ”
“นี่บิวกับแป้งคะ เรียนพยาบาล ปีหนึ่งคะ^^”
แป้ง กับบิว ต่างก็ยิ้มให้กวินอย่างสนใจ กวินมองมาที่สู่ฝันที่ท่าทางอายๆอยู่
“เอ่อ!!! ชื่อ สู่ฝันคะ เรียนคณะพยาบาล ปีหนึ่งค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักพี่วินนะคะ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างเป็นกันเอง หวานมองก่อนจะยิ้มอย่างดีใจที่ทั้งสองรู้จักกัน
“เอาเป็นว่าไม่เสียเวลากันแล้วนะ อยากกินอะไรสั่งเลย พี่เลี้ยงเอง”
กวินพูดขึ้นอย่างเป็นกันเอง ก่อนที่แป้งกับบิวจะใจละลาย
“พี่วินนี่ ใจดีจังเลยนะคะเนี่ย เลี้ยงข้าวพวกเราด้วย”
“เปล่าหรอก หารกันนะ คนละร้อย”
“ฮ้า!!!!”
เสียงของสู่ฝันอุทานออกมา ทำเอาทุกคนตกใจ โดยเฉพาะกวิน
“พี่ล้อเล่นนะ!!!! ฝัน”
“เอ่อ!!! ขอโทษคะ พอดีว่าฝันสะอึกนิดหน่อย อึก อึก!!!”
สู่ฝันทำหน้าสะอึก เพื่อกลบอาการตกใจ กวินแอบขำนิดๆ
“กินน้ำไหมฝัน”
“ไม่เป็นไรคะ เดี๋ยวมันก็หาย”
สู่ฝันทำหน้าแหย๋ๆอายๆ แป้งพูดขึ้น
“ฝันก็อย่างนี้แหละคะ โรคงกกำเริบแรงไปนิดๆ เลยออกอาการ”
สู่ฝันค้อนแป้งนิดๆทุกคนขำโดยเฉพาะกวิน แล้วทั้งหมดก็รับประทานอาหารด้วยกันอย่างมีความสุข
กวินมองแอบมองสู่ฝันในขณะที่สู่ฝันก็ไม่เห็นว่ากวินมอง และในขณะเดียวกันสู่ฝันก็มองกวินในขณะที่กวินไม่เห็นแววตาของสู่ฝัน
หวานมองทั้งสองที่มองกันไปมองกันมา ก่อนจะภาวนาว่า ขอให้ทั้งสองมองเห็นกันสักทีและในที่สุด ทั้งสองก็เงยหน้าขึ้นมามองกัน พร้อมๆกัน สายตาของกวินสบตากับสู่ฝัน สู่ฝันมองอย่างอึ้งๆ หวานมองก่อนจะแอบยิ้มแล้วกระแอม ทุกคนตกใจ
“เป็นอะไรหรือเปล่า หวาน!!!”
“เปล่าคะ น้ำส้มมันหวานไปนิด”
ทุกคนเข้าใจหวาน ก่อนที่กวินกับสู่ฝันจะเลิกสบตากัน แล้วหันไปทางอื่นเพื่อกลบเกลื่อนความเขินอาย
…
ที่บ้านของกวิน กวินมานั่งเล่นกีตาร์ที่ม้าหินอ่อนหน้าบ้าน หวานเดินออกมา มองเห็นสีหน้าของกวินที่มีความสุข แล้วยิ้มตาม
“แหม!!! คืนนี้พระจันทร์สวยจังเลยนะคะ พี่วิน”
หวานพูดขึ้น แล้วมองกวินที่เงยหน้าขึ้นแหงนมองดูฟ้าอย่างเพลินจนลืมว่า วันนี้เป็นคืนเดือนมืด ก่อนจะตกใจหันมาหาหวานที่ยืนขำอยู่ แล้วขำ
“หวาน!!! ดึกแล้วยังไม่นอนอีกหรอ”
“แหม!!!ก็อาการของพี่วินเป็นเอามากขนาดนี้ หวานจะหลับลงหรอคะเนี่ย?”
“อะไร!!! พี่ไม่ได้เป็นอะไรนี่”
“เหรอคะ!! กะจะไปซ้อมกีตาร์ไปเล่นให้สาวไหนฟังคะเนี่ย??”
หวานแซวกวิน แล้วเดินขึ้นบ้านไป กวินยิ้มออกมาอย่างอดไม่ได้
กวินมองดาวที่ส่องประกายบนท้องฟ้าแล้วยิ้มอย่างมีความสุข ในใจก็ได้แต่คิดถึงใบหน้าและคำพูดของสู่ฝัน ที่ดูเหมือนจะทำให้กวินยิ้มได้อย่างไม่มีวันหุบเลยทีเดียว
ในใจของกวินก็แอบซ่อนความหวังไว้เช่นกัน...
ความคิดเห็น