ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 3 ความห่วงใย

วันรุ่งขึ้น..
        ท้องฟ้าอากาศแจ่มใส ปลาดาวที่นอนหลับอยู่ในบ้านฟื้นขึ้นก่อนจะเหยียดแขน มองออกไปทางทะเลด้วยจิตใจที่เบิกบาน

          เมื่อคืนเธอนอนอยู่ที่บ้านเพียงลำพัง ตั้งแต่หาดออกเรือไป เขาก็ทิ้งให้เธออยู่คนเดียวโดยไม่สนใจใยดีอะไร

          เรือของหาดได้มาจากเทียบท่าที่ฝั่ง ก่อนที่หาดจะกระโดดลงเรือพร้อมกับแบกเข่งปลาไว้บนบ่า เดินตรงมาที่บ้านของเขา หาดมองปลาดาวด้วยสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ ก่อนที่เขาจะหัวเราะเยาะขึ้นมาเสียงดัง ปลาดาวยืนมองหาดด้วยความแปลกใจว่าเขาหัวเราะอะไร

“ฮ่าๆๆ… ท่าทางลูกคุณหนูแบบนี้ นอนกินบ้านกินเมืองซ่ะขนาดนี้ จะทำอะไรเป็นได้ว่ะ?”

          หาดพูดจาดูถูกถากถางปลาดาว ก่อนจะวางเข่งปลาไว้ที่แคร่ไม้ไผ่หน้าบ้านอย่างแรง แล้วเดินไปที่ตุ่มเพื่อตักน้ำล้างหน้า ปลาดาวเดินตามไปยืนมองหาดอยู่ข้างหลัง

“ฉันเป็นถึงระดับดอกเตอร์ ไม่ใช่คุณหนูไฮโซที่ชอบใช้ชีวิตอยู่บนกองเงินกองทองอย่างที่นายเข้าใจ..”

“อ้อ!! งั้นหรอ? ฮ่าๆๆๆ”

        หาดคว้าผ้าขาวม้ามาเช็ดที่ใบหน้า ก่อนที่เขาจะหันมามองปลาดาว ที่ยืนกอดอกอยู่ หาดยิ้มเจ้าเล่ห์แล้วเดินไปหลังบ้าน จับเอาถังน้ำกับไม้คาน แล้วโยนไปใส่ตรงหน้าปลาดาว

“ว้าย!!”

          ปลาดาวร้องเสียงหลง เพราะถังน้ำกับไม้คานเกือบจะโดนหน้าเธอ หาดมองก่อนจะยิ้มเยาะ ปลาดาวหันมามองหาดด้วยความเจ็บใจ

“ด้านหลังบ้าน เดินตรงไป จะมีลำธาร”

 “แล้วนายจะให้ฉันทำอะไร?”

        หาดยิ้มเยาะแล้วเดินมาใกล้ๆปลาดาวที่ทำสีหน้าไม่พอใจใส่เขา ปลาดาวได้แต่ก้าวเท้าถอยหลังเพราะไม่อยากให้หาดเข้ามาชิดตัวเธอ

“หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จ เธอช่วยไปตักน้ำมาใส่ตุ่มทุกตุ่มให้เต็มด้วย เข้าใจมั้ยครับ? คุณดอกเตอร์!!”

        เขาพูดจบ ก่อนที่จะถอดเสื้อออกมาต่อหน้าปลาดาว

        “ว้าย!! ไอ้บ้า…”

        ปลาดาวรีบเอามือปิดดวงตาของตัวเอง ก่อนจะรีบถือถังน้ำและคานไม้ไปที่หน้าบ้าน ปลาดาวนั่งหันหลังให้กับหาดโดยที่ไม่หันมามอง หาดวางเสื้อของเขาไว้บนราวตากผ้าแล้วยิ้มเยาะ ก่อนที่เขาจะเข้าไปอาบน้ำ

          หลังจากที่หาดอาบน้ำใส่เสื้อผ้าเสร็จ เขาก็เดินออกมาที่หน้าบ้าน ก็พบว่าปลาดาวไม่ได้นั่งอยู่ตรงที่แคร่ไม้แล้ว หาดยิ้มเยาะก่อนจะเดินขึ้นไปบนบ้าน     

          ทันใดนั้น..ก็ได้มีเสียงเด็กชายคนหนึ่งรีบวิ่งตะโกนมาแต่ไกล

“พี่หาด!! ช่วยด้วย พี่หาด!!”

        หาดมองจ้อนที่หยุดวิ่งและหายใจเหนื่อยหอบ ก่อนจะเอ่ยถาม

“อะไรว่ะ..ไอ้จ้อน!”

“ลุงเอิบ.. ลุงเอิบ.. ลงทะเล โดนแมงกะพรุนกัด ตอนนี้ปวดขามาก พี่หาดช่วยลุงเอิบด้วย!”

“ได้ๆ เดี๋ยวฉันไปดึงผักบุ้งทะเลก่อน”

          หาดรีบวิ่งไปที่ชายหาดก่อนจะรีบดึงเอาผักบุ้งทะเล แล้วรีบวิ่งไปยังบ้านลุงเอิบพร้อมกับจ้อน

          ที่บ้านลุงเอิบ…

“โอ๊ย! ปวดขาโว้ย! ไอ้หาดมารึยังว่ะ? โอ๊ย”

          ลุงเอิบร้องเสียงโอดโอยด้วยอาการปวดขา จากพิษของแมงกะพรุนกัด หาดรีบวิ่งขึ้นบันไดบ้านมาหาลุงเอิบ ลุงเอิบมองเห็นหาดมาถึงก่อนจะดีใจ

“ไอ้หาด!!! ช่วยข้าด้วย”

          หาดรีบเอาผักบุ้งทะเลเข้าไปเคี้ยวขยำในปาก ก่อนจะเอาออกมาพอกแผลแมงกระพรุนกัดที่ขาของลุงเอิบ

“ปวดมากไหมลุง?”

“ปวดโว๊ย! ปวดๆๆ โอ๊ย..”

“รอสักพักน่ะลุง.. เดี๋ยวก็หายแล้ว”

          หาดมองไปที่ขาของลุงเอิบด้วยความเป็นห่วง สักพักอาการและสีหน้าของลุงเอิบก็เริ่มจะดีขึ้น

“ขอบใจเอ็งมากน่ะไอ้หาด.. ถ้าไม่มีเอง ขาของข้าคงเดินไม่ได้หลายวัน”

        ลุงเอิบมองหาดด้วยรอยยิ้มแห่งความขอบคุณ หาดถอนหายใจก่อนจะตอบ

“วันหลัง ลงทะเลก็ระวังบ้างน่ะลุง”

“เอ้อ!! ข้าจะระวังโว๊ย! เออ..แม่ไอ้จ้อนมันทำขนมบัวลอยวะ ไอ้จ้อน! เอ็งไปตักขนมใส่ปิ่นโตให้ไอ้หาดเร็ว”

“จ้า…ลุง”

          จ้อนรีบวิ่งลงไปที่ครัว หาดกับลุงเอิบนั่งคุยกันตามประสาลุงกับหลาน

          หาดลงมาจากบ้านลุงเอิบด้วยความโล่งใจ ที่เขาสามารถรักษาแผลแมงกะพรุนให้กับลุงเอิบได้สำเร็จ ก่อนจะมองไปที่ปิ่นโตที่ถือมาด้วยแล้วคิดถึงปลาดาวขึ้นมา

“ป่านนี้ ยัยนั่น… จะเป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้”

          หาดพูดพลางยิ้มเยาะๆ ก่อนจะเดินกลับไปที่บ้านอย่างมีความสุข

          เมื่อหาดเดินมาถึงบ้าน เขาได้วางปิ่นโตเอาไว้บนแคร่ไม้หน้าบ้าน ก่อนจะเดินไปดูตุ่มในห้องน้ำ พบว่าทุกตุ่มมีน้ำเต็มตุ่ม เขาพยักหน้าแล้วยิ้มเยาะๆ ก่อนจะเดินมาดูตุ่มที่หน้าบ้าน พบว่ายังไม่มีน้ำในตุ่มสักหยด และยังพบหาดมองดูก่อนจะยิ้มเยาะ

“สงสัย.. จะยังไม่เสร็จ”
        หาดพูดเสร็จ เขากำลังจะเดินมานั่งที่แคร่ไม้หน้าบ้าน

“ช่วย…ด้วย..”

        เสียงของผู้หญิงดังแผ่วเข้ามาเบาๆในหูของหาด หาดได้ยินก่อนจะหันไปที่ทางหลังบ้านที่ตรงไปยังลำธารด้วยแววตาที่ไม่สู้ดี

          หาดรีบวิ่งมาตามทางที่เดินไปยังลำธาร รอบๆเต็มไปด้วยป่าไม้และต้นหญ้าที่ขึ้นรกเต็มไปหมด เขากวาดสายตามองหาปลาดาวไปทั่ว

          หาดก็พบร่างของปลาดาว ที่นอนสลบอยู่ใต้ต้นไม้ริมโพรงหญ้า มีถังน้ำที่หกกระจัดกระจาย พร้อมกับเห็นงูเห่าที่เลื้อยเข้าไปในป่าลึก

“เธอ!!!!!”

          หาดรีบวิ่งเข้าไปประคองปลาดาว ปลาดาวอยู่ในอาการสลบและไม่รู้สึกตัว ก่อนจะพบว่าที่ขาของเธอ มีรอยแผลที่เกิดจากการถูกงูพิษกัดและมีเลือดไหลออกมามาก หาดเห็นท่าจะไม่ดี จึงรีบอุ้มปลาดาวขึ้น และรีบพามาที่บ้าน

“เธอ!! เธอ!!”

          หาดเอามือสองมือตีที่แก้มปลาดาวเบาๆ ปลาดาวรู้สึกตัวขึ้นมาในอาการสะลึมสะลือ ก่อนจะมองเห็นภาพใบหน้าของหาดไม่ค่อยชัด

 “เธอ!! อย่าเพิ่งหลับน่ะ อย่าเพิ่งหลับ!!”

          สิ้นสุดเสียง หาดรีบหาเชือกแล้วนำมาผูกที่ขาของปลาดาวตรงต้นบาดแผล ก่อนที่เขาจะใช้ปากดูดเอาพิษงูจากบาดแผลออกให้ได้มากที่สุด

          ปลาดาวสลบลงไปอีกครั้ง หาดเห็นท่าจะไม่ดี จึงรีบวิ่งลงไปมุ่งไปยังสวนหลังบ้าน ก่อนจะดึงเอาต้นสมุนไพรแก้พิษงูติดมือมา เขารีบวิ่งขึ้นบ้านมาหาปลาดาว ก่อนจะขยำสมุนไพรและพอกบนแผลงูพิษกัดที่ขาของปลาดาว

          ใบสมุนไพรนั้นได้ดูดซับพิษงูเรื่อยๆจนใบเป็นสีเลือดแดงก่ำ หาดขยำและพอกใบใหม่อยู่เรื่อยๆจนพิษงูเริ่มหายไป หาดมองหน้าปลาดาวที่มีสีหน้าดีขึ้น

“น้ำ… ฉันหิวน้ำ..”

          ปลาดาวพูดขึ้นเสียงแหบๆ หาดรีบไปตักหน้ามาให้ปลาดาวดื่ม ปลาดาวดื่มน้ำก่อนจะหลับลงไป หาดรู้สึกโล่งใจที่ได้ช่วยชีวิตปลาดาวไว้ได้ทัน

          ในเวลาพลบค่ำ… 
          ระหว่างที่ปลาดาวนอนหลับอยู่ หาดก็ได้นำผ้ามาคลุมให้ และนั่งเฝ้าดูอาการของปลาดาวด้วยความเป็นห่วง 
          ก่อนที่หาดจะเอามือลูบที่ผมของปลาดาวเบาๆ และมองปลาดาวด้วยแววตาแห่งความห่วงใย

“ปกรณ์… อย่าทิ้งฉันไป..”

          ปลาดาวที่นอนหลับอยู่ ละเมอขึ้น ก่อนจะเอามือของตัวเองมากุมมือของหาดเอาไว้ หาดมองปลาดาวด้วยความชะงัก

“ฉันรักคุณ… เราจะอยู่ด้วยกันน่ะ ปกรณ์..”

          ปลาดาวเผลอพูดละเมอออกมา หาดมองปลาดาวด้วยแววตาที่เย็นชาและครุ่นคิด มองที่มือของเขาที่ถูกกุมด้วยมือที่อ่อนโยนของหญิงสาว
          ปลาดาวนอนหลับฝันดี ในขณะที่มือของเธอกุมมือของหาดแน่น..
          หาดนั่งมองปลาดาวด้วยแววตาที่แฝงด้วยความสับสนและครุ่นคิด

          ผู้หญิงคนนี้… เข้ามาในชีวิตเขา เพื่ออะไรกัน..