ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #20 : ตอนที่ 20 ชีวิตที่มีคุณกับลูก (จบบริบูรณ์)

          ปลาดาวเดินเข้ามาหาปกรณ์ในห้องขณะที่เขาคอยห่มผ้าให้กับฟ้าครามอยู่ ปกรณ์ก้มลงหอมแก้มลูกก่อนจะยิ้มออกมา

“ปกรณ์ค่ะ..”

          ปกรณ์รีบหันมาตามเสียงของภรรยา

“คุณมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำ แล้วลงไปทานข้าวกันเถอะค่ะ”

          ปกรณ์พยักหน้า ก่อนจะลุกขึ้นและเดินมาหาปลาดาว ปลาดาวเงยหน้าขึ้นมองปกรณ์ด้วยความสงสัย

          ทันใดนั้น.. ปกรณ์ได้โอบร่างของภรรยาเข้ามาจูบ ก่อนที่เขาจะค่อยผละออกจากใบหน้าของปลาดาวแล้วยิ้ม

“ชื่นใจจัง..”

“ทำแบบนี้ ลูกตื่นมาเห็น จะว่ายังไงค่ะ”

          ปลาดาวพูดออกมาพลางยิ้มแกมเขิน ก่อนที่จะเดินออกจากห้องไป ปกรณ์ยืนมองปลาดาวก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

…

          ในเวลาพลบค่ำ..

          ทั้งหมดนั่งรับประทานอาหารเย็นด้วยกันที่สวนหน้าบ้าน

“อาหารฝีมือคุณป้านี่ อร่อยจังเลยน่ะค่ะ”

“ขอบใจจ้าหนูพลอย..”

          พลอยพูดขึ้นพลางทานอาหารต่อ คุณลุงกับคุณป้ามองทุกคนที่ทานอาหารด้วยสีหน้าที่มีความสุข

..

          หลังจากที่ทุกคนรับประทานอาหารเสร็จ..

          ปกรณ์เดินเข้ามาหากฤษฏ์ที่ยืนครุ่นคิดอยู่ ก่อนจะดึงตัวกฤษฏ์ออกมาจากผู้คน

“อะไรว่ะ ไอ้ปกรณ์??”

“ฉันมีเรื่องจะพูดกับแก”

“เรื่องอะไรว่ะ?”

          กฤษฏ์มองปกรณ์ด้วยความสงสัย ก่อนที่ปกรณ์จะกอดคอเขา แล้วยิ้มออกมา

“แกชอบคุณพลอยหรอว่ะ?”

“เอ่อ..”

          กฤษฏ์ทำท่าทางกระอึกกระอักและแววตาที่สับสน ปกรณ์มองก่อนจะยิ้มออกมา

“ก็…ชอบวะ”

          ปกรณ์มองกฤษฏ์ก่อนจะยิ้ม แล้วรีบผละออกจากเพื่อน แล้วเดินไปหาพลอยที่นั่งอยู่กับปลาดาว

“พลอย”

“ว่าไงหรอ? ปกรณ์”

“เจ้ากฤษฏ์ มีอะไรจะพูดด้วย”

          พลอยหันไปมองกฤษฏ์ที่ยืนยิ้มแหย๋ๆอยู่ด้วยความสงสัย ก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินไปหากฤษฏ์

“มีอะไรหรอค่ะ? คุณกฤษฏ์”

          พลอยมองกฤษฏ์ด้วยสีหน้าที่สงสัย กฤษฏ์มองพลอยก่อนจะยิ้มออกมาแกมเขิน และถอนหายใจออกมาเบาๆ

“คุณพลอยครับ!! ผมมีอะไรจะสารภาพครับ”

          กฤษฏ์กลั้นใจพูดออกมาเสียงดังด้วยความตื่นเต้น พลอยมองกฤษฏ์ด้วยสีหน้าแปลกใจ ก่อนที่กฤษฏ์จะคุกเข่าลงต่อหน้าพลอย แล้วคว้าเอามือของพลอยอีกข้างไป

“เอ่อ.. คุณกฤษฏ์”

“คุณพลอย.. แต่งงานกับผมน่ะครับ!! ตอนนี้ผมก็เรียนจบเป็น ศาสตราจารย์ แล้ว แต่งงานกับผมเถอะน่ะครับ ก่อนที่ผมและคุณ จะแก่ไปกว่านี้”

          กฤษฏ์พูดออกมาเต็มเสียงด้วยความตื่นเต้นแกมเขินอาย พลอยมองกฤษฏ์ด้วยสีหน้าที่ชะงักและอึ้ง ปกรณ์กับปลาดาว คุณลุงกับคุณป้า ยืนมาทั้งคู่ก่อนจะยิ้มและหัวเราะออกมาเบาๆ

“โธ่.. ไอ้กฤษฏ์”

          ปกรณ์ขำกฤษฏ์เบาๆ ก่อนที่จะยกมือชูนิ้วโป้งให้กับเพื่อน

“ตกลงค่ะ .. พลอยจะแต่งงานกับคุณกฤษฏ์”

          พลอยยิ้มออกมาแกมเขิน

“จริงน่ะครับ คุณพลอย!!!”

          กฤษฏ์ลุกขึ้นยืนด้วยความดีใจสุดขีด ก่อนที่จะจะโผลเข้ากอดพลอยแน่น ด้วยความดีใจ ทุกคนมองทั้งคู่ที่กอดกันแน่นและยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

….

          ตกดึก..

          หลังจากที่ปกรณ์เร่งปั่นงานของเขาจนเสร็จแล้วปิดคอมพิวเตอร์ลง เขาหันมามองปลาดาวที่นอนกอดลูกสาวอยู่อย่างหลับใหล ปกรณ์มองทั้งสอง ก่อนจะยิ้มออกมา
           พลางคิดถึงอดีต เมื่อสองปีที่แล้ว..

          “ปกรณ์!! คุณต้องไม่เป็นอะไรน่ะ ปกรณ์!!”

          เสียงของปลาดาวพูดขึ้น ขณะที่เธอวิ่งตามเตียงเข็นของโรงพยาบาล ที่รีบวิ่งมุ่งสู่ห้องฉุกเฉิน เขาค่อยๆลืมตาขึ้นมองปลาดาวด้วยอาการสะลืมสะลือ ก่อนที่เตียงเข็นจะเข้าห้องฉุกเฉินไป ปลาดาวหยุดที่หน้าห้องฉุกเฉิน ก่อนที่จะเอามือแตะที่ประตูห้องฉุกเฉิน เฝ้ามองเขาด้วยความเป็นห่วงและกังวลใจ

          กฤษฏ์กับพลอยรีบวิ่งตามมาหาปลาดาว ก่อนที่พลอยจะเอามือเข้าไปโอบไหล่เพื่อนเบาๆ ปลาดาวร้องไห้ออกมาด้วยความกังวลใจ

          “ใจเย็นๆน่ะปลาดาว ปกรณ์จะต้องไม่เป็นอะไร”

          “ฉันกลัว.. พลอย..ฉันกลัว”

          ปลาดาวโผลเข้ากอดพลอยด้วยความกังวลใจ กฤษฏ์มองปลาดาวด้วยความเป็นห่วง

…

        เวลาผ่านไปกว่า 5 ชั่วโมง..

        ขณะที่ปลาดาวรออย่างใจจดใจจ่อ ก่อนที่หมอจะเปิดประตูออกมาพร้อมกับพยาบาล ปลาดาวรีบลุกขึ้นแล้วเดินไปหาหมอทันที

“คุณหมอค่ะ? ปกรณ์เป็นยังไงบ้างค่ะ”

“หลังจากที่คุณปกรณ์ได้รับการผ่าตัด ตอนนี้อาการเข้าข่ายปลอดภัยแล้วครับ หมอขอตัวก่อนน่ะครับ”

        หมอกับพยายามรีบเดินออกไป ปลาดาวมองไปที่ห้องฉุกเฉินก่อนจะยิ้มออกมาทั้งน้ำตา พลอยกับกฤษฏ์หันมามองปลาดาวก่อนจะยิ้มออกมา

“ขอบคุณปาฏิหาริย์ ที่ช่วยเขากลับมาอีกครั้ง..”

        ปลาดาวพูดขึ้นด้วยแววตาแห่งคำขอบคุณ พลอยกับกฤษฏ์มองปลาดาวก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ พลางมองไปที่ห้องฉุกเฉิน

        ภาพในอดีตแล่นผ่านไป…

          ปกรณ์เดินมานั่งบนที่นอน ก่อนจะนั่งมองปลาดาวกับลูกที่หลับอยู่ แล้วใช้มือลูบที่แก้มของลูกเบาๆ พร้อมกับหันไปมองปลาดาวที่กำลังหลับอยู่

“ขอบคุณปาฏิหาริย์.. ที่ทำให้ผม มีวันนี้”

          ปกรณ์ยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะนึกถึงภาพในอดีต.. เมื่อ 6 ปีที่แล้ว

          ที่ หน้าผาริมทะเลแห่งหนึ่ง ในเวลาพลบค่ำ...

               ปกรณ์เดินทางมาที่นี่อีกครั้ง ก่อนที่เขาจะค่อยๆเดินมาที่ริมหน้าผาอย่างช้าๆ เขามองออกไปรอบๆทะเลอันกว้างใหญ่ด้วยแววตาที่เย็นชาและไร้ชีวิต

               สายลมพัดโชยเข้ามาอย่างแรง...

“วันสุดท้ายของฉัน”

              ปกรณ์พูดขึ้นเบาๆ สายลมพัดเข้ามาหาตัวปกรณ์อย่างแรง

              ก่อนที่ปกรณ์จะก้มหน้าลงไป มองข้างล่างหน้าผาที่สูงชัน ที่เต็มไปด้วยโขดหินและน้ำทะเลลึก ที่ดูมืดและน่ากลัว

“ผมขอให้คำปฏิญาณ จบลง ไปพร้อมกับชีวิตผม แต่เพียงเท่านี้ .... ลาก่อน”

              ปกรณ์เอ่ยขึ้นเบาๆ เขาหลับตาลงอย่างอ่อนล้า

              ก่อนที่ร่างของเขาจะปลิวดิ่งลงจากหน้าผา และหายไปในความมืด

        ทันใดนั้น.. สายลมแรง ได้ผลักเอาร่างของเขา ล้มลงไปที่ริมหน้าผาอีกครั้ง ทำให้ร่างของเขา ไม่ตกลงไปในเหวลึก

        ปกรณ์ค่อยๆลุกขึ้นมาอย่างช้าๆ ก่อนที่จะเงยหน้ามองฟ้า ทั้งน้ำตา..

“ทำไม!! ทำไมต้องห้ามผม!! ผมอยากตาย ทำไม!!”

        ปกรณ์ตะโกนออกมาทั้งน้ำตา ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงคุกเข่าต่อหน้าฟ้าดิน และสายลมที่พัดแรงดั่งพายุ

…

        ปกรณ์เดินเซด้วยความเมา มืออีกข้างถือขวดเหล้าขึ้นดื่มอย่างหมดอาลัยอาวรณ์ในชีวิต เขาเดินตรงมาเรื่อยๆยังชายหาด

        ก่อนที่จะทิ้งขวดเหล้าลงกับพื้นด้วยความเมามาย

        ปกรณ์มองออกไปทางทะเลที่มืดมิดในตอนกลางคืน ด้วยแววตาที่เศร้าและเจ็บปวด..

        ทันใดนั้น.. พลันเกิดลมพายุ และสายฝน ถาโถมเข้ามาอย่างแรง พร้อมกับเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่ดังกึกก้องไปทั่วฟ้าที่มืดมิด

        ปกรณ์ตัดสินใจเดินลงไปในทะเล เรื่อยๆท่ามกลางสายฝน และมวลคลื่นที่ซัดเข้าชายฝั่งก้อนใหญ่ ก่อนที่มวลคลื่นนั้นจะซัดซาเอาตัวของเขา หายไปในทะเล..

          .. รุ่งเช้า ที่หมู่เกาะแห่งหนึ่ง..

                ขณะที่ลุงฉ่ำ กำลังเดินไปที่เรือเพื่อที่จะออกเรือ เข้าไปในตัวเมือง..

“โว๊ย!! อากาศทำไมมันร้อนแต่เช้าอย่างนี้ว่ะ!!”

        ลุงฉ่ำบ่นขึ้น ก่อนที่จะไปปลดเชือกเรือที่มุดอยู่กับเสาหลัก แต่ขณะนั้นเอง ลุงฉ่ำได้พบเห็นร่างๆหนึ่ง ที่ลอยคว่ำหน้าอยู่บนผืนหน้าริมชายหาด ลุงฉ่ำมองร่างๆนั้นด้วยความตกใจ

“เฮ่ย!! นี่มันคนนี่หว่า? ตายรึยังนั่น?”

        ลุงฉ่ำค่อยๆก้าวเข้าไปดูอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะค่อยๆพลิกร่างนั้นหงายขึ้น ลุงฉ่ำค่อยๆเอามือมาแตะที่ปลายจมูก ก่อนที่ชายคนนั้น จะสำลักน้ำออกมา

“อึ๊กกก!! อึ๊กกก!!”

“เฮ่ย!! ยังไม่ตายเว่ย!”

        ลุงฉ่ำยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองออกไปรอบๆด้วยความรู้สึกมึนงง ก่อนที่ลุงฉ่ำจะพาชายหนุ่มเข้าไปพักฟื้นในบ้าน โดยมีบังอรช่วยดูแลอีกแรง

        2 วันผ่านไป..

        ปกรณ์ค่อยๆลืมตาฟื้นขึ้นมาภายในบ้านของลุงฉ่ำ ก่อนที่เขาจะเอามือกุมที่ศีรษะของตัวเองด้วยความมึนงง แล้วค่อยๆมองออกไปรอบๆ

        ปกรณ์เดินลงมาจากบ้าน ก่อนที่จะมาเจอลุงฉ่ำที่กำลังตากปลาอยู่หน้าบ้าน..

“อ้าว.. พ่อหนุ่ม ฟื้นแล้วเหรอ?”

        ลุงฉ่ำหันมามองปกรณ์เดินทำท่าทางมึนๆ ก่อนที่ทั้งสองจะนั่งลงบนแคร่ไม้ด้วยกัน ปกรณ์ดื่มน้ำที่ลุงฉ่ำหามาให้ ก่อนจะวางขันลง

“ข้าพบเอ็งนอนสลบอยู่ที่ริมชายหาด ก็เลยช่วยเอ็งไว้.. แล้วพ่อหนุ่มชื่ออะไรละ เป็นคนที่ไหน ถึงได้มานอนสลบอยู่ริมชายหาดที่เกาะแห่งนี้ได้”

        ลุงฉ่ำเอ่ยถามขึ้นด้วยความสงสัย ปกรณ์ทำท่าทางที่ครุ่นคิดอยู่สักพัก ก่อนจะหันไปตอบ

“ฉันชื่อ หาด เพิ่งจะย้ายมาอยู่ที่เกาะแห่งนี้ได้ไม่นานจ๊ะลุง”

“อ่าว.. เอ็งย้ายมาตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมข้าถึงไม่รู้เรื่อง แล้วย้ายมาจากไหนละ?”

“ย้ายมาจากตัวอำเภอจ๊ะ.. ฉันเบื่อชีวิตในเมือง ชีวิตที่มีแต่ความวุ่นวาย ฉันขออนุญาตใช้ชีวิตที่หมู่เกาะแห่งนี้น่ะจ๊ะ”

        ลุงฉ่ำมองหาดด้วยความแปลกใจ ก่อนจะพยักหน้าขึ้นมาเบาๆ หาดมองลุงฉ่ำก่อนจะยิ้มออกมากรุ้มกริ่ม..

          ภาพในอดีตได้ลอยลับหายไป…

          ปกรณ์ค่อยๆก้มลงหอมแก้มปลาดาว ก่อนจะยิ้มออกมา

“คุณกับลูก คือ ปาฏิหาริย์ของผม.. ขอบคุณน่ะ ที่ทำให้เรามีกันและกัน”

          ปกรณ์พูดขึ้น พลางหยิบผ้าห่มเคลื่อนขึ้นมาห่มตัวทั้งสอง ก่อนที่เขาจะล้มตัวลงนอนกอดลูกน้อย และศรีภรรยาเช่นกัน

….

          เวลาเกือบพลบค่ำ ตะวันใกล้จะลาลับลงจากขอบฟ้า..

          สายลมพลิ้วไหวเบาๆ พลางฟ้ามีสีเหลืองปนทองจากแสงตะวันที่สาดส่อง

          ที่ริมหน้าผาแห่งหนึ่ง ที่ๆมีความทรงจำ และคำปฏิญาณของคนทั้งสองคน..

          ปกรณ์เดินอุ้มฟ้าครามมาที่หน้าผา พร้อมๆกับปลาดาวที่เดินเคียงข้างกันมา ก่อนจะหยุดเดินแล้วมองออกไปข้างหน้า

“ปะ..ป๊า.. สวยจัง”

          ฟ้าครามชี้นิ้วออกไปข้างหน้าทางทะเล ปกรณ์หันไปหอมแก้มลูกสาวก่อนจะยิ้มออกมา

“อื้มม.. สวยเหมือนฟ้าครามเลยน่ะ”

          ปกรณ์พูดขึ้นก่อนจะหันมามองปลาดาว ที่ยืนยิ้มอยู่ มืออีกข้างของเขา มาจับมือของปลาดาวเอาไว้ แล้วหันไปทางทะเล พร้อมกับสูดลมหายใจเข้าลึก

“ผมทำสำเร็จแล้วน่ะ ผมขอขอบคุณปาฏิหาริย์ ที่ช่วยให้ผม ได้พิสูจน์รักแท้ และได้ครองรักกับเธอคนนี้”

          ปกรณ์พูดขึ้น พลางมองปลาดาว ด้วยแววตาแห่งความอบอุ่น

“ฉันก็ขอขอบคุณปาฏิหาริย์ ที่ช่วยให้เขาคนนี้ กลับมาอีกครั้ง.. กลับมารักกัน กลับมาสร้างชีวิตใหม่ด้วยกันที่สมบูรณ์”

          ปลาดาวหันไปมองปกรณ์ด้วยแววตาแทนคำขอบคุณ

“เวลาผ่านมาเกือบ 7 ปีแล้ว.. ที่เราไม่ได้มาที่นี่ด้วยกัน แต่ก็ขอบคุณ ช่วงเวลาหลายๆอย่างที่ผ่านมา ที่พิสูจน์ และค้นหาคำตอบของชีวิตให้กับผม”

          ปกรณ์พูดขึ้น ก่อนจะหันไปมองปลาดาวแล้วยิ้มออกมา

“และในที่สุด คำตอบในชีวิตของผม ก็คือ คุณ กับลูก ผมมีความสุขที่สุดที่มีคุณกับลูก อยู่เคียงข้างผมในวันนี้ ..ปลาดาว ผมรักคุณน่ะ”

          ปกรณ์หันมาพูดกับปลาดาว ปลาดาวยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“ฉันก็มีความสุขที่มีคุณกับลูกในวันนี้เช่นกันค่ะ ปกรณ์.. ฉันก็รักคุณน่ะค่ะ”

          ปลาดาวพูดขึ้น มองปกรณ์ด้วยแววตาที่อ่อนโยน ปกรณ์หันไปหอมแก้มลูกสาวอีกครั้ง

“พ่อรักหนูน่ะ..ฟ้าคราม”

          ปลาดาวมองสองพ่อลูกที่หอมแก้มกัน ก่อนที่เธอจะเข้าไปหอมแก้มลูกสาวอีกข้าง

“แม่ก็รักหนูน่ะ..ฟ้าคราม”

          ปลาดาวพูดขึ้น ก่อนที่ฟ้าครามจะหันมาหอมแก้มปลาดาว

          ก่อนที่ปลาดาวจะเอาฟ้าครามมาอุ้ม ปกรณ์มองปลาดาวก่อนจะยิ้มออกมา พร้อมกับเอามือโอบที่ไหล่ของปลาดาวด้วยความรัก

          ทั้งสามมองออกไปทางทะเลพร้อมกับด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

          ขอบคุณ..ปาฏิหาริย์ ที่เป็นสิ่งที่พิสูจน์รักแท้ ในใจของเรา..

          ขอบคุณ.. วันเวลา ที่สอนให้เรารู้จักความรัก และทำให้เรา ผ่านช่วงเวลาต่างๆมาด้วยกัน

          จบบริบูรณ์…