ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #19 : ตอนที่ 19 ความสำเร็จ

          2 ปีผ่านไป…

          ที่หอประชุมสถาบันวิจัยสิ่งแวดล้อมแห่งชาติ..

          ท่ามกลางเสียงปรบมือ ชายหนุ่มคนหนึ่งแต่งตัวใส่สูทสีเทา ดูมีภูมิฐาน เดินขึ้นไปบนเวที ก่อนจะหยุดยืนที่กลางเวที ที่มีโต๊ะไมโครโฟนวางอยู่

“สวัสดีครับ.. ท่านผู้มีเกียรติทุกท่าน ที่มาร่วมในพิธีการเปิดโครงการ คืนป่าไม้สีเขียวสู่โลกธรรมชาติ ผม ดร.ปกรณ์ บุลยวิทย์ ในฐานะที่เป็นผู้ริเริ่มโครงการ และเป็นผู้ดำเนินโครงการ จึงขอขอบพระคุณทุกท่าน ที่ให้การสนับสนุนแก่โครงการนี้”

          ทุกคนภายในงานให้การปรบมือ เช่นเดียวกับพลอย กฤษฏ์ และปลาดาว พร้อมกับลูกสาวคนเล็กของเธอ ที่กำลังปรบมือยิ้มให้กำลังใจแก่ปกรณ์ที่ยืนอยู่บนเวที

        “ตลอดระยะเวลา 2 ปีที่ผ่านมา ผมได้เริ่มต้นโครงการนี้ โดยเริ่มจากการพัฒนาและฟื้นฟูบริเวณป่าชายเลน ตามหมู่เกาะต่างๆในจังหวัดระยอง และได้โครงการนี้ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล สถาบันวิจัยสิ่งแวดล้อม และในภาคเอกชนต่างๆ โดยในระยะเวลา 2 ปี ผมได้รวบร่วมสมาชิกผู้เข้าร่วมโครงการ ไปช่วยระดมชาวบ้านที่ใช้ชีวิตตามหมู่เกาะ ช่วยกันปลูกป่าชายเลน ซึ่งความสำคัญของป่าชายเลน นอกจากจะช่วยป้องกันการกัดเซาะหน้าดินของน้ำทะเล ยังเป็นที่อยู่อาศัยของสัตว์น้ำ และเป็นพื้นที่ในการดำรงชีพและหาอาหารของชาวบ้านในแถบนั้น”

          ปกรณ์หันไปมองที่หน้าจอ พร้อมกับกดเลื่อนสไลด์

“นี่คือภาพก่อนจัดทำโครงการเมื่อ 2 ปีที่แล้ว เปรียบเทียบกับภาพที่ได้มีการจัดทำโครงการขึ้นอย่างเคร่งครัด จะเห็นได้ว่า ภาพทั้งสองมีความแตกต่างกันเชิงกายภาพ โดยภาพแรก จะเป็นพื้นที่ที่แห้งแล้ง และมีน้ำทะเลกัดเซาะ มีป่าชายเลนที่เกิดขึ้นได้น้อยมาก ส่วนภาพหลัง หลังจากที่เราได้ทำโครงการนี้ขึ้น และพูดคุย ให้ความรู้แก่ชาวบ้าน จะเห็นได้ว่า การพัฒนาและฟื้นฟูป่าชายเลน เป็นไปได้ดีขึ้นอย่างเห็นชัด ปัจจุบัน ชาวบ้านได้มีการอาศัยและพึ่งพาประโยชน์จากป่าชายเลน ทั้งยังมีการปลูกป่าชายเลนกันอย่างต่อเนื่อง เพื่อรักษาระบบนิเวศของป่าให้คงอยู่สืบไป”

          ทุกคนภายในงานปรบมืออีกครั้ง ก่อนที่ลูกสาวของปกรณ์ “ฟ้าคราม” จะจ้องมองไปที่พ่อของเขาที่อยู่บนเวที ขณะอยู่บนตักของปลาดาว

“ป่ะ ..ป๊า..”

“ฟ้าคราม.. เรียก ป่ะ ..ป๊า ด้วย”

          พลอยหันมาหยอกล้อกับเด็กหญิงฟ้าครามด้วยความสนใจ ก่อนที่ปลาดาวจะหอมแก้มลูกสาว แล้วมองไปที่เวทีต่อ..

“และในโครงการเบื้องต้นนี้ ผมซึ่งเป็นนักวิจัย ได้รับการสนับสนุนจากรัฐบาล โดยให้จัดตั้งสถาบันวิจัยพันธุ์ไม้ทางทะเลขึ้นที่จังหวัดระยอง โดยมีผมเป็นหัวหน้าทีมวิจัยในสถาบัน เหตุที่ต้องเป็นการวิจัยพันธุ์ไม้ทางทะเลนั้น เพราะพืชที่อยู่ในแถบทะเล หรือแม้แต่ในป่าชายเลน ล้วนมีประโยชน์หลากหลาย ชาวบ้านที่อาศัยอยู่หมู่เกาะไกลๆ ไม่สามารถมารักษาหมอได้ท่วงทัน จึงต้องอาศัยพืชบางชนิด ในการรักษาโรค ซึ่งผมเล็งเห็นว่า การจัดตั้งสถาบันวิจัยนี้ จะมีประโยชน์อย่างมาก เพราะเราสามารถศึกษาพืชชนิดใหม่ๆ ที่สามารถนำมารักษาโรคได้ รวมทั้งเรายังจะมีโครงการที่ได้รับการสนับสนุนและความร่วมมือจากรัฐบาล และองค์กรเอกชนต่างๆ ให้พัฒนาหมู่เกาะต่างๆเป็นแหล่งท่องเที่ยวเชิงอนุรักษ์”

..

“สำหรับโครงการ คืนป่าไม้สีเขียวสู่โลกธรรมชาติ ผมคาดหวังว่า จะเป็นโครงการที่สามารถกระจายพื้นที่สีเขียวไปสู่ภูมิภาคต่างๆ ซึ่งผมต้องการความร่วมมือจากทุกๆท่าน และหลายๆฝ่าย เข้าร่วมสนับสนุนโครงการนี้ โครงการนี้จะเกิดขึ้นได้ ถ้าเราทุกคนร่วมแรงร่วมใจกัน โดยเราต้องร่วมกำลังจากคนในพื้นที่ ในการพัฒนาเขตพื้นที่ป่าในภูเขา หรือเริ่มจากพื้นที่ชนบทในการปลูกป่าที่ปลูกโตง่ายในท้องถิ่นเพื่อเป็นการอนุรักษ์และฟื้นฟูธรรมชาติ ผมจึงขอเปิดโครงการนี้ขึ้นอย่างเป็นทางการครับ”

          ทุกคนภายในงานร่วมใจกันปรบมือด้วยความภูมิใจและยกย่องในตัวเขา โดยเฉพาะปลาดาวที่รู้สึกปลาบปลื้มและภาคภูมิใจในตัวปกรณ์ยิ่งนัก

….

          หลังจากเสร็จพิธีเปิดโครงการในครั้งนี้ที่สถาบันวิจัยแล้ว ปลาดาวที่ยืนอุ้มลูกอยู่ โดยมีกฤษฏ์ และพลอยยืนอยู่ข้างๆ มองดูปกรณ์ ขณะที่ปกรณ์กำลังให้สัมภาษณ์แก่นักข่าวอยู่

“คุณปกรณ์ เป็นนักวิจัยที่เก่งและมีความสามารถมาก แต่เราเคยได้ยินมาว่า เมื่อ 6 ปีที่แล้ว คุณเคยลาออกจากสถาบันวิจัยแห่งหนึ่ง และจะไม่กลับมาทำงานวิจัยอีก เพราะอะไรค่ะ?”

          นักข่าวคนหนึ่งได้สอบถามปกรณ์ ปกรณ์ยิ้มก่อนจะเอ่ยตอบคำถาม

“เพราะผมต้องการที่จะตามหาคำตอบบางอย่าง และค้นหาความหมายของชีวิตครับ.. เมื่อ 6 ปีหลังจากที่ผมลาออก ผมได้ไปใช้ชีวิตอยู่ในหมู่เกาะแห่งหนึ่ง ซึ่งหมู่เกาะแห่งได้ก็มีวัฒนาธรรม มีลักษณะการใช้ชีวิตที่แตกต่างจากคนในมือ ไม่มีไฟฟ้า ไม่มีสิ่งสาธารณูปโภคที่อำนวยความสะดวก ไม่มียารักษาโรค ผมต้องใช้ชีวิตและปรับตัวกับชาวบ้านที่นั่น และค้นหาว่าความสุขกับการได้มีชีวิตที่อยู่ใกล้ชิดธรรมชาติ ทะเล ภูเขา นั้นเป็นยังไง? และวันนี้ ผมตั้งใจจะกลับตัว มาเป็นนักวิจัยอีกครั้ง เพื่อที่จะนำความรู้ ไปใช้พัฒนาและฟื้นฟูความเป็นอยู่ทางธรรมชาติให้ดีขึ้น ผมจะไม่กลับไปส่งเสริมเทคโนโลยีหรือนวัตกรรมใดๆ อันจะเป็นสิ่งที่ย้อนกลับมาทำให้พื้นที่สีเขียวของโลก ลดลงครับ”

          ปกรณ์พูดขึ้นอย่างมั่นใจ นักข่าวหลายคนหันมามองหน้ากันพร้อมกับพยักหน้า และยิ้มให้กับเขาอย่างภาคภูมิใจ หลังจากที่เขาให้การสัมภาษณ์เสร็จ ปกรณ์ก็เดินเข้ามาหาปลาดาวกับลูกที่ยืนอยู่

“ป่ะ..ป๊า.. อุ้ม”

          เสียงของเด็กหญิงฟ้าครามพูดขึ้นพลางอ้าแขนไปที่เขา

“ฟ้าคราม..ลูกพ่อ..”

          ปกรณ์ยิ้มให้ลูกอย่างดีใจ พร้อมกับรับลูกจากปลาดาวเข้ามาอุ้ม ปลาดาวมองฟ้าครามที่อยู่ในอ้อมอกของปกรณ์ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความสุข

“งั้น .. วันนี้เราไปฉลองการเปิดโครงการกันดีกว่า ว่าแต่.. ฉลองที่ไหนดีครับ?”

          กฤษฏ์เอามือมาประกบกันพร้อมกับพูดขึ้น ทั้งสี่คนมองหน้ากันก่อนจะยิ้มออกมา

“ไปฉลองกันที่บ้านปลาดาวดีกว่าคะ.. เพราะตอนนี้ คุณลุงกับคุณป้า กำลังเตรียมอาหาร พร้อมกับจัดสถานที่ให้เรียบร้อยแล้วคะ”

“อ้าว.. งั้นหรอครับ? ฮ่าๆๆๆ”

        กฤษฏ์หัวเราะออกมาพร้อมมองหน้าทุกคนแกมเขินไปด้วย พลอยมองกฤษฏ์ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ

…

          ที่บ้านของปลาดาว..

          ขณะที่คุณลุงกับคุณป้าของปลาดาวกำลังตั้งโต๊ะทำบาร์บีคิวกันอยู่ที่สวนหน้าบ้าน เสียงรถของปกรณ์ได้วิ่งเข้ามาจอดที่ลานจอดรถ ก่อนที่ทั้งหมดจะลงรถพร้อมกัน

“มา.. ผมอุ้มลูกเอง คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

          ปกรณ์พูดขึ้นพลางรับตัวฟ้าครามที่กำลังหลับอยู่เข้าไปอุ้ม

“เดี๋ยวผมพาลูกขึ้นไปนอนก่อนนะ”

“คะ”

          ปลาดาวพยักหน้ามองดูปกรณ์อุ้มลูกเดินเข้าไปในบ้าน ก่อนจะเดินไปหาคุณลุงกับคุณป้าที่ยืนย่างบาร์บิคีวอยู่

“คุณลุง คุณป้า ปลากลับมาแล้วค่ะ”

“อ้าว.. ปลาดาว หิวหรือยังลูก? แล้วปกรณ์กับน้องฟ้าครามละ?”

“ปกรณ์พาฟ้าครามขึ้นไปนอนบนห้องแล้วคะแม่”

“อ่อ.. งั้นสักพัก ค่อยขึ้นไปตามปกรณ์ลงมาทานอาหารด้วยน่ะลูก”

“ค่ะ..คุณป้า”

          ปลาดาวพยักหน้ายิ้ม พลอยกับกฤษฏ์เดินเข้ามาพอดี

“คุณลุง คุณป้า สวัสดีค่ะ”

“คุณลุง คุณป้า สวัสดีครับ”

“จ้า.. หนูพลอย คุณกฤษฏ์”

“วันนี้คุณลุงคุณป้าทำอะไรกินครับ หอมเชียว”

          กฤษฏ์มองไปที่เตาที่ปิ้งบาร์บีคิว ก่อนจะทำท่าทางสูดอาหารเข้าจมูก

“อ่อ.. ป้าก็เตรียมบาร์บีคิวเอาไว้ ให้พวกลูกๆได้ทานกันไง เนื่องจากโครงการของปกรณ์ ประสบความสำเร็จซ่ะที”

“นั่งก่อนน่ะทุกคน เดี๋ยวลุง ไปเตรียมน้ำผลไม้มาให้ดื่ม”

“ครับผม”

          กฤษฏ์พูดขึ้น ก่อนที่จะนั่งลงบนโต๊ะพร้อมๆกับพลอย

“ปลาขอตัวไปตามปกรณ์ก่อนน่ะค่ะ”

          ปลาดาวพูดจบก่อนที่จะเดินเข้าไปในบ้าน พลอยมองทุกคนก่อนจะยิ้มออกมาอย่างเพ้อฝัน

“ชีวิตครอบครัว ทำไมแฮปปี้แบบนี้น่ะ”

          พลอยพูดขึ้นท่าทางเพ้อฝัน กฤษฏ์หันมามองพลอยก่อนจะเอามือเข้ามากุมมือพลอยที่วางอยู่ด้วยแววตาที่มีความหวัง

“คุณพลอย อยากจะมีครอบครัวไหมครับ?”

          พลอยได้ยินก่อนจะมีสีหน้าที่ชะงัก มองกฤษฏ์ด้วยแววตาที่ตกใจ กฤษฏ์มองพลอยก่อนจะยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง

“อะแฮ่ม!!”

          คุณลุงของปลาดาว นำน้ำผลไม้มาวาง ก่อนจะทำเสียงกระแอมออกมา กฤษฏ์ปล่อยมือจากพลอย ก่อนที่พลอยจะยิ้มแบบเขินๆ

“ขอบคุณค่ะ..คุณลุง”

          คุณลุงของปลาดาวยิ้ม ก่อนจะเดินไปพลิกปิ้งบาร์บีคิว พลอยหันมามองกฤษฏ์ที่นั่งยิ้มอยู่ ก่อนจะยิ้มตาม..