ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 18 จุดจบ

          ปกรณ์พาปลาดาววิ่งเข้ามาในป่าลึกภายในเกาะ โดยมีอนุชิตและลูกน้องที่วิ่งตามมาอย่างรวดเร็ว

          ปลาดาวรู้สึกเหนื่อยและปวดที่ขา ปกรณ์หันมามองเธอด้วยความเป็นห่วง

“ไหวมั้ย? ปลาดาว”

          ปลาดาวหันมามองปกรณ์ด้วยสีหน้าที่เหนื่อยและซีดพร้อมกับพยักหน้าออกมาเบาๆ ก่อนที่ปกรณ์จะจูงมือพาปลาดาววิ่งต่อไป

..

          ทั้งสองคนวิ่งจับมือกัน มาจนถึงทางหน้าผา ก่อนจะหยุดยืนอย่างเหนื่อยอ่อน ปลาดาวค่อยๆล้มลงนั่งบนโขดหิน ปกรณ์หันไปมองปลาดาวด้วยความเป็นห่วง

“ปลาดาว..”

          ปลาดาวนั่งหน้าซีดพลางหอบไปด้วยความเหนื่อยล้า ปกรณ์นั่งคุกเข่าลงต่อหน้าปลาดาว ก่อนจะเอามือของเขาขึ้นมาเช็ดเหงื่อที่ใบหน้าของปลาดาวออกและมองเธอด้วยแววตาที่ห่วงใย

“ผมขอโทษ ที่พาคุณมาลำบากแบบนี้”

          ปกรณ์พูดออกมาด้วยความรู้สึกเป็นห่วงปลาดาว ปลาดาวมองปกรณ์ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ พร้อมกับเอามือของเธอขึ้นมากุมมือของปกรณ์เอาไว้

“ฉันต่างหากละค่ะ .. ที่ยอมมาลำบากกับคุณเอง”

          ปลาดาวกับปกรณ์ยิ้มออกมาพร้อมกัน ก่อนที่ปกรณ์จะโผลเข้ากอดปลาดาวด้วยรอยยิ้มแห่งความสุข

“ผมรักคุณน่ะ..ปลาดาว”

.

“หมดเวลา พลอดรักกันแล้วสิน่ะ!!”

          อนุชิตเดินขึ้นมาพร้อมกับลูกน้อง พลางยิ้มออกมาอย่างร้ายกาจ ปกรณ์ค่อยๆผละออกจากกอด พร้อมกับมองอนุชิตด้วยแววตาเจ็บแค้น

          ในมือของเขามีปืนที่แย่งจากอนุชิตมาได้ ปลาดาวค่อยๆลุกขึ้นมายืนอยู่ด้านหลังปกรณ์ มองอนุชิตด้วยแววตาที่เจ็บแค้น

“แต่ก็เอาเถอะ.. ยังไง วันนี้ก็คงจะเป็นวันตายของแก ไอ้ปกรณ์!!”

          อนุชิตหันไปหาลูกน้องพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ลูกน้องรับคำสั่งก่อนที่จะเดินเข้าไปหาปกรณ์ แล้วควักปืนออกมาจ่อที่ตัวของปกรณ์ทั้งสองด้าน

          ปลาดาวทนไม่ได้ ก่อนที่จะรีบออกมาปกป้องปกรณ์ ปกรณ์มองปลาดาวด้วยแววตาที่ปฏิเสธการกระทำของเธอ

“อย่า!! อย่าทำอะไรปกรณ์น่ะ!!”

“ปลาดาว!”

          ปลาดาวกางแขนออกปกป้องปกรณ์และไม่ฟังคำขอร้องของเขา อนุชิตที่ยืนมองดูอยู่ก่อนที่เขาจะหัวเราะออกมาอย่างร้ายกาจ

“ฮ่าๆๆ .. รักกันมากสิน่ะ!!”

          อนุชิตพูดขึ้นด้วยแววตาที่ร้ายกาจ ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปใกล้ๆ และรีบฉุดตัวปลาดาวออกมา

“มานี่!! นังตัวดี..”

“ปลาดาว!!”

          ปกรณ์ตาเบิกโพลงมองปลาดาว ที่ถูกอนุชิตฉุดไปด้วยความตกใจ เขาจ้องไปที่อนุชิตด้วยความโกรธแค้น อนุชิตล็อคตัวปลาดาวเอาไว้กับเขาและไม่ยอมปล่อย ปลาดาวพยายามขัดขืน แต่ไม่สำเร็จ

          ปกรณ์ทนไม่ไหว ด้วยความโกรธแค้นของเขา เขาจึงใช้เท้าอีกข้างเตะไปที่สีข้างของลูกน้องอีกคนจนทำให้ลูกน้องคนนั้นล้มลง และหันมาต่อสู้กับลูกน้องอีกคนที่กำลังจะเข้ามาต่อยเขา จนลูกน้องคนที่โดนต่อยล้มลงไปนอนกับพื้น

          เขาหันมามองลูกน้องอีกคนที่กำลังจะคว้าปืนขึ้นมายิงเขา ก่อนที่ปกรณ์จะใช้ปืนยิงเข้าที่ท้องของลูกน้องคนนั้นจนทำให้สลบลงไป แต่ลูกน้องอีกคนสบโอกาสใช้ปืนยิงปกรณ์ ก่อนที่ปกรณ์จะกระโดดตัวหลบ ทำให้ลูกกระสุนโดนเข้าที่แขนข้างซ้าย ก่อนที่ปกรณ์จะยิงกลับ จนทำให้ลูกกระสุนโดนเข้าที่หน้าท้องของลูกน้อง ล้มลงไปอีกคน

          ปกรณ์ค่อยๆล้มลงด้วยความเจ็บปวด พลางมองที่แขนข้างซ้ายของเขา ทำให้ปืนหลุดออกจากมือเขา อนุชิตรีบคว้าเอาปืนขึ้นมา ก่อนจะจ่อปืนเข้าที่ใบหน้าของปกรณ์ พร้อมกับใช้แขนอีกข้างล็อคตัวปลาดาวเอาไว้แน่น

“แกนี่มันฤทธิ์เยอะจริงๆน่ะ ไอ้ปกรณ์ .. วันนี้แหละ ฉันจะส่งแก ไปลงนรก ฮ่าๆๆๆ”

          ปกรณ์ที่ล้มตัวอยู่ หันมามองอนุชิตด้วยแววตาที่โกรธแค้น ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น หันหลังให้กับหน้าผาพลางจับจ้องมองอนุชิตด้วยแววตาเจ็บแค้น อนุชิตถือปืนเดินเข้าไปจ่อใกล้ๆใบหน้าปกรณ์ พร้อมกับยิ้มร้ายๆออกมา

“อย่า!! อย่าทำอะไรปกรณ์น่ะ ฉันยอมแล้ว!!”

          ปลาดาวมองปกรณ์ด้วยแววตาที่เป็นห่วงและร้อนรนใจ พลางขอร้องอนุชิตที่ถือปืนจ่อที่ใบหน้าของเขาอยู่ อนุชิตหันมามองปลาดาวที่พยายามขัดขืนเขา ก่อนจะยิ้มร้ายๆ

“งั้นหรอ? ปลาดาว!”

          อนุชิตพูดขึ้นเบาๆน้ำเสียงร้ายกาจ ก่อนที่เขาจะค่อยๆเหนี่ยวที่ไกลปืน จ่อไปที่กลางหน้าผากของปกรณ์ที่ยืนจ้องอยู่ด้วยความแค้น ปลาดาวมองปกรณ์ด้วยความกลัวว่าอนุชิตจะยิง ก่อนที่จะใช้ปากกัดเข้าที่แขนของอนุชิต

“โอ๊ย!!!! นังตัวดี”

          อนุชิตคลายแขนออกจากปลาดาว ทำให้ปลาดาวหลุดออก ก่อนที่ปกรณ์จะถีบเข้าไปที่อนุชิต ทำให้อนุชิตล้มตัวลงนอนกับพื้น และปืนก็หลุดมือจากเขา ปกรณ์รีบเข้าไปนั่งบนตัวอนุชิต ก่อนจะใช้หมัดของเขาต่อยอัดไปที่หน้าของอนุชิตอย่างเต็มแรงอยู่หลายครั้ง จนทำให้อนุชิตสลบไปด้วยใบหน้าที่ช้ำ มีเลือดอยู่เต็มหน้า

          ปกรณ์มองอนุชิตด้วยความเจ็บแค้น ก่อนจะผละตัวลุกขึ้น แล้วรีบวิ่งมาหาปลาดาวที่นั่งตัวสั่นอยู่ริมหน้าผา

“ไม่เป็นไรน่ะ!! ปลาดาว”

          ปกรณ์เอามือลูบที่หัวปลาดาวเบาๆ ก่อนที่จะโผลเข้ากอดปลอบขวัญปลาดาวด้วยความเป็นห่วง ปลาดาวกอดปกรณ์ก่อนจะร้องไห้ออกมา

          แต่ทันใดนั้น.. มือของอนุชิตก่อนค่อยๆเอื้อมไปคว้าปืน ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นยืน มองด้วยทั้งคู่ด้วยแววตาที่เจ็บแค้น

          ก่อนที่เขาจะถือปืนขึ้น จ่อที่ตัวปกรณ์ที่กำลังโอบกอดปลาดาวอยู่ พร้อมกับเหนี่ยวไกลปืน ยิงไปที่ตัวปกรณ์ด้วยความแขน

          เสียงปืนดังขึ้นคำราม ก่อนที่จะมีเสียงปืนหลายๆนัด ดังขึ้นตามๆกัน..

          ปลาดาวตาเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนจะหันมามองปกรณ์ที่มีสีหน้าไม่ดี ปกรณ์ค่อยๆผละออกจากตัวเธอ แล้วล้มตัวลงนอนด้วยแววตาแห่งความเจ็บปวด

“ปกรณ์!!!!”

          ปลาดาวกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อมองไปเห็นที่เลือดที่ไหลออกมาจากช่องท้องของเขา ปกรณ์ถูกอนุชิตยิงเข้าที่หลัง ก่อนที่ลูกกระสุนจะทะลุผ่านช่องท้องมาด้านหน้า

          อนุชิตค่อยๆล้มตัวลงนอน ก่อนที่ปืนจะหลุดออกจากมือ หลังจากที่เขาโดนวิสามัญจากเจ้าหน้าที่ตำรวจ ที่จ่อยิงเข้าที่เขาจากด้านหลังหลายนัด จนทำให้อนุชิตเสียชีวิตลงไปกับที่

          ปลาดาวมองที่ปกรณ์ด้วยแววตาที่เป็นห่วงพลางตกใจ กลัวว่าปกรณ์จะเป็นอะไรไป ปกรณ์หันมามองปลาดาวก่อนจะยิ้มออกมาพลางน้ำตาไหล ปลาดาวมองปกรณ์ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลตกลงมา

“คุณต้องไม่เป็นอะไรน่ะ …ปกรณ์”

          ปลาดาวใช้มือวางลงบนแผลจุดที่มีเลือดออกเบาๆ ปกรณ์ค่อยๆใช้มือของเขา ขึ้นมาลูบที่ใบหน้าของปลาดาวเบาๆ

          กฤษฏ์รีบวิ่งเข้ามาหาเพื่อนด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่เจ้าหน้าที่ตำรวจจะรีบวอลล์เรียกขอความช่วยเหลือจากฝ่ายต่างๆ

“ไอ้ปกรณ์!! อดทนไว้น่ะ ฉันมาช่วยแกแล้ว”

          กฤษฏ์พูดพลางปลอบใจเพื่อน ปกรณ์หันมามองกฤษฏ์ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆพลางเจ็บที่แผล

“ขอบ.. ใจ .. น่ะ..”

          ปกรณ์พูดขึ้นน้ำเสียงกระอึกกระอัก กฤษฏ์พยักหน้าด้วยความเป็นห่วงเพื่อน ก่อนจะหันมามองปลาดาว ที่เฝ้ามองเขาอยู่ด้วยความเป็นห่วง ปลาดาวมองปกรณ์ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลรินลงมา

“ฉันรักคุณน่ะ ..ปกรณ์”

        ปกรณ์ยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนที่ดวงตาของเขาจะค่อยๆคล้อยลง หลับตาไป ปลาดาวกับกฤษฏ์มองปกรณ์ด้วยความตกใจ

“ปกรณ์!!!!”

          ปลาดาวกรีดร้องออกมาอีกครั้งด้วยความตกใจกลัว ก่อนที่น้ำตาจะไหลรินลงมา มือของปลาดาวพยายามปลุกปกรณ์ แต่ปกรณ์ก็ไม่ฟื้นลืมตาขึ้น

          กฤษฏ์มองเพื่อนที่หลับตาลง ด้วยสีหน้าที่เศร้าสลด และเสียใจ..