ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 17 ต่อสู้

รุ่งเช้าตรู่ ..

          เสียงคลื่นทะเลที่ซัดดังซา แสงของตะวันที่เริ่มจะโผล่พ้นขอบฟ้า มีหมู่นกที่กำลังบินออกไปหากิน และมีเหล่าปูเสฉวนที่กำลังเคลื่อนตัวหาเปลือกหอยอยู่บนชายหาด.

          ในบ้านริมทะเลอันแสนจะเงียบสงัด.. มีเพียงลมที่พัดแผ่วเข้ามาในบ้านอย่างเย็นใจ...

          ปลาดาวค่อยๆลืมตาขึ้น ในอ้อมอกของปกรณ์ที่นอนหลับอยู่ ก่อนที่จะค่อยๆลุกขึ้นและผละออกจากตัวเขาปลาดาวเฝ้ามองปกรณ์ด้วยแววตาที่อ่อนโยนและรู้สึกดี

          ต่อจากนี้...เธอกับเขา จะได้ใช้ชีวิตใหม่ด้วยกันที่เกาะแห่งนี้..

          ปลาดาวยิ้มออกมาเบาๆ ก่อนจะค่อยๆลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบเสื้อผ้าเพื่อที่จะไปอาบน้ำชำระกาย ปล่อยให้ปกรณ์ได้นอนพักและหลับใหลอยู่ในห้วงนิทรา อยู่อย่างนั้น...

...

          เมื่อพระอาทิตย์ได้โผล่พ้นขึ้นสู่ขอบฟ้า แสดงถึงบรรยากาศที่ท้องฟ้าแจ่มใส

          ปลาดาวกำลังลงมือทำอาหารอย่างตั้งใจ โดยวันนี้เธอตั้งใจที่จะทำผัดฉ่าหอยลายให้ปกรณ์ได้ทานในเช้านี้ ปกรณ์ที่อาบน้ำเสร็จ ค่อยๆเดินมาหาเธอทางด้านหลังอย่างช้าๆ แล้วมองเธอด้วยความสนใจ ก่อนที่เขาจะโผลเข้ากอดปลาดาวจากด้านหลัง พร้อมกับหอมแก้มปลาดาวหนึ่งที

"ปกรณ์... ฉันกำลังทำอาหารอยู่น่ะ"

          ปลาดาวพูดขึ้นพลางยิ้มด้วยความเขินอาย แต่เขายังกอดเธอ พร้อมกับมองเธอทำอาหารไปด้วย

"น่ากินจัง ฝีมือเมียผม"

          เขาพูดขึ้นพร้อมกับยิ้ม ก่อนจะค่อยๆผละตัวออกจากศรีภรรยา ปลาดาวปิดเตาแก๊สลง แล้วตักอาหารใส่จานพร้อมจัดสำรับกับข้าวให้เรียบร้อย

"เสร็จแล้วค่ะ"

          ปลาดาวพูดจบพลางยิ้มแล้วยกสำหรับไปที่หน้าบ้าน ก่อนที่เขาจะเดินตามเธอไป

..

          ขณะที่ทั้งสองนั่งรับประทานอาหารเช้าร่วมกันอย่างเอร็ดอร่อย และมีความสุข

          ทันใดนั้น.. ก็ได้มีเสียงผู้ชายคนหนึ่ง รีบวิ่งมาพร้อมกับตะโกนเรียก

"ไอ้หาด!!  ไอ้หาด!!"

          ปกรณ์หรือนายหาด หันรีบหันไปมอง ตามเสียงร้องตะโกนด้วยความสงสัย

"มีอะไรว่ะ??"

"มีคนมาหาเอ็งวะ.. ข้าไปก่อนละ"

“อ้าว.. ไอ้ไข่”

          ปกรณ์มองไข่ที่รีบวิ่งหนีไปอีกทางด้วยความสงสัย ก่อนที่ปกรณ์กับปลาดาวจะค่อยๆหันไปมองคนที่มาหา

          เป็นชายชุดดำที่แต่งตัวเหมือนมือปืน 2 คนเดินมาพร้อมๆกับ "อนุชิต" ที่ใส่แว่นตากันแดดอยู่

          แววตาของปลาดาวต้องเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ เมื่ออนุชิตถอดแว่นออก ก่อนที่ทั้งสองจะลุกขึ้นยืน โดยมีปลาดาวอยู่ด้านหลังปกรณ์

"คุณอนุชิต"

          ปกรณ์พูดขึ้นเบาๆ แววตาของเขาจ้องมองที่อนุชิตด้วยความรู้สึกสงสัย

          อนุชิตเดินมาถึงตรงหน้าปกรณ์ ก่อนที่จะหยุดเดิน แล้วมองมาที่ปกรณ์ด้วยแววตาแห่งความแค้น

"ฉันมาตาม ตัวว่าที่เจ้าสาว ของฉันคืน!!"

          ปกรณ์หันไปทางปลาดาวที่ส่ายหน้าด้วยความรู้สึกกลัวและปฏิเสธต่อคำพูดของอนุชิต ก่อนที่จะหันมาหาอนุชิตด้วยแววตาที่โกรธแค้น

"ขอโทษน่ะ ฉันคงปล่อยปลาดาวไปกับคนอย่างแก ไม่ได้!!"

"งั้นหรอว่ะ? ฮ่าๆๆ"

          อนุชิตหัวเราะขึ้นด้วยท่าทางที่เยาะเย้ย ก่อนที่เขาจะเดินรอบๆตัวปกรณ์และปลาดาว สายตาพลางมองปกรณ์ด้วยสีหน้าดูถูกถากถางชายหนุ่ม

"คนอย่างแก!! จะทำอะไรฉันได้ว่ะ? ก็แค่ไอ้ดอกเตอร์กระจอกๆ ฮ่าๆๆ"

        อนุชิตพูดจาดูถูกเขา ก่อนที่ในมือของปกรณ์จะกำกำปั้นแน่น แววตาของเขาจับจ้องไปที่อนุชิตด้วยความโกรธแค้น

          อนุชิตหันมามองปลาดาวที่กำลังยืนกำบังตัวอยู่ด้านหลังปกรณ์ และเอามือเกาะที่แขนของปกรณ์แน่น ปลาดาวมองอนุชิตด้วยความเจ็บใจ

“น้องปลาดาวจ๊ะ.. หลังจากวันนั้นที่น้องปลาหนีออกมา พี่ก็เฝ้าตามหาน้องปลามาตลอดเวลา 4 ปี”

        ปลาดาวส่ายหน้าเพื่อปฏิเสธออกมา ทำให้อนุชิตถอนหายใจอย่างหนัก

“เฮ้อ.. น้องปลารู้ไหมจ๊ะ? ว่าตอนนี้ บริษัทของคุณลุงกับคุณป้าน้องปลา กำลังจะล่ม เพราะน้องปลา ไม่ยอมแต่งงานกับพี่ซักที”

.

“อีกทั้ง.. คุณลุงของน้องปลา ได้ยืมเงินพี่ไปเกือบหลายสิบล้าน เพื่อไปจ่ายหนี้ที่บ่อน ทุกปี”

        ปลาดาวได้ฟังก่อนจะรู้สึกตกใจ อนุชิตหันมามองปลาดาวด้วยแววตาที่ร้ายกาจก่อนจะพูดขึ้น

“น้องปลา.. จะยอมเนรคุณพวกท่านที่เลี้ยงน้องปลามา เพียงเพราะไอ้กระจอกนี่ ที่ไม่มีอะไรดี งั้นหรอจ๊ะ?”

          ปกรณ์หันมามองปลาดาวที่อยู่ด้านหลังด้วยแววตาที่ครุ่นคิด ก่อนที่ปลาดาวจะตัดสินใจพูดออกไป

“ถ้าเรื่องวุ่นวายทุกอย่างจะจบลงด้วยดี ปลาจะกลับไปกับคุณคะ?”

          ปกรณ์หันมามองปลาดาวด้วยความตกใจก่อนจะส่ายหน้า ปลาดาวมองปกรณ์ด้วยสีหน้าที่ลำบากใจ

“ไม่น่ะ!! ปลาดาว ผมจะไม่ยอมปล่อยคุณไปอีกแล้ว”

          ปกรณ์พูดขึ้นด้วยความรู้สึกเป็นห่วงและสีหน้าที่เกร็งกลัว อนุชิตหันมามองปลาดาวก่อนจะยิ้มและหัวเราะออกมาด้วยน้ำเสียงร้ายกาจ

“ฮ่าๆๆๆ ในที่สุด น้องปลา ก็จะยอมกลับไป เป็นเจ้าสาวของพี่”

“ไม่จริงน่ะ ยัยปลา!!!!”

          เสียงตะโกนมาจากอีกฝั่งหนึ่งดังขึ้น ก่อนที่ทุกคนจะรีบหันไป พลอยรีบวิ่งมา ก่อนที่จะกฤษฏ์กับลุงฉ่ำที่เฝ้าดูสถานการณ์อยู่จะรีบวิ่งตามมา

“ยัยพลอย..”

          ปลาดาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ พลอยหยุดเดินก่อนที่จะมองเหตุการณ์ตรงหน้า แล้วพูดความจริงขึ้น

“บริษัทของคุณลุงคุณป้าเธอ กำลังจะล่ม เพราะถูกนายอนุชิต ถอดถอนรายชื่อออกจากการเป็นหุ้นส่วนสำคัญ เมื่อ 4 ปีที่แล้วก็จริง.. แต่ตอนนี้ กิจการต่างๆเริ่มดีขึ้นแล้ว ด้วยความช่วยเหลือจากคุณพ่อของฉัน และเงินที่คุณลุงติดหนี้ที่บ่อนการพนัน คุณพ่อของฉันก็ได้ทำสัญญาที่จะช่วยเหลือครอบครัวเธอ โดยข้อตกลงคือ การที่ลุงของเธอเลิกเล่นการพนัน และหันมาเดินหน้าส่งเสริมธุรกิจการส่งออกโคนมมากขึ้น”       

“ไม่จริง!! นี่แกเอาอะไรมาพูด นังตัวดี!!”

          อนุชิตพูดขึ้นด้วยความโกรธแค้น ก่อนที่จะหันมามองปลาดาว

“จะอะไรก็ช่าง แต่ฉันจะต้องพาตัวปลาดาวกลับไป ปลาดาวจะต้องเป็นเมียฉัน!!”

          อนุชิตพูดขึ้น ก่อนที่เขาจะรีบไปดึงตัวปลาดาวมาทันที ปกรณ์มองปลาดาวที่ถูกอนุชิตดึงตัวไปด้วยความตกใจ ก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปถีบอนุชิต ทำให้ปลาดาวหลุดออกมาจากอนุชิตได้

“ไม่เป็นไรน่ะ!!”

          ปกรณ์หันไปถามปลาดาวด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่ลูกน้องทั้งสองคน จะควักปืนออกมาจ่อที่ทั้งสอง อนุชิตค่อยๆลุกขึ้น ก่อนจะควักปืนออกมาจ่อที่ใบหน้าของปกรณ์

“จะยอมปล่อยมาดีๆ หรือว่า จะให้ฉัน อัดลูกปืนนี่ ใส่กบาลแก”

          อนุชิตกับลูกน้องพลางถือปืน จ่อมาที่ตัวปกรณ์ พลอย กฤษฏ์ พร้อมลุงฉ่ำยืนมองเหตุการณ์ที่อยู่ตรงหน้าด้วยความร้อนรนใจ

“คุกเข่าลง!!”

          อนุชิตสั่งปกรณ์ ก่อนที่ปกรณ์จะค่อยๆคุกเข่าลง อย่างช้าๆด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิดหาทางออก

“เฮ่ย!!”

          ลุงฉ่ำทนไม่ไหวก่อนจะคว้าปืนยาวขึ้นมาแล้วยิงขึ้นฟ้า เสียงดังลั่นของปืน ทำให้ทุกคนเกิดความตกใจ หันไปมองทางลุงฉ่ำ ลูกน้องอีกคนรีบยิงปืนไปที่ลุงฉ่ำ ก่อนที่ลูกกระสุนจะโดนเข้าที่แขนข้างซ้ายของลุงฉ่ำ

“ลุงฉ่ำ!!”

          พลอยรีบหันมามองลุงฉ่ำที่ล้มตัวลง ก่อนที่จะรีบวิ่งเข้ามาประคอง

          กฤษฏ์รีบเข้าไปช่วยต่อสู้กับลูกน้องของอนุชิตด้วยกำลังของเขา ปกรณ์รีบลุกขึ้นเตะไปที่ขาของอนุชิต ก่อนที่อนุชิตจะล้มลงและทำให้ปืนหลุดมือ ปกรณ์รีบคว้าเอาปืน แล้วฉุดมือปลาดาววิ่งหนีไปอีกทางอย่างเร่งรีบ

“เฮ่ย!! ตามไปเว่ย”

          อนุชิตพูดขึ้นขณะที่เขากำลังลุกขึ้น โดยลูกน้องอีกคนกำลังต่อยหน้ากฤษฏ์ ก่อนที่จะหยุด แล้วรีบลุกไปถือปืนแล้วรีบวิ่งไป อนุชิตรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งตามลูกน้องไป

          กฤษฏ์ค่อยๆลุกขึ้นมอง ก่อนที่จะมือมาเช็ดเลือดที่ปากออกด้วยความโกรธแค้น…