ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 16 เริ่มต้นชีวิตใหม่

          ขณะที่ฝนตกหนัก ลมแรงในเวลาค่ำมืด ท้องฟ้ามืดมิด เต็มไปด้วยเมฆฝนและเสียงจากฟ้าที่ร้องคำราม พลอยนั่งมองออกไปยังฟ้าฝน ภายนอกบ้านลุงฉ่ำ ด้วยแววที่ครุ่นคิด

“ฝนตกหนัก อย่างกับฟ้ารั่วขนาดนี้ ที่นี่คงจะอุดมสมบูรณ์ไม่น้อยเลยน่ะครับ คุณลุง”

“อืม.. ก็ไม่หรอก ฝนตกมากะทันหันแบบนี้ ทำให้รู้สึกแปลกๆยังไงก็ไม่รู้”

          ลุงฉ่ำตอบออกไปด้วยท่าทางที่ครุ่นคิด กฤษฏ์หันไปมองฟ้าฝน ก่อนจะหันมามองพลอยที่นั่งเหม่อลอยอยู่

“คุณพลอยครับ ผมว่า คุณเข้าไปอาบน้ำ พักผ่อนก่อนดีกว่าน่ะครับ วันนี้คุณเหนื่อยมาทั้งวันแล้ว”

“คะ.. ขออนุญาตน่ะค่ะ คุณลุงฉ่ำ”

“ตามสบายเลย.. นังหนู”

        พลอยค่อยๆลุกขึ้นยืน ก่อนจะเดินไปอีกทางหนึ่งของบ้าน กฤษฏ์มองตามด้วยความเป็นห่วง ลุงฉ่ำเอ่ยถามกฤษฏ์ขึ้นด้วยความสงสัย

“พวกคุณ มาตามหาใครกันหรือ?”

“มาตามหาเพื่อนครับ เขาชื่อ ปกรณ์ หายตัวไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว”

          ลุงฉ่ำได้ฟังดังนั้นก่อนจะทำท่าทางครุ่นคิดถึงเมื่อ 4 ปีที่แล้ว…

        ขณะที่ลุงฉ่ำ กำลังเดินไปที่เรือเพื่อที่จะออกเรือ เข้าไปในตัวเมือง..

“โว๊ย!! อากาศทำไมมันร้อนแต่เช้าอย่างนี้ว่ะ!!”

          ลุงฉ่ำบ่นขึ้น ก่อนที่จะไปปลดเชือกเรือที่มุดอยู่กับเสาหลัก แต่ขณะนั้นเอง ลุงฉ่ำได้พบเห็นร่างๆหนึ่ง ที่ลอยคว่ำหน้าอยู่บนผืนหน้าริมชายหาด ลุงฉ่ำมองร่างๆนั้นด้วยความตกใจ

“เฮ่ย!! นี่มันคนนี่หว่า? ตายรึยังนั่น?”

        ลุงฉ่ำค่อยๆก้าวเข้าไปดูอย่างกล้าๆกลัวๆ ก่อนจะค่อยๆพลิกร่างนั้นหงายขึ้น ลุงฉ่ำค่อยๆเอามือมาแตะที่ปลายจมูก ก่อนที่ชายคนนั้น จะสำลักน้ำออกมา

“อึ๊กกก!! อึ๊กกก!!”

“เฮ่ย!! ยังไม่ตายเว่ย!”

        ลุงฉ่ำยิ้มออกมาอย่างดีใจ ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆลืมตาขึ้นมา มองออกไปรอบๆด้วยความรู้สึกมึนงง ก่อนที่ลุงฉ่ำจะพาชายหนุ่มเข้าไปพักฟื้นในบ้าน โดยมีบังอรช่วยดูแลอีกแรง

        ภาพแห่งความทรงจำได้ลอยหายไป..

“ไหน.. ข้าขอดูรูปหน่อยสิ?”

          กฤษฏ์ค่อยๆล้วงเอารูปออกมาจากกระเป๋ากางเกง ก่อนที่จะยื่นรูปปกรณ์ให้กับลุงฉ่ำ

          ลุงฉ่ำตาเบิกโพลง เมื่อเขาได้เห็นรูปภาพของปกรณ์ ที่เหมือนกับหาด ที่เขาได้ช่วยชีวิตไว้ เมื่อ 4 ปีที่แล้ว

“อะ.. ไอ้ หาด!”

          ลุงฉ่ำอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ กฤษฏ์นั่งมองลุงฉ่ำด้วยสีหน้าที่อยากรู้และสงสัย

…

          ที่บ้านริมชายหาด..

          หาดหรือปกรณ์ จ้องมองปลาดาวที่นั่งนิ่งมองดูรูปด้วยความตกใจ แววตาของเขาเบิกโพลง มองปลาดาวด้วยความครุ่นคิดอย่างหนัก ปลาดาวที่นั่งน้ำตาไหลนิ่งอยู่ ค่อยๆเก็บรูปไว้ในกล่องดังเดิม ก่อนจะวางกล่องเอาไว้

          ปกรณ์ค่อยๆเดินเข้ามาหาปลาดาวอย่างช้า แววตาของเขามองปลาดาวที่น้ำตาไหล ด้วยความรู้สึกผิด

          ก่อนที่เขาจะค่อยๆยื่นมืออีกข้าง กำลังจะเช็ดน้ำตาที่แก้มของปลาดาว..

          แต่ปลาดาวลุกขึ้นกะทันหัน ก่อนที่เธอจะตบลงที่ใบหน้าของปกรณ์ฉาดใหญ่ ด้วยแววตาที่เจ็บปวด..

          ปกรณ์ค่อยๆหันมามองปลาดาวด้วยแววตาที่อ้อนวอนและรู้สึกผิด

          แต่ปลาดาวกลับมองเขาด้วยแววตาแห่งความเจ็บปวด ทั้งน้ำตาที่ไหลรินลงมา..

“ผม.. ผม ขอโทษ”

          ปกรณ์พูดขึ้นช้าๆด้วยน้ำเสียงที่สั่นคลอน ปลาดาวเอามือปาดน้ำตา ก่อนจะถอนหายใจออกมา

“คุณรู้ตัวรึเปล่า? ว่าคุณทำอะไรลงไป .. คุณปกรณ์”

          ปลาดาวเอ่ยถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เจ็บปวด ปกรณ์ได้แต่ยืนนิ่ง แววตาของเขามองเธอด้วยความเศร้า

“คุณทำให้ฉัน รู้สึกผิดแค่ไหน?.. ทั้งๆที่คุณเอง ก็มีชีวิตใหม่ที่ดีกว่านี้ ที่เกาะแห่งนี้ไปแล้ว”

“ปลาดาว..”

“ตลอด 4 ปีที่ผ่านมา.. ฉันเศร้า เสียใจมาตลอด ที่ชีวิตฉันไม่มีคุณ แต่ฉันก็ยังหวัง ยังเฝ้ารอให้คุณกลับมา โดยที่ฉันเองก็ไม่รู้ว่า คุณตั้งใจที่จะลืมฉัน ลบฉัน ล้างฉัน ออกไปจากชีวิตคุณ ณ ที่นี่”

        ปลาดาวพูดออกมาทั้งน้ำตา ยิ่งทำให้ปกรณ์รู้สึกผิดต่อเธอมากขึ้น

“ฉันตัดสินใจ เข้ามาในชีวิตคุณอีกครั้ง เพราะคิดว่าคุณจะกลับไปเป็นคนเดิม กลับไปเป็นปกรณ์คนเดิม ที่ฉันเคยคบและเคยรักเขามา”

.

“แต่นี่.. คุณไม่บอกฉันสักคำ ว่าคุณจะลืมฉัน จะไม่กลับไปเป็นคนเดิมอีก.. แต่คุณกลับหลอกฉัน กลับรั้งฉันเอาไว้ ทำร้ายหัวใจกันเล่น เห็นฉันเป็นของเล่นสุดสนุก ในชีวิตใหม่ของคุณ”

“ปลาดาว.. มันไม่ใช่ แบบนั้น!!”

        ปกรณ์ทนไม่ไหว ก่อนที่เขาจะโผลเข้าโอบกอดเธอแน่นด้วยความเสียใจ ปลาดาวพยายามขัดขืน แต่ก็คลายเขาออกจากกอดนี้ไม่ได้

“ปล่อย!! ปล่อยฉันน่ะ”

“ปลาดาว.. ผมขอโทษ ผมขอโทษ ปลาดาว!!”

        ปลาดาวพยายามขัดขืนทุบตีเขา ก่อนจะนิ่งเงียบ แล้วร้องไห้ออกมา ปกรณ์ได้แต่กอดเธอแน่นด้วยความเสียใจ

“คุณจะรั้งฉันไว้เพื่ออะไร ถ้าหากว่าคุณมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่านี้แล้ว?”

“ผมรักคุณ…”

          ปลาดาวนิ่งเงียบลง มือของปลาดาวที่กำกำปั้นแน่นอยู่ ค่อยๆคลายออกมาช้า ก่อนจะอ่อนลง แต่น้ำตาของเธอยังคงไหลอยู่

“ที่ผมทำไป.. เพราะผมอยากสร้างชีวิตใหม่ กับคุณที่นี่”

.

“ปลาดาว.. ผมขอโทษที่ทำให้คุณเจ็บปวด ผมขอโทษที่หลอกคุณมาตลอด แต่ผมอยากให้คุณรักผมที่ชีวิตใหม่ ผมไม่อยากกลับไปใช้ชีวิตเดิมที่เจ็บปวด”

.

“ผมรอคอยที่จะพบคุณด้วยความหวังมาตลอด ในวันนั้น..ที่ปาฏิหาริย์ ทำให้เราสองคนได้มาพบกันอีกครั้ง ผมอยากให้เรามาเริ่มต้นใหม่ ลืมเรื่องร้ายๆไปด้วยกัน ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง และใช้ชีวิตร่วมกัน สร้างครอบครัวด้วยกันที่นี่”

        ปลาดาวค่อยๆผละเขาออกจากกอด ก่อนที่แก้มของเธอที่เต็มไปด้วยน้ำตา จะถูกเช็ดออกโดยมือของปกรณ์ ปลาดาวค่อยๆยกมืออีกข้าง ขึ้นมาจับมือของเขาไว้ ด้วยแววตาที่ดูลึกซึ้ง ปกรณ์มองเธอด้วยแววตาที่อ้อนวอนให้เธอเห็นใจและเข้าใจในเหตุผลของเขา

“ฉัน.. รักคุณ ไม่ว่าคุณจะเป็นนายหาด หรือว่าปกรณ์ .. ฉันก็จะรักคุณ จะไม่ทิ้งคุณไปไหน”

        ปลาดาวพูดออกมาด้วยแววตาที่ลึกซึ้ง ปกรณ์ค่อยๆใช้มือเช็ดน้ำตาของปลาดาวๆเบาๆ ก่อนที่แววตาของเขาจะมองเธอด้วยความอ่อนโยนและความรัก

“เรามาเริ่มต้น สร้างชีวิตใหม่ด้วยกันที่นี่น่ะ..ปลาดาว”

          ปกรณ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน ก่อนที่ปลาดาวจะพยักหน้าเบาๆ ปกรณ์ค่อยๆเอามือลูบที่แก้มของปลาดาวเบาๆ ก่อนที่แววตาของทั้งสองจะจับจ้องไปที่กันและกัน

          ปกรณ์ค่อยๆโน้มตัวลงจูบปลาดาวที่ริมฝีปากด้วยความรัก ปลาดาวค่อยๆหลับตาลงช้าๆปล่อยให้ปกรณ์ได้จูบเธออยู่อย่างนั้น

          มือของปลาดาวค่อยๆยกขึ้นมาโอบกอดบนแผ่นหลังของเขา

          ..ค่ำคืนที่ฝนตกหนัก และลมพัดแรง มีเสียงฟ้าร้องคำราม

          ไฟภายในบ้าน มีเพียงแสงจากตะเกียงเจ้าพายุที่ถูกจุดขึ้นเพียงริบหรี่…

          ปกรณ์ค่อยๆประคองเธอล้มลงบนที่นอนของเขาช้าๆ ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อออก พร้อมกับโน้มตัวลงจูบเธออีกครั้ง..

          แสงไฟในตะเกียงค่อยๆดับลง เนื่องจากน้ำมันที่อยู่ในตะเกียงหมด

          แต่ดวงไฟแห่งความรักของทั้งสอง ได้ถูกจุดติดขึ้น ท่ามกลางค่ำคืนที่อากาศแปรปรวน และฟ้าฝนที่เทซาลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว..

          เพื่อพิสูจน์ว่า เขาและเธอ จะไม่มีความลับ หรือเรื่องค้างคาใจใดๆต่อกันอีก..