คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 15 รู้ความจริง
รุ่งเช้า..
รถคันหนึ่งได้วิ่งมาจอดตรงริมถนน ด้านหน้าตลาด ณ อำเภอแห่งหนึ่ง
กฤษฏ์กับพลอยรีบเปิดประตูรถ แล้วเดินลงมาจากรถพร้อมกัน พลอยมองออกไปรอบๆด้วยความรู้สึกร้อนรนใจ
“คุณกฤษฏ์แน่ใจหรอค่ะ? ว่าปกรณ์กับปลาดาวจะอยู่ที่นี่?”
“แน่ใจครับ!! เพราะเลขาของผม ได้ตรวจสอบสถานที่จากหมายเลขโทรศัพท์สาธารณะนี้แล้ว”
กฤษฏ์ตอบคำถามพลอยอย่างมั่นใจ ก่อนที่จะมองออกไปรอบๆตลาด
“แล้วเราจะเริ่มตามหาปกรณ์ จากที่ไหนดีค่ะ?”
“คุณกัลยา เลขาของผมได้เช็คเรียบร้อยแล้ว พบว่ามีโทรศัพท์มาจากตู้ที่ตลาดแห่งนี้ ผมว่า เจ้าปกรณ์น่าจะอยู่ไม่ไกลจากตลาดแถบนี้น่ะครับ”
พลอยพยักหน้าด้วยสีหน้าที่คิดหนักเอ่ยเช่นเดียวกับ กฤษฏ์ที่มีสีหน้าที่ครุ่นคิดอย่างหนักเช่นกัน
…
ทั้งสองคนได้เดินทางตามหาไปทั่วทั้งในตลาดๆ โดยใช้รูปภาพของปกรณ์และปลาดาวในการสอบถามข้อมูล
กฤษฏ์ตัดสินใจเดินเข้าไปหาป้าคนหนึ่งที่เป็นเจ้าของร้านขายผลไม้
“ป้าครับ!! รู้จักผู้ชายที่อยู่ในรูปนี้ไหมครับ?”
ป้าคนนั้นหยิบรูปจากมือกฤษฏ์มาดูด้วยความสงสัยและครุ่นคิด ก่อนจะส่ายหน้าออก
“ไม่รู้ใช่ไหมครับ? ขอบคุณครับป้า”
กฤษฏ์รับรูปจากมือป้า ก่อนจะทำท่าทางละเหี่ยใจ พลอยรีบวิ่งมาหากฤษฏ์ด้วยสีหน้าที่ร้อนรนใจ
“ไม่มีใคร รู้จักหรือพบเห็นสองคนนี้เลยคะ”
พลอยตอบออกมาด้วยความรู้สึกแย่
…
ทั้งสองพักทานอาหารที่ร้านอาหารริมชายทะเล
พลอยมองออกไปรอบๆ แววตาของเธอมองออกไปยังหมู่เกาะที่อยู่ใกล้ๆ ก่อนจะรู้สึกใจหาย กฤษฏ์มองพลอยด้วยแววตาที่เป็นห่วง
“หรือว่า… พวกเขา จะไม่ได้อยู่ที่นี่กันค่ะ?”
พลอยพูดออกมาเศร้าๆด้วยความหมดหวัง กฤษฏ์ยื่นมือขึ้นมาจับมือพลอย พร้อมกับส่งแววตาที่ให้กำลังใจ พลอยหันมามองกฤษฏ์ด้วยสีหน้าที่เหนื่อยล้า
“อย่าเพิ่งท้อสิครับ.. สักวันหนึ่ง เราจะต้องเจอเขาทั้งสองคนอย่างแน่นอน”
กฤษฏ์พูดขึ้นให้กำลังใจพลอย พลอยมองกฤษฏ์ก่อนจะยิ้มออกมานิดๆ ก่อนที่พนักงานเสิร์ฟจะนำอาหารมาเสิร์ฟ กฤษฏ์หันไปมองพลอยที่มองทะเลอยู่อย่างเหม่อลอย ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา
“คุณพลอยครับ!!”
“ค่ะ??”
พลอยหันหน้ามาหากฤษฏ์ด้วยท่าทางตกใจ กฤษฏ์มองพลอยแล้วยิ้ม
“กองทัพต้องเดินด้วยท้องน่ะครับ!!”
กฤษฏ์พูดพลางยกช้อนกับส้อมขึ้นทั้งสองมือ แล้วยิ้มให้กับพลอย พลอยมองกฤษฏ์ก่อนจะยิ้มออกมา และทั้งคู่ก็ลงมือรับประทานอาหารเช้าด้วยกัน
…
หลังจากที่ทั้งสองรับประทานอาหารเสร็จ ก่อนจะเดินผ่านมาทางท่าเรือ กฤษฏ์มองเรือที่วิ่งมาจากหมู่เกาะเข้ามายังท่าเรือ ก่อนจะหยุดชะงักและนึกอะไรออก
“คุณพลอยครับ.. ผมจะลองเข้าไปถาม ชาวประมงที่ท่าเรือดูน่ะครับ”
พลอยพยักหน้าเบาๆมองกฤษฏ์ด้วยความหวัง ก่อนที่กฤษฏ์จะรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่กำลังจะยกเข่งปลาขึ้นมาไว้บนท่าเรือ
“พี่ครับ!! ขอโทษน่ะครับ พี่รู้จักผู้ชายที่อยู่ในรูปนี้ไหมครับ?”
ชายหนุ่มคนนั้นคือ อ่าง เป็นชาวบ้านของหมู่เกาะ ก่อนที่อ่างจะหยิบรูปจากมือกฤษฏ์เข้ามาดู
อ่างจ้องมองที่รูปอยู่นาน ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ กฤษฏ์ยืนรอคำตอบด้วยความหวังลึกๆ
“หน้าคุ้นๆอะ หน้าคล้ายไอ้หาด”
“ไหนๆ?ข้าดูทีสิ!!”
ชายแก่อีกคนที่ติดเรือมาด้วย หยิบรูปดูด้วยความสงสัยและครุ่นคิด ก่อนจะตอบออกมา
“เออ.. มันจะใช่ไอ้หาดหรอว่ะ? ในรูป มันดูสะอาดสะอ้าน แต่งตัวอย่างกับนักธุรกิจ แต่ข้าว่ามันก็คล้ายๆไอ้หาดน่ะ แค่ไอ้หนุ่มในรูปนี่ ไม่มีหนวดเคราขึ้นเต็มหน้าเฉยๆ”
ชายแก่พูดขึ้น ก่อนที่กฤษฏ์จะได้ยิน แล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ไอ้หาด!! หาดไหนครับลุง??”
“ก็ไอ้หาด.. มันเป็นคนแถวบ้านลุงแหละ อยู่ที่หมู่เกาะแห่งโน้น!!”
ชายแก่พูดขึ้นพลางชี้นิ้วไปที่หมู่เกาะที่อยู่ทางทะเล กฤษฏ์หันมามองพลอยที่ยืนรอดูคำตอบอยู่อย่างมีความหวัง ก่อนจะยิ้มกว้างออกมา แล้วหันมาทางลุง
“งั้น.. ลุงกับพี่ ช่วยพาเราสองคน ไปที่บ้านนายหาดคนนี้ ได้ไหมครับ?”
ชายแก่กับหาดมองหน้ากันก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“ได้… แต่รอข้าเอาปลาไปส่งที่ตลาดก่อนได้ไหมล่ะ?”
อ่างพูดขึ้น ก่อนที่กฤษฏ์จะพยักหน้าแล้วยิ้มออกมา
“ได้ครับได้ รอได้ครับ!!”
กฤษฏ์ยิ้มออกมาด้วยความดีใจ ก่อนจะเดินมาหาพลอยที่ยืนสงสัยอยู่
“เขาว่ายังไงกันบ้างค่ะ?”
“เขาบอกว่า รู้จักคนที่หน้าคล้ายเจ้าปกรณ์ครับ แต่ว่าชื่อว่า หาด”
“หาด!! งั้นหรอค่ะ?”
“ครับ.. ผมว่า เราลองเดินทางไปที่เกาะดูดีไหมครับ แต่ผมเองก็รู้สึกมั่นใจอยู่ลึกๆว่า นายหาดนี่ จะเป็นคนๆเดียวกันกับเจ้าปกรณ์ อย่างแน่นอนครับ”
“ฉันเอง ก็ภาวนา ขอให้ได้เจอทั้งสองคน เหมือนกันคะ”
พลอยมองกฤษฏ์อย่างมีความหวัง กฤษฏ์มองออกไปทางทะเลด้วยความรู้สึกมีความหวังเช่นกัน
แต่ในขณะนั้น.. ก็มีสายตาบางคู่จับจ้อง แอบมองทั้งสองอยู่
“ฮโหล.. นายครับ ผมได้เบาแสะเรื่องคุณปลาดาวแล้วครับ”
ชายลึกลับสวมเสื้อดำพร้อมหมวกและแว่นตา กดโทรศัพท์โทรไปบอกใครบางคนเกี่ยวกับเรื่องปลาดาว ก่อนที่จะวางสายลง แล้วยืนเฝ้ามองทั้งสองต่อไป
…
พลอยกับกฤษฏ์นั่งเรือมาพร้อมกับอ่างและชายแก่ เดินทางมายังเกาะแห่งนี้ ก่อนที่ทั้งหมดจะลงจากเรือพร้อมกัน
ชายแก่มองไปบนท้องฟ้า พบกลุ่มเมฆก้อนใหญ่กำลังตั้งเค้า ส่อที่จะเป็นฝนเม็ดใหญ่ตกลงมา พร้อมกับมีกระแสลมที่พัดเข้ามาแรง รวมถึงเสียงฟ้าที่เริ่มจะร้องคำราม
“ดีน่ะ.. ถ้ามาช้ากว่านี้ มีหวังนั่งเรือตากฝนมาพอดี”
ชายแก่พูดขึ้น อ่างมองทั้งสองที่ยืนมองดูบรรยากาศฝนใกล้ตกด้วยท่าทางที่คิดหนัก ก่อนจะเอ่ยถาม
“บ้านไอ้หาด อยู่อีกฟากหนึ่งของเกาะ .. ถ้าพวกคุณจะเดินทางไป ฉันว่า คงจะเปียกกันพอดี”
“ใช่ๆ แล้วอีกอย่าง มันก็ใกล้จะมืดค่ำแล้วด้วย”
“แล้วทีนี้.. พวกคุณสองคน จะไปนอนค้างกันที่ไหน?”
อ่างเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่พลอยกับกฤษฏ์จะมองหน้ากันด้วยท่าทางครุ่นคิด
..
อ่างเดินทางนำพากฤษฏ์กับพลอย มายังบ้านลุงฉ่ำ ก่อนที่ทั้งสามจะหยุดอยู่หน้าบ้าน
“ลุงฉ่ำ!! ลุงฉ่ำ!!”
อ่างเรียกลุงฉ่ำดังลั่น ก่อนที่ลุงฉ่ำจะเดินลงจากบ้านมา
“อะไรไอ้อ่าง? เรียกข้าเสียงดังลั่นบ้านเชียว!! แล้วนั่น พาใครมา?”
“อ่อ.. พอดีเขามาตามหาคน แต่ไม่มีที่พัก ก็เลยจะวานให้ลุงฉ่ำช่วยหน่อย…”
“เออๆ”
“งั้น.. ฉันลาละลุง”
อ่างไหว้ลุงฉ่ำก่อนจะรีบวิ่งกลับบ้านไป ลุงฉ่ำมองทั้งสองที่ยืนอยู่ ก่อนที่กฤษฏ์และพลอยจะไหว้ลุงฉ่ำ
“ขึ้นบ้านก่อน ฝนใกล้จะตกล่ะ”
ลุงฉ่ำพูดขึ้น ก่อนจะเดินนำขึ้นบ้านไป กฤษฏ์กับพลอยมองหน้ากัน ก่อนจะเดินตามลุงฉ่ำขึ้นไปบนบ้าน
…
ที่บ้านริมทะเล..ขณะที่ฝนกำลังตกอย่างหนัก
ปลาดาวรีบเดินหลบฝนขึ้นมาบนบ้านด้วยเนื้อตัวที่เปียกปอน ก่อนจะเปิดประตูเข้ามาในบ้าน แล้วรีบคว้าเอาผ้าเช็ดตัวเข้ามาเช็ดตัวที่เปียกอยู่ด้วยความหนาวสั่น
ก่อนที่ดวงตาของปลาดาว จะไปสะดุดกับผ้าขาวม้าที่ทิ้งอยู่ใต้เตียง ก่อนที่เธอจะถอนหายใจออกมา
“นี่..ไม่อยู่บ้านแค่วันเดียวน่ะ คนอะไร..ใช้แล้วก็ทิ้งขว้าง”
ปลาดาวบ่นขึ้นมาเบาๆ ก่อนจะก้มลงดึงผ้าขาวม้าออกมาจากใต้เตียง ก่อนที่ผ้านั้นจะดึงกล่องที่พันกันอยู่ออกมาด้วย
ปลาดาวมองไปที่กล่องใบนั้นด้วยความสงสัย ก่อนจะเอามือไปหยิบกล่องใบนั้นขึ้นมา..
“กล่องอะไร?”
ปลาดาวตัดสินใจเปิดดูกล่องออกดู ก่อนจะพบเงินที่อยู่ภายในกล่อง
แต่ที่ทำให้เธอต้องตกใจมากกว่านั้น … เมื่อภายในกล่อง มีสร้อยจี้ปลาดาวอยู่ในนั้น
ทำให้ปลาดาว นึกถึงวันที่ปกรณ์พาเธอไปยังน้ำตก…
หาดรีบเดินไปหยิบกองเสื้อผ้าที่วางอยู่บนโขดหิน ก่อนที่เขาจะมองเห็นสร้อยเส้นนั้นอีกครั้ง เขาค่อยๆหยิบมันขึ้นมา พร้อมกับนำสร้อยใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วเดินไปหาปลาดาว
“นี่!! รีบใส่เสื้อผ้าซ่ะ… ฉันไม่ชอบที่เธอมายั่วฉันด้วยกระโจมอกแบบนี้”
หาดยื่นเสื้อผ้าให้ปลาดาว ก่อนที่ปลาดาวจะรีบรับมา เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา
ปลาดาวนึกขึ้นได้ ก่อนที่จะรู้สึกไม่พอใจหาด
“นี่.. ไม่อยากให้ฉันใส่สร้อย จนถึงขั้นขโมยสร้อยมาซ่อนเอาไว้เลยหรอ?”
ปลาดาวพูดขึ้นมาด้วยความรู้สึกโกรธ ก่อนจะรีบเก็บสร้อยไว้ในกระเป๋าเสื้อทันที
แล้วหันมาที่กล่องเพื่อที่จะปิดกล่องลง..
แต่แล้ว.. เธอก็ต้องพบสิ่งๆหนึ่งที่ซ่อนอยู่ใต้กล่อง..
ดวงตาของปลาดาวเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจ ก่อนที่มือไม้ที่สั่นคลอน จะค่อยๆหยิบสิ่งนั้นขึ้นมา
นั่นคือ… รูปภาพ ระหว่างเธอและ ปกรณ์.. ชายหนุ่มที่เธอรัก
ดวงตาที่เบิกโพลง กลับกลายเป็นนิ่งและมีน้ำใสๆไหลซึมออกมา
“ปะ .. ปกรณ์!”
ปลาดาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ พลางนั่งนิ่งมองดูรูป โดยไม่ขยับเขยื้อนสายตาไปทางใด
แต่แล้ว.. จู่ๆ หาดก็เปิดประตูบ้านเข้ามาพบเห็นเธอที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียง
ดวงตาของเขาที่เฉยชา กลับเบิกโพลงขึ้น เมื่อพบว่า ปลาดาว.. ได้รู้ความลับของเขาที่ซ่อนไว้ เข้าแล้ว…
ความคิดเห็น