คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : ตอนที่ 12 หญิงท้องแก่
กลางดึกที่ริมชายหาด..
ขณะที่ปลาดาวได้หลับลงไปแล้ว หาดค่อยๆลุกขึ้นมากลางดึก แววตาเขามองไปที่ปลาดาวที่กำลังอยู่ในห้วงนิทราอยู่ ก่อนที่จะเขาจะยิ้มออกมาเบาๆ แล้วเดินออกจากบ้านไป
หาดเดินมาที่หน้าบ้าน ก่อนที่เขาจะนั่งลงบนแคร่ไม้ เขาค่อยๆหยิบสร้อยจี้ปลาดาวออกมาจากกระเป๋ากางเกงของตัวเอง ก่อนจะมองสร้อยด้วยความรู้สึกครุ่นคิด
แล้วย้อนรำลึกถึงอดีต เมื่อ 4 ปีที่แล้ว…
หลังจากที่ปกรณ์เจอเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิด เขาค่อยๆก้าวเดินเข้ามาในบ้านของตัวเอง ด้วยความรู้สึกเจ็บปวด แววตาของเขาทั้งแดงและดูเศร้า มีน้ำตาซึมเล็ดออกมา
เขาค่อยๆเอากล่องสร้อยสีชมพูขึ้นมา พร้อมกับค่อยๆเปิดออกดู แววตาที่แสนจะเจ็บปวด จับจ้องไปที่สร้อยจี้เพชรรูปปลาดาวเส้นนั้น
“นี่อาจจะเป็น สิ่งสุดท้าย ที่ผม จะสามารถให้คุณได้.. ปลาดาว”
เขามองสร้อยด้วยแววตาที่เศร้าเสียใจ ก่อนจะปิดฝากล่องสร้อยเอาไว้ดังเดิม เขาตัดสินใจเดินหยิบกระดาษมาหนึ่งแผ่นพร้อมกับปากกา และบรรจงเขียนลงบนกระดาษแผ่นนั้น
“เมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ คุณอาจไม่ได้เห็นผมแล้วอยู่ตรงนี้… และผมเอง ก็อาจไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว”
เขาต้องหยุดชะงักทันที เมื่อจบประโยคดังกล่าว ก่อนที่จะค่อยๆเขียนต่อ
"ผมขอให้คนที่ผมรักคนนี้ มีความสุขมากๆกับชีวิตใหม่”
ปกรณ์เว้นวรรค ก่อนจะมองที่ประโยคนั้นด้วยแววตาที่เศร้า แล้วก้มหน้าเขียนต่อไป
“ผมได้ฝากของขวัญชิ้นแรกและชิ้นสุดท้ายให้กับเธอ ปลาดาว.”
สิ้นสุดข้อความ เขาหันไปมองดูกล่องสร้อยสีชมพู ด้วยแววตาที่เศร้าเหมือนคนที่หมดความหวังในชีวิต
..
ปกรณ์เดินทางไปที่สถาบันวิจัย พร้อมกับยื่นใบลาออกให้กับท่านประธานสถาบันวิจัย ก่อนที่ท่านประธานจะมองเขาด้วยความแปลกใจ
“ผมยอมรับน่ะ… ว่าคุณคือ นักวิจัย ที่เก่งมาก และมีความสามารถ เชี่ยวชาญในเรื่องพันธุ์ไม้ได้เป็นอย่างดี แต่นี่.. คุณตัดสินใจดีแล้ว อย่างนั้นหรอ? ดอกเตอร์ปกรณ์”
ประธานของสถาบันวิจัยเอ่ยถามเขา ด้วยน้ำเสียงจริงจัง ปกรณ์ที่ยืนก้มหน้าอยู่เล็กน้อย ค่อยๆเงยหน้าขึ้น พร้อมกับยิ้มออกมาเบาๆ
“ผมตัดสินใจดีแล้วครับท่าน ผมคิดว่า.. การเป็นอาชีพนักวิจัยของผม คงสิ้นสุดลงเพียงเท่านี้ครับ”
ปกรณ์ตอบออกมาด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ ท่านประธานมองปกรณ์ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ แล้วเซ็นอนุมัติให้เขา
ปกรณ์เดินออกมาจากห้องทำงานของท่านประธาน ก่อนที่เขาจะเดินไปเก็บของที่โต๊ะทำงานใส่ลงในกล่อง แล้วถือไปวางไว้ในรถ
“ไอ้ปกรณ์..”
กฤษฏ์รีบวิ่งมาที่ปกรณ์ด้วยสีหน้าที่สงสัยในตัวเพื่อน
“นี่แก… ลาออกจากสถาบัน จริงๆงั้นหรอว่ะ?”
ปกรณ์พยักหน้าเบาๆ กฤษฏ์มองปกรณ์ด้วยแววตาเป็นห่วงเพื่อน พร้อมกับเอามือตบที่ไหล่ของปกรณ์เบาๆ
“ฉันไม่รู้ ว่าตอนนี้แกกำลังมีปัญหาอะไรอยู่.. แต่ฉันเชื่อว่า ทุกปัญหา มีทางออกให้แกเสมอน่ะเว่ย”
ปกรณ์ที่ก้มหน้าอยู่ เงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อน ก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ
“ไอ้กฤษฏ์.. ฉันมีเรื่องขอให้แกช่วย เรื่องสุดท้ายวะ”
“เฮ่ย!! อะไรกันว่ะ .. มีแบบนี้ด้วย”
กฤษฏ์มองปกรณ์ ก่อนจะหัวเราะออกมาเบาๆ ปกรณ์ยิ้ม ก่อนที่เขาจะเปิดประตูรถ พร้อมกับหยิบซองจดหมายเล็กๆ แนบติดมากับกล่องสร้อยสีชมพู
ก่อนจะยื่นมันให้กับกฤษฏ์ กฤษฏ์มองที่กล่องสีชมพูที่แนบจดหมายมาด้วย ด้วยสีหน้าที่สงสัย
“ฉันฝากนี่.. ให้กับ ปลาดาว ด้วยน่ะ”
ปกรณ์พูดขึ้นน้ำเสียงเศร้าๆ กฤษฏ์เงยหน้าขึ้นมองหน้าเพื่อน ด้วยความรู้สึกครุ่นคิด..
ภาพแห่งความทรงจำได้ลอยหายไป..
หาดค่อยๆกุมสร้อยเส้นนั้นไว้ในมือ แววตาของเขามองออกไปยังทะเลที่มืดมิดด้วยความเศร้า…
…
รุ่งเช้า ในวันที่ท้องฟ้าอากาศสว่างแจ่มใส
ปลาดาวยืนทำอาหารข้าวอยู่ในครัวอย่างขะมักเขม้น ก่อนที่อาหารทุกอย่างจะเสร็จลงด้วยดี ปลาดาวเอามือปาดเหงื่อที่ใบหน้าด้วยรอยยิ้ม
หาดนำเรือเข้าฝั่งอีกครั้ง ก่อนที่เขาจะเดินขึ้นบ้านไป ปลาดาวยกสำหรับมาวางไว้บนแคร่ไม้ ก่อนจะเดินขึ้นบ้าน เพื่อไปตามหาดมาทานอาหารเช้าด้วยกัน
หาดเดินเข้ามาในบ้านพร้อมกับเอาเงินที่เขาขายปลาได้ ใส่ลงไปในกล่องเหล็กกล่องเล็กๆ ในกล่องนั้นมีรูประหว่างชายหนุ่มกับปลาดาวซ่อนอยู่ เขามองที่รูปใบนั้นก่อนจะยิ้มออกมาเบาๆ
“นายหาด!! นายหาด!!”
หาดได้ยินเสียงปลาดาวเรียก ก่อนจะรีบปิดกล่องลงอย่างลุกลี้ลุกลน และนำกล่องไปซ่อนไว้ใต้เตียง พร้อมกับโยนผ้าขาวผ้าเข้าไปเพื่อบดบัง
ปลาดาวค่อยๆเปิดประตูเข้ามาดู ก่อนที่หาดจะรีบหันมาทางเธอด้วยท่าทางที่ลุกลี้ลุกลน
“ลงไปกินข้าวได้แล้ว ฉันหิวแล้ว”
ปลาดาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงห้วนๆ ก่อนจะรีบเดินลงไป สายตาของหาดมองไปที่ใต้เตียง ก่อนที่เขาจะออกจากบ้านตามปลาดาวไป
…
ที่บ้านหลังหนึ่ง อยู่ท้ายเกาะ..
“โอ๊ยยย!! เจ็บ.. เจ็บท้องเหลือเกิน..”
เสียงของหญิงท้องแก่คนหนึ่ง กำลังนอนร้องโอดครวญขึ้นมาเสียงดัง โดยมีสามีที่นั่งเฝ้าดูอยู่อย่างเป็นห่วง ลุงฉ่ำรีบเดินเข้ามาภายในบ้านทั้งสองคน ก่อนจะมองหญิงท้องแก่คนนั้น ด้วยความเป็นห่วง
“ลุงฉ่ำ!! ฉันจะทำยังไงดี ตอนนี้.. เมียฉัน ปวดท้องจะคลอดลูกมากๆแล้ว”
“นี่มันก็มืดแล้วด้วย จะออกเรือไปในตัวเมืองก็คงไม่สะดวก เอางี้!! ไอ้อ่าง เอ็งไปตามไอ้หาดมาดูเมียเอง ส่วนข้าจะเฝ้าดูให้”
“จ้าลุงฉ่ำ… รอก่อนน่ะจ๊ะเมียจ๋า.. ไอ้หาด!! ไอ้หาด!!”
อ่างรีบวิ่งออกไปจากบ้านพร้อมกับตะโกนเรียกชื่อหาดไปด้วย ลุงฉ่ำหันมามองชาวบ้านที่ยืนมุงดูอยู่
“อ้าว.. จะยืนอยู่เฉยๆกันทำไม? รีบไปต้มน้ำรอสิว่ะ”
ชาวบ้านทุกคนหันมามองหน้ากัน ก่อนจะรีบไปทำตามที่ลุงฉ่ำบอก ลุงฉ่ำหันมามองหญิงท้องแก่ที่นอนปวดท้องหนักด้วยความเป็นห่วง
…
ที่บ้านริมชายหาด..
“ไอ้หาด!! ไอ้หาด!!”
อ่างรีบวิ่งมาพลางตะโกนมาด้วย ก่อนที่จะหยุดหายใจเหนื่อยหอบที่หน้าบ้านหาด หาดกับปลาดาวรีบเดินออกมาจากบ้าน แล้วมองลงไปอย่างสงสัย
“อะไรของแกว่ะ?? ไอ้อ่าง”
“ไอ้หาด? ช่วยเมียข้าด้วย! เมียข้ากำลังจะคลอดลูกตอนนี้แล้ว!!”
หาดกับปลาดาวได้ยินที่อ่างพูด ก่อนจะหันมามองหน้าด้วยความตกใจ
…
หาดรีบวิ่งเข้ามาในบ้านของหญิงท้องแก่ พร้อมกับปลาดาวที่วิ่งตามเข้ามาด้วย..
“โอ๊ย!! ไอ้หาด.. ช่วยข้าด้วย ข้าปวดท้องจะแย่แล้ว”
หญิงท้องแก่นอนโอดครวญอย่างเจ็บปวด หาดหันหน้ามามองปลาดาวด้วยท่าทางคิดหนัก ปลาดาวมองใบหน้าของหาดด้วยท่าทางเป็นห่วงหญิงท้องแก่
“เอาไงดี? นายหาด เขาใกล้จะคลอดแล้ว ทำอะไรสักอย่างสิ?”
“ฉันทำไม่ได้!”
ปลาดาวตาเบิกโพลงเมื่อได้ยินหาดพูดขึ้นด้วยความไม่สบายใจ ก่อนที่เธอจะพูดขึ้น
“นี่นายหาด!! ชาวบ้านที่นี่ นายก็ต่างช่วยเหลือเขามาทั้งนั้น นายเป็นหมอของชาวเกาะนี้ไม่ใช่หรอ?”
“ก็ฉันจบวิท..”
หาดกำลังจะเผลอพูดออกมา ปลาดาวตาเบิกโพลงทำท่าตั้งใจฟังสิ่งที่เขากำลังจะพูด
“ฉันความรู้แค่ ม.6 จะทำคลอดใครได้”
“แล้วเราจะทำยังไงกันดีเนี่ย? ฉันเป็นห่วงหญิงท้องแก่คนนั้นจังเลย”
ทั้งคู่มองหน้ากันสักพัก ก่อนที่ลุงฉ่ำจะหันมามองทั้งสอง
“อ้าว.. จะคุยกันอีกนานมั้ย? นี่นังนวล ปวดท้องจะแย่แล้วน่ะ”
ลุงฉ่ำพูดขึ้นด้วยท่าทางสงสัย หาดมองปลาดาวก่อนจะทำท่าทางคิดออก
“เธอบอกว่าเธอจบดอกเตอร์มาไม่ใช่หรอ? งั้น..เธอต้องทำคลอดให้กับเขาได้สิ.. ปลาดาว”
“แต่ฉันจบวิทยาศาสตร์เกี่ยวกับสัตว์น่ะมาน่ะ.. ไม่ใช่เกี่ยวกับคน”
“จะคนหรือสัตว์ก็ช่างเหอะ.. แต่ตอนนี้ เธอต้องช่วยเขา ช่วยเขาน่ะปลาดาว!!”
หาดมองปลาดาวด้วยแววตาที่อ้อนวอนเธอ ปลาดาวหันไปมองหญิงท้องแก่ด้วยท่าทางครุ่นคิดอย่างหนัก..
…
ความคิดเห็น