ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #11 : ตอนที่ 11 จูบ

          หาดใช้มีดของเขาฟันไปที่ต้นไม้ไผ่ ก่อนจะนำไม้ไผ่มาเหลา ให้ปลายมีความแหลมคม

          เขาเดินลงไปในน้ำที่มีปลา ก่อนจะใช้ไม้ไผ่แทงลงไปในน้ำ แล้วยกขึ้นมา พบว่ามีปลาตัวใหญ่ติดมาหนึ่งตัว

          เขาลงมือก่อไฟด้วยการปั่นไม้ใส่กองใบไม้ ก่อนจะค่อยเป่าให้ใบไม้ที่ติดควัน แล้วนำฟืนที่หามาได้ค่อยๆวางลง ไฟค่อยๆลุกพร้อมกับควันจากกองไฟ

          เขานำปลาที่ได้มาย่างบนกองไฟ สายตาของเขาพลางจับจ้องไปที่ปลาดาว ที่กำลังเล่นน้ำอยู่คนเดียวอย่างสนุกสนานโดยไม่สนใจเขา

..

          หลังจากที่หาดย่างปลาจนเสร็จ เขาเดินไปที่โขดหิน พร้อมกับยืนกอดอกมองปลาดาวที่เล่นน้ำอยู่ด้วยความสนใจ ปลาดาวที่เล่นน้ำจนเพลิน หันมามองหาดก่อนที่รอยยิ้มของเธอจะค่อยๆเจื่อนลง แล้วรีบเอามือมาปิดบังหน้าอกไว้ หาดมองก่อนจะขำออกมาเบาๆ

        “นี่!! ขำอะไรย่ะ?”

          ปลาดาวมองค้อนใส่เขา หาดหันไปทางอื่นด้วยท่าทางที่เฉยเมยก่อนจะพูดขึ้น

        “รีบขึ้นมาได้ล่ะ ฉันย่างปลาเอาไว้ รีบกิน จะได้รีบกลับ ก่อนที่จะค่ำซ่ะก่อน”

          ปลาดาวชักสีหน้าใส่เขา ก่อนที่จะลอยตัวเองมาที่โขดหิน แล้วพยายามพาตัวเองขึ้นจากน้ำ แต่ขึ้นไม่ได้ หาดหันไปมองปลาดาวก่อนจะถอนหายใจออกมาด้วยความเซ็ง

        “เธอนี่มัน..จริงๆเลย”

          เขาพูดออกมา แล้วยื่นมือออกไปเพื่อที่จะช่วยเธอ ปลาดาวมองที่มือเขาอย่างลังเล ก่อนจะเอามืออีกข้างขึ้นมาจับมือแล้วพยายามไต่โขดหินขึ้นไปจากน้ำ

          แต่แล้ว..จู่ๆเธอก็ลื่นโขดหิน ก่อนที่หาดจะพลัดตกไปในน้ำพร้อมๆกับปลาดาว

          ทั้งสองพลัดตกไปในน้ำพร้อมๆกัน แล้วรีบโผล่ขึ้นมาจากน้ำด้วยกัน ก่อนที่หาดจะเผลอโอบกอดเธอเอาไว้ และปลาดาวก็เผลอเอามือทั้งสองข้างเกาะที่ไหล่ของเขา

          ใบหน้าของหาดจ้องมองที่ปลาดาว ก่อนที่ปลาดาวจะค่อยๆเงยหน้าขึ้นมามองเขา ทำให้ดวงตาของทั้งสองจับจ้องที่กันและกันอย่างกับต้องมนต์สะกดบางอย่าง

          แววตาของหาดค่อยๆเลื่อนลงมองที่ริมฝีปากของเธอ ก่อนที่เขาค่อยๆโน้มใบหน้าของตัวเองลงไปใกล้ชิดกับใบหน้าของปลาดาวมากขึ้น ปลาดาวที่มองตาหาดอยู่ค่อยๆหลับตาลง ปล่อยให้เขาบรรจงจูบเธออยู่อย่างนั้น

          ไม่รู้ว่านี่คือ ความจริง หรือ ความฝัน… มันเป็นครั้งแรก ที่เธอเต็มใจยอมให้ชายหนุ่มบรรจงจูบเธอ โดยที่เธอไม่สนใจว่าเขาจะเป็นปกรณ์ หรือว่าหาดก็ตาม…

          ก่อนที่ชายหนุ่มจะค่อยๆผละจากริมฝีปากของเธอ ก่อนมองที่ใบหน้าของหญิงสาวด้วยแววตาที่สับสนและครุ่นคิด

          ปลาดาวเงยหน้าขึ้น เธอมองเขาด้วยแววตาที่รู้สึกสับสนในตัวของเขา แววตาของเขาช่างราวกับปกรณ์ คนรักของเธอที่หายตัวไป

          ก่อนที่เขาจะรีบผละตัวเองออกจากการโอบกอดตัวเธอ..

        “ขอโทษ”

          หาดพูดขึ้นเบาๆด้วยน้ำเสียงเย็นชา ก่อนที่เขาจะรีบหันไปที่โขดหินเพื่อที่จะขึ้นจากน้ำ

        “โอ๊ย!”

          ปลาดาวร้องโอดขึ้นมา เพราะเธอรู้สึกเจ็บที่เท้า หาดรีบหันกลับมามองปลาดาวด้วยความเป็นห่วง

…

          เขาอุ้มปลาดาวขึ้นมาจากน้ำ แล้วค่อยๆวางตัวเธอลงที่โขดหินใกล้ๆกับกองไฟ เขามองปลาดาวที่นั่งกอดตัวเองและตัวสั่นด้วยความหนาว ก่อนที่จะเอาผ้าขาวม้าที่ผูกเอวอยู่ ออกมาคลุมที่ตัวเธอ

          หาดรีบเดินไปหยิบกองเสื้อผ้าที่วางอยู่บนโขดหิน ก่อนที่เขาจะมองเห็นสร้อยเส้นนั้นอีกครั้ง เขาค่อยๆหยิบมันขึ้นมา พร้อมกับนำสร้อยใส่ลงไปในกระเป๋ากางเกงของเขา แล้วเดินไปหาปลาดาว

        “นี่!! รีบใส่เสื้อผ้าซ่ะ… ฉันไม่ชอบที่เธอมายั่วฉันด้วยกระโจมอกแบบนี้”

           หาดยื่นเสื้อผ้าให้ปลาดาว ก่อนที่ปลาดาวจะรีบรับมา เธอเงยหน้าขึ้นมองชายหนุ่มที่ยืนมองเธออยู่ ก่อนจะถอนหายใจออกมา

        “ไม่ชอบ… แต่ยืนมองฉันอยู่เนี่ยน่ะ!”

          เขาได้ยินที่เธอพูด ก่อนจะรีบเดินหนีเธอไปอยู่อีกมุมหนึ่ง พร้อมกับหันหลังให้เธอ ปลาดาวมองตามเขาด้วยแววตาที่ระแวง กลัวว่าเขาจะจับจ้องมา ก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าทันที

          ระหว่างการเดินทางกลับไปยังริมชายหาด หลังจากที่ทั้งสองกินปลาย่างด้วยกันเสร็จที่ริมน้ำตก หาดก็ได้อุ้มปลาดาวไว้บนหลังเขาและแบกเธอมาตลอดการเดินทาง ปลาดาวเผลอหลับด้วยความเหนื่อยอ่อนบนหลังของหาด ใบหน้าของเธอซบลงที่บ่าของเขา

          ก่อนที่เขาจะเดินมาถึงเรือที่จอดอยู่ริมชายหาดเสียที..

        “ปลาดาว! ปลาดาว!”

          เขาเรียกชื่อเธอเบาๆ เพื่อให้เธอตื่น ปลาดาวค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก่อนจะมองออกไปรอบๆ

        “ถึงแล้วหรอ?”

          ปลาดาวพูดขึ้นเบา ก่อนที่เขาจะอุ้มเธอเดินไปขึ้นเรือต่อ เขากระโดดขึ้นเรือพลางสตาร์ท และพาเรือออกไปจากหมู่เกาะแห่งนั้น

…

          เรือได้วิ่งมาจอดที่ริมชายฝั่ง หน้าบ้านริมทะเล ในเวลาพลบค่ำ หาดกระโดดลงจากเรือแล้ว หันไปช่วยอุ้มปลาดาวลงมาจากเรือ

          ขณะที่มีสายตาของทิพย์ ที่ยืนจับจ้องทั้งสองคนอยู่ ด้วยแววตาแห่งความอิจฉาริษยา

        “พี่หาดจ๊ะ!!”

          หาดหันมามองตามเสียง ปลาดาวหันไปมองเห็นทิพย์ ก่อนที่ทำสีหน้าไม่พอใจ

        “นั่น!! แฟนนาย เขาเอาข้าวมาส่งนายละ รีบไปสิ!!”

          ปลาดาวพูดด้วยน้ำเสียงประชดประชัน ก่อนที่จะรีบเดินขากระเผลกไปที่บ้าน หาดมองตามปลาดาวด้วยความรู้สึกหน่าย ทิพย์รีบเดินเข้ามาหาหาดที่ยืนอยู่ พร้อมกับเอามือมาเกาะที่แขนของเขา

        “ทิพย์มารอพี่หาดที่บ้านตั้งนาน.. พี่หาดกับแม่นั่น หายไปไหนกันมาจ๊ะ?”

          ทิพย์เอ่ยถามหาดด้วยความสงสัย หาดหันมามองทิพย์ด้วยแววตาที่รู้สึกเบื่อหน่าย

        “ไปธุระมา..”

        “งั้น.. พี่หาดมาเหนื่อยๆ ทานข้าวทานปลาก่อนน่ะจ๊ะ วันนี้ทิพย์ทำผัดเผ็ดปลากะพง ของโปรดพี่หาดเลยน่ะจ๊ะ”

        “พี่เหนื่อย… ขอตัวน่ะ”

          หาดพูดจาห้วนๆพร้อมกับเดินหนีเธอไปอย่างไม่สนใจ

        “พี่หาดจ๊ะ !! พี่หาด..”

          ทิพย์ตะโกนเรียกหาด แต่ก็ไม่ได้ผล ก่อนที่จะชักสีหน้าหงุดหงิด พลางมองหาดด้วยแววตาที่เจ็บปวด

        “พี่หาด จะทำแบบนี้กับทิพย์ไม่ได้”

          ทิพย์พึมพำออกมาด้วยความแค้นเคืองใจ ที่หาดไม่สนใจใยดีเธอแม้แต่นิด

…

          ที่บ้านของกฤษฏ์..

          พลอยเดินทางมาที่บ้านของกฤษฏ์ ก่อนจะจอดรถไว้พร้อมกับถือกระเช้าขนมหวาน และลงไปกดกริ่งที่หน้าบ้าน สักพักคนรับใช้ก็เดินมาเปิดประตูให้พลอย

        “ไม่ทราบว่า มาพบใครค่ะ?”

        “ฉันชื่อพลอย มาขอพบคุณกฤษฏ์คะ”

        “เชิญข้างในก่อนคะ เดี๋ยวฉันไปเรียนคุณกฤษฏ์ให้”

          คนใช้รีบเดินเข้าไปในบ้าน พลอยเดินผ่านประตูหน้าบ้านเข้ามา แล้วมองออกไปรอบๆบ้านของกฤษฏ์ที่เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้ปลูกไว้สวยงาม ก่อนจะเดินตามคนใช้เข้าไปในบ้าน

…

          กฤษฏ์เดินลงมาจากชั้นบนของบ้าน เห็นพลอยนั่งอยู่ที่โซฟาห้องรับแขก ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมา

        “อ้าว… คุณพลอย สวัสดีครับ”

        “สวัสดีคะ คุณกฤษฏ์”

          กฤษฏ์นั่งลงที่โซฟา มองพลอยด้วยรอยยิ้ม พลอยยิ้มให้กฤษฏ์ พร้อมกับยื่นกระเช้าขนมให้แก่เขา

        “อะไรกันครับคุณพลอย?”

        “นี่เป็นเค้กช็อคโกแลตและเค้กกาแฟคะ พลอยตั้งใจทำมาให้คุณกฤษฏ์โดยเฉพาะเลยน่ะค่ะ”

          กฤษฏ์มองไปที่กระเช้าขนมด้วยรอยยิ้ม พลอยมองกฤษฏ์ก่อนจะยิ้มตาม

        “ขอบคุณน่ะครับคุณพลอย”

          พลอยยิ้มตอบ  กฤษฏ์ให้คนใช้เอาขนมไปเก็บ ก่อนจะหันมามองพลอย

        “ที่คุณพลอย มาหาผมที่บ้านนี่ ต้องมีเรื่องอะไรไม่สบายใจ ใช่ไหมครับ?”

          พลอยพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่จะมองกฤษฏ์ด้วยแววตาครุ่นคิด

…

          ทั้งสองเดินออกมาคุยที่สวนหน้าบ้านกฤษฏ์..

          “พลอยอยากตามหาปลาดาวค่ะ พลอยเป็นห่วงยัยปลามาก”

          “แต่คุณปลาดาว ก็อยู่กับเจ้าปกรณ์น่ะครับ และทั้งสองคน ก็เป็นคนรักกัน”

          กฤษฏ์พูดขึ้นปลอบโยนพลอย พลอยหันมามองกฤษฏ์ด้วยแววตาที่สับสน

        “แต่พลอยคิดว่า มันต้องมีอะไรมากกว่านั้นน่ะค่ะ .. นี่ก็ 4 ปีแล้วที่ปกรณ์หายตัวไปอย่างลึกลับพร้อมกับเขียนจดหมายมาบอกยัยปลาว่าเขาได้ตายแล้ว..ความจริง ถ้าปกรณ์ยังไม่ตาย เขาก็น่าจะกลับมาหาปลาดาวบ้าง แล้วจู่ๆ เหตุการณ์ต่างๆก็กลับตะละปัดอีก ยัยปลาก็ดันหายไปกับปกรณ์ซ่ะอย่างนั้น คุณกฤษฏ์ว่ามันแปลกมั้ยค่ะ?”

          พลอยพูดขึ้นด้วยความรู้สึกวกวน กฤษฏ์พยายามครุ่นคิด

        “เจ้าปกรณ์ก็บอกผมในวันนั้นด้วยว่า คุณปลาดาวอยู่กับมัน และไม่ต้องให้พวกเราตามหา”

        “นั่นสิค่ะ… พลอยเกร็งว่า ยัยปลาอาจจะกำลังตกอยู่ในที่นั่งลำบากก็ได้น่ะค่ะ เพราะไม่รู้ว่า ปกรณ์จะยังเป็นคนเดิมอยู่ไหม? บางที ปกรณ์อาจจะมีแผนการบางอย่าง ที่จะกักตัวปลาดาวเอาไว้ก็ได้..”

        “แผนการ … งั้นหรอครับ?”

          พลอยพยักหน้าเบาๆด้วยสีหน้าไม่สบายใจ และยิ่งทำให้กฤษฏ์ครุ่นคิดอย่างหนัก

        “คุณกฤษฏ์ค่ะ.. คุณพอจะรู้ไหมค่ะ? ว่าปกรณ์ตอนนี้ เขาอยู่ที่ไหน?”

          พลอยเอ่ยถามกฤษฏ์ด้วยแววตาที่อ้อนวอน กฤษฏ์มองพลอยก่อนจะครุ่นคิดอย่างหนัก…

…

          ในห้องทำงานของกฤษฏ์..

          กฤษฏ์พยายามค้นหาเบอร์โทรศัพท์ที่ปกรณ์ใช้โทรเข้ามาในวันนั้น ก่อนที่เขาจะพบเบอร์โทรศัพท์ ที่เป็นเบอร์แปลกๆ

          กฤษฏ์จดเอาเบอร์โทรศัพท์นั้นเอาไว้ ก่อนที่เขาจะตัดสินใจโทรไปหาเลขาของเขาที่สถาบันวิจัย

        “ฮโหล.. คุณกัลยา .. คุณช่วยเอาเบอร์โทรศัพท์หมายเลขนี้ ไปเช็คให้ผมดูหน่อยว่า เป็นเบอร์โทรศัพท์ที่โทรเข้ามาจากที่ไหน?”

..       

          กฤษฏ์วางสายลง หลังจากที่เขาวานขอความช่วยเหลือจากเลขาของเขา

          “ปกรณ์… ไม่ว่าแกจะอยู่ที่ไหน ฉันก็จะต้องตามหาตัวแกให้เจอ”

          กฤษฏ์พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่แน่วแน่ ว่าเขาจะต้องตามหาตัวปกรณ์และปลาดาวให้จนเจอ…