คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ตอนที่ 1 เข้าหอ
กระเป๋าหลายๆใบนั้น ได้วางลงบนพื้นห้องในหอพักคณะพยาบาลศาสตร์ ของ มหาวิทยาลัย
“อืม…ก็พออยู่ได้นะ”
เสียงของผู้หญิงที่แต่งกายด้วยชุดลำลองธรรมดา นั่งลงบนเก้าอี้โต๊ะเครื่องแป้งอย่างเหนื่อยอ่อน ก่อนจะถอนหายใจแรงๆออกมา
“พวกเราอยู่กันแค่นี้เอง คงไม่แออัดหรอกน่า”
สู่ฝัน พูดขึ้นก่อนที่เธอจะยกกระเป๋าเข้ามาวางภายในห้องอีกครั้ง แล้วนั่งพัก
“เอ้อ!!!ฝัน แล้ว บิวไปไหน??”
“บิว ไปซื้อกับข้าวอยู่”
แป้งทำหน้า เออ ออ อย่างเหนื่อยๆ สู่ฝันยืนขึ้นก่อนจะมองไปรอบๆห้อง
“หลังกินข้าวเสร็จ เราต้องช่วยกันทำความสะอาดห้องก่อนนะ ถึงจะอยู่ได้ ดูสิ ฝุ่นเยอะเชียว”
แป้งมองไปรอบๆอย่างเห็นด้วยกับความคิดของสู่ฝัน
“เฮ้อ!!!!ในที่สุด ก็ได้มาเรียนที่นี่ เรียนที่ที่ฝันเอาไว้ เรียนพยาบาล”
“ใช่ สมกับที่เรารอคอยจริงๆ กว่าจะได้เรียน กว่าจะสอบติด ต้องผ่านอะไรต่ออะไรมาบ้างในช่วงชีวิต ม.ปลาย”
“คิดแล้วก็เหนื่อยพอสมควรนะฝัน แต่ว่าเราก็ผ่านมันมาได้แล้วแหละ แต่ไม่หรอก การมาเรียนในมหาวิทยาลัยของพวกเรา เป็นช่วงชีวิตสุดท้ายของการศึกษาแล้วละ พูดง่ายๆ!!! โค้งสุดท้ายของพวกเรานั่นเอง”
“ไม่หรอกแป้ง ช่วงชีวิตคน เราไม่มีวันหยุดการเรียนรู้ได้ ถึงแม้ว่าจะเรียนจบแล้วก็ตาม เราจะต้องได้เรียนรู้อะไรต่างๆในชีวิตอีกมากมาย ไปตลอดชีวิตเลยแหละ”
ทั้งคู่ยิ้มให้กันอย่างมีความสุขบนความเหน็ดเหนื่อย
“เฮ้!!!! กับข้าวมาแล้ว”
เสียงของบิวเปิดประตูห้องเข้ามา พร้อมๆกับหิ้วถุงกับข้าวมาเต็มมือ
“บิว!!!!ซื้อกับข้าวมาจากไหนหรอ?”
“อ๋อ!!!ร้านข้างๆหอ ป๊ะ!!!เดี๋ยวหาถ้วยจานชามก่อน แล้วมากินข้าวกัน”
ทั้งแป้ง บิว และก็สู่ฝัน ต่างช่วยกันจัดพื้นที่ในการกินข้าวเที่ยงด้วยกัน
และนี้ เป็นจุดเริ่มต้นครั้งแรก ในชีวิตมหาวิทยาลัยของพวกเขา
…-
ตกดึก สู่ฝันออกมายืนที่ระเบียงก่อนจะมองออกไปบนท้องฟ้า แล้วยิ้มอย่างมีความสุข แต่ก็ปนความทุกข์และเศร้าใจอยู่นิดๆ
ในใจของเธอ กำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่ คำสอนและคำเตือนของแม่ ยังคงก้องอยู่ในใจของเธอเสมอๆ เป็นระยะๆ
“ไปเรียน ต้องตั้งใจเรียนนะลูก อย่าเถลไถล บั้นปลายสุดท้ายแห่งชีวิตการศึกษาต้องทำให้ดีที่สุด อนาคตไม่ได้อยู่ที่ตัวใคร แต่อยู่ที่ตัวเราเอง จำไว้นะลูก ความหวังสุดท้ายของแม่”
คำสอนของแม่ ยังคงก้องอยู่ในใจของสู่ฝัน สู่ฝันยิ้มอย่างมีความสุข
“จ๊ะ!!! แม่ ฝันจะตั้งใจเรียน จะไม่เถลไถล จะไม่ยุ่งเกี่ยวกับความรัก”
วรรคสุดท้ายทำเอาสู่ฝันเศร้าลง ก่อนจะรู้สึกเจ็บขึ้นมาบนหัวใจ ที่ผ่านมาในชีวิตมัธยม เธอต้องพบกับความรักที่สร้างความเจ็บปวดให้เธอมาตลอด ความรักที่แลกด้วยหัวใจของเธอ และเป็นต้นเหตุที่ทำให้สู่ฝันเจ็บมาตลอด และจะขอไม่มีความรักกับใครอีก ต่อไป.....
“ฝัน!!!! ยังไม่นอนอีกเหรอ?”
เสียงของบิวที่มาเข้าห้องน้ำมองดูสู่ฝันที่ยืนอยู่ที่ระเบียง
“อ้าว!!! บิว นึกว่าหลับไปแล้ว”
“อืม!!!ยังไงก็อย่านอนดึกนะ พรุ่งนี้มีเรียนตอนเช้า เราต้องไปเจอกับรุ่นพี่นะ”
“อืม…บอกแป้งไม่ดีกว่าเหรอ? ดูสิ”
ทั้งบิวและสู่ฝันหันมามองดูแป้ง ที่นั่งอ่านหนังสืออย่างขะมักเขม้น บิวถอนหายใจออกมา “แป้ง พรุ่งนี้จะสอบหรอกเหรอ? ขะมักเขม้นเหลือเกิน”
แป้งเงยหน้ามองบิวก่อนจะวางหนังสือ
“แหม!!!! ขอขยันก่อนนอนหน่อยสิ เพื่อนๆ”
“จ้า!!! ไปนอนกันเหอะทุกคน พรุ่งนี้มีเรียนภาคเช้า ไปสายเดี๋ยวอาจารย์ว่าพอดี ท่องไว้สิ เริ่มต้นที่ดีมีชัยไปกว่าครึ่งเลยนะ”
สู่ฝันกับแป้งมองบิว ก่อนที่ทั้งหมดจะเข้านอนด้วยกัน อย่างสงบสุข
ความคิดเห็น