คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 7 รอสาย
ระยะเวลา ประมาณ สาม ทุ่ม ครึ่ง..
ในขณะที่ สู่ฝัน กำลังนั่งจดบันทึกไดอารี่ประจำวันอยู่
“วันนี้เราได้เจอกับพี่วินด้วย นึกว่าพี่แกจะเป็นคนหล่อ แล้วหยิ่ง อันที่จริงไม่ใช่ ดูตลกมากกว่าเสียอีก แถมยังใจดีอีกต่างหาก”
บรรทัดแรก ก็ทำเอาสู่ฝัน ยิ้มขึ้นมา
“พี่วิน จ้างเราไปกินข้าวเป็นเพื่อนด้วยละ ถ้าพี่เค้ามาจ้างเราแบบนี้ทุกวัน ก็คงจะดีสิ เราจะได้อิ่ม ไปทุกวัน แถมประหยัดเงิน ไปตั้งเยอะอีกด้วย”
สู่ฝันหยุดคิด แล้วยิ้มแกมขำๆ แล้วเขียนต่อ
“ไม่น่าเชื่อเลย ว่า พี่วิน จะเคยอกหักนะ เพอร์เฟ็คแมนเสียขนาดนั้น แต่ว่า ที่ พี่เขากล้าๆกลัวๆ จะขอเบอร์เรา พี่เขา กำลังคิดอะไรอยู่กันแน่??”
สิ้นสุดการเขียน เสียงโทรศัพท์ของสู่ฝันก็ดังขึ้น สู่ฝันมองดูโทรศัพท์ ก่อนจะเห็นเป็นเบอร์แปลก แล้วจึงรับสาย
“ฮโหล!!!! ฝันพูดคะ”
กวินเมื่อได้ยิน ก็ยิ้มออกมาอย่างดีใจ ที่สู่ฝันรับสาย
“นี่!!! พี่นะ กวิน^^”
สู่ฝันอึ้งเมื่อได้ยินเสียงของกวิน ยิ่งรู้ว่าเป็นกวินก็ยิ่งทำให้สู่ฝันไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
“พี่วิน ยัง ไม่นอน หรอกเหรอ คะ??”
“พี่เพิ่งอ่าน หนังสือกายวิภาคศาสตร์เสร็จ แต่ตอนนี้พี่กำลังจะเล่นกีตาร์”
“นี่ พี่วินเล่นกีตาร์ เป็นด้วยเหรอคะ??”
“ก็สมัยมัธยม พี่เป็นนักดนตรีของโรงเรียนเลยนะ”
“อ๋อคะ!!!! พี่วิน นี่จะเก่งไปทุกเรื่องเลยเหรอคะ”
“ไม่หรอก ไม่มีใครเก่งไปทุกเรื่องหรอก เรื่องที่เราแพ้ก็มี สำหรับพี่ เรื่องหัวใจเท่านั้นแหละ”
สู่ฝันได้ยินที่กวินพูด ก็เข้าใจ
“ไม่เป็นไรหรอกคะ ความรัก มันเป็นเรื่องไม่เข้าใครออกใคร สักวัน พี่วินจะต้องเข้าใจความรักมากกว่านี้ เข้าใจคำว่าใช่ อย่าลืมสิคะ ว่าความผิดหวังมีไว้ให้เราเรียนรู้ แต่ไม่ได้มีไว้ให้เรานำมาเปรียบเทียบกับปัจจุบัน”
กวินยิ้มออกมาอย่างมีความหวัง เมื่อได้ฟังสู่ฝันพูดขึ้น
…
“ฟังนะ...”
กวิน เริ่มเล่นเพลง ก่อนที่สู่ฝัน จะนั่งฟังอย่างตั้งใจ
“นานแค่ไหน จะรอให้พบกัน คล้ายๆว่ามันเพิ่งผ่านไป แต่ฉันคิดถึงเธอ คิดถึงจนขาดใจ รู้ว่าเธอก็เป็นเช่นกัน
ความในใจ ที่เคยมีให้กัน ก็รู้ว่ามันไม่เปลี่ยนไป แต่วันนี้มันเหงาเหลือเกิน เหงาจนละเหี่ยใจ ฝากเพลงนี้ไปให้เธอ
ก็อีกไม่นาน วันนี้มันคงผ่าน พ้นไป ในวันที่มันเลวร้าย ไม่มีเธอตรงที่เก่า
ไม่พบกัน วันนี้ไม่ใช่วันของเรา ได้แต่คอยให้วันเหงามันผ่านไป
- - - - - -
วันเวลา ก็ปล่อยให้หมุนไป แค่ขอให้ใจเป็นอย่างเคย
คิดถึงกันครั้งใด เงียบไปไม่ต้องเอ่ย แค่นั่งอมยิ้มเฉยๆก็เข้าใจ
- - - - - -
กวินเล่นกีตาร์ทั้งร้องด้วยมาจนจบเพลง สู่ฝันได้ฟังก่อนจะเข้าใจในเพลงที่กวินร้อง
“ฝันเข้าใจพี่วินนะคะ คนดีๆอย่างพี่วิน อีกไม่นาน ก็คงเจอ คนถูกใจเองคะ”
“ขอบใจนะฝัน พี่หวังว่า เขาคนนั้น จะเป็นคนที่พี่คิดว่าใช่แน่ๆ ฝันดีนะ”
“คะ ฝันดีคะ”
สู่ฝันวางสาย กวินจะถอดสายสมอทอล์คออก แล้วยิ้มอย่างสุขใจ ก่อนจะเห็นเบอร์แปลกเบอร์หนึ่งโทรมา แต่ไม่ได้รับสาย
“โห!!! ไม่ได้รับตั้ง 20 สาย ใครเนี่ย??”
กวินดูเบอร์อย่างสงสัย ในขณะเดียวกัน แพทตี้ที่ยืนหน้าเซ็งอยู่ ก็เซ็งเข้าไปใหญ่
“หือ!!!!ไหนบอกว่าอกหักมาไง แล้วนี่คุยกับใครได้ ตั้งนานแสนนานเกือบชั่วโมง”
แพทตี้บ่นออกมาอย่างอารมณ์เสีย เสียงโทรศัพท์ของแพทตี้ก็ ดังขึ้น แพทรีบรับสาย
“ฮโหล!!!!ใช่พี่วิน หรือเปล่าคะ??”
“ใช่ครับ!!! แล้วนี่ใครครับ โทรมาหาผมมีธุระอะไรหรือเปล่า??”
“นี่ แพทตี้ นะคะ พี่วิน^^”
“อ้าว!!! แพทเหรอ ยังไม่นอนอีกเหรอเรา??”
“ก็แพท รอคุย เอ้ย!!!แพทอ่านหนังสืออยู่นะคะ ก็เลยยังไม่นอน แล้วพี่วินละคะ เมื่อกี๊ คุยกับใครอยู่??”
“อืม!!! พี่ คุยกับเพื่อนนะ”
“แหม!!! คุยกับเพื่อน คุยนานจังเลยนะคะ ทุกคืนแบบนี้เลย หรือเปล่า??”
กวินได้ยินแพทตี้ถาม ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“ก็ไม่หรอกครับ”
“แล้ว เพื่อนพี่วิน เป็นใครเหรอคะ??”
แพทตี้ถามอย่างไม่เกรงใจ กวินสงสัยที่แพทตี้ถามนิดๆ ก่อนจะตอบไป
“ก็เพื่อนที่ มหา’ลัยแหละ เออ!!! แล้วนี่แพทเอา เบอร์พี่มาได้ยังไง??”
“แพทก็คัดลอก!!! เอ้ย!!! หวานให้มาคะ”
“เหรอ!!!!ปกติ หวานไม่ชอบให้เบอร์พี่กับใครนี่??”
“ก็ หวานให้แพทเก็บเบอร์พี่วินไว้ เผื่อฉุกเฉินจะได้ติดต่อได้คะ”
กวินฟังแพทตี้พูดพลางสงสัยนิดๆ ก่อนจะไม่ว่าอย่างไร
“เอ้อ!!! แพท พี่ไปนอนแล้วนะ ง่วงมากแล้วด้วย เดี๋ยวไปเรียนสาย”
“คะ!!!! ฝันดี นะคะ จุ๊บ จุ๊บ^^”
กวินวางสายไป ก่อนจะถอนหายใจ แพทตี้วางสายอย่างเซ็งๆ แล้วคิด
“คุยกับเพื่อนคุยได้นาน ปล่อยให้รอสาย ทีคุยกับเราทำทีเป็นไม่อยากคุย คอยดูเถอะ พี่วิน สักวันบัญชีการเป็นแฟนของแพท ต้องมีชื่อพี่ติดอยู่ด้วย อีกคนหนึ่งแน่ๆ คอยดู!!!”
…
ทันใดนั้น บาสก็โทรมาหาแพทตี้ แพทตี้ตกใจ ก่อนจะรีบคว้าโทรศัพท์ นึกว่าเป็นกวิน ที่ไหนได้ บาสนี่เอง ก่อนจะรับสายอย่าง เซ็งๆ
“ฮโหล!!! พี่บาส โทรมาทำไมเนี่ย??”
“ก็ พี่คิดถึงแพทนะสิครับ ถามได้^^”
“แต่ แพท ไม่ได้ คิดถึง พี่บาส นะ”
“โห!!!!พูดอย่างนี้ พี่น้อยใจนะ งอนพี่เหรอ ที่พี่โทรมาช้า”
“เปล่า!!!! แค่รำคาญ”
แพทตี้ พูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยจะพอใจเท่าไหร่ ทำเอาบาสหน้าจืดทันที แต่ก็ยิ้มได้
“ไอ้เราก็นึกว่า พี่วินโทรกลับมาเสียอีก”
“อะไรนะ!!!แพท”
“เปล่า!!!!!ยังไม่นอนอีกเหรอเนี่ย??”
“ยังหรอก ไม่ได้คุยกับแพท !!!ไม่มีเข็มกับด้าย กลัวไม่ได้คุยแล้วมันใจจะขาด ”
“แหวะ!!!!! มุขดีแทคนี่หว่า!!”
“ดีแทค ง่ายสำหรับ แพทเสมอครับผม แล้วแพททานอะไรอยู่ครับตอนนี้ ขอคำหนึ่งได้ไหม คำว่ารักนะครับ จุ๊บ จุ๊บ^^”
“นี่พี่บาส!!! อยากตายตอนจบหรือไง”
“อ้าว!!!แพท วันนี้เป็นอะไร ทำไม อารมณ์เสียใส่พี่แบบนี้ละครับ??”
“พี่บาส ถามหน่อย??”
“ครับผม ถามได้เสมอ ถามว่ารักเธอ ตอบได้คำตอบเดียว ว่ารักเธอหมดใจ^^”
“ซีเรียสอยู่นะ!!!! พี่วินมีเพื่อนที่มหา’ลัย กี่คน??”
“ฮ้า!!!! อะไรนะ???”
“หูหนวกหรือไง!!! แพทถามว่า พี่วินมีเพื่อนที่มหา’ลัย กี่คน??”
“ถามทำไมเหรอ?? ขอเหตุผล??”
“ก็อยากรู้ มีปัญหาอะไรอีกไหม?? จะบอกไม่บอก”
“โอว่ว!!! ไม่ครับ”
“ไม่อยากมี ก็บอกมา เร็ว!!!ๆ ง่วง”
“ที่สนิทสุด ก็มีพี่ มีพี่นิกที่เรียนทันตแพทย์ พี่เป๊กที่เรียนวิศวโยธา หวานที่เรียนพยาบาล แล้วก็ เพื่อนหวานอีกคนหนึ่ง”
“เพื่อนหวาน!!!! ใครกัน??”
“ชื่อว่า สู่ฝัน เรียนคณะพยาบาล ปีเดียวกันกับหวานนะ วันก่อนก็ได้ไปกินข้าวด้วยกันอยู่ ท่าทางแล้ว หวานจะเป็นใจให้ สองคนนี้รู้จักกันมากกว่า”
“สู่ฝันเหรอ!!!!แล้วถามอะไรอีกอย่างได้ไหม พี่วินชอบคุยโทรศัพท์กับใครมากที่สุด??”
“ก็!!! ตอนที่ไอ้วินคบกับแอ้มนะ ก็คุยกับแอ้มตลอด ประมาณหลายสัปดาห์แล้วละ ที่สองคนนี้ไม่ได้คุยกัน จากนั้นไอ้วินก็ไม่เคยคุยกับใครเลย แต่ตอนหัวค่ำ วินมันโทรมาหาพี่บอกว่า ไปขอเบอร์สาวมา แล้วก็ได้มาแล้วด้วย ท่าทางดีใจน่าดู”
“เบอร์สาวเหรอ!!! เบอร์ใคร???”
“ก็เบอร์เพื่อนหวานอะไรของมันนั่นแหละ ทำไมเหรอ มีอะไรหรือเปล่า??”
แพทตี้กำกำปั้นอย่างโมโหสุดๆ บาสสงสัยที่แพทตี้ถาม
“เปล่า!!! ถามไปเรื่อยเปื่อยเท่านั้นแหละ งั้น แค่นี้ก่อนนะ ฝันดี เจ็ดโมงครึ่ง ไม่มารับ ซวย!!”
แพทตี้รีบกดตัดสายไปก่อน แล้วขว้างโทรศัพท์ทิ้งลงบนเตียง ทิ้งให้บาสงงและสงสัย
“อะไรวะ โว้ย!!! เอาแต่ใจจริงๆ”
บาสวางโทรศัพท์ไว้บนโต๊ะก่อนจะไปนอน แพทตี้นั่งลงบนเตียงอย่างแค้นๆ
“แก!!!!ฉันจะต้องรู้ให้ได้ ว่าใครมันคือมารหัวใจของฉัน”
แพทตี้พูดออกมาด้วยความแค้น ก่อนจะกำกำปั้นอย่างน่ากลัว
ความคิดเห็น