คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 สานสัมพันธ์
“เอ๊ะ!!! เมื่อไหร่ ยัยหวานจะมาสักทีนะ!!!”
เสียงบ่นของแพทตี้ ที่ยืนรอหวานเพื่อจะไปดูหนัง
หวานและแพทตี้รู้จักกันมาตั้งแต่สมัยมัธยม และแพทตี้เองก็ชอบกวินเอามาก แต่ดูเหมือนหวานจะไม่อยากให้แพทตี้กับกวินคบกันเลยเท่าไหร่ จึงเป็นสาเหตุที่แพทตี้คอยตีสนิทกับหวานให้มากที่สุด เพื่อจะได้ใกล้ชิดกับกวิน
“แพทตี้ โทษทีที่ให้รอ”
“นี่ยัยตัวแสบ!!! ฉันรออยู่นี่จนหัวจะ!!!...”
แพทตี้กำลังใส่อารมณ์กับหวาน แต่เมื่อหันมาก็เห็นกวินยืนยิ้มอยู่ ก่อนจะยิ้มให้แหย่ๆอย่างดีใจ หวานทำท่าทางหวงพี่ชายนิดๆ แพทตี้มองกวินอย่างดีใจแกมเขิน
“พี่วิน!!!!”
แพทตี้มองกวินท่าทางดีใจ แต่ใบหน้าของหวานกลับสวนทางทั้งคู่
…
ในขณะที่ ทั้งหมดกำลังดูหนังผีอยู่เรื่องหนึ่งในโรงภาพยนตร์
“ว้าย!!! น่ากลัวจังเลยคะ”
แพทตี้ทำท่าทางกลัวจนออกนอกหน้า รีบเข้าซบอกกวิน กวินตกใจ หวานหันมามองก่อนจะโมโห กวินทำอะไรไม่ถูกได้แต่มองหวานอย่างไม่รู้จะทำยังไง
“ฮึ่ม!!! นี่มันโรงหนังนะจ๊ะ ไม่ใช่โรงแรม”
หวานพูดขึ้นเสียงดัง ทำเอาทุกคนหันมามองแพทตี้เป็นตาเดียว
“รู้งี้!! หวานมาเองยังจะดีกว่า ไม่น่าให้พี่วินมาส่งเลย ถ้ารู้ว่าพี่วินจะมาด้วยแบบนี้”
หวานนั่งถอนหายใจอย่างเซ็งๆ กวินมองหน้าหวานแล้วถอนหายใจแล้วถอนหายใจกับทั้งคู่
…
ทั้งหมดดูหนังเสร็จ ก่อนที่แพทตี้จะมองหวานที่เกาะแขนกวินตลอด
“โอ๊ย!!ดูหนังเพลิน ปวดฉี่จัง แพทตี้!!!พาฉันไปเข้าห้องน้ำหน่อยสิ”
“ฉัน!!!”
แพทตี้พูด พลางเซ็งๆ ที่ไม่ได้อยู่ใกล้ชิดกับกวิน
“พาหวานไปเข้าห้องน้ำเถอะ เดี๋ยวพี่รออยู่ตรงนี้เอง”
แพทตี้ทำหน้าเซ็งก่อนจะพาหวานไปเข้าห้องน้ำ ทั้งสองจะหยุดอยู่หน้าห้องน้ำ
“เอ้อ!!!กระเป๋าเธอ เอาเข้าไปด้วยเหรอ?”
แพทตี้พูดขึ้นอย่างไม่ค่อยพอใจ หวานมองก่อนจะรีบเอากระเป๋าฝากแพทตี้
“เอ้อ!!!แล้วแกไม่เข้าเหรอ?”
“กระเพาะปัสสาวะฉันใหญ่กว่าแกก็แล้วกัน!!!”
แพทตี้คว้ากระเป๋ามาอย่างเซ็งๆ หวานรีบเข้าห้องน้ำไป แพทตี้ยืนรออย่างเซ็งๆ แล้วมองกระเป๋าของหวาน มองอยู่นาน แล้วก็คิดอะไรออกมาทันที
“เบอร์พี่วิน!!!ใช่ เบอร์พี่วิน”
แพทตี้รีบเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะเอาโทรศัพท์ของหวานขึ้นมา แล้วคัดลอกเอาเบอร์กวินจากโทรศัพท์ของหวานอย่างเร่งด่วน
ก่อนจะรีบเก็บหลักฐาน หวานเดินออกมาจากห้องน้ำอย่างเซ็งๆ ก่อนที่แพทตี้จะยื่นกระเป๋าให้ หวานสงสัยนิดๆก่อนจะรับกระเป๋า
“มีอะไรหรือเปล่า??”
“อะไรของเธอ เข้าห้องน้ำออกมาก็ถามว่ามีอะไรหรือเปล่า”
“เธอได้ยุ่งกับของส่วนตัวของฉันไหม??”
“เปล่านี่ ฉันจะไปยุ่งของๆเธอทำไมกันละ”
หวานมองแพทตี้อย่างสงสัย ก่อนที่แพทตี้จะลักยิ้มนิดๆ อย่างโล่งใจ
…
ตกเย็น ที่สวนสาธารณะของมหาวิทยาลัย
ในขณะที่สู่ฝันกำลัง เดินเตร่ๆ เรื่อยๆ ตามสวนสาธารณะอยู่ กวินที่ขับรถผ่านมาเห็นพอดีก่อนจะจอดลง แล้วรีบวิ่งตามสู่ฝันมา
“ฝัน!!!!!”
กวินตะโกนออกมา สู่ฝันหันมามองกวินอย่างตกใจ
“พี่วิน!!!!”
สู่ฝันหยุดเดินเพื่อรอกวิน กวินที่วิ่งมาถึง ก็หยุดหอบนิดๆ แต่ก็ยิ้มอย่างดีใจเมื่อได้เจอ
ทั้งคู่เดินด้วยกันมาเรื่อยๆ ตามเส้นทางในสวนสาธารณะ ที่ล้วนมีทั้งนักศึกษา เด็ก และอาจารย์ ต่างพากัน มาออกกำลังกายกัน เยอะ แยะ
“พี่นึกว่าเราจะไป อ่านหนังสือที่หอสมุดกับแป้งและบิวซะอีก”
“แป้งเขากลับบ้าน ส่วนบิวไปช่วยงานที่บ้านสักพัก ก็เหลือแค่ฝันที่ต้องเตร่ๆลำพังคะ”
“อืม!!!! เหงาพอสมควรเลยนะ แล้วทำไมไม่บอกพี่ละ จะได้พาไปดูหนังด้วยกัน พอดีตอนบ่ายนี่ เพื่อนหวานเขาชวนหวานไปดูหนัง พี่ก็เลยไปด้วยเพราะพี่ว่าง”
“ฝันเองก็อยากจะมาเดินเล่นนานแล้วละคะ ชวนเพื่อนก็ไม่ค่อยจะมีเวลาเท่าไหร่”
กวินพยักหน้าเข้าใจที่สู่ฝันพูด
“แล้วพี่วินไม่มีเรียนเหรอคะ?”
“ก็เสร็จตอนเช้า ตกบ่ายพี่ก็พาหวานไปดูหนังกับเพื่อน แล้วก็เลยแวะมา เอ่อ!!!!มาเจอเราเดินอยู่คนเดียว พี่ก็เลยจอด”
สู่ฝันอึ้งนิดๆ กวินเขินกับคำพูด
“อ๋อค่ะ!!!ถ้าพี่วินมีธุระก็ไปเถอะคะ ไม่ต้องมาเดินเป็นเพื่อนกับฝันอย่างนี้หรอก”
“ไม่เป็นไรหรอก พี่ก็ขับเข้ามาว่าจะไปหาเพื่อนที่หอ ไปเจอเพื่อนพี่ก็ได้แต่เที่ยวไปวันๆ”
“อืม!!!พี่วินชอบเที่ยวหรอคะ??”
“ก็พอสมควร พี่เป็นคนดีที่ไหนเล่า เที่ยวกลางคืนเก่งจะตาย”
สู่ฝันมองกวินอย่างไม่น่าเชื่อ กวินมองสู่ฝันที่หน้าจืดไปเลย ก่อนจะขำ
“ซะเมื่อไหร่ละครับ!!!!โห่ หน้าจืดไปเลย”
กวินขำที่สู่ฝันเชื่อที่ตัวเองพูด สู่ฝันยิ้มเฉื่อยๆ
“ก็นานๆครั้งแหละ พี่ไม่ใช่คนชอบเที่ยวหรอก โลกส่วนตัวพี่สูงจะตาย”
“คะ แล้วหวานไม่ได้มาด้วยเหรอคะ??”
“เห็นหวานเค้าไปกับเพื่อน พี่เลยไม่ขอไปด้วย”
สู่ฝันทำหน้าเออ ออ อย่างเข้าใจ กวินมองสู่ฝันก่อนจะถาม
“แล้วเรียนเป็นยังไงบ้างครับ วันนี้??”
“ก็สนุกดีคะ ก็ได้ความรู้ ได้วิชาติดตัวเยอะเลย ที่สำคัญ งานมาก่อนเลยคะ ต้องทำรายงานส่งอาจารย์อีกแล้ว”
“ไม่เท่าไหร่หรอกน่า!! พี่เรียนหมอเหนื่อยจะตาย หนักมากด้วยแต่ละวัน วันไม่หนักก็มีวันนี้แหละในรอบสัปดาห์ เลิกเช้า”
“คะ แล้วเรียนยากหรือเปล่าคะ??”
“ก็ยากพอสมควรนะ ใครไม่ใช่คนอารมณ์ดีแบบพี่คงเครียดตายเลยแหละ ดีนะ พี่เป็นคนสุนทรี หน้าพี่เลยหล่อไม่บันยะบันยังแบบนี้”
สู่ฝันขำกวินพูดนิดๆ กวินขำตาม
กวินเดินตรงไปที่ร้านขายน้ำ แล้วซื้อน้ำอัดลมมาสองแก้ว ก่อนจะยื่นให้สู่ฝันแก้วหนึ่ง
“ขอบคุณคะ”
กวินยิ้มรับคำขอบคุณอย่างยินดี ก่อนจะถอนหายใจออกมา
“สดชื่น!!! เย็นๆสำหรับพี่อยู่แล้ว อืม!!!แล้วเราพักอยู่ที่ไหนละ ตอนนี้??”
“ก็อยู่หอใน คณะพยาบาลคะ แล้วพี่วินละคะ??”
“พี่อยู่บ้านทาวน์เฮาส์ในตัวเมืองครับ อยู่กับหวาน สองคน”
“อ้าว!!! แล้วพ่อกับแม่ของพี่กับหวานละคะ”
“พ่อพี่ เป็นแพทย์ทำงานที่ โรงพยาบาลอยู่กรุงเทพ ส่วนแม่พี่เป็นพยาบาลที่รามา”
“ดีจังเลยนะคะ พ่อเป็นหมอ แม่เป็นพยาบาล แล้วพี่วินกับหวานก็ตามรอยท่านด้วย”
“ที่จริง พี่อยากเป็นวิศวกรนะ แต่เพราะพี่เห็นอาชีพหมอ พี่เลยตัดสินใจเรียนหมอดีกว่า อย่างน้อยเราก็ได้ช่วยเหลือคนที่เขามีความทุกข์ให้เขาหายทุกข์”
สู่ฝันมองกวินที่ดูมีความมุ่งมั่นในใจ
“แล้วพ่อกับแม่ฝัน ท่านทำงานอะไรหรอ??”
“แม่ทำงานเป็นผู้ช่วยสาธารณสุขคะ ส่วนพ่อฝัน ท่านเสียมาตั้งแต่ 6 ปีที่แล้วแล้ว”
สู่ฝันพูดเสียงเศร้า ทำเอากวินเศร้าตามก่อนจะยิ้มขึ้นมา
“พี่เสียใจด้วยนะ!!! เอาเหอะ!!พักเรื่องเศร้าๆเอาไว้แค่นี้ก่อนดีกว่า พี่กลัวว่าเราจะเศร้าไปมากกว่านี้”
กวินมองสู่ฝันที่ท่าทางเศร้าๆแล้วยิ้มเป็นกำลังใจให้
…
ทั้งสองเดินต่อไปเรื่อยๆในสวนสาธารณะ
“เฮ้อ!!!!”
กวินถอนหายใจออกมาแล้วยิ้มเศร้าๆ ก่อนที่สู่ฝันจะไถ่ถาม
“พี่วินเป็นอะไรหรือเปล่าคะ?? ถอนหายใจแรงเชียว”
“พี่แค่เจ็บนิดๆหน่อยๆ ก็เลยถอนหายใจออกมา”
“เจ็บ....เจ็บอะไรเหรอคะ?? บอกฝันได้นะ ปรึกษาฝันได้”
“นี่ใช่ไหม ที่เขาเรียกกันว่า อกหัก ซ้ำซาก”
“ฮ้า!!! พี่วินอกหักมาเหรอคะเนี่ย??”
“เมื่ออาทิตย์ที่แล้วนี่เอง!!!! พี่ถูกเขาทิ้งไป พี่ไม่เข้าใจเลยว่า เขาไม่พอใจอะไรพี่”
“บางทีการที่เขาทิ้งเราไป เขาอาจจะไม่พอใจอะไรบางอย่างในตัวเราก็ได้นะคะ”
“นั่นสิเหตุผล พี่เองก็ยังหาไม่เจอเลย ว่าพี่ทำให้เขาไม่พอใจตรงไหน”
“คนอย่างพี่วิน ไม่น่าเชื่อเลยนะคะ ว่าจะอกหักเป็นได้ หวานเคยแอบเล่าให้ฟังว่าพี่ วินเสน่ห์แรงออกจะตาย”
“การที่คนจะตกหลุมรักคนได้ มันใช้เวลาไม่กี่วินาทีหรอก แต่การที่จะสร้างความสัมพันธ์ หรือว่า จริงจังกับคนๆนั้น มันจะนานแค่ไหน ในขณะที่คนๆหนึ่งทุ่มเท ไปเพื่อคนหนึ่ง สุดท้าย ไม่กี่วินาที คนนั้นก็ เดินจากเราไป โดยที่ไม่คิดถึงเวลาที่เรา ทุ่มเทเพื่อกันมาเลยสักนิด”
“ความรักของพี่วินกับคนนั้นเกิดจากการไม่เข้าใจกัน บางทีผู้หญิงเขาก็ต้องการเรียกร้องความรัก ความสนใจ ความใส่ใจ จากผู้ชายนะคะ ในบางครั้งผู้ชายอาจจะยุ่ง และไม่มีเวลาให้ผู้หญิง ผู้หญิงเขาก็เลยท้อใจที่จะรักอีกต่อไป ก็เลยหาคนใหม่ที่ดีกว่านี้ สุดท้ายผู้ชายก็เสียใจ คิดไปคิดมา เหมือนเราทำตัวเราเองทั้งนั้น”
กวินมองสู่ฝันอย่างเข้าใจ และคิดได้ สู่ฝันยิ้มให้กวิน
“คำตอบสุดท้าย ที่จะช่วยได้นะคะ ไม่ตายก็หาใหม่ได้คะ เรียนจบยิ่งมีคนสนใจเราเยอะ เพราะเราพร้อมทุกอย่าง ทั้งความรัก หน้าที่การงาน ทุกอย่างจะมาถ้าเราเรียนจบคะ เพราะฉะนั้นทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุดในปัจจุบันก็พอแล้วคะ”
กวินมองสู่ฝันก่อนจะฮึดขึ้นสู้ อย่างมีกำลังใจขึ้นมา
“คิดดีนะเรา ใครสอนมาเหรอ??”
“ฝันจำ ทุกถ้อย คำที่แม่สอนได้ดีเสมอแหละคะ และฝัน ก็จะไม่ลืมด้วย”
“น่าภูมิใจแทนแม่ฝันจริงๆเลยนะ ที่มีลูกนิสัยดีแบบนี้”
“แหม!!! ก็ไม่ขนาดนั้นหรอกคะ ฝันออกจะเป็นคนห้าวๆไม่หวาน ไม่เรียบร้อย”
สู่ฝันพูดก่อนจะขำ กวินขำตามอย่างไม่อยากเชื่อ
“อยากเห็นหน้า ตอนที่เราห้าวจังเลย ทำให้พี่ดูหน่อยสิ”
สู่ฝันขำที่กวินแซว ก่อนที่กวินจะมองนาฬิกา
“อืม!!!!ห้าโมงครึ่งแล้วนี่ ไปหาอะไรทานกันดีไหม?? ฝัน”
“พี่วินจะ เลี้ยงข้าวฝันอีก เหรอคะ??”
“ไม่เป็นไรหรอก คิดเสียว่า พี่จ้างไปกินข้าวเป็นเพื่อนด้วย เอาไหมละ อิ่มได้ทั้งมื้อเลยนะ”
สู่ฝันลังเลก่อนจะมองหน้ากวินแล้วยิ้ม
“คะ!!!ตามใจ แค่กินข้าวนะคะ”
“ครับ!!!!ไม่เกินกว่ากินข้าวแน่นอน สัญญา!!!”
กวินชูนิ้วก้อยขึ้นจะเกี่ยวก้อยกับสู่ฝัน สู่ฝันยิ้มก่อนจะเอามือเกี่ยวก้อยกวิน
แล้วความรู้สึกดีๆของทั้งคู่ก็เริ่มเผยออกมา อย่างน่าอัศจรรย์ สู่ฝันเอานิ้วออกก่อนจะยิ้มอย่างเขินๆนิดๆ กวินก็เช่นกัน
…
ที่ร้านอาหาร ในมหาวิทยาลัย
กวิน และ สู่ฝัน กินข้าวกันอย่างมีความสุข กวินรู้สึกสุขใจทุกครั้งที่ได้แอบมองใบหน้าของสู่ฝัน ในขณะที่สู่ฝันมองกวินก่อนจะยิ้ม เพราะในใจก็เริ่มจะประทับใจในตัวกวินแล้วเช่นกัน
และการรับประทานอาหารของทั้งคู่ในมื้อค่ำ ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี…
…
กวินเดินมา ส่งสู่ฝันที่ หน้าหอพัก
“อืม!!!ฝัน”
กวินเรียกสู่ฝันอย่างก้ำๆกึ่งๆ สู่ฝันจะหันมาหากวิน อย่างสงสัย
“เอ่อ!!!คือ พี่ พี่จะ ขอ....ขอ”
“ขออะไรคะ??”
“ขอ.....เอ่อ เอาไงดี ขอ!!!!ขอให้ฝันดีนะครับ”
สู่ฝันพยักหน้าอย่างรับรู้ ก่อนจะเดินขึ้นหอพัก กวินตัดสินใจตะโกนเรียกอีกครั้ง
“ฝัน เดี๋ยวก่อน!!!!”
สู่ฝันหันกลับมาอีกครั้งอย่างสงสัย กวินยิ้มเฉื่อยๆ อย่างกล้าๆกลัวๆ
“พี่วิน มีอะไร หรือเปล่าคะ??”
ยิ่งสู่ฝันถาม ยิ่งทำให้กวิน เหงื่อแตกขึ้นทุกที
“เอ่อ!!!!คือ พี่ ขอ...เอ่อ... ขอ”
กวินทำที อึกๆ อักๆ ทำอะไรไม่ถูก สู่ฝันมองกวินอย่างอยากรู้คำตอบ มากขึ้น
“ขอเบอร์…..เรา”
สู่ฝันมองกวินอย่างอึ้งๆ หน้าที่จืดๆ ค่อยๆ แดงระเรื่อขึ้นมานิดๆ กวินมองสู่ฝันด้วยความเขิน ก่อนจะส่งยิ้มเฉื่อยๆให้ สู่ฝันยิ้มก่อนจะเอาปากกากับกระดาษในกระเป๋าจดเอาเบอร์โทรศัพท์ของตัวเองให้กวิน
“เบอร์เรา.....เหรอ??”
“ฝัน ขึ้นห้อง ก่อนนะคะ”
สู่ฝันไม่พูดอะไร ก่อนจะรีบเดินขึ้นห้องไป กวินมองตามสู่ฝัน ก่อนจะมองมาที่เบอร์แล้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“เยสๆๆๆๆๆ!!!!!”
กวินแสดงท่าทางที่ดีใจออกมา จนผู้คนที่เดินไปมาแถวนั้นมองเอา
สู่ฝันแอบยืนมองกวินที่ดีใจ ก่อนจะแอบขำให้กวินนิดๆ แล้วขึ้นห้องไป
กวินมองทุกคนที่มองเขา ก่อนจะยิ้มให้อย่างอายๆ แล้วเดินไปที่รถ เพื่อขับเดินทางกลับบ้าน
..
ความคิดเห็น