ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #6 : ตอนที่ 6 หนี

            พลอยกับกฤษฏ์เดินทางมาถึงหน้าผา..

          ก่อนที่กฤษฏ์จะจอดรถ พลอยรีบเปิดประตูรถแล้วรีบวิ่งออกไปยังริมหน้าผา     แล้วมองดูรอบๆด้วยความเป็นห่วง กฤษฏ์รีบวิ่งตามมาหาพลอย

          พลอยมองมาที่กฤษฏ์ด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจ..

"โธ่!! ยัยปลา..."

          พลอยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เศร้า กฤษฏ์ยืนมองพลอยด้วยความเป็นห่วง..

…

ขณะที่หาดกับปลาดาว นั่งกินข้าวด้วยกันอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน..          
       
          ปลาดาวมองหาดที่ก้มหน้าก้มตากินข้าวอย่างเอร็ดอร่อยก่อนจะก้มหน้ากินข้าวต่อโดยไม่พูดอะไร

          หาดเงยหน้าขึ้นมองปลาดาวสักพัก ก่อนจะวางจานเปล่ากับช้อนลง แล้วถือขันน้ำที่อยู่ข้างๆขึ้นมาดื่ม

          หลังจากที่ทั้งคู่ทานอาหารค่ำด้วยกันเสร็จ ปลาดาวเอาถ้วยทั้งหมดมาล้างจนสะอาด ก่อนจะนำถ้วยมาเช็ดให้แห้ง ในขณะนั้น…เธอก็กำลังครุ่นคิดอย่างหนักถึงเรื่องที่จะแต่งงานกับหาดตามประเพณีของชาวบ้าน

“ขอคุยด้วยหน่อย!”

          เสียงของหาดที่กำลังยืนมองดูเธออยู่ ปลาดาวหันไปมองที่ใบหน้าของหาด แววตาของหาดบ่งบอกให้เห็นถึงความครุ่นคิดอย่างหนัก ไม่ต่างจากปลาดาวที่กำลังคิดอย่างหนักเช่นกัน

          เสียงคลื่นซัดเข้าชายฝั่งดังซา…

          ค่ำคืนนี้เป็นคืนเดือนมืด เมื่อมองไปบนท้องฟ้า จึงเห็นหมู่ดาวนับล้านลอยระยิบระยับทั่วท้องฟ้า

          สายลมบกพัดแผ่วเบาในยามราตรี กลิ่นหอมกรุ่นแห่งทะเลโชยเข้ามาทั่วบริเวณนั้น

         
          หาดนั่งก่อกองไฟขึ้นที่กลางชายหาด ก่อนที่เขาจะนั่งลงหันหน้าให้กับท้องทะเล แววตาของเขาที่เย็นชาแต่แอบซ่อนเร้นความวุ่นวายที่อยู่ลึกๆ เขานั่งเหม่อมองออกไปยังทะเลที่มืดมิด

         
          ปลาดาวที่เพิ่งอาบน้ำเสร็จ ในชุดเสื้อคอกระเช้าและนุ่งผ้าถุงลายสวยงาม  เดินลงมาจากบ้าน ก่อนที่เธอจะยืนมองหาดที่นั่งมองทะเลอยู่ด้วยแววตาเศร้าๆ แล้วเดินไปหาหาดที่นั่งอยู่

        “มีอะไรจะคุยกับฉัน.. งั้นหรอ?”

          ปลาดาวเอ่ยถาม ก่อนที่หาดจะค่อยๆหันมามองตั้งแต่เท้าจรดใบหน้าอันหวานๆของปลาดาว

         
           หาดมองปลาดาวที่นุ่งผ้าถุงบวกกับใส่เสื้อคอกระเช้าอย่างกับต้องมนต์สะกดของเธอเข้า..

          ปลาดาวยืนมองหาดด้วยแววตาที่ครุ่นคิด ก่อนที่หาดจะรีบหันหน้าไปทางทะเลเหมือนเดิมเพื่อกลบเกลื่อนสายตาของเขา

       
     “นั่งลงก่อนสิ.. จะยืนคุยอยู่อย่างนั้นนะหรอ?”

          หาดพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เข้ม ปลาดาวค่อยๆนั่งลงอยู่ข้างๆหาด ก่อนที่เธอจะมองออกไปบนท้องฟ้า ที่เต็มไปด้วยดวงดาวนับล้าน

         
           ปลาดาวยิ้มออกมาอย่างมีความสุขที่ได้เห็นดวงดาวนับล้านเต็มท้องฟ้า หาดหันไปมองปลาดาวที่เงยหน้าขึ้นมองบนท้องฟ้าด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นไปมองตาม

           
           หมู่ดาวนับล้าน ลอยระยิบระยับพร่างพราวเต็มท้องฟ้าที่มืดมิด สวยงาม เหมือนดั่งประกายของเพชรที่ลอยอยู่เต็มท้องฟ้า

         
           หาดหันมามองปลาดาวที่นั่งอยู่ข้างๆ ก่อนที่แววตาอันแข็งกร้าวของเขา จะแปรเปลี่ยนเป็นแววตาที่อ่อนโยน…

          หญิงสาวคนนี้ ทำให้เขามองเธอด้วยแววตาที่อ่อนไหว เขาจ้องมองที่ปลาดาวดั่งต้องมนต์สะกด ปลาดาวที่มองดาวเพลิน ก่อนจะหันมามองหน้าหาดด้วยรอยยิ้ม   
     
           จู่ๆดวงตาของเธอก็ถูกโฟกัสไปที่ดวงตาของเขาเหมือนต้องมนต์ ทั้งสองมองตากันอยู่สักพัก…

           ก่อนที่จะผละออกจากสายตาของกันและกัน..

       
       “เอ่อ.. “

          หาดพูดอะไรไม่ถูก เขากลับมาทำสีหน้าเย็นชาอีกครั้งเพื่อกลบเกลื่อนการกระทำที่หลงเลยไปของเขา ปลาดาวเองก็หันหน้าไปมองรอบๆเพื่อปิดบังความเขินอายที่เกิดขึ้น

         
          ทั้งคู่ยังคงนั่งด้วยกัน.. ท่ามกลางค่ำคืนที่มืดมิด..

          ลมพัดโชยเข้ามา แม้จะสร้างความเหน็บหนาวบ้าง แต่ยังมีไออุ่นร้อนจากกองไฟที่อยู่ข้างๆ

       
        “เรื่อง… แต่งงานนะ”

          หาดพูดขึ้นอย่างกระอึกกระอัก ปลาดาวหันมามองหาดด้วยความอยากรู้

        “จะทำยังไงดี…?”

          หาดเอ่ยถามปลาดาวขึ้น ด้วยความไม่รู้ของเขา ปลาดาวเองก็รู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูกเหมือนกัน

       
        “นั่นสิ... เรื่องมันก็เกิดขึ้นแล้วด้วย..”

          ปลาดาวตอบไปอย่างกระอึกกระอัก หาดหันไปมองทะเลด้วยความครุ่นคิดหาคำตอบ

       
       “ไหนๆ เธอกับฉัน ก็จะต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว .. เอาเป็นว่า พรุ่งนี้เราสองคนไปปรึกษาลุงฉ่ำกันอีกทีละกัน”

          หาดพูดขึ้นโดยที่ใบหน้าเขาไม่หันมามองปลาดาว

       
       “อืม..”

          ปลาดาวพยักหน้าเบาๆ ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นยืน แล้วมองไปที่หาด

       
      “หมดเรื่องคุยแล้ว… ฉันขอตัวไปนอนก่อนน่ะ”

          ปลาดาวเอี้ยวตัวเดินกำลังจะกลับไปที่บ้าน แต่หาดกลับพูดขึ้น

       
       “คนที่ชื่อ ปกรณ์ นั่น!”

          ปลาดาวได้ยินหาดพูดถึงปกรณ์ ก่อนจะหยุดชะงัก

          หาดค่อยๆหันมามองปลาดาว ที่ยืนหันหลังให้กับเขา ก่อนที่เขาจะหันหน้ากลับไปมองทะเล ด้วยแววตาแห่งความเย็นชาอีกครั้ง…

    
        “เธอคงจะรักเขามากเลยสิน่ะ?… แล้วตอนนี้ ผู้ชายคนนั้น เขาหายไปไหนละ?”

          หาดเอ่ยถามคำถามนั้นขึ้นมา ปลาดาวหันกลับมามองหาดที่นั่งหันหลังให้กับเธอ ก่อนจะตอบคำถามออก

        
     “ใช่! ฉันรักเขามาก เขาเป็นรักแรกและรักครั้งสุดท้ายของฉัน ต่อให้เขาจะเป็นตายร้ายดียังไง.. จะมีอะไรเปลี่ยนไป.. ฉันก็จะจงรักภักดี ต่อคำปฏิญาณนั้นที่เคยให้กับเขา ฉันจะรักเขา รักผู้ชายที่ชื่อปกรณ์ตลอดไป..”

          ปลาดาวตอบออกไปอย่างมั่นใจ ก่อนที่เธอจะหันหลังเดินกลับเข้าบ้านไป หาดค่อยๆลุกขึ้นยืน แล้วหันมามองปลาดาวที่ปิดประตูบ้าน

      
     “คำปฏิญาณ..งั้นหรอ?”

          หาดพูดออกมาเบาๆ ก่อนที่เขาจะยิ้มออกมาที่มุมปากเบาๆ

          แววตาเขาดูเย็นชาแต่แฝงด้วยความครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง…
...

รุ่งเช้า..

          หาดกับปลาดาวเดินมาหาลุงฉ่ำที่ชายหาดหน้าบ้านลุงฉ่ำ ขณะที่ลุงฉ่ำกำลังเตรียมเรือเพื่อที่จะออกไปหาปลาอยู่

"ลุง!!"

"เออเฮ่ย!! ใครว่ะ? อ้าว.. ไอ้หาดหรอกเหรอ?"

          ลุงฉ่ำอุทานออกมาด้วยน้ำเสียงตกใจ ก่อนจะรีบหันมามองทางต้นเสียง

          ลุงฉ่ำพาทั้งสองคนขึ้นมาบนเรือน ก่อนที่จะค่อยๆนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ หาดกับปลาดาวนั่งลงที่พื้นข้างหน้าลุงฉ่ำ ลุงฉ่ำมองทั้งคู่ด้วยความเข้าใจ

"เรื่องแต่งงานนั่น ถ้าพวกเอ็งสองคนพร้อม ข้ากับชาวบ้าน ก็จะได้ไปช่วยกันจัดพิธีแต่งงานให้ ที่หน้าถ้ำแสงจันทร์"

          ลุงฉ่ำพูดขี้น ก่อนที่ปลาดาวจะรู้สึกสงสัย

"ทำไมต้องเป็นถ้ำแสงจันทร์ด้วยจ๊ะลุง?"

"อื้มม.. พิธีแต่งงานที่นี่ จะต้องจัดที่ถ้ำแสงจันทร์ ในคืนวันเพ็ญ เขาว่ากันว่า ถ้าคู่รักคู่ไหน ได้เข้าพิธีแต่งงานที่ถ้ำแสงจันทร์  ก็จะได้ครองรักกันไปตลอดชาติภพนี้"

          ลุงฉ่ำพูดขึ้น หาดกับปลาดาวได้ยินดังนั้น ก่อนที่ทั้งสองจะหันมามองหน้ากันด้วยแววตาที่ครุ่นคิด

          ลุงฉ่ำเดินไปเปิดปฏิทิน ก่อนจะพบว่า อีกสามวันก็จะถึงคืนวันเพ็ญ..

"เหลือเวลาอีกสามวัน ก็จะถึงคืนวันเพ็ญแล้ว"

          ลุงฉ่ำพูดขึ้นพร้อมกับพยักหน้าเบาๆ ทำให้ทั้งสองทำสีหน้าที่ครุ่นคิดอย่างหนัก

...

          หาดเดินนำหน้าปลาดาวไปทางกลับบ้าน เขายังคงมีแววตาที่เย็นชาและท่าทางที่เฉยชา ปลาดาวที่เดินตามหลังหาดอยู่ห่างๆด้วยสีหน้าที่ไม่สบายใจและคิดหนักเกี่ยวกับเรื่องแต่งงาน

          ขณะนั้น ทิพย์ หญิงสาวที่มีใบหน้าที่งดงาม แต่งกายเรียบร้อยสมกับเป็นกุลสตรี ทิพย์เป็นหญิงสาวชาวเกาะที่นี่

          ทิพย์เดินตรงเข้ามาหาหาด ด้วยแววตาที่แสนเศร้า หาดหยุดชะงักก่อนที่เขาจะเงยหน้าขึ้นมองทิพย์ ปลาดาวหยุดเดินเมื่อเห็นหญิงสาวคนนั้นยืนอยู่ตรงหน้าชายหนุ่ม ก่อนที่เธอจะมาหลบที่ต้นมะพร้าวเพื่อแอบมองดูทั้งสอง

          ทิพย์ร้องไห้ออกมา ก่อนจะโผลเข้ากอดหาดที่ยืนตัวแข็งทื่อราวกับท่อนไม้และมีแววตาที่ดูเย็นชา

"พี่หาด จะแต่งงานจริงๆหรอจ๊ะ..?"

          ทิพย์เอ่ยถามหาดขึ้นด้วยแววตาที่เศร้าหมอง

"พี่.. จำเป็นต้องทำ.."

          หาดตอบออกไปด้วยแววตาที่เย็นชา ทิพย์ผละออกจากกอด ก่อนจะมองใบหน้าของชายหนุ่มด้วยแววตาที่เศร้า

"แต่ ทิพย์รักพี่หาดน่ะจ๊ะ"

          ทิพย์พูดขึ้นด้วยความอาลัยอาวรณ์ทั้งน้ำตา

          ปลาดาวยืนมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยแววตาที่เจ็บปวดรวดร้าว…

"นี่สิน่ะ... ชีวิตใหม่ของคุณ... ปกรณ์"

          ปลาดาวมองเหตุการณ์ทั้งหมดด้วยสีหน้าที่เศร้า ก่อนที่เธอจะเก็บงำเอาความเจ็บปวดเอาไว้ภายในใจ แล้วเดินจากเหตุการณ์ตรงนั้นไป

....

          หาดเดินกลับมาถึงบ้าน ก่อนจะพบว่าบ้านเงียบผิดปกติเหมือนไม่มีใครอยู่ เพราะเขาคิดว่าปลาดาวคงเดินกลับมาถึงก่อนหน้านี้แล้ว

          หาดเดินหาปลาดาวจนทั่วบ้าน ทั้งในห้องน้ำ และข้างบ้าน เขารู้สึกแปลกใจที่ไม่พบปลาดาวอยู่ในบริเวณบ้าน ก่อนจะตัดสินใจเดินขึ้นไปบนบ้าน แล้วเปิดประตูออกมา

          หาดกวาดสายตาไปโดยทั่วภายในบ้าน แต่กลับไม่พบหญิงสาวอยู่ในบ้านเลย

          เขาต้องหยุดชะงักทันที เมื่อสายตาของเขาหันไปเห็นเสื้อผ้าของปลาดาวที่ถูกพับอย่างเรียบร้อยวางอยู่บนเตียง

          ก่อนที่เขาจะค่อยๆเดินไปดู พบว่าบนกองเสื้อผ้ามีกระดาษที่ถูกเขียนขึ้นด้วยลายมือของปลาดาววางอยู่

          หาดค่อยๆหยิบกระดาษนั้นขึ้นมาอ่าน แววตาของเขาจ้องไปที่กระดาษด้วยความรู้สึกครุ่นคิด…

" ตอนนี้ฉันรู้แล้วว่า คุณมีชีวิตใหม่ที่ดีกว่านี้แล้วที่เกาะแห่งนี้ ฉันไม่ควรจะกลับมาหาคุณ ไม่ควรจะพาคุณกลับไปมีชีวิตเดิมที่เลวร้าย ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง ฉันสัญญา.. ฉันจะไม่กลับมาหาคุณอีก ลาก่อน..ปกรณ์”

          เขามองกระดาษแผ่นนั้นด้วยแววตาที่เจ็บปวดอยู่ลึกๆ ก่อนที่มือของเขาจะค่อยๆกำกระดาษเอาไว้แน่น

…

          หาดรีบวิ่งลงจากบ้าน และวิ่งตามหาปลาดาวตามริมชายหาด สายตาของเขากวาดไปมองหาหญิงสาวโดยรอบด้วยความร้อนรนใจ..

          หาดวิ่งมาเรื่อยๆ ก่อนจะเห็นเรือลำหนึ่งที่จอดเทียบท่าอยู่ริมชายหาด และมีลุงแก่ๆคนหนึ่งที่ยืนเตรียมแหอวนอยู่ข้างๆเรือ

          หาดรีบวิ่งมาที่เรือ ก่อนจะเอ่ยถามลุงด้วยสีหน้าที่กระวนกระวายใจ

"ลุง!! เห็นผู้หญิงผมยาวๆ ตัวขาวๆ ผ่านมาทางนี้ไหม?"

"อ๋อ... นังหนูนั่น ขึ้นเรือไปกับไอ้แจวแล้วละ เห็นบอกว่าจะกลับเข้าไปในเมือง"

          หาดได้ยินดังนั้น ทำให้เขารู้สึกกระวนกระวายใจและสับสนเป็นอย่างยิ่ง เขามองไปที่เรือของลุงแก่ๆคนนั้นอย่างสนใจ

"ลุง!! ฉันขอยืมเรือหน่อยน่ะ"

          หาดพูดขึ้นพลางกระโดดขึ้นเรืออย่างรวดเร็ว ก่อนจะสตาร์ทเรือแล้วขับออกไปด้วยความรีบร้อน

          ทิ้งให้ลุงแก่ๆเจ้าของเรือยืนมองด้วยความรู้สึกงงงวย

"มันจะรีบไปไหนของมันว่ะ??"

          ลุงคนนั้นพูดขึ้น ก่อนจะเอามือขึ้นมาเกาหัวตัวเอง

..

          ที่ท่าเรือเทียบชายฝั่งของตัวเมือง..

          ปลาดาวขึ้นมาจากเรือ ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับคนที่ขับเรือมาส่งเธอ

"ขอบคุณน่ะจ๊ะ ที่มาส่งฉัน"

"ไม่เป็นไรหรอกหนู ลุงขอตัวกลับก่อนน่ะ โชคดีน่ะนังหนู"

          ลุงที่ขับเรือยิ้ม ก่อนจะขับเรือกลับออกไป

          ปลาดาวยืนมองเรือที่ขับออกไปด้วยความรู้สึกใจหาย ก่อนจะเอามือมากุมสร้อยจี้ปลาดาวที่คล้องคอเธออยู่ด้วยแววตาที่เศร้าและหมดความหวัง

          ปลาดาวตัดสินใจหันหลังกลับไป แล้วเดินไปข้างหน้าโดยไม่หันหลังกลับ...

          เธอจำต้องยอมพ่ายแพ้ให้กับชีวิตใหม่ของปกรณ์..

          และยอมรับความจริงว่า เขาคงไม่มีทางกลับมาเป็นคนเดิมได้อีกแล้ว...

          เรื่องระหว่างเธอและเขา คงจบลงแต่เพียงเท่านี้..

          ปลาดาวเดินทางมาถึงสถานีขนส่งผู้โดยสารที่ตั้งอยู่ในตัวเมืองไม่ไกลจากท่าเรือ ก่อนที่เธอจะล้วงเงินในกระเป๋ากางเกง พบว่ามีเพียงเงินเหรียญบาทไม่กี่เหรียญ ทำให้เธอต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ

"มีอยู่แค่นี้ จะพอค่าตั๋วกลับกรุงเทพอย่างนั้นหรอ?"

          ปลาดาวบ่นพึมพำออกมาให้กับตัวเอง ก่อนจะยืนครุ่นคิดหาทางออก สายตาของเธอก็ได้จับจ้องไปที่ตู้โทรศัพท์ที่อยู่ตรงหน้า

"ยัยพลอย!!"

          ปลาดาวยิ้มที่คิดหาทางออกได้ ก่อนจะรีบวิ่งไปที่ตู้โทรศัพท์หยอดเหรียญ ปลาดาวรีบหยอดเงินเหรียญบาทลงไปในตู้ ก่อนจะถือหูโทรศัพท์แล้วกดเบอร์ของพลอยอย่างเร่งรีบ

"ตู๊ดดด.... ตู๊ดดดด..."

"รีบรับสิ ยัยพลอย..."

          ปลาดาวท่าทางร้อนรนใจ เมื่อได้ยินเสียงสัญญาณโทรศัพท์ดังขึ้น

…

          ขณะที่พลอยกำลังเดินมาที่โซฟาตามเสียงโทรศัพท์ที่ดังขึ้น ก่อนจะเห็นเบอร์แปลกๆโชว์ขึ้นมาบนหน้าจอ พลอยมองหน้าจอด้วยความสงสัย

"เบอร์ใคร.?? หรือว่าจะเป็น..."

          ดวงตาของพลอยเบิกโต ก่อนที่จะถือโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วรีบกดรับสาย

“ฮโหล..”

…

          ปลาดาวที่ท่าทางกระวนกระวายอยู่ ได้ยินเสียงเพื่อนรับโทรศัพท์ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างดีใจ

          ไม่ทันที่ปลาดาวจะได้พูดอะไร...

          ทันใดนั้น... หูโทรศัพท์ของปลาดาวก็ถูกกระชากไปวางไว้ที่ปุ่มพักหูโทรศัพท์อย่างแรง ปลาดาวหันไปดูคนที่กระชากโทรศัพท์ของเธอไป ด้วยความตกใจ

"ฮโหล... ฮโหล.."

          พลอยพูดสาย แต่กลับได้ยินเสียงตู๊ด... ตู๊ด... ก่อนจะมองไปที่หน้าจอโทรศัพท์

"อ้าว!! ตัดสายไปซ่ะละ"

          พลอยมองโทรศัพท์มือถือด้วยสีหน้าที่เศร้า ก่อนจะวางไว้ที่เดิม..

..

          ปลาดาวหันมามองชายหนุ่มที่กระชากโทรศัพท์ของเธอไปด้วยความตกใจ ดวงตาของเธอต้องเบิกโต

          เมื่อชายหนุ่มที่ยืนขว้างเธออยู่คือ หาด..

          สายตาของเขาจ้องเขม็งมาที่เธอ อย่างกับจะกินเลือดกินเนื้อเธอทั้งเป็น..

          ปลาดาวมองหาดด้วยสีหน้าที่รู้สึกเกร็งและกลัวต่อแววตาอันดุร้ายของเขา..