ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #5 : ตอนที่ 5 ตามหาความจริง

          ค่ำคืนหลังจากที่ฝนหยุดตก…  

          อากาศที่แสนจะเย็นและเหน็บหนาวภายในบ้านริมทะเลหลังเล็กๆ เสียงลมที่่พัดหวิวเข้ามาเบาๆสร้างความเย็นยะเยือกในยามราตรี

         หาดที่นอนอยู่อีกฝั่งหนึ่งของภายในบ้าน  เขายอมเสียสละเตียงนอนเล็กๆให้แก่สตรีอย่างปลาดาวได้นอนหลับพักผ่อนอย่างสบายๆ           

          ส่วนตัวเขาเองก็ได้นอนอยู่บนพื้นบ้าน ที่มีเพียงผ้าขาวม้าผืนเล็กๆปกคลุมร่างกายเขาบางส่วนเท่านั้น..

          แม้เขาจะเป็นผู้ชายที่เย็นชา ดูไร้หัวใจ นิสัยที่โหดร้ายแต่เขาก็ไม่อาจย่างกรายไปนอนใกล้ชิดกับสตรี หรือแม้แต่จะล่วงเกินผู้หญิงแม้แต่นิด..

          สายตาที่ยังไม่หลับอยู่ของเขาและมืออีกข้างที่ก่ายมาวางไว้บนหน้าผาก จ้องมองเพียงแค่เพดานหลังคาบ้าน แววตาที่ดูเลื่อนลอยและเย็นชาแต่แอบแฝงด้วยความครุ่นคิดบางสิ่งบางอย่าง จนทำให้เขาไม่อาจคล้อยหลับลงได้ในยามราตรีนี้..

          ปลาดาวที่นอนตะแคงหันหลังให้กับชายหนุ่ม เธอยังคงลืมตามองไปข้างหน้า แววตาเธอที่แฝงไปด้วยความครุ่นคิดถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอเมื่อไม่นานมานี้..

          จูบนั้นอาจจะเป็นจูบแรกที่ประทับใจ ถ้าหากเป็นจูบจากชายคนที่ชื่อว่า ปกรณ์ คนที่เธอรักสุดหัวใจ..

          แต่กลับเป็นจูบจากชายที่ชื่อว่าหาด คนที่ต้องการเอาชนะเธอ เขาต้องการประทับรอยจูบนี้เพื่อระบายอารมณ์ชั่ววูบ หรือจูบเพื่อต้องการเอาชนะ…

          ไม่ใช่จูบจากความรัก...

          เธออดที่จะครุ่นคิดไม่ได้ว่าบางที ปกรณ์...อาจจะตายจากโลกนี้ไปแล้วก็ได้..

          และคนที่เธอพบเจอ.. อาจจะเป็นคนที่บังเอิญมีรูปร่างหน้าตา และใบหน้าที่คล้ายคลึงกับปกรณ์ราวกับแฝด..

          เขาอาจจะไม่ใช่ ปกรณ์.. ผู้ชายที่แสนดีคนนั้น..

_______________________________________

          รุ่งเช้า..

          พระอาทิตย์โผล่พ้นขึ้นขอบฟ้า แสงแดดสว่างจ้า ท้องฟ้าที่เป็นสีฟ้ากระจ่างและสดใส ไร้มวลหมู่เมฆมาบดบัง..

          ปลาดาวหาบถังน้ำเปล่า แล้วเดินตรงไปยังลำธารที่อยู่ด้านหลังบ้านไม่ไกลนัก ก่อนที่เธอจะลงไปตักน้ำใสๆเพื่อนำกลับไปใช้ที่บ้านริมทะเล แววตาของเธอดูมีความสุข ไร้ความเศร้าหมองอย่างเช่นวันวาน

          เธอนั่งมองเด็กน้อยซึ่งเป็นลูกของชาวบ้านบนเกาะแห่งนี้ มาเล่นน้ำที่ลำธารแห่งนี้อย่างสนุกสนาน เพียงเท่านี้ก็สร้างรอยยิ้มและความสุขให้กับเธอ

          ชีวิตที่อยู่บนเกาะนี้ มีความสงบสุข ไร้ซึ่งความวุ่นวายอย่างเช่นเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยแสงไฟศิวิไลซ์  

          และอาจจะเป็นเหตุผลที่ปกรณ์ มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่…

          หลังจากที่ปลาดาวหาบน้ำมาเทใส่ตุ่มทุกตุ่มจนเต็ม ก่อนที่เธอจะเอามือขึ้นมาปาดเหงื่อที่ไหลย้อยบนใบหน้าอันงดงาม แล้วหันไปมองต้นกล้วยไม้ที่ห้อยติดกับต้นไม้ เธอชื่นชมความสวยงามของดอกกล้วยไม้ ก่อนที่ใบหน้าของเธอจะมีรอยยิ้มที่สดใสออกมา

          หาดนำเรือกลับเข้าฝั่ง ก่อนที่เขาจะรีบเดินมาที่บ้าน ปลาดาวหันไปมองหาดด้วยความแปลกใจที่เขากลับเข้าฝั่งเร็ว เขาเดินตรงมายังตัวเธอ ก่อนจะยื่นถุงเสื้อผ้าและของใช้ส่วนตัวให้กับเธอ

 "รับไปสิ! "

          เขายื่นถุงทั้งหมดให้กับเธอด้วยน้ำเสียงเข้ม และสีหน้าที่ไม่สบอารมณ์ดังเดิม ปลาดาวรับถุงก่อนจะมองหาดด้วยสีหน้าแปลกใจ

          หาดรีบเดินหนีไปทางหน้าบ้าน ปลาดาวเปิดดูในถุง เธอก็พบว่ามีเสื้อผ้าสำหรับผู้หญิงและของใช้ส่วนตัว ปลาดาวยิ้มออกมาด้วยความดีใจก่อนจะเอาถุงทั้งหมดเข้ามากอดไว้ด้วยความปลาบปลื้ม..

 "ไม่ว่าคุณจะเป็นหาด หรือปกรณ์.. ฉันก็จะไม่หนีคุณไปไหน ฉันจะพิสูจน์ตัวเอง ต่อคำปฏิญาณของเรา"

          ปลาดาวพูดขึ้นเบาๆพร้อมกับยิ้มอย่างมีแรงใจ หาดที่ยืนหลบอยู่อีกมุมหนึ่ง เขาได้ยินในสิ่งที่ปลาดาวพูด ก่อนจะอมยิ้มออกเบาๆ แล้วเดินจากไป ปลาดาวได้แต่ยืนยิ้มอย่างมีความหวัง..

____________________________

          ขณะที่หาดได้ออกเรือไปหาปลา และปลาดาวก็อยู่ที่บ้าน ปลาดาวได้จัดการทำความสะอาดภายในบ้านให้กับหาด และได้นำต้นกล้วยมาห้อยประดับตามหน้าบ้านเพื่อสร้างความสดชื่นให้กับเจ้าของบ้านที่มาพบเห็น  ปลาดาวยืนมองดอกกล้วยไม้ที่นำมาห้อยบริเวณหน้าบ้านอย่างมีความสุข

          ทันใดนั้น..ก็มีชายแก่ๆคนหนึ่ง เดินเข้ามายังบริเวณบ้านของหาด

      "นังหนู! มาทำอะไรบ้านไอ้หาดนะ!"

          ปลาดาวหันไปมองทางต้นเสียงด้วยความตกใจ พบว่าเป็นลุงแก่ๆที่ในมือของลุงถือพวงปลาแห้งมาด้วย พร้อมกับจ้องมาที่เธอด้วยความสงสัย

          ลุงแก่ๆคนนั้น คือ ลุงฉ่ำ เป็นชาวบ้านที่หมู่เกาะแห่งนี้ วันนี้ลุงฉ่ำแวะมาหาหาดที่บ้าน แต่กลับเจอหญิงสาวแปลกหน้าอย่างปลาดาวเข้า

      "น้ำจ๊ะลุง.."

      "เออๆ ขอบใจหนู"

          ลุงฉ่ำที่นั่งอยู่บนแคร่ไม้ไผ่หน้าบ้าน รับเอาขันน้ำที่ปลาดาวยื่นให้เข้ามาดื่มให้ชื่นใจ ก่อนจะถอนหายใจออกมาคลายความเหนื่อย ปลาดาวมองลุงฉ่ำแล้วยิ้มให้ ลุงฉ่ำหันมามองปลาดาวก่อนจะเอ่ยถาม

      "แล้วหนูเป็นใคร มาจากไหน ถึงได้มาอยู่ที่บ้านไอ้หาดเนี่ย?"

          ลุงฉ่ำเอ่ยถามปลาดาวด้วยความสงสัย

    "เอ่อ.. คือหนู.."

     "เมียฉันเองแหละลุง!"

          หาดเดินมาจากริมชายหาด หลังจากเขาได้นำเรือเข้าฝั่งเสร็จ เขาตะโกนพูดมาแต่ไกล ปลาดาวตกใจก่อนจะหันไปมองหาดด้วยสีหน้าไม่สบอารมณ์ หาดเดินมาส่งสายตาที่แสนจะเจ้าเล่ห์ใส่ปลาดาว

          ก่อนที่เขาจะเดินมาถึงตัวปลาดาว พร้อมกับเอามือมาโอบที่ไหล่ของปลาดาว ปลาดาวทำท่าทางกระอึกกระอักเพื่อจะขัดขืนการกระทำของหาด แต่หาดก็โอบกอดไหล่ของเธอแน่น ลุงฉ่ำมองทั้งคู่แล้วหัวเราะออกมา

     "ฮ่าๆๆ!! อะไรว่ะ!! ไอ้หาด นี่แกไปเอาเมียมาจากไหนกัน!!"

          ลุงฉ่ำเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตกใจ หาดมองลุงฉ่ำแล้วยิ้ม

     "ทำไมละลุง.. คนอย่างฉัน จะมีเมียสักคนไม่ได้เชียวเหรอ?"

     "เอ่อ... คือ ลุงค่ะ.มันไม่ใช่..."

          ปลาดาวกำลังจะพูดอธิบายให้ลุงฉ่ำฟัง แต่หาดกลับหันมาหอมแก้มเธอฟอดใหญ่ เพื่อไม่ให้เธอได้พูดอธิบายอะไรอีกต่อไป

     "หืม.. แก้มเมีย หอมจังเลย"

          หาดพูดขึ้นข้างๆหูปลาดาวด้วยความสะใจ ปลาดาวหันไปมองหาดที่ทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ใส่ด้วยสีหน้าไม่พอใจ ลุงฉ่ำมองทั้งคู่ก่อนจะส่ายหัว

          "เออ.. ไอ้นี่! จะมีเมีย เอ็งก็ไม่บอกข้าสักคำ เอ็งรู้ไหม? เองเอาผู้หญิงมาอยู่กินกะเอ็งแบบนี้ มันผิดผี!"

          "ผิดผี!! งั้นหรอลุง"

          "เออ..สิว่ะ!! เอ็งกับนังหนูนี่ ต้องจัดพิธีแต่งงานกันบนเกาะนี้ให้มันแล้วเสร็จ ถึงจะอยู่กินกันได้! ไม่เช่นนั้นจะมีอันเป็นไปทั้งคู่.."

           "แต่งงาน!!"

          หาดกับปลาดาวอุทานออกมาพร้อมกันด้วยความตกใจ ลุงฉ่ำมองทั้งสองคนด้วยแววตาที่ครุ่นคิด

______________________________

          ขณะที่หาดออกเรือมาหาปลา ณ กลางทะเล เขาได้ลากแหอวนขึ้นมาจากทะเล แต่แววตาของเขากลับบ่งบอกความครุ่นคิดเป็นอย่างหนัก ความสับสนวุ่นวายภายในหัวใจที่ไม่รู้จักจบสิ้น ดั่งคลื่นน้ำทะเลตอนที่กำลังเกิดพายุและซัดถาโถมอยู่ภายในหัวใจของเขา

   "โธ่เว๊ย!!!!!"

          เขาตะโกนร้องออกมาดังๆ ก่อนจะกระโจนตัวเองลงไปในทะเล โดยไม่สนใจว่าระดับจะมีความลึกมากน้อยเพียงใด

          เขาใช้เวลาหลบซ่อนตัวเองอยู่ใต้น้ำทะเลนานพอสมควร ก่อนที่จะผุดขึ้นมาจากน้ำพร้อมกับหายใจหอบ เขาไต่ขึ้นมาจากน้ำ มานั่งอยู่ท้ายเรือ ก่อนจะมองน้ำทะเลรอบๆด้วยแววตาที่สับสนและครุ่นคิด

___________________________

          ที่บ้านริมทะเล

          ปลาดาวค้นเจอสร้อยจี้เพชรรูปปลาดาวในกระเป๋ากางเกงของเธอ ก่อนที่เธอจะนั่งมองสร้อยเส้นนั้นด้วยความครุ่นคิดถึงปกรณ์

          ปลาดาวตัดสินใจเดินทางไปหาลุงฉ่ำที่บ้าน ซึ่งอยู่อีกฟากหนึ่งของเกาะ

      "ลุงฉ่ำจ๊ะ!"

          ปลาดาวเอ่ยเรียกลุงฉ่ำที่กำลังตากปลาอยู่ ลุงฉ่ำหันมามองที่ต้นเสียง ก่อนจะพบปลาดาวที่ยืนยิ้มอยู่

______________________

          พลอยนั่งรถมาด้วยอาการร้อนรน โดยมีกฤษฏ์เป็นคนขับรถให้ พลอยได้แต่มองออกไปตามริมทางที่มุ่งไปยังหน้าผา

          ในใจก็คิดเป็นห่วงปลาดาวเพื่อนสาว ที่ได้หายตัวไปหลายวัน…

      "โธ่.. ยัยปลา จะเป็นตายร้ายดียังไงบ้างก็ไม่รู้.."

          พลอยพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง กฤษฏ์หันมามองพลอยด้วยแววตาให้กำลังใจ

      "คุณปลาจะต้องไม่เป็นอะไรน่ะครับ"

      "แต่นี่! ยัยปลาหายไปหลายสัปดาห์แล้วน่ะค่ะ ไม่รู้ว่าไปอยู่ที่ไหน จะเป็นยังไงบ้าง? พลอยเป็นห่วงเพื่อนมากเลยค่ะ"

          พลอยพูดด้วยน้ำเสียงร้อนรนที่เป็นห่วงเพื่อน ก่อนจะมองเห็นรถที่จอดอยู่ข้างทางด้านหน้า พลอยค่อยๆมองรถก่อนจะรู้สึกตกใจ

      "นั่น!! นั่นมันรถยัยปลานี่ค่ะ คุณกฤษฏ์"

          กฤษฏ์รีบหักรถจอดข้างๆรถปลาดาว ก่อนที่ทั้งคู่จะลงจากรถแล้วรีบวิ่งไปดู  กฤษฏ์เข้าไปเปิดประตูรถ พบว่าประตูรถไม่ได้ถูกล็อค

      "ประตูรถไม่ได้ล็อคด้วยครับ!'"

          กฤษฏ์เปิดประตูรถออก มองหาปลาดาว แต่ก็ไม่พบว่าปลาดาวจะอยู่ในรถเลย

      "ยัยปลาไม่ได้เอาโทรศัพท์ไปด้วยค่ะ"

          พลอยหยิบโทรศัพท์ของปลาดาวขึ้นมา กฤษฏ์กับพลอยมองหน้ากันด้วยความไม่สบายใจ

      "ลองไปดูที่หน้าผากันดีกว่าครับ เผื่อคุณปลาจะไปที่นั่น"

          พลอยพยักหน้า ก่อนที่ทั้งคู่จะขึ้นรถ ล้อรถได้เคลื่อนที่มุ่งไปยังหน้าผา

__________________________

          ที่บ้านลุงฉ่ำ…

          ปลาดาวพยุงลุงฉ่ำมานั่งลงที่แคร่ไม้ไผ่ ก่อนที่เธอจะนั่งลง ลุงฉ่ำหันมาหาปลาดาวแล้วเอ่ยถาม

      "หนูมีอะไรจะถามลุงงั้นหรอ?"

          ลุงฉ่ำเอ่ยถามปลาดาวด้วยความสงสัย ปลาดาวมองลุงฉ่ำแววตาอยากรู้

      "หนูอยากรู้ว่า หาดเขาเป็นใคร มาจากไหนคะ?"

          ปลาดาวเอ่ยถามด้วยความอยากรู้ความจริง ลุงฉ่ำมองปลาดาวก่อนจะพยักหน้า

      "อืมม.. ไอ้หาด มันก็เป็นชาวเกาะที่นี่แหละ อยู่ที่นี่มาก็นานพอสมควร ชาวบ้านที่นี่รักไอ้หาดมาก เพราะไอ้หาดมันคอยช่วยเหลือทุกคน โดยเฉพาะถ้าใครป่วยหรือไม่สบาย ก็มีไอ้หาดนี่แหละเป็นคนหาสมุนไพรไปรักษา"

    "สมุนไพร..?"

    "อื้ม!"

    ลุงฉ่ำพยักหน้า ปลาดาวครุ่นคิดถึงสมุนไพร และทำให้เธอคิดถึงปกรณ์ที่เขาชอบทำวิจัยเกี่ยวกับพืชพันธุ์ไม้ในการนำมาทำยารักษาโรค ก่อนจะเอ่ยถามลุงฉ่ำเพื่อความแน่ใจอีกครั้ง

    "ลุงฉ่ำแน่ใจหรอจ๊ะ ว่าหาดอยู่ที่นี่มานานแล้ว?"

    "อึ้ม!ไอ้หาดมันอยู่ที่นี่มาหลายปีแล้วละนังหนู"

    ลุงฉ่ำพูดขึ้น ก่อนจะหันไปมองปลาดาวที่ทำท่าทางครุ่นคิด

          ยิ่งปลาดาวรู้ว่าหาดชอบหาสมุนไพรมารักษาโรคให้กับชาวบ้าน ทั้งยังรู้จักต้นไม้ที่สามารถแก้พิษงูให้กับเธอได้ ปลาดาวก็ยิ่งอยากรู้ความจริง ว่าชายหนุ่มที่เธอพบเจอ ไม่ใช่หาด แต่กลับเป็นปกรณ์ ที่กำลังปิดบังเนื้อแท้ของตัวเองอยู่

    ปลาดาวเดินกลับมาที่บ้านหาด ด้วยความครุ่นคิดมาตลอดทาง

    "หาดที่รู้จักการใช้พืชสมุนไพร มารักษาโรคงั้นหรอ"

          ปลาดาวหยุดก้าวเท้าเดินด้วยสีหน้าที่ครุ่นคิดและไม่สบายใจ ก่อนจะคว้าเอาสร้อยจี้เพชรรูปปลาดาวออกมาจากกระเป๋าเสื้อ แล้วมองสร้อยด้วยแววตาที่มีความหวัง

    "ฉันจะพิสูจน์ความจริงให้ได้ ว่าคุณคือปกรณ์ ไม่ใช่นายหาด ชาวเกาะที่นี่!!"

          ปลาดาวพูดขึ้นมาด้วยความมั่นใจ มือของเธอได้ค่อยๆกุมสร้อยเอาไว้ ก่อนที่เธอจะมองไปข้างหน้าด้วยแววตาที่ครุ่นคิดและต้องการหาความจริง

          บางที… ปกรณ์อาจจะกำลังปกปิดซ่อนเร้นบางสิ่งบางอย่างในหัวใจเขา ไม่แสดงออกมา

          และเธอเอง จะต้องเป็นคนที่ไขกุญแจหัวใจของเขา เพื่อเปิดเอาความจริงที่ซ่อนอยู่ในนั้นออกมา..