ปฏิญาณปาฏิหาริย์

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 2 ชีวิตใหม่

          ปลาดาวเดินเข้ามาในบ้านของปกรณ์ด้วยสีหน้าเศร้า…

          เธอรู้เพียงว่าในหัวใจเธอตอนนี้ คิดถึงและเป็นห่วงปกรณ์มาก ก่อนที่เธอจะนั่งลงบนโซฟาอย่างอ่อนล้า บนโต๊ะมีกรอบรูประหว่างเธอกับปกรณ์

          ปลาดาวมองกรอบรูปก่อนจะหยิบเข้ามากอดไว้ในอกและหลั่งน้ำตาออกมาด้วยความเหนื่อยล้า..

“ปกรณ์... คุณอยู่ที่ไหน... ฉันคิดถึงคุณ”

          ปลาดาวหลับตาลงทั้งน้ำตา กอดกรอบรูปไว้แน่นด้วยความคิดถึงปกรณ์

          เสียงเท้าคู่หนึ่งก้าวเข้ามาในบ้านของปกรณ์..

          ปลาดาวได้ยินเสียง ก่อนจะคิดว่าปกรณ์ได้เดินทางกลับมาที่บ้านแล้ว

“ปกรณ์ คุณกลับมา...”

          ปลาดาวหันไป ก่อนจะเปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มเป็นเจื่อนลงทันที

          เมื่อชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงหน้า ไม่ใช่ปกรณ์ คนที่เธออยากเจอ…

“สวัสดีครับ ผมชื่อ กฤษฏ์ เป็นเพื่อนสนิทกับปกรณ์ครับ”

          ปลาดาวมองกฤษฏ์ด้วยความสงสัย ก่อนจะพยักหน้าเบาๆ
“สวัสดีค่ะ”
"คุณคือ คุณปลาดาว ใช่ไหมครับ"
          กฤษฏ์เอ่ยถามปลาดาว ปลาดาวมองกฤษฏ์ด้วยสีหน้าเศร้าก่อนจะพยักหน้าเบาๆ

________________________________________

          ที่สวนหย่อมหน้าบ้านของปกรณ์…

           กฤษฏ์ค่อยๆยื่นจดหมายกับกล่องสีชมพูให้กับปลาดาว ปลาดาวมองด้วยความสงสัย ก่อนจะค่อยๆเปิดกล่องสีชมพูนั้นออก

          พบว่า เป็นสร้อยจี้เพชรรูปปลาดาว ปลาดาวจับสร้อยขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเศร้า
"เจ้าปกรณ์ฝากมาให้คุณนะครับ"
          ปลาดาวได้ฟังกฤษฏ์พูดก็รู้สึกใจไม่ดี ก่อนที่จะค่อยๆเปิดอ่านจดหมายของปกรณ์

“เมื่อคุณได้อ่านจดหมายฉบับนี้ คุณอาจไม่ได้เห็นผมแล้วอยู่ตรงนี้"
          ปลาดาวอ่านประโยคแรก ก่อนจะรู้สึกมือสั่น..

"และผมเอง ก็อาจไม่ได้อยู่บนโลกใบนี้แล้ว"
          ปลาดาวแทบทรุดลงไปนั่งกับพื้น ก่อนที่น้ำตาจะไหลพรั่งพรูออกมาจากดวงตาทั้งสองข้าง

          กฤษฏ์เฝ้ามองปลาดาวด้วยความเป็นห่วง พลางอยากรู้ว่าในจดหมายฉบับนั้นมีข้อความอะไรที่ทำให้ปลาดาวต้องเสียใจได้มากขนาดนี้

"ผมขอให้คนที่ผมรักคนนี้ มีความสุขมากๆกับชีวิตใหม่ ผมได้ฝากของขวัญชิ้นแรกและชิ้นสุดท้ายให้กับเธอ ปลาดาว.”

          จดหมายได้ปลิวหลุดมือไปกับสายลม…

          ปลาดาวได้แต่ร้องไห้ออกมา กฤษฏ์มองปลาดาวด้วยความเป็นห่วงก่อนจะเข้าไปเก็บจดหมายขึ้นมาดูแล้วก็ตกใจ
"ปกรณ์!"
          กฤษฏ์อุทานออกมาเบาๆอย่างตกใจ แล้วหันมามองปลาดาวที่กำลังนั่งร้องไห้อยู่อย่างเจ็บปวด ปลาดาวมองดูสร้อยจี้เพชรรูปปลาดาวที่อยู่ในมือทั้งน้ำตา

“ฮือ… ปกรณ์ ไม่….”

          ปลาดาวร้องไห้ออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น…

          กฤษฏ์มองปลาดาวด้วยความเสียใจ เขาเองก็รู้สึกเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น

"ผมเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เรื่องเจ้า... ปกรณ์ ด้วยน่ะครับ คุณ..ปลาดาว"

“ปกรณ์ … ไม่จริงใช่ไหม... ปกรณ์..”

          ปลาดาวได้แต่ร่ำไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวด

          เธอไม่มีโอกาสที่จะได้แก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด สิ่งที่เกิดจากการเข้าใจผิดต่อปกรณ์ ชายคนรักอีกต่อไปแล้ว..

___________________________________________

          ปลาดาวใส่ชุดดำ มาที่หน้าผา ณ ที่ๆเคยมีความทรงจำดีๆร่วมกันกับปกรณ์ ชายคนที่เป็นรักเดียวและ รักสุดท้าย...

          ปลาดาวมีสีหน้าที่เศร้า เปลี่ยนไปเป็นคนละคน เธอมายืนที่ริมหน้าผา โดยมีกฤษฏ์กับพลอยที่เฝ้ามองดูอยู่ห่างๆ 
          ปลาดาวค่อยๆโปรยกลีบกุหลาบสีขาวลง สายลมได้ผ่านพาเอากลีบดอกกุหลาบ ปลิวลงไปในทะเลข้างล่าง เธอมองดูด้วยความเศร้าเสียใจ แววตาของเธอแฝงด้วยความปวดร้าวและน้ำตาที่ซึมผ่าน

"ต่อให้คุณจะอยู่ หรือจากไป... แต่คำปฏิญาณ จะอยู่ในใจฉันเสมอน่ะ ปกรณ์.."
          ปลาดาวพูดขึ้น สายลมพัดโชยเข้ามาหาปลาดาว

          เป็นสัญญาณว่าท้องฟ้าได้ประจักษ์รับรู้ถึงความรักที่ปลาดาวได้มีให้แก่ปกรณ์…

_____________________________________

          4 ปีผ่านไป…

           ที่ผับแห่งหนึ่ง ใจกลางเมืองกรุง 

"เฮ่! บ๋อย… เอาเหล้ามาอีกเซ่ะ!"
          ปลาดาวที่กำลังอยู่ในสภาพมึนเมาอยู่ กำลังนั่งดื่มเหล้าคนเดียวอย่างหนัก
          ทันใดนั้น… กฤษฏ์ก็บังเอิญมาเห็นปลาดาวพอดี ก่อนที่จะเข้ามาช่วย

"บ๋อย!! นี่ ค่าเหล้าผู้หญิงคนนี้ ไม่ต้องทอน"
          พนักงานบริการคนนั้นพยักหน้ารับเงิน ก่อนจะเดินจากไป

          กฤษฏ์มองปลาดาวที่อยู่ในสภาพเมาหนักก่อนจะถอนหายใจออกมา

________________________________

          ที่คอนโดของพลอย… 
"ขอบคุณมากๆน่ะค่ะคุณกฤษฏ์ ที่พายัยปลามาส่ง"
          เสียงของพลอยที่กำลังพยุงร่างของเพื่อนมานอนที่โซฟา กฤษฏ์มองปลาดาวด้วยความเป็นห่วง

"ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมทั้งรู้สึกสงสารและเห็นใจคุณปลามากกว่า"
"นี่ก็ 4 ปีมาแล้ว ใจคอยัยปลา จะเป็นแบบนี้ไปตลอดไปน่ะหรอ?"
          พลอยมองปลาดาวด้วยความหนักใจ กฤษฏ์มองพลอยก่อนจะยิ้ม
"หมดหน้าที่ของผมแล้ว ผมขอตัวกลับก่อนน่ะครับ"
"คะ.. ขอบคุณอีกครั้งน่ะค่ะ"
          พลอยยิ้มให้กับกฤษฏ์ ก่อนที่กฤษฏ์จะเดินออกจากห้องไป พลอยหันมามองปลาดาวแล้วถอนหายใจออกมาด้วยความสงสารเพื่อน

_____________________________________________

          ในค่ำคืนหนึ่ง…

          ปลาดาวขับรถมาด้วยความเมา..

          เพื่อที่กำลังจะเดินทางไปที่หน้าผา สถานที่ๆมีความทรงจำระหว่างปกรณ์กับปลาดาว
          แต่จู่ๆรถก็หยุดเสียกะทันหัน ก่อนหน้าที่จะไปถึงหน้าผา

“มาเสียไรตอนนี้ว่ะ!!”

          ปลาดาวอุทานด้วยความเซ็ง อีกทั้งเธอยังอยู่ในสภาพเมาหนัก ก่อนจะเปิดประตูลงมาจากรถ แล้วเดินตรงไปโดยไม่สนใจรถของตัวเอง 
          ขณะเดียวกันฝนตั้งเค้าที่จะตกลงมาอย่างหนัก มีเสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าคำรามอย่างน่ากลัว แต่ปลาดาวไม่สนใจ เดินขึ้นเขามาจนถึงหน้าผาด้วยความเมา ก่อนจะทรุดตัวนั่งลง

“ปกรณ์!! คุณอยู่ที่หนายยยย?”

          ปลาดาวตะโกนออกมาด้วยความเมา

“ฉันจะไปหาคุณ! ฉันจะไปหาคุณ!”

          ปลาดาวลุกขึ้นด้วยความเมา แล้วเดินเซไปที่ริมหน้าผา

          ท่ามกลางสายฝนที่กำลังตกโปรยปรายลงมาอย่างกับฟ้ารั่ว พร้อมกับส่งเสียงฟ้าร้องคำรามดังสนั่นน่ากลัว

"ชีวิตฉัน… ไม่มีคุณ มันก็ไม่มีความหมายอีกต่อไปแล้ววว ปกรณ์.. ฉันรักคุณ"
          ปลาดาวตะโกนขึ้นด้วยความเมา ก่อนที่จะตัดสินใจก้าวขาจะกระโดดหน้าผาลงไป
          แต่แล้ว... ก็มีมือผู้ชายคนหนึ่ง เข้ามาดึงรั้งตัวเธอเอาไว้…

          ก่อนที่ร่างของเธอจะทรุดตัวล้มลงในอ้อมกอดของเขา..

          ปลาดาวได้สลบไป ในขณะที่มีมือสองมือของชายหนุ่มคนหนึ่งประคับประคองเธอเอาไว้
          ก่อนที่ชายหนุ่มนิรนามคนนั้นจะอุ้มปลาดาวขึ้น และเดินจากไปจากหน้าผาตรงนั้น…

___________________________________

          รุ่งเช้า…

          ที่บ้านริมทะเลหลังเล็กๆแห่งหนึ่ง..

          ปลาดาวนอนสลบนิ่งอยู่บนเตียงนอนโดยมีผ้าห่มคลุมอยู่

          ชายหนุ่มคนนั้นได้ช่วยปลาดาวเอาไว้และพาเธอมาที่หมู่เกาะแห่งนี้

          เขาได้ดูแลปลาดาวอย่างใกล้ชิด คอยเช็ดตัว ต้มยาสมุนไพร และป้อนยาให้กับปลาดาว ที่มีอาการไข้ขึ้นสูง

          สามวันผ่านไป...

          ปลาดาวค่อยๆลืมตาฟื้นขึ้นมา ก่อนที่เธอจะลุกขึ้นนั่งและมองออกไปรอบๆด้วยความมึนงง ปลาดาวมองตัวเองที่มีเสื้อผ้าเปลี่ยนไปแบบแปลกๆเหมือนเสื้อผ้าของผู้ชาย

          ก่อนจะค่อยๆก้าวขาลงจากเตียงนอน เดินลงมาจากบ้าน..
          ปลาดาวได้ยินเสียงเหมือนคนกำลังทำอะไรอยู่ที่หลังบ้าน ก่อนที่เธอจะเดินไปหาต้นเสียง

          ระหว่างทางเดิน ปลาดาวได้มองเห็นต้นเหงือกปลาหมอ ที่ถูกเพาะชำเอาไว้

          ทำให้นึกถึงปกรณ์ขึ้นมา..
          ปลาดาวเดินไปเรื่อยๆ จนเห็นคนที่เป็นต้นตอของเสียง ปลาดาวมองชายคนนั้นที่หันหลังอยู่ด้วยความสงสัย

“คุณค่ะ..”

          ปลาดาวเอ่ยเรียกชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่กำลังต้มยาให้กับเธออยู่ ชายหนุ่มได้ยินเสียงหญิงสาว ก่อนจะหันมาหาเธอด้วยความแปลกใจ
          เมื่อชายหนุ่มหันหน้ามา ปลาดาวถึงกับทำหน้าช็อค…

          เมื่อได้พบใบหน้าของชายหนุ่ม ราวกับ ปกรณ์ อย่างกับแฝด แต่ใบหน้าของเขาดูเข้ม และเต็มไปด้วยหนวดเครา

“ปกรณ์…”

          ปลาดาวพูดชื่อของปกรณ์ขึ้นด้วยสีหน้าที่กำลังอึ้งอยู่ ชายหนุ่มมองปลาดาวที่กำลังมองเขาอย่างแปลกๆ ก่อนจะเอ่ยถาม

“ฟื้นแล้วเหรอ?”

          ชายหนุ่มเอ่ยถาม ปลาดาวมองปกรณ์ด้วยรอยยิ้ม แววตาของเธอมีน้ำใสๆไหลออกมาทางตา

          เธอรู้สึกดีใจที่ปาฏิหาริย์มีจริงและปกรณ์ก็ยังไม่ตาย เขาอยู่ที่นี่ เขายังไม่จากเธอไปไหน..
          ปลาดาวเข้าไปจับมือปกรณ์ด้วยความคิดถึง ก่อนจะดีใจว่านี่คือเรื่องจริง และไม่ใช่ความฝัน..

“ปกรณ์!! คุณจริงๆด้วย ปกรณ์...”

          ชายหนุ่มตกใจก่อนจะผลักปลาดาวออก 

“นี่เธอ!  หยุดบ้าได้ล่ะ! ปกง ปกรณ์ที่ไหน บ้าป่าว.. นี่บ้านไอ้หาด!!!”

          ปลาดาวมองหน้าชายหนุ่มด้วยสีหน้าตกใจพร้อมกับมึนงง
“หาด...??”
"เออ!! ฉันชื่อหาด เป็นชาวเกาะที่นี่!!"
          หาดตวาดเสียงใส่ด้วยความไม่สบอารมณ์

“ไม่จริงอะ.. ใบหน้าของคุณคือ ปกรณ์ คุณอย่ามาหลอกฉันเลย..”

          ปลาดาวส่ายหน้า หาดมองปลาดาวด้วยสายตาที่ร้ายกาจ ก่อนจะเดินเข้ามาใกล้ๆกับปลาดาว จนจะหายใจรดกัน ทำให้ปลาดาวต้องผละตัวเองถอยหลัง

“ฉัน.. ชื่อหาด!!!!!”

          หาดชี้นิ้วใส่หน้าตัวเองพร้อมกับตวาดเสียงใส่ปลาดาวอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนที่จะเดินชนปลาดาวไปที่หน้าบ้าน

          ปลาดาวได้แต่ยืนตัวสั่นจากอาการตกใจ ก่อนจะตั้งสติแล้วเดินตามหาดไป

“นี่!! คุณปกรณ์ คุณคิดจะทำอะไร คุณคิดจะหลอกเพื่อกลบเกลื่อนฉันงั้นหรอ !!!”

          ปลาดาวเดินตามหาดมา ก่อนที่หาดจะหยุดและหันมาชักสีหน้ารำคาญใส่ปลาดาว

“นี่พูดไม่รู้เรื่องใช่มั้ย?”

          หาดพูดจบ เขาก็รีบเดินขึ้นไปบนบ้าน ก่อนจะหอบเสื้อผ้าของปลาดาวลงมา โยนใส่หน้าของเธอ ปลาดาวมองเสื้อผ้าก่อนจะรู้สึกโกรธกับการกระทำของชายหนุ่ม

“นี่ คุณ!”

“หายไข้แล้ว ก็ออกไปจากที่นี่ได้ล่ะ! รำคาญวะ! ”

          หาดพูดจาดุใส่อารมณ์รุนแรง ก่อนจะเดินเข้าไปในบ้านและปิดประตูบ้านใส่ ปลาดาวมองเสื้อผ้าของตัวเองแล้วมองประตูบ้านที่ปิดอย่างไม่สบอารมณ์

ผ่านไปสักพัก…

          หาดเปิดประตู เดินลงมาจากบ้าน ก่อนที่เขาจะมองเห็นปลาดาวที่นั่งอยู่แคร่หน้าบ้าน เขามองปลาดาวด้วยความโมโห..

"มานี่! ยัยตัวแสบ"
          เขาเดินไปคว้ามือปลาดาว ก่อนจะลากตัวของเธอมาที่เรือที่จอดอยู่ริมชายฝั่งหน้าบ้านหาด

“โอ๊ย!! นี่…คุณ ปล่อยฉันน่ะ ฉันเจ็บ!”

          หาดปล่อยมือปลาดาวออกทันที จนทำให้ปลาดาวต้องหงายหลังล้มลงไปนั่งกับพื้นทราย ปลาดาวมองหาดด้วยความไม่พอใจ

“4 ปีที่ผ่านมา ฉันเข้าใจผิดมาตลอดว่าคุณตายไปแล้ว แต่ที่แท้ คุณก็มาเริ่มต้นชีวิตใหม่ เปลี่ยนชื่อตัวเองใหม่ที่นี่ คุณคิดว่า สิ่งที่คุณทำอยู่ตอนนี้…มันถูกต้องสำหรับการที่คุณจะลืมฉันงั้นหรอ?”

          ปลาดาวพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงรุนแรงและความเจ็บใจ หาดมองปลาดาวแล้วหัวเราะแบบไม่สนใจความรู้สึกของปลาดาว

“ฮ่าๆๆนี่! ฉันไม่รู้หรอกน่ะ ว่าเธอกำลังพูดเรื่องอะไร และหมายถึงใคร แต่ฉันไม่ใช่คนที่เธอหมายถึง รู้ไว้ด้วย! ฉันว่า สงสัยเธอจะได้รับพิษไข้จนเพี้ยนไปแล้วสิน่ะ”

          หาดพูดพลางหัวเราะเยาะ ปลาดาวลุกขึ้นมองหาดด้วยความเจ็บใจ

“ฉันไม่ได้เพี้ยน ที่ฉันพูด เป็นความจริง! ทำไมละปกรณ์… ทำไมคุณต้องทำแบบนี้ด้วย ทำไมคุณต้องหนีฉันมาอยู่ที่แบบนี้ด้วย?”

          ปลาดาวมองหาดด้วยความเจ็บปวดหัวใจ ก่อนที่น้ำตาของเธอจะไหลร่วงลงมาจากดวงตา หาดมองปลาดาวสีหน้าไม่สบอารมณ์ ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างไร

“ฉันไม่รู้ว่าเธอหมายถึงใคร.. แต่เมื่อตอนนี้เธอหายดีแล้ว เธอก็ควรจะกลับไปได้ละ!!”

          หาดพูดขึ้นพลางยื่นมือไปจับมือของปลาดาวเพื่อที่จะพาขึ้นเรือ แต่หญิงสาวสะบัดมือออก

          ทั้งสองมองหน้ากันด้วยความไม่สบอารมณ์ หาดมองปลาดาวก่อนจะขึ้นเสียงอย่างไม่พอใจ

“เอออ !! อยากอยู่ที่นี่มาก ก็ด้ายยยยยย! แล้วอยู่ให้มันได้ละ เพราะที่นี่ไม่ใช่เมืองแห่งความสะดวกสบายที่เธอจินตนาการ”

        หาดพูดขึ้น ก่อนที่ปลาดาวจะปาดน้ำตาออก

“และขอให้รู้ไว้ด้วย ว่าฉัน ไม่ใช่ไอ้ปกรณ์อะไรนั่นของเธอ ฉันคือ ไอ้หาด เป็นชาวเกาะที่นี่ จำใส่หัวเธอไว้!”

          หาดพูดจบก่อนที่เขาจะเดินไปที่เรือ พร้อมกับกระโดดขึ้นเรือ สตาร์ทเครื่องแล้วขับออกไปทางทะเล

          ปลาดาวมองหาดที่ขับเรือออกไปด้วยความเจ็บปวด..

"ฉันจะอยู่ และทำให้คุณยอมรับความจริงให้ได้ว่า คุณคือ ปกรณ์ ไม่ใช่หาด อะไรนั่น"
          ปลาดาวพูดขึ้นก่อนที่จะปาดน้ำตาออก พร้อมกับความรู้สึกฮึดที่จะเอาชนะหาด