รักที่สายเกิน

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ความรักเป็นสิ่งสวยงาม......รักตัวเอง......รักผู้อื่น......รักคนทั้งโลก  รักใครก็ได้    แต่ต้องรักและดูแลคนใกล้ตัวด้วย  อย่าลืมดูแลความรู้สึกของคนใกล้ตัว

เนื้อเรื่อง

              'นี่แม่...แม่อย่าเอาเวลาอันมีค่าของแม่  มาพร่ำสอนอะไรผมเลยได้ไหม   มันเสียเวลา   แม่ก็รู้  เพิ่งจะมาคิดอะไรตอนนี้แม่  มันไม่สายไปหน่อยเหรอแม่   ผมไปหล่ะ'     
      
       ชัชรินทร์ผละเข้าโรงรถ  ไปจูงรถช็อปเปอร์คู่ใจออกมาบิดกุญแจ  สตาร์ชเครื่องยนต์ดังกระหึ่ม  แล้วทิ้งท้ายคำพูดให้ผู้เป็นแม่ได้หัวใจชาไปเป็นนานก่อนจะบิดคันเร่งพาร่างจากไป  
             
          นภาหมดแรงทรุดลงนั่งม้าหินอ่อนหน้าบ้าน  คำพูดของลูกชายยังดังก้องอยู่ในหูแต่กลับไปเสียวอยู่ที่ขั้วหัวใจ  

      "คนเรา  ถ้าจะทำอะไร  ก็ต้องทำให้ถึงที่สุด   สิ่งนี้แม่เป็นคนสอนผมเอง"  

       ประโยคไม่กี่ประโยคที่เธอมีโอกาสได้สอนลูก ๆ  ของตัวเอง  เพราะมัวแต่เอาเวลาไปพร่ำสอนนักเรียนในชั้นเรียน  ในรั้วของโรงเรียน  แต่พอกลับมาถึงบ้านก็ดึกดื่นค่อนคืน  ลูก ๆ เข้านอนแล้ว  ออกจากบ้านแต่เช้ามืด  ทิ้งลูก ๆ ให้อยู่กับคนใช้  จนตอนนี้  ชัชรินทร์ คนโต  อายุ 15 ส่วน นุชรินทร์  คนน้อง  อายุ  13 แล้ว  กว่าจะรู้ตัวว่าลูก ๆ อยู่ในช่วงที่อันตรายที่สุด  เธอก็กลัวเหลือเกินว่าจะสายเกินไป  
           
           นภาไปโรงเรียนด้วยจิตใจที่เหม่อลอย  ไม่เหมือนนภาคนเก่า  ทั้งในเรื่องการเรียนการสอน  การสอดส่องดูแลความประพฤติของเด็กนักเรียนในโรงเรียน  เธอจะต้องเคร่งครัดเสมอ ๆ  จนนักเรียนแอบขนานนามให้เธอว่า  

         ' ยายครูนภาบ้าไม้เรียว'  

        ทุกวันเธอจะได้ทำโทษนักเรียนที่ทำผิดกฎของโรงเรียนไม่เว้นแม้แต่วันเดียว  เธอเชื่อว่า  นักเรียนที่ถูกตักเตือนและถูกลงโทษ  จะต้องสำนึกได้และกลับตัวกลับใจเป็นคนดี
           
           "เฮ้ย!!   ไอ้เก๋  ถุงเท้าแกมีลายด้วยว่ะ  แกนี่กล้าหาญชาญชัยชะมัด  เดี๋ยวยายครูนภาบ้าไม้เรียวมาเจอเข้า  แกได้โดนตีก้นลายแน่ ๆ"   นักเรียนกลุ่มหนึ่งเดินผ่านมา
            
          "เจอแล้วไง  โถ่!! ทำเป็นตีแต่ลูกคนอื่น  ทีลูกตัวเองเคยดูแลมั่งมั๊ย  นี่! ข้าจะเล่าอะไรให้พวกแกฟัง  ยายครูเนี๊ย  มีลูกสองคน  เรียนอยู่โรงเรียนพี่ชายข้า  คนพี่ชื่อ ชัชรินทร์  อยู่ม.3 เลวสุด ๆ ชอบแข่งซิ่งมอเตอร์ไซด์อยู่แถวบางนาตราด  พาสาวไปเป็นของพนัน  ใครชนะเอาผู้หญิงไป  ผู้หญิงก็ใช่ใครที่ไหน  บรรดาแฟนเก่าของมันนะแหละ  พอเบื่อแล้วก็เอาไปโละ  เป็นไง....เลวถึงใจดีไหมล่ะ  ส่วนคนน้อง  ชื่อ นุชรินทร์  อยู่ ม.1  นี่ก็แรดบรม  ขนาดยังเด็กอยู่แท้ ๆ  กวาดเรียบทั้งโรงเรียน พี่ชายข้ายังได้แล้วด้วย  เอาเป็นว่าคู่นี้  ดังทั้งคู่  ใครไม่รู้จักนี่ เชยสุด ๆ.... " 

      เสียงเดินผ่านหน้าห้องไปนานแล้ว  แต่นภาที่นั่งอยู่ในห้องยังนั่งตัวชาหูอื้อตาลายอยู่ในนั้นเป็นนานสองนาน  เสียงของลูกชายแว่วเข้ามา  

      'จะทำอะไรก็ต้องทำให้ถึงที่สุด'  ถึงที่สุดเหรอลูก...ถึงเมื่อไหร่...
          
          เธอลากลับบ้านช่วงบ่าย  รู้สึกไม่มีกระจิตกระใจจะทำงาน  ไม่มีกระจิตกระใจจะสอนใครอีกแล้ว  เธอตั้งใจว่า  พรุ่งนี้เธอจะไปลาออกจากการเป็นครู จะไม่สอนใครอีกแล้ว  เธอจะกลับมาสอนลูก ๆ ของเธอ  เธอปลอบประโลมหัวใจที่ปวดร้าวว่า  จะเริ่มต้นใหม่อย่างใจเย็น  และจะให้ความรักอย่างสมบูรณ์ที่สุด  ชดเชยวันเวลาเก่า ๆ ที่เธอไม่เคยได้ทำ  
          
           เธอนั่งอยู่ที่ม้านั่งตัวเดิม  เลยเวลาโรงเรียนเลิกมาหลายชั่วโมงแล้ว....ยังไม่มีใครกลับ.....ดึกแล้ว....ไปอยู่ที่ไหนกันล่ะลูก   

        เสียงโทรศัพท์มือถือในมือดังขึ้นทำลายความเงียบ  นภาสะดุ้งสุดตัว  มองดูเบอร์ที่ไม่คุ้นเคย  ก่อนรับสาย
          
          เธอบึ่งรถไปโรงพยาบาลทันทีที่นายตำรวจโทรแจ้งว่า   ได้นำตัวลูกชายเธอไปชันสูตรศพ  เนื่องจากเกิดอุบัติเหตุ  และได้เก็บซิมการ์ดจากโทรศัพท์ที่แตกละเอียดมาเช็คเบอร์ญาติเพื่อแจ้งข่าว  หลังจากที่นายตำรวจได้สืบสวนเพื่อนร่วมก๊วนจากที่เกิดเหตุว่ากำลังแข่งรถกันเพื่อชิงตัวสาว   พอชัชรินทร์เห็นหน้าสาวคนนั้นก็ขับรถลืมตาย  จนรถแหกโค้งชนเสาไฟฟ้า  คอหักเสียชีวิตคาที่   หัวใจผู้เป็นแม่ปวดร้าวเกินจะบรรยาย  นายตำรวจเล่าต่ออีกว่า  ส่วนเด็กสาวคนนั้น  ถูกผู้ชนะพาไปรุมโทรม  พอดีเพื่อนผู้ตายโทรแจ้งข่าวเรื่องอุบัติเหตุและแจ้งเรื่องเหยื่อสาวคนนั้น  ตำรวจเลยไปช่วยมาได้   แต่อาการร่อแร่  แพทย์ระบุว่า  คนเจ็บร่างกายบอบช้ำมาก  เนื่องจากกลุ่มวัยรุ่นที่รุมโทรมมีจำนวนมาก  อาจจะอยู่ได้ไม่เกินคืนนี้  เห็นเด็กในกลุ่มนั้นบอกว่าชื่อ  ' นุชรินทร์ ' 
 
          สายฟ้าฟาดลงมากลางใจผู้เป็นแม่อย่างจัง  โลกทั้งโลกหมุนคว้าง  ก่อนที่ทุกอย่างจะดับสนิทลง  และเธอเองก็ไม่พร้อมที่จะตื่นขึ้นมา  มารับรู้ความจริง  

         ความจริงที่ว่า......มันสายเกินไป