[Fic Hikaru no Go] สายธารแห่งกาลเวลา

ลำดับตอนที่ #5 : [SF] Life goes on

Life goes on.

ห้องชุดสีชมพูขาว ประดับประดาไปด้วยเฟอร์นิเจอร์หรูหราแต่แฝงไว้ซึ่งความอบอุ่นปรากฏขึ้นสู่คลองสายตา ภาพของงานแต่งงานขนาดไม่ใหญ่ไม่เล็ก มีนักหมากล้อมชาวญี่ปุ่นมากมายหลายช่วงวัยเข้าร่วมแสดงความยินดีนั้นชวนให้รู้สึกอิ่มเอมใจอยู่ไม่น้อยกับข่าวดีที่หาได้ยากในวงการหมากล้อมญี่ปุ่น...หรืออาจจะในวงการหมากล้อมทั่วโลกก็เป็นได้

ภาพงานแต่งงาน...

ของ ชินโด ฮิคารุ และ นางามิสะ ไอ

นักเล่นโกะชื่อดังสองคนที่ถูกจับตามองทั้งในด้านฝีมืออันแสนโดดเด่น รวมทั้งข่าวกุ๊กกิ๊กที่แทบจะไม่เคยเกิดขึ้นในหมู่นักเล่นโกะมาเป็นเวลานาน ในที่สุดก็ลงเอยกันดังที่หลายคนคาดหวังไว้

   เขาว่าคนที่ชอบอะไรเหมือนๆกันก็มักจะเข้าใจกันได้ดีที่สุด

  นักเล่นโกะ สุดท้ายก็ได้แต่งงานกับนักเล่นโกะ

ภายในงานมีแขกรับเชิญมากมาย ทั้งนักเล่นโกะมากหน้าหลายตาที่เจอหน้ากันทุกวัน ทั้งเพื่อนอินเซย์ของเจ้าบ่าวเจ้าสาวและเพื่อนสมัยเรียนของทั้งสองฝ่าย รวมทั้งญาติพี่น้องคนสนิท แต่ด้วยความที่สังคมของนักเล่นโกะนั้นไม่กว้างขวางนัก ทำให้บรรยากาศในงานเป็นกันเองอยู่ไม่ใช่น้อย ผู้คนที่มาร่วมงานส่วนใหญ่ก็รู้จักกันเป็นอย่างดี และต่อให้ไม่เคยรู้จักกัน การจะเข้าไปทำความรู้จักก็ไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรในเมื่อทุกคนมี”ความสนใจ”เดียวกัน

.

.

.

ผมเดินทักทายแขกทุกคนคนอย่างที่“เจ้าบ่าว”ควรจะทำ

ในขณะที่สายตา.. ก็เหลือบไปเห็นกลุ่มคนที่น่าตกใจที่สุดกำลังคุยกันอย่างออกรส

อดีตสมาชิกชมรมโกะโรงเรียนมัธยมต้นฮาเซะ!

  ...ไม่น่าเชื่อว่า”ทุกคน”จะมาร่วมงานแต่งงานของผมได้

ทั้งคางะ คุณซึซึอิ มิทานิ และ...

อาคาริ

คนที่สามารถเชิญชวนทุกคนให้มาร่วมงานได้ ก็คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากเธอ

ฟุจิซากิ อาคาริ...

  เด็กผู้หญิงบ๊องๆข้างบ้านคนหนึ่ง ที่ไม่น่าเชื่อว่าโตขึ้นมาจะกลายเป็นสาวสวยผู้ประสบความสำเร็จทั้งด้านการงานและความรักได้มากขนาดนี้

ทั้งๆที่บ้านเราอยู่ใกล้กัน แต่ตั้งแต่ที่แยกย้ายกันไปตอนม.ต้นก็แทบไม่ได้เจอกันอีกเลย ได้ยินแค่ว่าอาคาริสอบเข้าโรงเรียนมัธยมปลายชื่อดังของจังหวัดได้สำเร็จ หลังจากนั้นก็สอบเข้ามหาลัยชื่อดังได้ ได้เข้าทำงานดีๆในบริษัทดีๆ เจอเพื่อนร่วมงานที่ดี และเจอคนที่กำลังจะกลายมาเป็นคู่ชีวิตที่แสนดี

   กว่าจะรู้ตัวอีกที เธอก็กลายเป็นผู้หญิงในฝันที่ใครต่อใครหมายปอง

จริงสิ ถ้าเป็นตอนนั้น...

ใครๆก็คงคิดว่าคนที่จะมาอยู่ข้างกายผมในวันนี้คงเป็นเธอ

คิดแล้วก็ได้แต่แค่นยิ้มน้อยๆ

   ไม่มีใครสามารถล่วงรู้อนาคต ว่าจะมีอะไรเกิดขึ้นหรือเปลี่ยนไป

  อย่างตัวผมในตอนนั้น ยังคิดว่าจะได้อยู่กับหมอนั่นตลอดไปเลย..

.

.

แต่สุดท้าย..

มันก็ไม่มีอะไรที่แน่นอน

งานแต่งงานจบลงอย่างเรียบง่ายและสวยงาม

เราทั้งคู่ ต่างคนต่างแยกย้ายกันไปจัดการชีวิตของตนเอง ไม่ได้“เข้าหอ”ในคืนวันแต่งงานตามธรรมเนียมของคู่รัก เพราะไม่มีความจำเป็นอะไรที่เราจะต้องดำเนินชีวิตไปตามที่ใครขีดไว้ เราจะใช้ชีวิตในแบบที่เราสร้างขึ้นมาเอง ทำในสิ่งที่เราต้องการทำ ไม่ใช่ที่ใครคาดหวังให้เราทำ

เราเข้าใจกันดี

เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เรามีเหมือนกัน

ทั้งเธอทั้งผมต่างต้องการชีวิตที่เรียบง่าย เราไม่จำเป็นที่จะต้องรู้กันดีทุกเรื่อง ไม่จำเป็นต้องอยู่ด้วยกันตลอดเวลา ไม่จำเป็นที่จะต้องงอนง้ออ่อนหวานเหมือนคู่รักทั่วๆไป

เพราะบางครั้ง.. ชีวิตคู่ก็ไม่ได้เรียกร้องอะไรมากมายขนาดนั้น

ขอแค่เคารพความเป็นส่วนตัวของกันและกัน

เข้าใจซึ่งกันและกัน

และอยู่ข้างกันและกันในวันที่ต้องการ..ก็พอ

เธอเองก็มีชีวิตเป็นของเธอ

ผมเองก็มีชีวิตเป็นของผม

และในชีวิตของผม ก็จะมีบางครั้งที่หวนกลับไปคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมาอีกครั้ง

.

ท่ามกลาง“ของขวัญวันแต่งงาน”ที่ดูคล้ายกันจากผู้คนมากหน้าหลายตา

ปรากฏของขวัญรูปทรงประหลาด จากญาติผู้ใหญ่ที่เคารพรักมากที่สุด---

กระดานเปื้อนเลือดของคุณปู่

.. ที่แม้ตอนนี้จะมองอย่างไรก็เป็นเพียงกระดานเก่าๆธรรมดา

ไม่ว่าจะพยายามจ้องมองแค่ไหน รอยเลือดที่เคยมีก็ไม่ปรากฏให้เห็นอีกเลยแม้สักครั้ง

มองผ่านกระดานหมากล้อมกระดานแรกที่เคยได้สัมผัส ---

แล้วหวนนึกถึง “เพื่อนคนสำคัญ”

ที่แม้เวลาจะผ่านไปนานเท่าไรก็ไม่มีวันลืม

S a i.

ฟูจิวาระ โนะ ซาอิ

 

#END

   ขอโทษทุกคนที่ไม่ได้มาอัพเลยนะ TT แต่งฟิคยาวไม่รอดจริงๆ คงต้องแต่งเป็นเรื่องสั้นแบบนี้แหละ 555 (สั้นสุดๆ - - ") ตอนนี้ไรท์อยู่ม.6แล้วล่ะ กำลังอยู่ในช่วงสอบเข้าอยู่เลย ><” (ถ้าไม่โดนเลื่อนสอบก็คงสอบเสร็จไปแล้ว ฮื่อ!) พบคำสะกดผิดรบกวนแจ้งด้วยนะฮะ ^^

ฟิคนี้เกิดจากความรู้สึกอยากจะเขียนเรื่องราวตอนต่อไปของชินโด ฮิคารุ ที่จะสังเกตได้ว่ามีพัฒนาการเติบโตขึ้นเรื่อยๆผ่านเหตุการณ์มากมายที่ผ่านเข้ามาในชีวิต จากเล่มแรกๆก็เป็นเด็กกะโปโล พูดจาไม่คิดอะไร พอผ่านไปก็สุขุมขึ้น เป็นผู้ใหญ่มากขึ้น ค่อยๆเติบโตขึ้นผ่านกาลเวลา จึงอยากเสนอแง่มุมหนึ่งออกมาว่า สิ่งที่เกิดขึ้นใน”ฮิคารุเซียนโกะ”นั้นไม่ใช่ทุกอย่างของชีวิต เป็นแค่ช่วงเวลาหนึ่งที่สำคัญ ที่เชื่อมโยงไปสู่เหตุการณ์ต่อๆไป ไม่ว่าเรื่องราวร้ายดีแค่ไหนจะเกิดขึ้นชีวิตก็ยังคงต้องดำเนินต่อไป แบบ Life goes on J

แม้ว่าซาอิจะหายไปแล้ว แม้จะไม่มีการแข่งขันถ้วยโฮคุโตะแล้ว แต่ฮิคารุก็ยังต้องก้าวต่อไป พบเจอ พลัดพรากกับผู้คนมากมาย เป็นสัจธรรมของชีวิต ไม่มีอะไรบนโลกนี้ที่แน่นอน...

ปุลุ. สำหรับฟิคบรรยายถึงเรื่องราวในอนาคตแบบนี้ บางทีก็ไม่รู้จะเอาคู่แข่งคนสำคัญอย่างอากิระไปไว้ตรงไหนของชีวิตเหมือนกันนะ เหมือนกับว่าเป็นคนสำคัญ แต่ระบุสถานะความสำคัญหรือความสัมพันธ์โดยตรงกับฮิคารุไม่ได้เลย ช่างเป็นสถานะที่พิเศษจริงๆนะครับ! (ฮา)