คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ยังคงเรียกร้องเธออยู่
สายลมฤดูใบไม้ผลิพัดคลอเคล้า
ผ่านแสงแดดอ่อนประกายระยิบระยับ
ผืนม่านริมหน้าต่างบานเดิม
ธงปลาคาร์พปักอยู่ที่จุดเดิม
ความทรงจำของฉันในวันนั้น... ยังชัดเจน
ระยะเวลาหนึ่งปีเต็มที่ผ่านไป
ถึงแม้จะรู้ว่าเป็นไปไม่ได้
แต่ฉันก็ยังหวังเพียงสักนิดว่านายจะกลับมา
ฉันรู้
จริงๆแล้วนายไม่ได้หายไปหรอก
ฉันรู้
ว่านายอยู่ตรงนั้น
อยู่ในที่ที่ฉันเองก็สัมผัสถึง
ที่จริงแล้วนายก็แค่...
อยู่ไกลออกไปอีกหน่อย..
กว่าที่เคย..
เท่านั้นเอง
หัตถ์เทวะนั่น..
ฉันคิดว่าฉันเข้าใกล้มันไปอีกขั้นแล้วล่ะ
ซาอิ
นายยัง....มองดูฉันอยู่ ใช่ไหม?
.
.
.
.
.
.
"ชินโด"
วายะกวักมือเรียกผมจากโต๊ะริมขวามือ ทันทีที่ผมเปิดประตูร้านแม็คโดนัลเข้าไป เขารีบเคี้ยวแฮมเบอร์เกอร์ชิ้นโตในปากในขณะที่ผมเดินเข้าไปยังโต๊ะที่เขานั่ง "ตกลงเอาไง พรุ่งนี้ นายจะไปด้วยกันรึเปล่า"
"เห...?" ผมหันไปมองหน้าเขาเล็กน้อยอย่างแปลกใจ "ชมรมศึกษาโกะน่ะหรอ? ไปสิ"
วายะสำลักพรวดทันทีที่ผมตอบ
"จะบ้าเรอะ! นี่มันวันหยุดนะเฟ้ย! ฉันหมายถึงที่คอนโดคุณอิสึมิต่างหากล่ะ เห็นว่ามะรืนนี้พวกนักเล่นโกะจีนที่สมาคม.. เอ่อ ที่คุณอิสึมิเคยไปพักกับเขาน่ะ จะมาพักด้วย เป็นโอกาสดีไม่ใช่รึไงได้เจอคนระดับท็อปๆแบบนั้นน่ะ"
วายะพูดอย่างหัวเสียแถมยังทำปากขมุบขมิบแบบที่อ่านได้ว่า 'ฉันคิดว่าฉันบอกนายไปแล้วนะ'อยู่คนเดียว... อย่างน่าหมั่นไส้และน่าถีบ มากๆด้วย -*-
ก็ช่วยไม่ได้นี่หว่า ไม่เห็นจะรู้เลยว่าบอกมาเมื่อไร... =-----=;
"อื้ม ฉันไปแน่! เจอกันพรุ่งนี้หกโมงตรงแล้วกันนะ!" ผมตอบอย่างมั่นใจในขณะที่โบกมือลาวายะ แล้วเดินไปซื้อของกินในส่วนของตัวเองมากินบ้าง
---- tsuzuku # chapter I
ชื่อตอนต่อจาก "กำลังเรียกร้องเธออยู่" (ตอนจบเล่ม23) จ้า
แม้เวลาจะผ่านไปเท่าใด ฉันเองก็ยังคิดถึงเธอเสมอ ♥ ฮิคารุเซียนโกะ
.
ขอโทษมากๆนะคะที่หายไปนานเลย ไม่รู้จะอัพอะไร มันเป็นบทความแถสดหนะเจ้าค่ะ 555+
T^T
ตอนนี้เป็นเด็กม.ปลายแล้ว ปรับตัวหนักเลยเชียวหละ เห็นวี่แววไม่รอดอยู่รำไร
คำว่า"ตก"ที่เคยห่างไกลมาก ตอนนี้มันใกล้แค่เอื้อมมือ ไม่อยากตกไฟนอลเลยจริงเชียว T----T
ยังไงขออนุญาติเอาบทความนี้มานั่งคุยเลยได้มั้ยคะ
ถ้าอัพฟิคนี่ท่าจะอีกยาว นึกพล็อตไม่ออก 555 ช่วยกันเสนอความคิดมาหน่อยนะ ฮิฮิ ^^
ความคิดเห็น