รักมาราธอน

ลำดับตอนที่ #1 : แรกเจอ >.<

ติ๊ง หน่อง ! ติ๊ง หน่อง !


.. ใครกันนะมากดกริ๊งเอาตอนนี้ ห้องรวมใน msn ที่มีเพื่อนถึง 10 คน
กำลังพูดคุยกันอย่างเมามันส์ พิมพ์ ๆไปจนอ่านแทบไม่ทัน เฮ้อ ~ ดีจัง
ถึงจะปิดเทอม แต่ก็ยังได้คุยกับเพื่อนผ่านทางโลกออนไลน์ ^^  ..




ฉันใช้จังหวะที่เพื่อนยังไม่ตอบกัน ลุกจากเก้าอี้ แล้ววิ่งไปเปิดประตูรั้วบ้าน อ้าว ! แม่นั่นเอง วันนี้กลับบ้านเร็วผิดปกติแฮะ.



"ต่าย นี่นั่งจ้องหน้าคอมมากี่ชั่วโมงแล้วฮะ ?"  แม่เค้าบ้านมาก็ยิงคำถามเข้าให้เลยอะ

"แม่ ก็นาน ๆทีจะได้เจอเพื่อนน่ะ ก็ต้องมีคุยกันบ้าง"

"แล้วค่าโทรศัพท์เดือนที่แล้ว 2000 พันกว่าบาทน่ะ ยังคุยกันไม่พออีกเหรอ"  น้าน แม่เริ่มรื้อฟื้นถึงค่าโทรศัพท์แล้วค่ะ

"แม่ ก็มันไม่เหมือนกันนี่ แม่หยุดพูดเลยดีกว่า"

"แล้วทำไม วันนี้แม่กลับบ้านเร็วจังล่ะ"  ฉันเริ่มถามแม่บ้าง

"เดี๋ยวแม่จะไปซื้อของใช้น่ะ ต่ายต้องไปเข็นรถช่วยแม่นะ แม่จะซื้อเยอะ"  ซื้อเยอะ ซื้อน้อยยังไงคนเข็นก็คือฉันอยู่ดีแหละ

"ค่ะ ๆ"  ฉันตอบแม่ไปอย่างฝืน ๆ
พร้อมบอกลาเพื่อนใน msn นับ 10 ชีวิต
อีกไม่นานเดี๋ยวโรงเรียนก็จะเปิดแล้ว
ถึงเวลานั้นนะ จะเม้าให้มันตายกันไปข้างนึงเลยล่ะ.






+++++++++++++++++++++++++++++
(ต้นมอนท์ :: ต่อไปก็ขอให้ท่านผู้อ่าน จินตนาการภาพของซูปเปอร์มาเก็ตดูนะค่ะ อาจจะคิดว่านี่คือโลตัส บิ๊กซี หรือท๊อปอะไรก็แล้วแต่ เพราะไม่งั้นมันจะไม่ได้อรรถรสในการอ่านค่ะ ^_^)






ณ ศูนย์การค้าA ( << ไม่ใช่ตัวแปรทางคณิตศาสตร์แต่อย่างใด)




ฉันกับแม่เดินเลือกซื้อของใช้ต่างนานาอยู่นาน
จนถึงเวลาคิดเงิน  ฉันเดินออกมาซื้อโดนัทกิน
แหมก็ไม่ได้กินมานานแล้วนี่.




"รับอีกชิ้นไม๊ค่ะ จะได้เป็น 70 ไงค่ะ" พี่พนักงานยิ้มให้ฉัน พร้อมข้อเสนอในการเลือกซื้อโดนัท - -'
ถ้าฉันไม่เอาอีกชิ้นแล้วมันจะเป็นไรไม๊ เฮอะ ! ช่างมานเหอะ เอาก็เอา


"ต่าย เข็นรถทีสิ" แม่คงจ่ายเงินเรียบร้อยแล้วล่ะมั้ง ถึงได้เข็นรถออกมา

- -' ถ้าไม่จ่ายแล้วจะเข็นออกมาได้ไงย่ะ.


"อ้าว สวัสดีค่ะ ไม่เจอกันซะนาน แหมสวยขึ้นเป็นกองเลยนะค่ะ" ใครน่ะ สงสัยเป็นคนรู้จักกับแม่ละมั้ง แต่ก็ช่างเถอะ ฉันไม่อยากจะเข้าสังคมด้วย แตหลอ ชิบ-หาย แม่ฉันเนี่ยนะสวยขึ้น :P


ฉันถอยรถเข็นออกมาห่าง ๆแล้วสายตาเจ้าเวง-เจ้ากรรม
ก็ดันเหลือบมองเห็นผู้ชายค่ะ ! โอ้วแม่เจ้า ใครจะรู้บ้างว่าฉันน่ะ
..... คิก ๆไม่บอกหรอก เอาเป็นว่าถ้าอ่านแล้วน่าจะพอเดาออก


เขายืนพิงที่เคาเตอร์แถวๆ ประชาสัมพันธ์
ยืนกันอยู่ 2 คนน่ะ แต่เขาคนนั้นน่ะ
ดันใส่เสื้อนักกีฬาสีประจำโรงเรียนฉันซะด้วย
งานนนี้ก็มองยกใหญ่เลยนะสิ ว่าใครกัน ทำไมหล่อ ๆอย่างนี้ไม่เคยเห็นค่าตากัน o.o

ว้า !ฉันคงจ้องมากไปมั้งดูสิ เขามองมาทางนี้แล้ว
หลบค่ะ งานนี้ต้องหลบ .



"ต่าย ไปได้แล้ว" จู่ๆแม่ก็เดินมาสะกิดที่แขนแล้วเรียกฉันกลับ



เง้อ ~ แม่ ! นี่แม่จะรู้ไม๊  ว่าลูกแม่กำลังจ้องหาพ่อพันธุ์ที่ดีให้ผู้เป็นหลานของแม่อยู่น่ะ



ไม่ได้ ๆ ถ้าเป็นอย่างงี้ก็ชักจะไม่ได้การแล้วล่ะสิ

ใน 1 ปีมี 365 วัน
ใน 1 วันมี 24 ชม.
ใน 1 ชม.มี 60 นาที
ใน 1 นาทีมี 60 วินาที

แต่ระยะเวลาที่ฉันได้มองเขามันไม่ถึง 1000 วินาทีด้วยซ้ำ
ไหน ๆก็ขึ้นชื่อว่า"บ้าเพศผู้"แล้ว  ฉันก็เลยงัดไม้ตายชิ้นสุดท้ายมาใช้
เพียงเพราะว่า ถ้าฉันย้อนกลับไป จะได้เห็นใบหน้าของเขาเต็ม ๆสักครั้ง


ฉันตัดสินใจย้อนเข้าไปในซุปเปอร์อีก แล้วจะย้อนกลับมาออกทางประตู
แต่ แต่ พอฉันหันกลับไปเขากำลังเดินตามฉันมาดุ่ย ๆเลยอะ
อีกนิดเดียวก็จะถึงฉันแล้ว


ตอนนี้ฉันเริ่มก้าวเท้าเดินผิดจังหวะ ให้ตายสิ ตอนนี้ใจฉันมันสั่งให้ร่างกายสั่นไปทั้งตัวเลยหรือไง
ไม่ได้นะ ฉันไม่อยากหน้าแตก ตั้งแต่แรกเจอ
แต่แล้ว



"อ๊ายย "