เซราเซีย ภาค หีบพันธะสัญญา

ลำดับตอนที่ #5 : เรื่องที่คาดไม่ถึง

เนื่องจากใกล้พลบค่ำเข้าไปทุกที อาเบลจึงตัดสินใจเดินไปซื้อใบสมัครสอบกับหญิงชาวบ้านหน้าตาสะสวยคนหนึ่งที่ตั้งโต๊ะขายอยู่ด้านหน้าของปราสาท

"ใบสมัครเซราเซียสองใบครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นไปมองใบหน้าของหญิงสาวก็ร้อนผ่าว ขึ้นสีระเรื่อเมื่อได้สบตากับชายหนุ่มผู้นั้น

"อะ..เอ่อ..นี่ค่ะ" หล่อนยื่นใบสมัครสีขาวขลิบทองส่งให้ 2 ใบ

"ขอบคุณครับ" เสียงนุ่มๆกระซิบอยู่ข้างหู เพียงเท่านี้ร่างายของสาวน้อยก็เริ่มอ่อนยวบเมื่อได้เห็นใบหน้างดงามหมดจด และดวงตาสีอธิมิสต์ล้ำลึกที่จับจ้องมา อาเบล หัวเราะน้อยๆก่อนจะส่งสตางค์ให้แล้วเดินจากไป

"หึ" เซรามสบถเล็กน้อยๆ เมื่อเห็นอาเบลเดินยิ้มหน้าระรื่นเข้ามา "มัวแต่ไปหลีหญิงอยู่ได้"

"ขออภัยครับ" อาเบลพูดด้วยน้ำเสียงไม่จริงจังนัก พร้อมทั้งส่งใบสมัครให้นายน้อยของตน

"อืม แปดโมงเช้า" ดวงตาสีมรกตเหลือบไปมองที่กระดาษแผ่นน้อยอย่างไม่ไยดีนักก่อนจะหันกลับไปมองอย่างรวดเร็ว "หา!!8โมงเนี่ยนะ บ้าหรือเปล่า" เซรามสบถอย่างหงุดหงิดนอกจาก    อาเบลแล้วคงไม่มีใครตื่นไหวหรอกน่า

"เอาเถอะครับผมว่าอย่ามัวเสียเวลาเลย ไปหาที่พักก่อนดีกว่า"เมื่อได้ยินอาเบลพูดดังนั้น เซราม
จึงออกเดินนำหน้า เดินไปเรื่อยๆ จนมาถึงโรงแรมแห่งหนึ่ง เขาเปิดประตูเข้าไปอย่างไม่ไยดี ก่อนจะเดินเข้าไปหาพนักงานต้อนรับ

-

-

-

-

      "ขอโทษนะครับท่าน คือว่าทางโรงแรมเต็มแล้วครับ" คำตอบนี้ทำให้คนที่หัวเสียมาหงุดหงิดมากขึ้น  อาเบลเห็นท่าจะไม่ดีเลยรีบดึงเจ้านายออกมานอกโรงแรม

"เอ่อ ท่านเซรามครับ ผมว่า เราไปหาโรงแรมทางชานเมืองก็ได้ ถึงจะไม่หรูหราเท่าที่นี่แต่ก็บรรยากาศดี และเป็นส่วนตัวดีนะครับ"

"อาเบล เจ้าแน่ใจว่านี่คือโรงแรมนะ ข้าเห็นมันเป็น เอ่อ ไม่ผุๆ"  เซรามเอ่ยขึ้นทันทีที่มาถึงโรงแรมที่ไกลจากตัวเมืองมากถึงมากที่สุด

พวกเขาได้นั่งเกวียนผ่านโรงแรมมาหลายแห่งแล้ว แต่คำตอบเดียวกันคือมันไม่ว่างหากนี่เป็นที่สุด

ท้ายที่จะนอนได้ พวกเขาก็ต้องนอน เซรามคิดอย่างไม่ยีหระนัก แต่ว่าไอ้สภาพแบบนี้ใครมันจะ

นอนลง ดวงตาสีมรกตกวาดสายตาไปรอบๆห้องกระดานไอ้เก่าๆส่งเสียงเอี๊ยดอาดทุกๆครั้งที่

เหยียบลงไป เพดานไม้คร่ำคร่าผุพังจนต้องหาไม้มาตอกปิดไว้อยู่หลายที่ เตียงนอนเก่าๆอีก 2 เตียง
และโต๊ะไม้ท่าทางผุๆผังๆอีกตัวหนึ่ง เซรามถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะล้มตัวลงบนที่นอน และ

สะดุ้งขึ้นเล็กน้อยเมื่อแผ่นหลังสัมผัสความแข็งกระด้างของแผ่นไม้ผ่านฟูกบางๆอีกผืนหนึ่ง เขา

ลอบมองขอความช่วยเหลือไปทางอาเบลแต่ว่าชายหนุ่มข้างๆนั้นได้หลับไปแล้ว คงเป็นเพราะ

ความเหนื่อยอ่อนจากการเดินทางก็เป็นได้  เขาจึงได้แต่พยามข่มใจให้หลับลงให้ได้

-

-

-

-

-

ในที่สุดรุ่งอรุณก็มาถึง ท้องฟ้าสีครามกระจ่างใสดุจดั่งน้ำทะเล แสงอาทิตย์สาดส่องผ่านทางช่อง

หน้าต่างเล็กๆด้านนอกสะท้อนเข้ามากระทบหน้าของเหล่าผู้นิทรา ดวงตาสีมรกตกระพริบถี่ๆไล่

ความพร่ามัวออกจากนัยน์ตา  ก่อนจาลึกขึ้นบิดกายเพื่อขจัดความเมื่อยล้าที่สั่งสมมาตลอดคืน มองหาคนข้างตัว

'ยังหลับอยู่สินะ อาเบล' เซรามคิดยิ้มๆ 'แปลกแฮะวันนี้เขาตื่นเช้าได้' เซรามส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินไปปลุกอาเบล

ด่านหน้าประตูทางเข้าหนาแน่นด้วยผู้คนมากมายหลายตาที่ ตั้งหน้าตั้งตาจะมาสมัครที่เซราเซีย

แห่งนี้ หากคุณคิดว่านี่เป็นเพียงโรงเรียนสอนศาสนาธรรมดาๆ(โรงเรียนหนึ่ง) ที่เมื่อเรียนจบ

แล้วจะต้องไปเป็นนักบวชสอนศาสนาตามโบสถ์ต่างๆ ถ้าคุณคิดอย่างนั้นคุณผิดถนัด เซราเซีย

นอกจากจะเป็นนักบุญแล้ว คุณยังสามารถเป็น นักปราบปีศาจ ราชองค์รักษ์ แพทย์ นักประวัติ
ศาสตร์ นักโบราณคดี พ่อค้า แม่ค้าหรือ อะไรก็ได้และนักบวชอาจจะเป็นอาชีพสุดท้ายที่คุณเลือกก็เป็นได้

        เขาทั้งสองเดินฝ่าผู้คนเข้าสู่กำแพงอิฐสูงใหญ่ที่ปรากฏเด่นชัดจากภายนอก..แต่ความงามของ

มันคงเทียบไม่ได้กับกำแพงสีครีมที่ซ้อนทับอยู่ด้านใน ราวกับป้อมปราการ ธงสีขาวรูปงูติดปีก

แขวนเรียงรายไปทั่วสัญลักษณ์ของเซราเซียนั่นเอง งู อำนาจ ความทะเยอทะยาน ติดปีกหมายถึง

ละทิ้ง ดังนั้นเมื่อก้าวเข้ามาแล้ว ก็จงละทิ้งอำนาจและความทะเยอทะยานทั้งปวง







เฮ้อ กว่าจะเอามาลงผ่านไปหลายวันเหลือเกิน เพิ่งเขียนไปได้แค่ 1/3 ตอนเท่านั้นเอง ประมาณ 3 หน้ากระดาษเอ 4 ได้มั้ง
ขอโทษคนอ่านทุกคนด้วยนะงับ ไม่ว่าจะเป็นแฟนฟิคปริ๊นซ์ทั้ง 2 เรื่อง หรือเซราเซียก็ตาม ตอนนี้จินเครียดมากๆ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องห้องใหม่ การเรียน(จินเรียนพิเศษจันทร์-เสาร์) และเรื่องส่วนตัวด้วย จินก็เลยไม่ค่อยได้มีเวลามากนัก ส่วนเรื่องนี้จินทุ่มเทสุดๆ เหอๆพยามหาข้อมูลได้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ หาหนังสือหลายเล่มมาอ่าน ไม่เว้นแม้กระทั่งพระคัมภีร์ แต่ข้อมูลที่ได้มาชั่งน้อยนิดนักแต่ก็จะสู้ต่อไปค่ะ

ปล. ตอนนี้อาจจะมีคำผิดเยอะหน่อยจินไม่ได้ตรวจดูช่วยกันดูหน่อยนะคะจินจะเอาไปปรับปรุง
= (_ _) =Mo ji -b g-