ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    fic prince of tennis(unname story)

    ลำดับตอนที่ #4 : คิดไม่ออก เป็นตอนจบแล้ว 50%

    • อัปเดตล่าสุด 19 ก.พ. 50


    และแล้วตัวจริงทั้งหมดก็ถูกชุดกระชากลากถูมาขึ้นรถไฟจนได้  

    "คิดจะทำอะไรอีกละพ่อ" เรียวมะถามขณะนั่งอยู่ในตู้รถไฟ

    "แล้วทำไมละ"

    "ถ้าคิดทำอะไรแปลกๆอีกละก็ผมจะฟ้องแม่ให้เอาสมุดรวมรูปไปทิ้งให้หมดเลย"

    "หยอยไอ้เด็กขี้ฟ้อง หุบปากไปเลยไปคอยดูเองแล้วกัน"

    และแล้วในช่วงบ่ายของวันนั้น ก็ได้มาถึงฮิโรชิม่า

    " อ้วกกกกก" หลังจากกระโซกระเซลงมาจากรถไฟแล้ว โมโมะก็เริ่มทนไม่ไหวถึงกลับต้องอ้วกออกมา

    "เฮ้ย เป็นไรไอ้ลิงภูเขา" ไคโดถาม

    "เปล่า โว้ย"

    "หรือว่าแก อุ๊บ 555" ไคโดหัวเราะไม่หยุด "เมารถว่ะ"

    "มันก็เรื่องของชั้นโว้ยไอ้อสรพิษ"

    "เฮ้ย ไอ้พวกที่ทะเลาะกันอยู่ตรงนั้นมาได้แล้ว" นันจิโร่ตะโกนเรียก

    และแล้วก็มาถึง ฮุงบาริ ออเซ็น ที่มีแอนนาเป็นเจ้าของ (ออกแนวไม่ใช่แล้ว) หลังจากติดต่อเรียบร้อยแล้ว

    "นี่ถ้าเก็บของเสร็จแล้วก็ไปที่ห้องอาบน้ำรวมด้วย" นันจิโร่พูด "แล้วอย่าลืมเอาแร็กเก็ตมาด้วยนะเฟ้ย"

    "หา เอาไปไม"

    "ก็ฝึกไงละ"




    ตัวจริงทั้ง 8 มองหน้ากันแป๋วแหวว ฝึกแล้วมันเกี่ยวกอะไรกับห้องน้ำว่ะ





    "ตกลงจะไปกันได้รึยังหา"นันจิโร่ตะโกน




    "ไปแล้วก๊าบ" แล้วทั้ง 8+1 ก็รีบวิ่งไปเอาแรกเก็ตทันที




    ห้องอาบน้ำ




    หลังจากที่ทุกคนมารวมตัวกันที่ห้องน้ำรวมพร้อมกับแร็กเก๊กคู่ใจในสภาพผ้าเช็ดตัวผืนเดียวมีแต่ไคโดที่ยังใส่เสื้อผ้าครบถ้วน



    "เฮ้ย ไอ้อสรพิษทำไมไม่เปลี่ยนเสื้อผ้าว่ะ"




    "หนวกหูโว้ย"


    "หรือว่าแกลงพุงเลยไม่กล้าถอด"



    "หนอยไอ้ลิงภูเขาใครมันจะหน้าด้านเหมือนแกว่ะ ไอ้ลิงชอบโชว์เอ้ย"


    "หนอยไอ้อสรพิษปากเสีย อย่างนี้ต้องเจอ"



    "โครม" น้ำขันใหญ่สาดใส่หน้าน้องงูทันที จนตัวเปียกปอน



    "อย่าอยู่เลยแก โครม" แต่ว่าน้ำที่น้องงูสดไปนั้นโมโมะหลบได้อย่างหวุดหวิดแต่คนที่โดนก็คือ



    "พวกแกเล่นอะไรกันว่ะ" นันจิดโร่นั่นเองหลังจากเช็ดัวให้แห้งทั้งสองฝ่ายแล้ว




    "เอาละจากนี้ก้ขอให้ทุกคนตีลูกไปที่ฉากกั้นไม้ไผ่นี่แล้วรับให้ได้ 100 ลูกไม่งั้นไม่ต้องหยุด"



    "โถ่ ลุงแค่นี้ของหมูๆ"



    "เหอะ ดีแต่ปากหมูไม่หมูก็ต้องลองดูเอง" และทันทีที่โมโมะตีลูกออกไปเต็มเหนี่ยวและตั้งท่าจะรับแต่ลูกก็กระเด้นไปคนละทาง ทำให้ทุกคนทำหน้าเหวอไปเลย


    "อย่างนี้นี่เอง เพราะว่าฉากกั้นไม้ไผ่มีความลื่นและมันนอกจากนี้ยังเรียงสลับเป็นฟันปลาทำให้ยากต่อการคาดเดาทิศทางของลูกต่อให้วิ่งไปรับทันแต่ว่าน่ะมันก็เหนื่อยมากทีเดียวเชียวละ" อินุอิวิเคราะห์

    "อย่างนี้โอกาสที่เราจะตีโดนก็.."


    " 1 ใน 100 เลยละ"


    ค่อยๆกระดืบๆอีก 10 เปอร์เซ็นเหอๆตอนนี้แต่งนิยายแฟนตาซีเรื่องเซราเซียอยู่งับยังไงก็ช่วยไปเม้นต์กันหน่อย(โฆษณาเต็มที่เหอๆเด๋วค่อมาอัฟใหม่วันพฤหัสปิดเทอมพอดี)

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×