เซราเซีย ภาค หีบพันธะสัญญา

ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1 ปฐมบทแห่งการเดินทาง

-b g-

"

ตอนที่ 1 ปฐมบทแห่งการเดินทาง

"อ๊าก" เขาหอบฮักเอามือกุมหัวที่ปวดจนแทบระเบิดไว้เหงื่อผุดเต็มดวงหน้าขาวซีดดวงตาสีมรกต

เบิกโพลงภาพฝันนั้นทำให้เขาปวดหัวแทบบ้าความฝันซ้ำๆนั้นมาตามหลอกหลอนเขาทุกวันคืน

"ท่านเซราม" เสียงทุ้มนุ่มเจือกระแสกังวลดังมาจากด้านหลัง ชายหนุ่มร่างสูงโปร่งอยู่ห่างจากเขา

ไม่ถึงคืบ ผมสีรัตติกาลถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อยนัยน์ตาสีอธิมิสต์ฉายแวววิตก เขาสูดหายใจลึกก่อน

ตอบไปว่า "ข้าไม่เป็นไรอาเบล" เซรามยิ้มน้อยๆก่อนจะยันตัวลุกจากเตียง อาเบลมักจะเป็นห่วงเขา

เสมอเพราะว่าอาเบลไม่ได้เป็นเพียงแค่ข้ารับใช้แต่ยังเป็นทั้งเพื่อนทั้งพี่ชายของเขาอีกด้วย

"เข้ามานี่มีอะไรหรือเปล่า"

"ครับ" อาเบลตอบด้วยสีหน้านิ่งเฉย

"ว่ามา"

"เซราเซียครับ นายท่านต้องการให้ท่านเซรามไปเรียนที่เซราเซียครับ"เซราเซียอย่างนั้นหรือโรงเรียนนักบวชนั่นโรงเรียนที่มีเจ้านั่นเรื่องอะไรเขาจะไป

"หึ ข้าไม่ไปหรอก"

"แต่ว่าท่านเซราม"

    "ข้าไม่อยากถูกเปรียบเทียบอาเบล ไม่อยากถูกทำเหมือนตอนเป็นเด็กอีกแล้ว ข้าไม่อยากถูกเปรียบเทียบกับหมอนั่น..กับพี่" ดวงตาสีมรกตหลุบต่ำลงเมื่อนึกถึงอดีตที่ขมขื่นในเยาว์วัย

"แต่นายท่านคงไม่..."

"ข้ารู้..แต่ชั้นอยากจะลองพูดกับพ่อดู"

"จะให้ข้าไปด้วยหรือไม่"

"ไม่จำเป็นอาเบล"เซรามตบไหล่อาเบลเบาๆก่อนเดินออกไป

"ก๊อกๆ" เสียงเคาะของประตูไม้โอ๊คชั้นดีดังก้องกังวานพอที่จะทำให้คนข้างในตอบรับกลับมา

"ใคร" เสียงเย็นชาดังมาจากหลังประตูไม้นั้น

"เซรามครับ" เขาตอบเสียงเรียบ แต่หัวใจเขากลับเต้นสั่นระรัวราวกลับกลอง

"เข้ามาได้" เมื่อได้ยินคำอนุญาตเขาจึงผลักประตูไม้นั้นแล้วเดินเข้าไปด้านในห้องมีโต๊ะไม้ตัวใหญ่

ตั้งอยู่กลางห้อง ภายในประดับด้วยเทวรูปมากมาย มีกลิ่นกำยานตลบอบอวลปนเปกับกลิ่นอับจางๆ

...แลเห็น แสงตะวันทะลุม่านกำมะยี่สีน้ำเงินรำไร

"นั่งลงสิ" เสียงเชื้อเชิญดังมาจากบุรุษสูงวัยที่นั่งอยู่บนโซฟาบุนวมไหมชั้นดี ดวงหน้าคมเข้ม

ดวงตาประดุจเหยี่ยวที่จับจ้องเหยื่อ ผมสีรัตติกาลแซมขาวประปราย

"พรุ่งนี้เจ้าต้องไปที่เซราเซีย" เสียงเย็นชาเอ่ยขึ้นในที่สุด

"แต่ท่านพ่อ..ข้า.."

"เจ้ามีปัญหารึ"

"ข้า..ข้า..แค่ไม่.." เสียงของเขากระสับกระส่ายยามสบตากับผู้เป็นบิดา

"เจ้าจะบอกว่าเจ้าจะไม่ไปงั้นสิ" เซรามสูดลมหายใจลึกๆก่อนจะหันไปทางผู้เป็นบิดาก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงแน่วแน่ว่า

"ใช่ข้าจะไม่ไปเรียนที่เซราเซีย"

"เหตุผล?" เสียงของบิดาถึงจะเรียบเฉยแต่ยังแฝงถึงอารมณ์ที่คุกรุ่นไว้นิดๆ

"ข้าต้องการใช้ชีวิตตามเส้นทางของตัวเอง ข้าไม่ต้องการเป็นเพียงหมากตัวหนึ่งของตระกูล               ข้าอยากเป็นมากกว่านั้น ชีวิตของข้าข้ามีอิสระที่จะเลือก"เขาตะโกน

"เจ้าไม่มีสิทธิ์เลือก เจ้าควรสำนึกตัวเสียบ้างว่าเจ้านั้นหาใช่คนธรรมดาไม่เจ้าเป็นถึงทายาทตระกูลเบนาดิกซ์ ชะตากรรมของเจ้าถูกกำหนดให้เกิดในฐานะ......."

"ผู้ปกป้องทายาทแห่งพระคริสต์" เซรามเติมท้ายด้วยน้ำเสียงท้าทาย ผู้เป็นบิดานิ่งเงียบไปก่อนจะเอ่ยเรียบๆว่า

"หัดเป็นอย่างราเซย์เสียบ้าง"

"เลิกเปรียบเทียบข้ากับราเซย์เสียที"เซรามตะโกน

"ไม่ว่าเจ้าจะพูดอย่างไรพรุ่งนี้เจ้าต้องไปที่เซราเซีย"ผู้เป็นบิดาโต้ตอบด้วยน้ำเสียงไม่แพ้กันเซรามจึงได้แต่ก้มหน้านิ่ง

"เข้าใจไหม"

"ขอรับ" ผู้เป็นบิดาถอนหายใจเบาๆก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบๆว่า

" เซราม เจ้าคงคิดว่าพ่อเข้มงวดและไม่ห่วงใยเจ้า ความห่วงใยของพ่อนั้นอยู่ที่ชื่อเสียงของตระกูล พ่อขอบอกเจ้าว่า ถ้าหากเจ้าไม่สามารถสอบเข้าเซราเซียได้ เจ้าไม่ต้องกลับมาที่นี่อีก เพราะเจ้าจะเป็นคนแปลกหน้าของบ้านนี้ และข้าก็จะลืมว่าเคยมีลูกอย่างเจ้า"

"ออกไปได้แล้ว"ประโยคหลังซึ่งฟังดูอ่อนลง หลังเซรามลับหายไปผู้เป็นบิดาจึงได้พึมพำเบาๆว่า

"เซรามเจ้าไม่รู้หรอกว่าเจ้าเป็นคนสำคัญกว่าที่เจ้าคิด"

Mo ji