เซราเซีย ภาค หีบพันธะสัญญา

ลำดับตอนที่ #4 : บทที่ 3 เซราเซีย(2)

บทที่  3 เซราเซีย(2)

Mo ji -b g-

รถม้าขนาดกลางค่อยๆเคลื่อนตัวไปตามเส้นทางสายเล็กๆหากมองไปเบื้องหลังก็จะเห็นยอด

ปราสาทสีขาวตั้งตระหง่านอยู่รำไร ภายนอกประดับประดาไปด้วยธงกางเขนสีแดงบนพื้นขาวเป็น

จำนานมากสัญลักษณ์ของเหล่าอัศวินวิหาร ดวงตาสีมรกตจับจ้องมองผ่านช่องเล็กๆในรถม้านั่น

ก่อนจะเหยียดยิ้มที่มุมปากน้อยๆ ในที่สุดเขาก็ได้ออกมาจากที่นั่นเสียที "ตระกูลเบนาดิกซ์"ที่เขา

เกลียดชังเซรามนั่งห่อตัวเล็กน้อยเมื่อรถม้าแล่นไปปะทะกับความเย็นของป่าสน ไอหมอกและ

น้ำค้างยังคงเกาะเป็นหยดเล็กๆเรียงรายกันตามใบไม้ กลิ่นหอมของดอกไม้ป่าอ่อนๆโชยมาตามสาย

ลมเขาสูดหายใจลึกๆซึมซับความรู้สึกนุ่มละมุนช้าๆนานแค่ไหนกันนะที่เขาไม่ได้รู้สึกสดชื่นแบบนี้

"อีกนานไหมอาเบล" เซรามชะโงกหน้าไปถามอาเบลที่นั่งคุมรถอยู่ด้านหน้า

  "ต้องผ่านอีก 2 ด่านะครับคิดว่าอีกสักครึ่งชั่วโมงก็คงจะถึงด่านที่ 2 แล้วถ้าไม่มีอะไรขัดข้องเรา

จะไปที่ด่านสุดท้ายในตอนเที่ยงและถึงเซราเซียตอนช่วงบ่ายครับ" เซรามพยักหน้าก่อนจะทิ้งตัวลง

บนฟูกหนานุ่มที่บุด้วยกำมะหยี่สีแดงภายในคันรถ ตระกูลของเขาก็เป็นซะอย่างนี้คนนิยมก็มากคน

เกลียดชังก็มีจึงต้องสร้างปราการป้องกันถึง 3 ชั้นมาตั้งแต่สมัยโบราณโดยตัวปราสาทถูกออกแบบ

ให้มองเห็นพื้นที่บริเวณรอบข้างได้ทุกด้านเพื่อเป็นกลยุทธ์ป้องกันการโจมตีของศัตรูหลายต่อหลาย

ศตวรรษที่ผ่านมา....โดยมีเรื่องเล่าว่าต้องปกป้องทายาทแห่งพระคริสต์ ซึ่งเป็นพันธะสัญญาที่ต้อง

ปฏิบัติสืบต่อกันมาหลายชั่วคน แต่ว่าไอ้ทายาทอะไรนั่นไม่เห็นจะปรากฏตัวสักทีสงสัยเรื่องเล่านั่น

จะเป็นเรื่องหลอกลวงทั้งเพที่แต่ขึ้นมาเรียกความนิยมก็ได้มั้ง เซรามเหยียดยิ้มก่อนจะค่อยๆเข้าสู่ห้วงนิทรา

"ท่านเซรามครับ ท่านเซราม" อาเบลเรียกเบาๆ

"หืม" เซรามค่อยๆปรือตาขึ้นมา

"ออกจากด่านสุดท้ายแล้วครับ"

"อืม" แต่ทันทีที่เค้าจะยันตัวลุกขึ้น แหวกม่านออกเพื่อมองทัศนีย์ภาพภายนอกให้ชัดตา บ้านเรือน

ชั้นเดียวขนาดเล็กๆหลายหลังไล่เรียงกันไปตลอดสองข้างทาง เสียงกุบกับดังไปตลอดถนนสาย

เล็กๆ บ้านเก่าแก่เรียงกันตลอดสายดุกลมกลืนกันเลยทีเดียว หญิงชาวบ้านในชุดกระโปงสุ่มไก่เก่าๆ

มาโปรยข้าวเปลือกให้อาหารไก่อยู่หลังบ้าน เสียงเด็กเจี๊ยวจ้าววิ่งเล่นกัน ไปตามเนินหญ้าเตี้ยๆเสียง

หัวเราะอย่างมีความสุขของเด็กเหล่านั้นทำให้นึกเปรียบเทียบกับตนเองเด็กคนอื่นๆมากมายช่างมี

ชีวิตที่สุขสบาย เมื่อเปรียบเทียบกันแล้วชีวิตของข้าช่างยากลำบากเสียนี่กระไรที่ต้องอยู่ภายใน

ปราสาทนั้นที่ต้องเรียน เรียน เรียน และเรียนตามคำสั่งของบิดา การเมือง เศรษฐศาสตร์ ศาสนา

ศิลปะการณ์ต่อสู้ วิชาการณ์ต่างๆตั้งแต่อายุเพียงแค่ 4ขวบ ตามกฎที่ว่าบุตรชายของผู้มีบรรดาศักดิ์จะ

ได้รับการปฏิบัติอย่างเคร่งครัดไม่ลดหย่อน ส่วนบุตรของคนยากจนจะได้รับการปฏิบัติอย่างกรุณา 

  และไม่ว่าเขาจะทำอะไรทุกๆครั้งจะต้องถูกนำไปเปรียบเทียบกับพี่เสมอ ไม่ว่าจะพยามสักเท่าไรผู้

เป็นบิดาก็ไม่เคยหันมามองเขาบ้างเลย....มันคงจะเป็นชะตากรรม "ไม่มีที่ว่างสำหรับผู้อ่อนแอ"

ประโยชน์ติดปากของบิดาที่ตัวเขามักจะได้ยินอยู่บ่อยครั้ง แต่เป็นเพราะเหตุอันใดเล่าพระเจ้าจึงได้

ประทานความอยุติธรรมมาสู่ตัวข้าเช่นนี้ .......เสียงฝีเท้าของม้าเริ่มลดความเร็วลงเรื่อยๆเมื่อใกล้ถึง

เขตเมืองและทันใดนั้นเองผ้าม่านด้านหน้าระหว่างคนขับก็ถูกแหวกออกกว้างทำให้ข้าได้เห็น...

เบื้องหน้ากำแพงเมืองสูงใหญ่ คนฝักใฝ่จรไปมา ร้องเรียงเสียงแม่ค้า หวังให้มาซื้อของตน (อ้าว

เพลินแต่งเป็นกลอนไปแล้ว) เซรามมองด้วยสีหน้าประหลาดใจ ตั้งแต่เกิดมาเขาไม่เคยเจอผู้คนมาก

เท่านี้ นอกเสียจากกองทหารสวิตซ์ที่เดินตรวจตราอยู่ทั่วปราสาท และเบื้องหลังกำแพงเมืองสูงใหญ่

นั่น ปราสาทสีงาช้างตั้งตระหง่านอยู่เบื้องหน้า งดงามเสียจนทำให้เขาไม่อาจละสายตาไปจากมันได้

หรือว่ามันคงเป็น

 "เซราเซีย"