เซราเซีย ภาค หีบพันธะสัญญา

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่ 2 เซราเซีย(1)

       Mo ji -b g-

              แสงตะวันสาดส่องเข้ามาในปราสาททะลุม่านกำมะหยี่สีน้ำเงิน ซึ่งเป็นสัญญาณว่าเช้าวัน

ใหม่ได้มาถึงแล้ว แสงตะวัดที่เล็ดลอดมาเพียงรำไรทำให้เห็นสภาพของห้องได้อย่างไม่ชัดเจนนัก

กลิ่นหอมอ่อนๆที่มาจากดอกกุหลาบสีแดงสดที่ลองอยู่ในอ่างแก้วบนโต๊ะเครื่องแป้ง เตียงไม้ 4

เสาตั้งอยู่ใจกลางห้องผ้านวมขดเป็นก้อนภายในมีสิ่งมีชีวิตบางอย่างที่กำลังนอนหลับอยู่

' ก๊อกๆ' เสียงเคาะประตูจากภายนอกเป็นเชิงขออนุญาต อาเบลเดินเข้ามาในห้องพร้อมอ่างทองเหลืองที่บรรจุน้ำสะอาดอยู่เกือบครึ่ง เขาเดินตรงมายังเตียงนอน

"ท่าเซราม เช้าแล้วครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ

"..........................." เงียบไม่มีเสียงตอบรับ

"ท่านเซราม"  อาเบลเพิ่มเสียงขึ้นอีกหน่อยเพื่อหวังจะปลุกนายน้อยให้ตื่นแต่

"Zzzzz"  เสียงกรนดังๆรอดมาจากผ้าห่มที่เห็นได้ชัดว่าเสแสร้งอย่างที่สุด อาเบลมองอย่าง



หน่ายๆไม่มีวันใดเลยที่ท่านเซรามจะตื่นเองได้แม้แต่น้อย ซึ่งตัวเค้าเองก็เริ่มปลงได้เล็กน้อยแล้ว

 
เค้าวางอ่างทองเหลืองไว้ที่โต๊ะไม้ค้างเตียงก่อนจะเดินไปเปิดม่านออกพร้อมทั้งกระชากผ้าห่มออก
ด้วยเช่นกัน ทันทีที่แสงแดดกระทบกับคนที่นอนอยู่หลับตาปี้ กระชากผ้าห่มกลับโดยเร็วแต่ต้องชะงักไว้ด้วยเสียงของคนข้างตัว

"ท่านเซราม" เสียงทุ้มที่แฝงความหงุดหงิดไว้เล็กน้อยตามอารมณ์ที่เปลี่ยนไป (เพราะอากาศเปลี่ยนแปลงบ่อย)

"ขออีก 5 นาทีนะอาเบล" เสียงงัวเงียยังคนต่อรอง" อาเบลส่ายหน้าอย่างหนักใจ

"ไม่ได้ครับ วันนี้ต้องออกเดินทางไปเซราเซีย ท่านเซรามจะมามัวนอนอยู่ไม่ได้"

"ก็ข้าง่วง..ข้าจะนอน"

"ท่านเซรามถ้าท่านไม่ลุกไปอาบน้ำเองดีๆข้าก็จะเป็นคนอาบให้หรือท่านจะเอาแบบนั้น"

"อาบเองจ้า" ว่าแล้วเจ้าตัวยุ่งก็เด้งขึ้นจากเตียงคว้าผ้าเช็ดตัวไปยังห้องอาบน้ำทันที

10 นาทีผ่านไป บานประตูไม้โอ๊คบานหนาแง้มออกมาส่งเสียงเอี๊ยดอาดเบาๆเด็กหนุ่มยางเท้าเข้า

มา หยาดน้ำเล็กๆเกาะพราวตามใบหน้าและลำตัวที่พ้นจากเสื้อคลุมผ้าไหมสีน้ำทะเลที่สวมทับไว้ 

 ผมสีเงินที่เปียกชื้นจนลู่ลงแนบกับใบหูถูกซับอย่างลวกๆด้วยผ้าขนหนูหนานุ่มที่ดูเหมือนจะพัน

เอาไว้เฉยๆมากกว่า เจ้าตัวสาวเท้ายาวๆมาทรุดตัวลงหน้าโต๊ะเครื่องแป้ง กระจกทองเหลือง

สะท้อนให้เห็นบุรุษผมสีรัตติกาลยืนอยู่เบื้องหลังของเขานั่นเอง

"ถ้าไม่เช็ดให้ดี จะเป็นหวัดเอานะครับ" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น มืออุ่นจัดการหยิบผ้าขนหนูมาขยี้ลง

บนผมของเจ้าตัวยุ่ง ผ่านไปสักพักผมก็เริ่มแห้ง อาเบลหยิบแปรงที่วางอยู่บนโต๊ะค่อยๆหวีไล้ตาม

เส้นผมอย่างช้าๆ มือเรียวค่อยๆจับเส้นที่นุ่มลื้นดุจแพรไหมนั่นอย่างทะนุถนอม

"ผมสวยนะครับ แต่ว่าไม่รู้จักรักษาเลย" เซรามตอบเสียงใสว่า

"ที่ไม่ดูแลก็เพราะว่า มีอาเบลคอยดูแลให้แล้วนี้" เจ้าตัวยุ่งฉีกยิ้มหวาน อาเบลส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ

"ก็เป็นซะอย่างนี้ ท่านเซรามถึงไม่รู้จักโตสักที" เซรามย่นจมูกนิดๆก่อนตอบว่า

"ก็ข้ายังเป็นเด็กอยู่นี้นา" เซรามพูดด้วยน้ำเสียงติดตลก อาเบลส่ายหน้าอย่าอ่อนใจก่อนจะเดินไป




หยิบเครื่องแต่งตัวที่แขวนอยู่ในตู้เสื้อผ้า เสื้อเชิ้ตแขนยาวสีขาวถูกหยิบมาสวมอย่างลวกๆผิวขาว



เนียนดูจะกลมกลืนไปกับสีเสื้อเลยทีเดียว กางเกงขาสั้นสีดำถูกหยิบมาสวมอย่างรวดเร็วพร้อมทั้ง
เข็มขัดหนังที่เจ้าตัวคว้ามาคาดไว้อย่างหลวมๆ

"เฮ่อ" อาเบลถอนหายใจอย่างปลงๆก่อนจะจัดการกับการแต่งตัวของนายน้อยเสียใหม่ เข็มขัดถูก



คาดใหม่อย่างเรียบร้อย เสื้อเชิ๊ตถูกจัดใหม่ให้เรียบกระดุมทุกเม็ดติดอย่างเป็นระเบียบ เจ้าตัวยุ่งทำ


หน้าหงิกและหงิกกว่าเดิมเมื่อเสื้อกั๊กสีน้ำตาลอ่อนถูกนำมาสวมทับ

"แบบนี้ถึงเรียบร้อยขึ้นหน่อย"  อาเบลว่าหลังจับเซรามมาหมุนซ้ายหมุนขวาจนพอใจแล้ว

"ทำหน้างอแบบนั้นระวังจะแก่เร็วนะครับ" อาเบลกล่าวยิ้มๆเจ้าตัวยุ่งยิ่งทำแก้มป่องขึ้นไปอีก

"แก่ก็ดี อาเบลชอบมาว่าข้าเองว่าไม่รู้จักโตนี้นา" เซรามพูดด้วยน้ำเสียงงอนนิดๆ

"เอาเถอะครับๆข้ายอมแพ้ท่านแล้วเอาเป็นว่าเราควรออกเดินทางกันได้แล้วละครับ"

"เชอะ" แล้วเซรามก็เดินนำหน้าออกไป







สนุกรึเปล่านะเพิ่งจะแต่งเป็นจริงเป็นจังครั้งแรก ยังไงก็ฝากด้วยค่า