แรกเสน่หาซาตานร้าย

ลำดับตอนที่ #4 : แรกพบซาตาน 100%

           

 แรกพบซาตาน (ต่อจ้า)

                 รถยุโรปเปิดประทุนคันหรูของปรเมศวร์เข้ามาจอดเทียบท่าภายในคอนโดของฝ้ายลดาอย่างนุ่มนวลหลังจากที่หญิงสาวได้แจ้งที่อยู่ของคอนโดที่ตนพักอาศัยชายหนุ่มก็บึ่งรถคันสวยวิ่งฉิวมาถึงที่หมายอย่างรวดเร็ว

                “ถึงแล้วล่ะ ฉันส่งเธอตรงนี้แล้วกันนะ คิดว่าจากตรงนี้เธอคงเดินไปอีกไม่ไกล”

                 เมื่อรถคันสวยจอดสนิทปรเมศวร์ก็หันไปกล่าวกับเธอพลางเอียงคอมองกะประมาณระยะเส้นทางด้วยสายตาซึ่งก็แน่ใจว่าเธอคงเดินไปอีกไม่ไกลและน่าจะเป็นระยะปลอดภัยสำหรับเธอ

                “ได้ค่ะ ไม่เป็นไรแค่นี้เองฝ้ายเดินเข้าไปเองได้ค่ะ”  หญิงสาวกล่าวกับเขาด้วยรอยยิ้มก่อนจะหันไปปลดล็อคเข็มขัด

                “อือ ”  ชายหนุ่มรับคำเพียงสั้นๆ

                “ขอบคุณพี่เมศวร์มากนะคะที่มาส่ง” หญิงสาวหันไปกล่าวกับเขาอีกครั้ง

                “อืม.. ไม่เป็นไรงั้นฉันไปก่อนนะ” ดูคนที่มาส่งจะไม่อยากเสียเวลาเลยสักนิด

                “ ค่ะพี่เมศวร์ สวัสดีค่ะ ขับรถดีๆนะคะ” กล่าวจบร่างสวยก็ค่อยๆก้าวลงจากรถก่อนจะโบกไม้โบกมือลาชายหนุ่มด้วยหน้าเปื้อนยิ้มแววตาเป็นประกาย จากนั้นรถคันหรูก็ถูกขับเคลื่อนออกไป

                 ตลอดระยะเวลาที่นั่งรถมาด้วยกันหญิงสาวพยายามชวนชายหนุ่มคุยในหลายๆเรื่องแต่พี่เมศวร์ของเธอกลับถามคำตอบคำ แต่ก็ไม่ได้ทำให้ความรู้สึกอิ่มเอมใจของเธอลดน้อยลงเลย วันนี้หญิงสาวยอมรับว่ามีความสุขมาก แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเธอ

                ร่างบางมองตามรถคันหรูที่แล่นออกไป มือน้อยจับที่หัวใจที่ตอนนี้มันก็ยังคงเต้นแรงอยู่อย่างนั้น แสดงว่ามันเป็นความจริงใช่ไหม? เธอไม่ได้ฝันไปใช่ไหม? พี่เมศวร์ที่เธอแอบปลื้มเขามาส่งเธอถึงหน้าคอนโด แต่ถ้ามันเป็นความฝันเธอแทบจะไม่อยากตื่นขึ้นมาเลยจริงๆ

                 ฝ้ายลดายืนยิ้มอยู่ตรงนั้นชั่วครู่อย่างมีความสุขเหมือนคนที่ตกอยู่ในภวังค์ เมื่อเริ่มรู้สึกตัวขึ้นมาก็เห็นว่าตัวเองนั้นยืนยิ้มอยู่คนเดียว รู้สติก่อนจะตำหนิตัวเองไม่จริงจังนัก‘ เฮ้อ! อะไรกันนี่ฉัน… ท่าจะบ้าไปแล้วนะเรา…’  ว่าตนเองพลางอมยิ้มก่อนจะหันหลังจากตรงนั้นแล้วก้าวเท้าเรียวเพื่อเดินขึ้นคอนโดของตน

                คอนโดของฝ้ายลดาเป็นคอนโดที่มีขนาดไม่ใหญ่มากเพราะหญิงสาวไม่ต้องการห้องที่มีขนาดใหญ่และหรูหราอะไร อีกทั้งยังเกรงใจคุณรัศมีที่อุตส่าห์หาห้องหับให้เธอ หลังจากที่มารดาเธอเสียชีวิตลงหญิงสาวก็ตัดสินใจแล้วว่าจะกลับมาใช้ชีวิตที่เมืองไทยคุณหญิงก็อุตส่าห์เป็นตัวตั้งตัวตีหาที่พักให้

                 ในคราแรกนางต้องการให้หญิงสาวไปพักอาศัยอยู่กับครอบครัวนาง แต่หญิงสาวกลับเห็นว่าไม่เหมาะ อีกทั้งเธอต้องการจะอยู่ถาวร เพราะหากอยู่เพียงไม่กี่วันเธอเองก็คงเห็นด้วยกับคุณหญิงหากต้องการให้ไปพักอาศัยที่บ้านของนาง

                เมื่อฝ้ายลดต้องการเช่นนั้นคุณหญิงจึงไม่อยากขัดและเห็นว่าฝ้ายลดาอาจจะอึดอัดและคงอยากอยู่แบบเป็นส่วนตัว นางจึงหาคอนโดให้อยู่ซึ่งไม่ใช่คอนโดนี้ แต่หากเป็นอีกที่ที่มีขนาดใหญ่และกว้างมากโดยต้องการจะซื้อให้เป็นกรรมสิทธิ์ของฝ้ายลดา

                 แต่เมื่อหญิงสาวเห็นขนาดความกว้างและการใช้สอยที่มากเกินความจำเป็น มากเกินกว่าคนๆนึงที่จะอยู่เพียงลำพังเธอจึงปฏิเสธคุณหญิงรัศมีและยืนกรานขอเป็นคอนโดที่มีขนาดไม่ใหญ่มาก ดังนั้นนางจึงต้องหาที่อยู่ให้เธอใหม่ถึงแม้ในความรู้สึกจะไม่เห็นด้วยเพราะรู้สึกว่ามันคับแคบจะอยู่เข้าไปได้อย่างไร แต่สุดท้ายก็ต้องยอมตามใจผู้อยู่ 

                คอนโดของฝ้ายลดาเป็นห้องที่มีห้องนอน 1 ห้องนอนและ 1ห้องน้ำ ห้องโถง และห้องครัวถูกแบ่งออกเป็นสัดส่วนอย่างน่าอยู่อาศัย  ทุกอย่างถูกจัดอย่างมีระเบียบ ห้องนอนของเธอถูกประดับและตกแต่งด้วยวอลเปเปอร์ที่เธอชื่นชอบและเลือกลายดีไซน์เองซึ่งมีความเก๋ไก๋และไม่เหมือนใครอีกด้วย

                ประตูห้องน้ำถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสวยที่เดินออกมาพร้อมผ้าขนหนูพันกาย หลังจากที่กลับมาถึงคอนโดฝ้ายลดาก็ลงแช่ในอ่างเพื่อให้ร่างกายได้ผ่อนคลายจากความเหน็ดเหนื่อยเมื่อยล้าเท้าเรียวยาวก้าวฉับไปที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งก่อนจะหย่อนกายลงนั่งบนสตูลที่อยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง

                ผ้าคลุมผมของเธอถูกคลี่ออกเผยให้เห็นผมสลวยเป็นลอนยาวของเธอที่ถูกคลุมไว้ตอนอาบน้ำหลังจากที่ทาครีมบำรุงและประแป้งเป็นที่เรียบร้อย มือเรียวบางคว้าหวีขึ้นมาสางผมสวยแล้วเสียงโทรศัพท์ที่กรีดร้องทำให้ร่างบางต้องสะดุ้งเพราะกำลังคิดถึงเรื่องที่ทำให้แช่มชื่นหัวใจ ก่อนจะหันไปรับสายด้วยความคลางแคลงใจเล็กน้อยว่าใครกันที่โทรมายามวิกาลเช่นนี้

                “สวัสดีค่ะ”  เสียงหวานกรอกใส่โทรศัพท์

                “หนูฝ้าย นี่! ป้าเองนะ”  เสียงตื่นเต้นกรอกมาตามสาย แล้วหญิงสาวก็ถึงบางอ้อเมื่อได้ยินเสียงสนทนาที่ตอบกลับมา

                “อ้อ! คุณป้าเองเหรอคะ มีอะไรหรือเปล่าคะ หรือว่าฝ้ายลืมอะไรหรือเปล่า?”             

                “ เปล่าหรอกจ๊ะ คือว่าพรุ่งนี้ป้าอยากจะชวนหนูฝ้ายมาทานข้าวที่บ้านป้าหน่อย แล้วป้าก็มีเรื่องอยากจะคุยกับหนูด้วย พรุ่งนี้หนูฝ้ายว่างหรือเปล่าล่ะลูก?”

                “ ว่างค่ะคุณป้า”   

                “ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลย พรุ่งนี้เดี๋ยวป้าจะให้คนทำกับข้าวที่หนูชอบเอาไว้ให้” หญิงวัยกลางคนพูดจาเอาอกเอาใจ

                “ไม่เป็นไรหรอกค่ะคุณป้า ฝ้ายทานอะไรก็ได้ค่ะ”

                “ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เพราะอาหารที่ฝ้ายชอบป้าก็ชอบทานด้วยเหมือนกัน”

                “อย่างงั้นก็ได้ค่ะคุณป้า”

                “จ๊ะ งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้เจอกันนะจ๊ะหนูฝ้าย”

                “ค่ะ คุณป้า สวัสดีค่ะ”        หญิงสาววางสายไปพลางครุ่นคิด ว่าพรุ่งนี้คุณป้าของเธอจะคุยกับเธอเรื่องอะไรเพราะดูนางตื่นเต้นอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน