คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ลำดับตอนที่ 2
Chapter 1
การเปลี่ยนแปลง
“แกแน่ใจแล้วเหรอ”
“ก็เป็นผู้หญิงแล้วไม่มีใครเอานี่ T^T”
“ห้าวยิ่งกว่าผู้ชาย ขนาดฉันยังกลัวแกเลย” ไอ้นี่ก็พูดเกินไป ฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นสักหน่อย
“ก็เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงอยากเป็นทอมให้รู้แล้วรู้รอดไป”
หลังจากที่นั่งคิดนอนคิดมาทั้งคืน ผลสรุปเลยก็คือว่า ฉันจะทำตามคำแนะนำของยังกังหัน เพราะฉันประเมินนิสัยตัวเองออกมาแล้ว มันแมนยิ่งกว่าผู้ชายแท้ๆ ซะอีก ผู้หญิงบ้าอะไร - -*
“ตามใจเถอะ ฉันเชื่อว่าถ้าแกเจอผู้ชายหล่อๆ เดี๋ยวแกก็ใจแตก”
“ฉันไม่ใช่แกนะต้นข้าว อย่าเอาตัวเองมาเป็นมาตรฐานสิ”
“กรี๊ดด!~ ผีปากร้ายมากเพื่อน”
“นี่ แกว่าฉันควรไปแปลงเพศเลยดีมั้ย”
“ถ้าแกไปแปลงเพศแล้วเกิดอยากกลับเป็นหญิงอีกจะทำยังไง มดลูกนะโว๊ยไม่ใช่กางเกงในที่จะเปลี่ยนได้ทุกวี่ทุกวัน”
กรี๊ดดด!~ เห็นภาพไปตามๆ กันเลย
“งั้นวันนี้ฉันจะไปตัดผมแล้ว เอาทรงอะไรดีวะ”
“สกินเฮด” ยัยต้นข้าวพูดขึ้นมาทันที
“ฉันไม่ได้ไปบวชชีนะไอ้ข้าว ซีเรียสมาเลยนะเนี่ย”
“เดี๋ยวฉันตัดให้แกเอง”
พูดจบ ไอ้ข้าวก็ก้มหน้าก้มตาล้วงเอาอะไรบางอย่างในกระเป๋าและเดินอ้อมมายืนข้างหลังฉัน ว๊ากกก!~ นั่นมันกรรไกรนี่ ฉันยังไม่พร้อม ผมสลวยสวยเก๋ของฉันกว่าจะไว้ยาวมาได้ขนาดนี้ช่างยากเย็นเอามากๆ เลยนะ ขอเวลาฉันทำใจหน่อยเถอะ!
“เดี๋ยวฉันไปตัดที่ร้านดีกว่านะต้นข้าว ^_^+” ฉันหันไปยิ้มให้ยัยต้นข้าวนั่นที่ยืนถือกรรไกรเตรียมตัดผมของฉันเต็มที่ นี่ฉันแค่ปรึกษาแกเองนะ
“แกไม่ไว้ใจฉันเหรอ”
คนอย่างมัน น่าไว้ใจซะที่ไหน - -*
“เสียใจด้วยนะเพื่อน วันนี้ฉันเกิดอาการอยากตัดผม”
ฉับ!!
อ๊ากกก!!~ ผะ...ผมของฉันกระจุกหนึ่ง บัดนี้มันร่วงลงมากองกับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว นี่มันเพิ่งจะตอนเช้าเองนะ คิดดูสิ ฉันต้องอยู่ในโรงเรียนในสภาพผมแหว่งอีกกี่ชั่วโมงกว่าโรงเรียนจะเลิก T^T
ไอ้เพื่อนสารเลว!!
“นั่งนิ่งๆ สิ”
“แกหยุดเดี๋ยวนี้เลยนะไอ้ข้าว!! พอเลย พ๊อออ~”
“แกจะไปเสียตังค์กับร้านทำผมเฮงซวยนั่นทำไม ใครๆ ก็รู้ฉันตัดผมเก่งเว่อร์ขนาดไหน”
แกสิเฮงซวยไอ้เพื่อนบ้า แล้วที่สำคัญ ใครบอกว่ามันตัดผมเก่งเวอร์ๆ ฉันจะไปเลาะฟันมันออกโทษฐานที่โกหก จำได้ว่าตอน ป.2 ยัยนี่อยากจะสวยอย่างพี่อั้ม เลยเอากรรไกรตัดผมของแม่มาตัดผมตัวเองจนสั้นเกือบติดหนังหัว - *- ขืนขืนให้มันตัดผมให้ มีหวังได้สกินเฮดจริงๆ แน่
“ให้ฉันไปเสียเงินเถอะจ๊ะเพื่อนรัก”
“เชอะ! แล้วแกจะเสียใจที่ไม่ได้ให้ฉันตัดผมให้แก”
ฮือๆ แสดงว่าวันนี้ฉันต้องเดินผมแหว่งมาโชว์เพื่อนๆ ในโรงเรียนงั้นสิ ชะตากรรมของฉันมันช่างน่าสงสารจริงๆ เลย ให้ตายเถอะ!!
ณ ร้านตัดผม
“ฉันเปลี่ยนใจไม่ตัดดีกว่า”
“แกจะบ้าเหรอสมายด์ อยากเป็นแม่นางกบาลแหว่งหรือไง”
พูดจาโหดร้ายจัง ใครกันล่ะที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้ แค่วันนี้ก็มีคนทักซะจนฉันอยากจะถอดหัวโยนทิ้งถังขยะอยู่แล้ว
“โอเคๆ ตัดก็ได้วะ!”
ฉันหันไปบอกพี่ช่างตัดผมคนสวยให้ตัดทรงอะไรก็ได้ที่มันเหมาะกับหน้าฉันที่สุด ก่อนจะนั่งทำใจรอพี่แกเตรียมอุปกรณ์ เพียงไม่กี่นาที ผมยาวสวยของฉันก็ลงไปกองกับพื้นเยอะแยะเต็มไปหมด ฉันเอาแต่หลับจาไม่กล้ามองหน้าตัวเองในกระจก เพราะกลัวว่าพี่คนสวยจะตัดผมฉันให้เท่าติ่งหูเหมือนตอนเด็กๆ
กลัวจริงๆ นะเนี่ย!!
“เสร็จแล้วจ้า”
เพียงเวลาไม่กี่อึดใจที่เสียงของพี่ช่างตัดผมดังขึ้น ฉันค่อยๆ ลืมตามองตัวเองในกระจกอย่างลุ้นระทึก โอ้ววว~ พระเจ้า นี่ฉันเหรอเนี่ย ทำไมมันหล่อขนาดนี้ มันดูดีมากๆ เลยนะ นี่ฉันเริ่มจะหลงรักคนในกระจกแล้วนะ โอ้! เป็นแฟนฉันได้ไหม
“กรี๊ดดด! แกหล่อมาก”
“แน่นอน ^__^”
ฉันส่งยิ้มหวานชนิดที่ว่าคนเห็นต้องลงไปแดดิ้นอยู่ที่พื้น ก่อนจะมองตัวเองในกระจกอีกครั้ง นี่มันการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ของฉันเลยนะเนี่ย เอาล่ะ นอกจากทรงผมที่เก๋กู๊ดแล้ว บุคลิกเป็นเรื่องที่สำคัญ ฉันต้องทำตัวให้เหมือนผู้ชายตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไป
นี่ฉันต้องพูดครับด้วยรึเปล่าเนี่ย ?
แค่คิดก็กระดากปากจะแย่อยู่แล้ว..
“กลับกันเถอะ เดี๋ยวพี่ซีฟจะบ่นเอา”
ฉันพยักหน้าลงเล็กน้อยก่อนจะล้วงหากระเป๋าเงินในกระเป๋าและก็คิดได้ว่า วันนี้ฉันลืมเอากระเป๋าเงินออกมาด้วยนี่นา เพราะฉะนั้นตอนนี้ฉันไม่มีเงินจ่ายค่าตัดผมแน่นอน
“ต้นข้าวจ๋า จ่ายค่าตัดผมให้หน่อยสิ”
“ถ้าฉันบอกว่าไม่ได้เอากระเป๋าเงินมาล่ะ”
“ทำไมแกไม่รอบครอบบ้างฮะ! กระเป๋าเงินนะ รู้จักพกติดตัวซะบ้างสิ!!”
“ได้ข่าวว่าแกก็ไม่ได้เอามาไม่ใช่เหรอ บ่นตัวเองสิถึงจะถูก”
“ฉันก็บ่นตัวเองอยู่นี่ไง”
บ้าเอ๊ย! แล้วทีนี้จะทำยังไงดีล่ะเนี่ย ฉันคงไม่ต้องมาทำงานชดใช้ค่าตัดผมที่ร้านนี้ตลอดชีวิตหรอกนะ
ฉันเหลือบไปมองพี่ช่างตัดผมก่อนจะยิ้มแห้งๆ ให้พี่คนนั้น
“ไม่ได้เอาเงินมาอ่ะ ^^;”
“=[]=”
“ฟรีได้มั้ยอ่ะพี่ ^_^” ถ้าจะพูดประโยคนี้ออกไปล่ะก็ต้องอาศัยความใจกล้าและหน้าด้านมากเลยนะ
“น้องกล้ามากนะที่ขอพี่แบบนี้!!”
หวา! ขึ้นเสียงแล้ว ฉันต้องโดนกรรไกรจ้วงท้องแน่ๆ เลย แต่...?
“พี่ให้ฟรีก็ได้จ้ะ ^_^ มันเป็นความภาคภูมิใจของพี่มากเลยนะที่ตัดผมออกมาแล้วดูดีแบบนี้ ไว้มาใช้บริการใหม่นะจ๊ะ”
โอ้โห~ อะไรมันจะโชคดีแบบนี้นะ ไม่คิดว่าโลกนี้จะมีคนใจดีตัดผมให้ฉันฟรีเพียงเพราะว่าตัดแล้วดูดี - -* แต่ก็เอาเถอะ ฉันจะได้ไม่ต้องชดใช้ร้านตัดผมนี่ก็ดีแล้วล่ะนะ อิอิ
ฉันขอบคุณพี่ช่างตัดผมก่อนจะเดินออกมาจากร้าน ทุกคนที่เดินไปมาแถว ๆ นั้นหันมามองฉันเป็นตาเดียวก่อนจะชี้มาที่ฉันและซุบซิบๆ กันอย่างมันส์ปาก พวกเขาเห็นฉันเป็นสัตว์ประหลาดหรือไงนะ หรือว่าทรงนี้มันอุบาทว์
“พวกเขาซุบซิบอะไรกันวะ ?” ฉันโน้มตัวไปกระซิบที่ข้างหูยัยต้นข้าว
ยัยนั่นหันมามองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้า ก่อนจะเอื้อมมือมาจับไหล่ของฉันและออกแรงหมุนไปหมุนมาเหมือนกำลังสำรวจอะไรบางอย่าง
“ไม่มีอะไรแปลกนี่หว่า ช่างเถอะ อย่าไปแคร์” ยัยต้นข้าวพูดก่อนจะเดินนำฉันกลับร้าน
ฉันเดินตามยัยนั่นไปได้ไม่นาน ก็มีความรู้สึกแปลกๆ ขึ้นมา เหมือนมีคนกำลังเดินตามหลังมาเป็นขบวน คงไม่ใช่พวกแก๊งยากูซ่าคุมซอยหรอกนะ
ขวับ!
ฉันหันกลับไปมองข้างหลังอย่างวาดระแวง ภาพที่เห็นทำให้ฉันอ้าปากหวอแบบไม่รู้จะพูดยังไง เด็กนักเรียนกลุ่มหนึ่งกำลังเดินตามฉันกับยัยต้นข้าวมาด้วยเต็มไปหมด เอาแล้วจะทำยังไงดี
“ต้นข้าว” ฉันตะโกนเรียนต้นข้าวที่เดินนำหน้าฉันไป ยัยนั่นหยุดเดินและหันกลับมามองก่อนจะทำตาโตด้วยความตกใจ
“ไอ้มายด์ แกไปหาเรื่องใครไว้วะ”
“ไม่รู้ แต่ตอนนี้วิ่งก่อนเถอะ”
ฉันบอกไอ้ข้าวก่อนจะวิ่งไปจับมือยัยนั่นแล้วดึงให้วิ่งตามมาด้วย อะไรกันเนี่ย! เกิดอะไรขึ้นกับตัวฉันงั้นเหรอ ทำไมมีแต่คนมองแปลกๆ แถมยังเดินตามฉันมาเป็นขบวนอีก
กริ๊ง!
ฉันผลักประตูหน้าร้านออกและวิ่งตรงเข้าไปหลังร้านก่อนจะปิดห้องหลังร้านนั่นลง
“เฮ้อ~”
ฉันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินเข้าไปนั่งที่โซฟาสีแดงตัวโปรด พี่ซีฟที่กำลังดูโททัศน์อยู่บนโซฟาหันมามองฉันก่อนจะแหกปากเสียงดังลั่น
“เฮ้ย!!”
“-_-*”
นี่ฉันชักไม่มั่นใจตัวเองแล้วนะ อะไรกัน ฉันดูแปลกมาเลยเหรอหลังจากตัดผมมาเนี่ย ทำไมทุกคนต้องมองฉันแปลกๆ แบบนี้ด้วย ไม่ชอบเลย!!
เคร้ง!!
เสียงอะไรบางอย่างตกกระทบพื้นเสียงดัง ทำให้ฉัน พี่ซีฟ และยัยต้นข้าวหันไปมองเป็นตาเดียว ยัยกังหันยกมือปิดปาก ดวงตาสีดำสนิทของเธอเบิกกว้างด้วยความตกใจเหมือนผีอยู่ตรงหน้า
“กรี๊ดดด! หล่อมาก” ยัยกังหันกรีดร้องแล้วเดินเข้ามาหาฉันที่โซฟา แล้วยกมือขยี้ตาตัวเองพร้อมกับเพ่งมองมาที่ฉันใหม่อีกครั้ง
“นี่เธอเหรอเนี่ย ไม่อยากจะเชื่อว่าคนขี้เหร่ไม่น่ามองอย่างเธอ จะเปลี่ยนแปลงตัวเองแล้วหล่อแบบนี้”
“แล้วไปตัดผมทำไมเนี่ย” พี่ซีฟถามขึ้นบ้าง
ฉันยิ้มกว้างให้ทั้งสองคนก่อนจะตอบคำถามพี่ซีฟไป
“ฉันเป็นทอมแล้วค่ะพี่ชาย ^ ^”
“หา!!” ทั้งกังหันและพี่ซีฟพูดขึ้นพร้อมกัน
“ไม่ต้องตกใจไป ฉันแค่เปลี่ยนแปลงตัวเองแค่นี้เอง ไม่ทำให้ร้านนี้ล้มละลายหรอกน่า”
“เป็นทอมจริงๆ นะเหรอ” ยัยกังหันถามขึ้น
“จริง!!”
“โอ๊ย!! ฉันอยากจะบ้าตาย ถ้าเป็นคนอื่นจะไม่ว่าสักคำ เชอะ! อดจีบเลย”
เชอะ! ถึงฉันจะป็นคนอื่น ถ้ามีคนอย่างยัยนี่มาจีบ ฉันคงคิดไปอีกหลายวันเหมือนกัน ต่อไปชีวิตฉันคงเปลี่ยนไปเหมือนกันแหละมั้ง ฉันใส่กระโปรงจะเหมาะมั้ยเนี่ย -_-*
TALK
ตามติดๆ มาด้วยบทที่ 1
เธอแน่มากสมายด์ที่ไม่จ่ายค่าตัดผม
พี่ช่างตัดผมอะไรจะใจดีขนาดนั้น ?
ยังไงไรท์เตอร์ก็ขอความกรุณานักอ่านทุกท่าน
รับสมายด์ไวในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะค้า><
แล้วจะมาอัพใหม่นะจะ
หมายเหตุ : ขอร้องนะคะ อย่าทำตัวเป็นนักอ่านเงา ถ้าจะไม่เม้นท์ก็อย่ากดอ่านเลยค่ะ มันเสียความรู้สึก ถ้าไม่สนุกก็บอกเลยค่ะ อย่ามาเงียบๆ และไปเงียบๆ แบบนี้
ความคิดเห็น