นิยาย คำตอบที่ไม่เคยรู้ (MT ST2)

ข้อมูลเบื้องต้น

เป็นเพียงจินตนาการ(อาจจะมีความจริงแอบแฝงบ้าง แต่ก็ไม่ทั้งหมด) ของป้าๆโดยเฉพาะ  ไม่เกี่ยวข้องกับน้องๆแต่ประการใด  ป้าฟินแต่ป้า ทำความเข้าใจด้วยเด้อ ^___^

เนื้อเรื่อง

ฟิคสั้น คำตอบ....ที่ไม่เคยรู้

   อาจเป็นฟ้า อาจเป็นฝน ที่พาเราสองคนมาเจอ
อาจเป็นฉัน อาจเป็นเธอ ที่ทำให้รักบังเกิด

    อาจเพราะอะไรที่ไม่อาจคาดฝัน
แต่ทุกเสียงบอกฉันว่าใช่เธอ
เกิดขึ้นยังไงก็ไม่รู้ เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ ไม่รู้ว่ารักเธอเมื่อไหร่
ไม่ใช่คนในฝัน อย่างที่เคยวาดไว้
ไม่ใช่แบบที่เคยคิดตลอดมา~

   “ไอเชี้ยยยยยยย ต๊ะ”   มันดึงหูฟังออกแล้วตะโกนใส่หูผมเสียงดัง

“เชี้ยไรมึง ไอมิก แหกปากทำไมวะ สัส!!”  ผมโวยวายกลับ คนกำลังฟังเพลงเพลินๆ

“พูดเหมือนกูเรียกมึงเบาๆแล้วมึงได้ยิน กูเรียกมึงเป็นสิบๆรอบละ มึงก็ไม่ได้ยิน”

“เออ แล้วตกลงมึงมีไรว่ะ” ผมถามมัน ร้อยวันพันปีไม่เคยมาบ้านผม

“ก็อังคารจะสอบกลางภาคแล้วไง คือ กูจะให้มึงช่วยติวให้เฉยๆ” ผมได้แต่มองหน้ามันอึ้งๆ

“มึงนี่นะ??  นึกไงให้กูติว เห็นปกติสาวๆมึงติวให้ไม่ใช่หรอ”

“สาวๆที่ไหน ไม่มีแล้วว  แหม่มึงก็นะ มึงอยู่ตั้งห้อง1 เพื่อนช่วยเพื่อนแค่นี้ไม่ได้เหรอ??”  เหอะๆ แค่เพื่อนสินะ ใช่ เพื่อน!!1

“เออๆๆ มาๆ ติวก็ติว เดี๋ยวกุไปเอาหนังสือก่อนนะ”  ผมเดินขึ้นไปเอาหนังสือบนห้อง โดยที่ไม่รู้ว่ามีใครบางคนเดินตามขึ้นมาด้วย  ผมก้มหาหนังสือไปเรื่อยๆๆ สอบวิชาไรบ้างวะ เอ่อ...คณิต  ฟิสิก  อังกฤษ  หนังสือฟิสิกอยู่ไหนว่ะ  หาๆๆๆ 

“หานี่อยู่ปะวะ”  เสียงกระซิบใกล้ๆหูทำให้ผมหันไปมอง   เอ่อ...ผมว่าผมคิดผิดนะ เพราะพอหันไปก็เจอหน้ามันซึ้งห่างจากหน้าผมเพียงนิดเดียว สายตาที่มันจ้องมองผมตอนนี้ เหมือนทำให้โลกของผมหยุดหมุน  ใจของผมเต้นแรงไม่เป็นจังหวะ  ตึกตัก ตึกตัก ตึกตัก~   

“เฮ้ยยยย  เอ่อ.... อ่อ เออใช่ๆๆ แล้วมึงขึ้นมาทำไม บอกให้รอข้างล่างไง”  ตั้งสติได้ผมเลยแกล้งโวยวายกลบเกลื่อน  ใจผมจะเต้นแรงทำไม ท่องไว้ๆๆ มิกมันเป็นแค่เพื่อน แค่เพื่อนน..... สำหรับมันผมคงเป็นได้แค่เพื่อน

“แล้วจะโวยวายทำไมเนี่ย ไปๆๆๆ อ่อ ก่อนติว หาไรให้กูกินด้วย หิวจะตายอยู่ละ”

“อ้าว ไมไม่กินมาจากบ้านมึงว่ะ”

“ทำไมอะ ก็อยากกินอาหารฝีมือเมียจ๋านี่ ผิดตรงไหน”  ผมช็อคเมื่อได้ยินมันเรียกว่าเมียจ๋า ไอบ้า กูไม่ทันตั้งตัวเลย >/////<

“อี๋ๆๆ เชี้ยยย ขนกูลุกเลย ไปๆๆๆ รีบๆลงไปเลย อ่ะถือหนังสือไปด้วย”  ผมส่งหนังสือไปให้มันถือ แล้วรีบดันหลังมันลงไปข้างล่าง เพื่อกลบเกลื้อนความเขิน  ไอเพื่อนบ้า>//////<

“จะกินไรอ่ะ ได้ทำถูก”ผมถามขึ้น ขณะที่กำลังเปิดตู้เย็นเพื่อหาของสด แต่เหมือนมันไม่มีอะไรเลย—   ส่วนมิก ยืนพิงเคาท์เตอร์ห้องครัวอยู่ สบายมากเลยนะมึง!!!!!

“แล้วแต่เลย เมียจ๋าทำอะไร กินได้หมดเลย”

“เชี้ยย เลิกเรียกกูงี้สักที  จะอ๊วกกกก”

“ต๊ายยยตายยย ยังไม่ทันไร เมียจ๋าท้องละเหรอ” มันยังแกล้งผมไม่หยุดครับ -*-

“ไอ-เชี้ย-มิก” ผมเรียกมันกดเสียงลงต่ำ

“โอเคๆ เอาไรก็ได้ เร็วๆนะจ๊ะเมียจ๋า เค้าหิวแล้วว”

“ไอบ้า” ผมเขวี้ยงแตงกวาใส่มันเต็มๆ

“เชี้ยต๊ะ โดนหัวกุแตกขึ้นมาทำไง” มันหันมาโวยวายใส่ผม

“ทำศพมึงไง ไปๆๆรอนอกเลย อ่านหลังสือรอไปก่อนก็ได้ ไปๆๆ”

“เออ ไอโหด กูชอบ @#%$#% ”

“ไอเชื้ยมึงว่าไงนะ” อะไรชอบๆว่ะ

“ป่าวๆๆๆ กูไปรอข้างนอกละกัน” ตอบเสร็จมันรีบวิ่งออกไปเลย ไอบ้านี่เป็นไรของมัน....


.................................................................................................................................................................

ตอนที่2

"อ่ะ มีแค่นี้แหละ" ผมวางจานข้าวผัดลงตรงหน้ามัน  

"ข้าวผัด?" มันถามพร้อมกับมองหน้าผม

"อืม ทำไม ทำได้แค่นี้แหละ จะกินก็กิน ไม่กินก็จะเอาไปทิ้ง  เรื่องมากจริงๆ"  ผมทำเป็นแค่นี้แหละ อาหารง่ายๆ บวกกับของในตู้เย็นที่มีแต่ไข่กับหมูแล้วก็ผักนิดหน่อย  ปกติบ้านผมก็มีของเยอะอยู่ละนะ แต่พอดีวันนี้พ่อแม่ผมไม่อยู่คงกลับมาเย็นๆ  ขนาดผมยังไม่ได้กินข้าวเลย

"โอ๋ๆๆ กินสิๆ แล้ว ไม่กินด้วยกันเหรอ"  

"ไม่อะ ยังไม่หิว กินเถอะ" ผมนั่งลงตรงข้ามมัน สงสัยมันคงหิวจริงๆแหละดูมันกินสิฮ่าๆๆ จะว่าไปนั่งมองมันกิน ผมก็ชักจะหิวๆขึ้นมาแล้วสิ TT


 ~คร่อกกกกกกกกกกกกก~    ท้องเจ้ากรรมก็ร้องขึ้นมาซะงั้น 



"ไหนบอกไม่หิว ถ้าหิวก็กินสิ" มันเงยหน้ามาคุยกับผม

"เหอะๆ ก็เพิ่งหิวนี่แหละ มึงอะกินยั่วกู"  ผมพูดขำๆ

"งั้นก็ไปตักมากินด้วยกันดิ"

"พอดีกูทำไว้จานเดียวว่ะ" 

"อ้าว....งั้น...มากินด้วยกันมา"  มันพูดพร้อมเลื่อนจานข้าวมาไว้ตรงกลางระหว่างเรา

"เฮ้ยย ไม่เป็นไรๆ มึงกินไปเหอะ" ผมปฏิเสธอย่างเร็ว

"เอาเหอะน่าาา  มาๆเดี๋ยวกูป้อน??" มันพูดจบก็ตักข้าวมาจ่อที่ปากผมพร้อมจะป้อนนน

"ไม่เอาาา ไม่กินนนน"  ผมส่ายหน้าอย่าแรง"

"ไอต๊ะ จะให้กูป้อนกับช้อนหรือจะให้กูป้อนกับปาก" ผมถึงกับหยุดชะงัก  เงิบบบสิครับถามได้   มองหน้ามันนิ่งๆ มันคงแค่พูดเล่นๆ  แต่ใจผมนี่สิ เต้นแรงมากๆ

"เอ่อ..คือ...กูพูดเล่นนะ งั้นมึงกินเองก็ได้ๆ" พูดจบมันก็ส่งช้อนให้ผม

"เอ่อ เดี๋ยวกูไปเอาช้อนมาเองดีกว่า" ผมรีบวิ่งเข้าครัวอย่างเร็ว นี่ผมเป็นอะไรไป ยอมรับนะครับว่าผมชอบมัน แต่จะทำไมได้ มันเป็นเพื่อนสนิทผม เพื่อนสนิทที่ผมไม่อยากจะเสียมันไป เพราะผมรู้ว่าถ้าผมแสดงอะไรออกไปมากกว่านี้ ความสัมพันธ์ของเราก็จะห่างกัน ผมกลัว กลัวจริงๆ ผมยังนึกไม่ออกเลยว่าถ้าเกิดมันมีแฟนแบบจริงๆจังๆขึ้นมาผมจะอยู่ยังไง  คนสำคัญของมันคงไม่ใช่ผมอีกต่อไป ผมแอบดีใจนะที่อย่างน้อยผมยังเป็นคนสำคัญสำหรับมัน ถึงจะแค่ในฐานะเพื่อน ก็ดีใจแล้ว

"ทำไมเข้ามาเอาช้อยนานจัง เฮ้ยยยยยย  ไอต๊ะ มึงเป็นไร"  ผมตกใจ จู๋ๆไอมิกก็เดินเข้ามาท่าทางตกใจ

"เป็นไร" ผมถามงงๆ

"ก็มึง...."  มันเอามือมาเช็ดแถวขอบตาผม อย่าบอกนะว่า  "ร้องไห้ทำไม ใครทำอะไรมึง??"

"ห๊ะ ป่าวนี่ๆไม่รู้ดิ ช่างมันเถอะ นี่ไงช้อน ไปๆๆ กินข้าวกัน" ผมเลี่ยงที่จะตบคำถาม จะให้ผมตอบยังไง แบบ มึงนั้นแหละ อย่างนี้เหรอ 5555+

"อืมๆ"   หลังจากถึงโต๊ะอาหาร ผมก็รีบทำตัวให้ปกติที่สุด กินไปแย่งกันไป 5555 สนุกดีครับ มองดูเวลาอีกทีก็บ่าย2แล้ว ยังไม่ได้ติวสักวิชาเลย





"เอาวิชาไรก่อนดี"ผมเป็นคนเปิดประเด็น  เรามานั่งตรงสวนข้างบ้านผม 
"คณิตก่อนมั้ย" มันตอบ

"ก็ได้ๆ เอิ่มมม ออกเรื่องไรวะ" ผมเปิดหนังสือและสมุดประกอบกันไปเรื่อยๆๆ  แต่ผมสังเกตเห็นว่าามิกมันเล่นโทรศัพท์ตลอดเวลา  สงสัยคุยกับสาวๆสินะ เฮ้ออ

"ตกลงมึงจะให้กูติวก็หรือจะมาเล่นโทรสัพท์ว่ะ" ผมถามแบบประชด แหม่ๆ ก็ปากบอกว่าติวให้หน่อย พอเราติวให้ก็มานั่งเล่นโทรศัพท์ซะงั้น กูเพลียยยยยยยยยย

"อ๋อ แปปนึงๆ พอดีพี่เค้าทักมาพอดี" มันบอกผมแต่ตามันยังจ้องแต่โทรศัพท์

"พี่ ใครวะ?"ผมถามงง

"พี่แพรๆ น่ารักดีอะมึง อยู่ม.5 " มันพูดยิ้มๆ ยิ้มพ่องงงงงงงง

"เหรอ" ผมถามออกไป

"เป็นไรของมึง" มันเงยหน้สจากจอโทรศัพท์มามองหน้าผม

"ป๊าววว ถ้างั้นมึงก็ไม่ต้องติวละ กลับไปเถอะ กูจะได้อ่านหนังสือบ้างง" เชอะ มาบอกให้เราติวให้ หงุดหงิดโว้ยยยยยยย"มึงเป็นไรเนี่ย โกรธไรกู"

"ป่าวโกรธซะหน่อย มึงกลับไปได้ละ"ผมไล่มัน พร้อมกับเก็บหนังสือเตรียมตัวจะเข้าบ้าน อาการแบบนี้เค้าเรียกว่าหึงได้รึป่าว

"เฮ้ย เป็นไรของมึง มีเหตุผลหน่อยสิ" มันจับแขนผมไว้ และถามด้วยน้ำเสียงเรียบๆ

"เออใช่ กูมันไม่มีเหตุผล เชิญมึงไปให้พี่แพรของมึงติวให้เถอะไป!!!!"  พูดจบผมก็สะบัดแขนออกจากมือของมัน แล้วก็วิ่งเข้าบ้าน  น้ำตาผมไหลอีกแล้วสินะ นี่ผมเป็นอะไรไป  ไม่รู้ ไม่รู้จริงๆ ว่ิงเข้าห้องนอนตัวเอง ปิดประตูทิ้งตัวลงอย่างหมดแรง 

"ไอต๊ะ เปิดประตูมาคุยกับกูก่อน เป็นเชี้ยไร"  เสียงไอมิกคับ ดังอยู่หน้าห้องผม 

"ไอต๊ะ เปิดด " ปึ๊งๆๆๆๆ   เสียงมันยังคงดังอยู่

"ต๊ะ" ผมยังคงเงียบ

"งั้นเอาเป็นว่ากูกลับก่อนละกัน เดี๋ยวพรุ่งนี้ มึงต้องเคลียกับกูนะ กูกลับละ"  เสียงมันเงียบไปสักพัก สงสัยมันคงกลับแล้วจริงๆ ผมเดินขึ้นไปนอนบนเตียง นอนนิ่งๆ คิดอะไรเรื่อยเปื่อย คงใกล้แล้วสินะ วันที่ผมกลัว จะใช่พี่รึป่าวพี่แพร คนที่จะมาแย่งเพื่อนผมไป แย่งความสำคัญของผมไปจากมัน ปวดตาจัง ขอนอนก่อนละกันเดี๋ยว ค่อยลุกมาอ่านหนังสือละกัน TT

.................................................................................................................................................................
ตอน3 30%
 

มิก พาร์ท

ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ดๆๆๆๆๆๆ

เสียงนาฬิกาปลุกดังเตือนว่าตอนเวลา6โมงเช้า ผมรีบอาบน้ำแต่งตัว วันนี้ผมตั้งใจแล้วว่ายังไงก็ต้องคุยกับมันให้รู้เรื่องหลังจากที่เมื่อวานผมได้นั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองตั้งแต่กลับมา ต๊ะมันเป็นอะไร มันจะโกรธผมเรื่องอะไร แค่ผมคุยกับพี่แพรแฟนพี่รหัสผมเองนะครับ จะว่ามันหึงผม ผมก็ไม่อยากคิดเข้าข้างตัวเองไปไกล  เฮ้อออ คงมีแค่ผมเท่านั้นสินะที่ชอบมันอยู่ฝ่ายเดียว  เมื่อวานอุตส่าไปหามัน ไม่ได้อยากจะไปติวหนังสงหนังสืออะไรหรอก แต่คิดถึงต่างหาก ทุกอย่างกำลังจะไปได้สวยแต่ก็ดันเกิดเรื่องซะก่อน   แถมยังโดนไล่กับมาอีก หลังจากแต่งตัวเสร็จผมก็รอรถรับส่งมารับเพื่อไปโรงเรียน  พอมาถึงโรงเรียนผมก็เดินไปรวมกับกลุ่มเพื่อนมองไปรอบๆก็ยังไม่เจอเตี้ยเลย

“เฮ้ยย มาแล้วเหรอมึง มาๆติวคณิตให้กูหน่อยด่วนๆเลยสัส”  ไอพีเอ่ยทักผม

“พวกมึง ไอต๊ะมายังว่ะ” ผมไม่ได้คนใส่พีเลยแม้แต่น้อย พร้อมยิงคำถามใส่ไอพวกนี้ทันทีที่มาถึง

“เป็นไรของมึงวะ โกรธไรกันปะ วันนี้กูก็เห็นไอต๊ะตาบวมๆ หง่อยๆเหมือนหมาขาดสารอาหารเลยว่ะ ฮ่าๆๆๆ”  ไอแว่นตอบผม  ตามันบวมหรอ?  อย่าบอกนะว่ามัน...

“เออ แล้วมันอยู่ไหน”

“กูให้ไอชินพามันไปกินข้าว เห็นบ่นๆว่าปวดท้อง”

“กินข้าว งั้นโรงอาหารเหรอ ขอบใจนะ” ผมพูดแบบรีบๆ แล้วรีบวิ่งด้วยความเร็วที่สุดเพื่อไปโรงอาหาร วิ่งไปหลบไป ชนคนนู้นทีคนนี้ที ต้องขอโทษไปตลอดทาง

“ขอโทษครับ  ขอทางหน่อยครับ  ขอโทษครับๆๆๆๆ “  วิ่งไปพูดไป คนต่างหันมองผมเต็มไปหมด

พอวิ่งมาถึงโรงอาหารผมก็หยุดวิ่งแล้วใช้สายตาปาดมองเป้าหมายไปทั่ว  อยู่ไหนของมันว่ะ  โอ๊ะ นั้นไง ข้างสหกรณ์  เห็นดังนั้นผมก็รีบวิ่งไปใกล้จะถึงอยู่แล้วเชียว แต่ดันปชนพี่คนนึงเข้า ทำให้แก้วน้ำหวานหกกระจัดกระจายเต็มพื้น

“ขอโทษครับ”

“ไม่เป็นไรจ๊ะ อ้าวมิก รีบไปไหนนะเรา วิ่งซะชนพี่เลย”

“พี่แพรผมขอโทษนะครับ พอดีผมรีบมาหาเพื่อน”

“อ๋อจ๊ะๆ”

“ครับ งั้นผมขอตัวก่อนนะครับ”  ผมบอกลาพี่แพร  พอเงยหน้าไปอีกทีไอคนที่ผมตามหาก็หายไปแล้ว 

“โถ่ววเว้ยยยยย” อีกนิดเดียวผมก็จะได้คุยกับมันแล้วเชียว

 กรี๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง~

เสียงออดในโรงอาหารดังผมเลยรีบเดินออกจากโรงอาหารเพื่อไปเข้าแถวงั้นค่อยคุยก็แล้วกัน