เครดิต : http://ecurriculum.mv.ac.th/science/science/m1/friction%20force/00000-4935.html
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
มีอยู่ครั้งเมื่อสมัยอดีตกาล... สมัยที่โลกนี้ยังไม่มีมนุษย์ถือกำเนิดขึ้นมา... ผืนดิน และแผ่นฟ้ายังคงถูกเชื่อมต่อเป็นแผ่นเดียวกันตามประสงค์ของผู้สร้างโลกที่หวังให้ทั้ง 2 ได้อยู่ด้วยกัน ทั้ง 2 ก็อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขมาได้เป็นอย่างดี และด้วยความใกล้ชิดผูกพัน เห็นอกเห็นใจของชายหนุ่มหญิงสาว ความรักจึงเกิดขึ้นในที่สุดทั้งสองยิ่งเพิ่มความรู้สึกดีๆให้กันมากขึ้น เริ่มห่วงใย เริ่มถามไถ่ถึงกันและกัน ดูเหมือนว่าทั้ง 2 จะอยู่ด้วยกัน ข้างๆกันอย่างมีความสุขแน่ๆ จนกระทั่งวันหนึ่ง แผ่นดินได้เอ่ยขอบางสิ่งบางอย่างจากผู้สร้างโลก
"ข้าแต่ผู้สร้างโลกเจ้าคะ จริงอยู่ว่าฉันและผืนฟ้าได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุข 2 ต่อ 2 แต่ว่า ขนาดท่านเป็นผู้หญิงใหญ่ เนรมิตได้ทุกสิ่ง ท่านยังมีงานให้ทำโดยการสรรสร้างสิ่งดีๆเลย ฉันไม่อยากเอาเปรียบท่าด้วยการอยู่เฉยๆหรอก... ได้โปรดมอบหมายงานให้ฉันทำบ้างเถอะค่ะ............."
เมื่อเจ้าผืนฟ้าได้ยินเช่นนั้น เขาจึงเอ่ยขึ้นบ้าง
"ท่านผู้สร้างโลก กระผมเห็นด้วยกับที่แผ่นดินพูดนะครับ พวกเราไม่อยากเอาเปรียบท่านเลย ได้โปรดมอบหมายงานให้เราทำด้วยเถิด........."
ผู้สร้างโลกผู้ใจดีได้ยินดังนั้นก็นึกยิ้มดีใจที่ผลงานทั้ง 2 ของเขาเป็นคนดี มีมโนธรรมอยู่ในใจ จึงได้ตอบสนองความต้องการของทั้ง 2 ด้วยการมอบหมายงานให้ทำ
เขาให้แผ่นดิน.........ทำหน้าที่ดูแลและให้ที่อยู่อาศัยแก่มนุษย์ ผลงานชิ้นใหม่ของเขาที่ถูกสร้างตามมาในภายหลัง เพื่อตอบสนองความต้องการของแผ่นดินโดยเฉพาะ
เขาให้ผืนฟ้า...... ทำหน้าที่ดูแลดวงดาว ผลงานชิ้นใหม่ของเขาเช่นกัน
ทั้ง 2 ดีใจมากที่ต่างคนต่างมีหน้าที่เป็นของตัวเอง ทั้ง 2 สัญญาแก่ผู้สร้างโลกว่าจะทำงานของตนให้ดีที่สุด
ดูเหมือนว่าทั้ง 2 จะเพลิดเพลินกับงานของตนจนลืมอะไรบางอย่างไป มันคืออะไรกันแน่ นี่ทั้ง 2 ลื้มมันไปหมดสิ้นแล้วจริงๆหรือนี่....................
จนวันหนึ่งทั้ง 2 ได้ละสายตาจากงานของตนมามองกันและกัน แผ่นดินเอ่ยขึ้น "เป็นไงบ้างผืนฟ้า งานของเธอเป็นยังไงบ้าง................."
ผืนฟ้าจึงตอบกลับ"ก็ดีน่ะ ถึงแม้จะเหนื่อยไปนิด และต้องทนร้อนจากแสงสว่างของดวงดาวหน่อย แต่ก็สนุกดี.........แต่ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า เราขาดอะไรไปอย่างหนึ่งรึเปล่า..........."
"แผ่นดินก็รู้สึกเหมือนกันนะผืนฟ้า........ฉันรู้สึกเหมือนกับว่า เรากำลังขาดความรู้สึกบางอย่างในอดีตที่เราเคยมีให้กันไป เธอจำได้มั้ย เราคุยกันครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่...
"แผ่นดินก็ต้องเข้าใจเราบ้างสิ เรามีงานต้องทำนะ เราต้องดูแลดวงดาวให้ดี ไม่ให้ต้องแตกดับหรือสลายไป เธอจำไม่ได้แล้วเหรอ ว่านีคือสิ่งที่เราเรียกร้องอยากได้กัน เราอยากทำงานกันไม่ใช่เหรอ...."
"มันก็ใช่นะ แต่ว่า..... เราไม่ได้คิดนี่นาว่ามันจะออกมาแบบนี้ เธอบ้างานเกินไปนะผืนฟ้า ทำไมเธอไม่แบ่งเวลามาเพื่อเป็นเวลาส่วนตัวของเราสองคนบ้าง..............."
"เธอพูดแบบนั้นก็ไม่ถูกนะแผ่นดิน ทำไมต้องเป็นเราล่ะ เธอมาหาเราเองไม่ได้รึไง...เธออย่างี่เง่าเรียกร้องอะไรให้มันมากนักเลย............."
"งี่เง่างั้นเหรอ.......เราไม่เคยเปลี่ยนไปเลยนะ เรายังเหมือนเดิม ยังรักเธอเหมือนเดิม มีแต่เธอและไม่เคยเปลี่ยนนิสัยแย่ๆลงบ้างเลย.....ผืนฟ้า"
"พอเหอะ เราไม่อยากเถียงแล้ว อยากพูดอะไรก็พูด ..........เฮ้ย นั่นเสียงอะไรน่ะ โอ้ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!"
ระหว่างที่ทั้งสองโต้เถียงกันอยู่นี่เอง ด้วยการที่แผ่นดินและผืนฟ้าถูกยึดติดเป็นแผ่นเดียวกันอยู่ ทำให้ความร้อนและแสงสว่างจากดวงดาวสาดส่องลงมาแผดเผาหมู่มวลมนุษย์ให้ต้องบาดเจ็บล้มตายลงมาเป็นจำนวนมาก.............................
"นี่นายทำอะไรของนายเนี่ย ผืนฟ้า ดูสิ มนุษย์ล้มตายไปมากขนาดนี้ โอ้ ไม่นะ....งานของฉัน" แผ่นดินเอ่ยขึ้นทั้งน้ำตานองหน้า แต่ด้วยอารมณ์โกรธอันรุงแรงของทั้งคู่ที่ยังคงอยู่ ผืนฟ้าไม่มีเวลาคิดสักนิดก่อนที่จะพูดหรือทำอะไรลงไป
"โธ่เอ๊ย.......... ก็เธอน่ะมันไม่ดีเอง ทำไมไม่ห้ามพวกมนุษย์ล่ะ.........มันอยากเข้ามาใกล้เองทำไม ช่วยไม่ได้ เธอแย่เองที่เอาแต่งี่เง่าเรียกร้องอะไรไร้สาระอยู่ได้ ............. "
"คำก็งี่เง่า สองคำก็งี่เง่า พอกันทีผืนฟ้า เราไม่ต้องเจอะเจอกันอีกเลย ฉันจะไปอยู่ที่อื่นแล้ว!!!!!!!!! "
"ไม่ต้องหรอกแผ่นดิน เธอเองก็หนักอึ้งขนาดนั้น แถมต้องแบกบรรดามนุษย์ไปด้วยอีก เดินทางลำบากเปล่าๆ เดี๋ยวเราไปเอง ไปละ พอกันที เราอย่าได้เจอกันอีกเลย.........เราทนเธอมานานแล้วแผ่นดิน"
และแล้วผืนฟ้าก็พาดวงดาวจากไป....................... ถึงแม้ว่าผืนฟ้าจะจากไปแล้ว แต่ดูเหมือนว่าสิ่งหนึ่งที่ยังคงอยู่ ไม่ได้จากไปไหนเลยก็คือ ทิฐิของคนทั้ง 2 ......................... ทั้งสองไม่คิดแม้แต่จะยอมติดต่อกัน ถึงแม้ว่าจะมีเหตุการณ์เลวร้ายเกิดขึ้น
เมื่อไม่มีผืนฟ้า ทำให้อากาศที่อยู่บนฟ้าไม่มีไปด้วย บรรดามนุษย์ที่แผ่นดินต้องดูและต่างก็พากันล้มตายลงเป็นเบือ
เมื่อไม่มีแผ่นดิน ทำให้บรรดาดวงดาวที่ผืนฟ้าต้องดูแลต่างก็หงอยเหงาและตรอมใจตายที่ต้องอยู่แบบซังกะตายไปวันๆ ไม่ได้ส่องแสงลงมาอวดใครต่อใครเลย ไม่มีมนุษย์จะดูอีกแล้ว............
แต่ทั้งแผ่นดินและผืนฟ้า....ต่างไม่มีใครยอมใครเลย จนกระทั่งเรื่องต้องเดือดร้อนถึงผู้สร้างโลกให้ต้องสร้าง 2 สิ่งขึ้นมา เพื่อยุติเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น
เขาสร้างดวงอาทิตย์ เพื่อส่องลงมายังโลกมนุษย์ แต่ก่อนจะได้ทำหน้าที่....ดูราวกับว่าแสงอาทิตย์จะรุนแรงเกินไป...... ทำให้แผ่นดินต้องแตกระแหง หลุดร่อนออก กลายเป็นเม็ดทรายเป็นจำนวนมาก ปลิวไปข้างบนจนผืนฟ้าเห็น เขาจะใจอ่อนยอมสงบลงบ้างไหมนะเมื่อรู้ว่าคนที่เขารักกำลังได้รับอันตรายอยู่
ไม่มีใครดูแลแผ่นดินได้เลย นี่เธอจะไม่เหลือใครแล้วหรือนี่.............. มีใครช่วยเธอได้บ้าง จนกระทั่งได้มีของเหลวชนิดหนึ่งเดินทางมายังแผ่นดิน
"ฉันคือทะเล ฉันจะปกป้องเธอเอง............................ ฉันจะล้อมเธอไว้ ถึงจะทำไม่ดีเท่าไหร่ก็ตาม แต่ฉันจะไม่ยอมให้อะไรมาทำอันตรายเธอทั้งนั้น แผ่นดิน"
"เธอช่วยฉันทำไม ฉันไม่มีอะไรจะให้เธอนะ ฉันเองกำลังจะแย่แล้ว............." แผ่นดินเอ่ยถาม
"เธอไม่ต้องตอบแทนอะไรฉันหรอก ฉันคือสิ่งหนึ่งที่ถูกสร้างขึ้นมาโดยไม่หวังอะไร ไม่มีคำเรียกร้อง ไม่ต้องมีสัญญา มีแค่ความเชื่อใจ..........ฉันคือ เพื่อนเธอ................" ทะเลตอบ
"เพื่อนเหรอ.........ฉันไม่เคยได้นึกถึงสิ่งนี้เลย แต่ก็ขอบใจเธอมากนะ.............ทะเล เธอได้ยินมั้ย ทะเล"
เพราะทะเลเป็นแค่ของเหลว เป็นสิ่งที่บอบบาง เธอไม่สามารถจะปกป้องเพื่อนของเธอได้ยาวนานมาก เธอกำลังจะระเหย จะแตกสลายไป............นี่ จะไม่มีทะเลอีกแล้วหรือนี่ จนกระทั่ง จู่ๆ แสงอาทิตย์ก็เริ่มเบาบางลง มันเกิดอะไรขึ้นนี่ จู่ๆ ความรู้สึกของแผ่นดินก็อบอุ่น ราวกับว่ามีอะไรบางอย่างมาห่อหุ้มเธอไว้...........เขาน่ะเอง ผืนฟ้า
"ฉันขอโทษนะแผ่นดิน ขอโทษที่บ้างานจนลืมความรู้สึกดีๆที่ฉันเคยได้รับไป แต่ฉันก็ไม่เคยลืมเลยนะ ว่าฉันรักเธอมากแค่ไหน ฉันจะปกป้องเธอ ฉันจะปกป้องคนที่ฉันรักเอง จะไม่มีอะไรทำอันตรายเธอได้..................."
"แต่........... เธอทำแบบนั้น เธอจะไม่เป็นไรเหรอ เธออกไปเถอะ เราไม่อยากเห็นเธอเป็นอันตราย เราทนดูไม่ได้นะ ผืนฟ้า........ เธออกไปเถอะ เราไม่อยากเห็นเธอตายนะ"
"ฉันไม่เป็นไร....ฉัน.... จะดูแลเธอ ฉัน..................................."
เจ้าผืนฟ้าเริ่มอ่อนแรงลง อ่อนแรงลงเรื่อยๆ เค้าแทบไม่มีแรงใจจะทำอะไรทั้งสิ้น แผ่นดินก็เริ่มร่ำร้องจนหมดเสียง............ เธออยากบอกเขาเหลือเกิน ว่าเธอรักเขาแค่ไหน..........แต่ เธอไม่มีเสียงจะส่งขึ้นไปแล้ว จะกระทั่งมีสิ่งหนึ่ง....มาแตะที่ไหล่ของเธอ สิ่งนั้นคือ คลื่นจากทะเล
"ถึงฉันจะทำอะไรไม่ได้ แต่ฉันสัญญาว่าจะอยู่ข้างเธอ จะอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่เพื่อนตลอดไป.... มีสิ่งหนึ่งที่ฉันพอจะช่วยเธอได้นะ เธอออยากบอกเขาใช้มั้ยว่าเธอรักเขา เธอส่งคำพูดของเธอ ไปบอกเขาสิ ผ่านละอองน้ำจากฉันที่ระเหยขึ้นไป......................................"
"ได้สิ ขอบใจเธอมากนะ ทะเล ที่ไม่ว่าเธอจะลำบากอยู่ขาดไหนเธอก็ไม่เคยลืมเพื่อน ฝากด้วยละกัน.........."
และแล้วไอน้ำก็นำพาทุกคำพูดขึ้นไปบอกแก่ผืนฟ้าที่กำลังอ่อนแรงเพราะต้องปกป้องคนรักจากแสงอาทิตย์อยู่ เขาเองก็ไม่มีแรงที่จะตอบกลับแล้วเช่นกัน เขาจึงทำได้แค่ ฝากสายฝนให้ตกลงมา นำพาความรู้สึกดีๆจากเขาลงมาด้วย......................................................
และนี่เองจึงเป็นที่มาว่าทำไมแผ่นดินและพื้นฟ้าจึงไม่ติดเป็นแผ่นเดียวกัน ทำไมทะเลจึงพัดเข้าหาแผ่นดิน และทำไมจึงมีฝนตกลงอยู่บนโลกมนุษย์
และทำไม...ความรักและมิตรภาพ จึงยังคงอยู่คู่ดวงดาวและมนุษย์มาจนทุกวันนี้.......................
และทำไม...... ในวันที่ฝนตก เราจึงมักนึกถึงคนที่เรารักอยู่ทุกครั้งไป
ความคิดเห็น