ลำดับตอนที่ #249
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #249 : เส้นทางที่ 7 ก้าวที่ 36
เส้นทาที่ 7 ้าวที่ 36
รถฮอน้าีวิทำวามเร็วพุ่ึ้นไปถึ 120 ม./ั่วโม ภายใ้ารับี่อเธอ
ระหน้าที่ายภาพอถนน บันี้มีหยน้ำระทบับมัน ่อนที่มันะเพิ่มึ้นเรื่อยๆน่อัวเป็นลุ่มหยน้ำ
ฝนไ้ลมา แ่นั้น็ไม่ไ้ทำให้เธอลวามเร็วลเลย
ถนนที่โล่ยิ่ทำให้เธอเหยียบเร่ึ้นอี
วามโหยหาที่อยู่ภายในเธอมันไ้นะวามลัวอเธอ
ถึแบบนั้น ็เยมีำพูว่าอย่าับรถเร็วในอนฝน ำพูนี้ไม่ไ้เินริไปเลย
ในะที่เธอำลัเาโ้นั้นเอ รถที่มีวามเร็วสูบวับถนนที่ลื่นอันเิาฝน มันทำให้รถไม่ฟัำสั่เธอ
วามโหยหาลายเป็นวามหวาลัว
"ไม่!" เธอะโนลั่น ึ่นั้น็ไม่่วยอะไรเลยในเมื่อรถนั้นหมุนวอันเิาารลื่นอถนน ถึะหมุนวอย่ารวเร็วแ่เธอ็มอเห็นัเนว่ามันำลัะลไปที่อบถนนอันเป็นหน้าผา
ถ้ามันเิึ้นเธอ้อายอย่าแน่นอน
สายฝนยัหนัราวับว่ามัน้อำลัร้อไห้ให้เธอ
ภาพอายหนุ่มนนั้นที่อผ่าเ็หน้าอเธอ ภาพอเาที่มีวามสุับส้ม ภาพเหุาร์่าๆที่เธอเฝ้ามอเา่อยๆปราึ้น เธอสัาับัวเอว่าถ้าเธอรอไปไ้ เธอะไม่ฟัำสั่อะูลอี่อไป ่อให้เธอ้อเป็นเมียน้อยอเา เธอ็ยอม ่อให้เาเป็นยา เธอ็ะรัเา
เธอหลับาลพร้อมยอมรับวามายที่ำลัมาถึ
และมัน็มาถึ แ่มันหาใ่วามายไม่ มันือวามหวั
แสไฟารถยน์ที่ามมา้าหลั็สาประายเ้าสู่ระหลั มันพุ่เ้าหารถที่หมุนว้วยวามเร็วสู
รถแอสันมาร์ินพุ่เ้ามา้วยวามเร็วสู เหมือนมันำลัะนให้เธอปลิวไปยัอบเหว
ในัหวะที่สายฝนโปรยลมาระยะอรถทั้สอเหลือน้อย
แอสันมาร์ินหยิบเบร่อนที่รถอเา่อนะหมุนทวเ็ม อันเป็นารหมุน้านร้ามับรถอเธอ
รถที่หมุนทั้สอเ้าปะทะันในในัหวะที่พอี แรระแทารถอแอสันมาร์ินนั้นพอีับแรารถอเธออย่าพอเหมาะไม่มาหรือน้อยเินไป ทำให้รถทั้สอผลัันและหยุล
ส่วนรถแอสันมาร์นิน็หยุลไปไม่ไลเ่นัน
้านหน้าอรถอเธอหันไปทาแอสันมาร์ินันนั้น ประูอมันเปิออ ่อนที่ายในุสูทนหนึ่ะเินล ่อนที่เาะรมาทารถอเธอ เธอไม่เห็นใบหน้าอเาเพราะฝนที่หนันี้
เาเินเ้ามาทามลาสายฝน ่อนะมาหยุที่้าประูนับรถอเธอ
็อ ็อ
เสียเาะระัึ้น
เสียที่ทำให้หิสาวไ้สิ่อนะ่อยๆลระล
เมื่อลลมานหมแล้ว ายหยุเอื้อมมือมา่อนะเปิประูรถ
เาเปิประูออ่อนะ้มหัวลมาูเธอ
"เป็นอะไรไหมรับ" ายหนุ่มล่าวถามออมา
ทันที่ทั้ 2 สบาันเอนั้น วามทรำที่มีร่วมัน็ปราึ้น
"หิน?"
"ลิน!"
ทั้สอล่าวึ้นเมื่อ หินนั้นมอเ้าไปในรถแล้วพบว่าหิสาวนนี้ือลิน
"อั๊" หินเอามือุมหัวัวเอทันที่อนะุเ่าล
ลินใรีบออไปประอโยไม่สนว่าัวเอะเปีย
"หิน!" เธอล่าวออมา้วยวามเป็นห่ว
"ไม่เป็นไร" หินโบมือว่าไม่เป็นอะไร
[เ้านายรับ ผมรวสอบอะไรไม่พบ] โยล่าว้วยวามร้อนรน
[อืม ไอบ้าอีนในัวันมันำลับ] หินล่าวับโย
[เ้าอร่านเ่า!] โยใมาเพราะาม้อมูลนั้น หินลายเป็นหินโยสมบูร์แล้ว
[ิวิาสินะ ฮ่าๆ] หินอหัวเราะในใไม่ไ้
ิวิา ือหนึ่ในสิ่ที่เาไม่เ้าใ
เ่นเียวับารโลนมนุษย์ึ้นมา ลไบาอย่าที่ร่าายนทั่วไปมี แ่ร่าโลนไม่มี ทั้ๆที่ร่าายทั้สอแบบเหมือนัน 100 % ่าันรที่ารำเนิ
มันือ ปรัา ที่เา็ยัหาำอบไม่ไ้ ีวิืออะไร? แล้วิวิาล่ะ?
ในอี วิทยาศาร์็ือเรื่อมือที่พิสูน์วามริเหล่านี้ แล้วถ้าพิสูน์ไม่ไ้มัน็ือวามเื่อหรือ็ศาสนานั้นเอ
"นายัวเปียไปหมเ้ามา่อน" เธอเปิประูหลัรถ่อนะพาเอมานั่พั เ่นเียวับเธอที่เ้ามาเ่นัน
อาารปวหัวอเายัแรึ้นเรื่อยๆ ราวับว่ามีอะไรบาอย่า้อารออมาาภายใน
[โย ปิารทำานทำให้ันสลบ] หินออำสั่ โยสายายัมอไปลิน
เธอนนี้มีพลัพอะปลุเาไ้เลยเหรอ?
[รับ] โยอบทันที
ลินที่ำลัมอหิน้วยวามเป็นห่ว แ่ในพริบา ร่าอเา็ล้มลมาบนัอเธอแล้วสลบไป
"หิน ! หิน!" ลินพยายามเรีย และเ็ลมหายใ็พบว่ายัีอยู่
"นายห้ามายนะ" เธอ่อนะหยิบโทรศัพท์ออมาโทรเรียรถพยาบาล ไม่รู้เพราะสายฝนหรือไม่ แ่ที่วาอเธอปราหยน้ำไหลออมา
***
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น