เมื่อคนนั้นคือนาย

ลำดับตอนที่ #1 : ลำดับตอนที่ 1

บทนำ

อืออ~ เช้าแล้วหรอ กี่โมงแล้วเนื่ย 08.00 น. "ว้ายตายแล้ว"

ดีค่ะฉันชื่อแวมไพร์ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าทำไมถึงตื่นสายก็เพราะว่าแม่เสียพ่อก็แต่งงาน

ใหม่ชีวิตเด็กม.ปลายอย่างฉันคงจะวุ่นน่าดู

กริ๊ง~

มาสายอีกแล้วเราต้องโดนนายฟีนิกซ์สารวัตรน่าตาหล่ออุ้ยเทศนาตอนเย็นอีกแน่เลย

ปีนประตูรั้วดีกว่า  อืบ อืบ อืบ

"ไง~" แอะเสียงคุ้นๆ "กระโปรงสีชมพูน่ารักดีน่ะ"  "อ้าย!!!!!! นายนี่น่ะ"

สงสัยจริงๆเลยคนอืนทำอะไรไม่มีผิดแต่พอฉันทำผิดนิดหน่อยต้องคอยมายุ่งจริงๆสิน่า

"วันนี้หลังเลิกเรียน ไปพบฉันที่ห้องสารวัตรนักเรียนด้วย"

"แฮ่...เพอิญต้องกลับไปซักผ้าอ่ะไม่ไปได้ป่ะ"

"เธอนี่หาข้อแก้ตัวได้ทุเรศมาก ถ้าเธอไม่มาฉันจะไปตามถึงบ้าน"

นั่นงานเข้าเลยเราไม่ไปก็ไม่ได้เอาไงดีอ่ะ ไปก็ไปว่ะ       แวมไพร์สู่ตาย!!!!!!

"แวมไพร์ทำไม่มาช้าจัง"

โหจะให้มาแต่เช้าได้ไงเล่า  เธอนี่จริงๆน่ะแฟร์เรียนก็เก่ง ผมก็สวยเป็นเงามัน  ตาก็สีฟ้า

ฉันจะไปมีอะไรอย่างเธอได้

"ก็นายฟีกซ์ไงดักจับฉันอีกตามเคย"

"หือหือ เธอสองคนเนี่ยเหมือนเป็นแฟนกันเลยเนอะ คอยตามกันทุกวัน"

"มันจะไม่ดีก็ตรงที่ต้องไปนั่งฟังเทศน่ะสิ"


คาบสุดท้าย


เอี๊ยด

"เอาล่ะทุกคนอรุณสวัสดิ์จ๊ะ"

"อรุณสวัสดิ์ครับ/ค่ะ ครูลิซ่า"

"เอาล่ะจะ วันนี้เรามาเรียนเรื่องความเป็นอยู่ของคนสมัยโบราณกันน่ะจ๊ะ"

ครูนื้ก็พูดอะไรไม่รู้ง่วงจะตายอยู่แล้ว 

"เอาล่ะใครตอบคำถามนี้ได้บ้างแวมไพร์ละกัน"

"อะไรค่ะ"

"ก็ตอบคำถามบนกระดานไงจ่ะ^-^"

"ครูครับมันคือการอยู่ร่วมกันเป็นสังคมครับ"

"เก่งมากจ๊ะ แวมไพร์นั่งลง"

นี่นายฟีนิกซ์ช่วยฉันไว้หรอ ไม่อ่ะ เปนปาม่าล่า ยังไงก็เถอะต้องขอบคุณล่ะนะ

กริ๊ง~

"สวัสดีครับ/ค่ะ"

"แวมไพร์กลับบ้านกัน"

"ยังอ่ะต้องไปหาฟีนิกซ์ก่อน"


ห้องสารวัตรนักเรียน...


"มาแล้วมีไรว่ามา"

เอะนายนี่หลับน่ารักเหมือนกันน่ะ ไปดูใกล้ๆดีกว่า

"เธอจะทำอะไร"

"ปะปะ..เปล่านะไม่ได้ทำไม่ได้จูบเธอด้วย"

"แล้วฉันบอกเธอตอนไหน"

น่าน..หน้าแตกเลยครับท่าน โอ้ยใครมีตะเกียงวิเศษมั่งอยากเข้ามุดอยู่จริงๆ

"เธอต้องซักผ้าไม่ใช่หรอก็ไปสิ"

"แล้วนายไม่ทำโทษฉันหรอ"

"จะไปไม่ไป"

"ปะปะ..ไปแล้ว เออ..แล้วก็ขอบคุณด้วยตอนชั่วโมงสังคมเดี๋ยวพรุ่งนี้จะมาเร็วเป็น

การขอบคุณนะ"

"ทำให้ได้อย่างที่พูดเถอะ"

ระหว่างทางกลับบ้าน...

อ่ะแหนะอยากอ่านต่ออ่ะดิ วันนี้ไว้แค่นี้แล้วจะมาอัพให้ใหม่

ขอให้ติดตามเราไปเรื่อยๆน่ะ