รักนาย เจ้าชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #8 : ไปเดินเล่น

เช้าวันต่อมา เวลา 7:00 นาฬิกา.....

ในทางเดินชั้นห้องนอนของเหล่าหัวหน้า เบล ฟราน ลุซซูเรีย สคอลโล่ ได้มายืนอยู่หน้าห้องๆหนึ่ง

"เจ๊ไม่ไหวจริงๆมีจังนี่หลับลึกมากๆเลยฮ๊า~ปลุกเท่าไรก็ไม่ยอมตื่น" เจ้าของเสียงแหลมฟังดูน่ารำคาญลุซซูเรียนั้นเอง

"เออเดี๋ยวพวกฉันจัดการเอง" เจ้าของเรือนผมยาวขาว (เหมือนคนแก่/ชาวาลิ แช่ง! กรี๊ด!!!/จินนี่ กระโดดหลบดาบแต่ไปดันโดนเก้าอี้ตัวโปรดของแม่ โอ้ไม่ฉันโดนแม่ฆ่าแน่/จินนี่ สมน้ำหน้า!!!!!/สคอลโล่,คนอ่าน ม่ายจริง!!!/จินนี่) สคอลโล่พูดขึ้น และ

ปั้ง!!!

ทันใดนั้นสคอลโล่ก็ถีบประตู จนประตูเปิด และเดินไปยืนอยู่ข้างๆเตียง มีสิ่งมีชีวิตนอนห่มผ้าหม่อยู่บนเตียงใช่แล้วมีนั้นเอง ลุซซูเีรีย เบล ฟราน เอามือปิดหู และ...

"ว้อย!!!!!!!!ยัยเด็กใหม่ตื่นนะโว็ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

"ZzzZzZZ Zz" ถ้าทางจะหลับลึกไม่ธรรมดา สคอลโล่เส้นเลือดเริ่มขึ้นหน้า

"เฮ้ย!!!!!ยัยเด็กบ้าจะนอนกินบ้านกินเมืองไปถึงไหนตื้นเว้ย!!!!!ตื่น!!!!!" สคอลโล่คำรามแต่ก็

"ช้าน..เกรียจ..การตื่น..แต่เช้า..ครอก" คราวนี้มีละเมอ ตอนนี้สคอลโล่เส้นเลือดขึ้นหน้าไปแล้ว

"ว้อย!!!!!!!!!!!!ชักโมโหแล้วนะ!!!!!!!!!!!!!!" สคอลโล่คำรามดังกว่าเก่า

"สคอลโล่ใจเย็นก่อนนะฮ๊า~" ลุซซูเรียพูดขึ้น

"ไม่ยงไม่เย็นมันแล้วว้อย!!!!!!!!" คราวนี้สคอลโล่โมโหจริงๆ

"สคอลโล่นะถอยไปเลย" เจ้าของทรงผมยาวปิดตาเบลเฟกอลพูดขึ้น

"แล้วแกจะทำยังไงไอ้เบล!!!!!ยัยนี้ปลุกยากปลุกเย็นขนาดนี้แกจะปลุกยังไงวะ!!!!!!!!!!" สคอลโล่คำรามเหมือนต้องการคำตอบ

"เดียวก็รู้เองแหละ" เบลยืนอยู่ข้างเตียงและ กระชากผ้าห่มออก

"นะ..หนาว" ละเมออีกแล้วจะไม่หนาวได้ไงเปิดแอร์15องศาเซลเซียส ไม่หนาวก็บ้าแล้ว แถมแม่คุณยังใส่ชุดนอนโอ้โฮ ชุดนอนสายเดียวสั้นสีขาว และเบลก็อุ้ัมมีให้มาอยู่ในวงแขนและเดินเข้าห้องน้ำไป...

ซ่า!!!ซ่า!!

สักพัก....

"กรี๊ด ดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!อะ..ไอ้รุ่นพี่เบลบ้าทำอะไรฮะ!!!!!!!!" หลังจากที่เบลเปิดฝักบัวและใช้ฝักบัวราดตัวมีให้ตื่นก็ตามมาด้วย เสียงกรี๊ดอันแสบแก้มหู ของมี

"เจ้าชายก็ปลุกเธอไงละ" เสียงเบลที่ดังออกมาจากห้องน้ำ

"ปลุกธรรมดาก็ได้โว๊ย!!!!!" และตามมาด้วยการโต้เถียง

"ปลุกธรรมดาเธอก็ไม่ตื่นสิ" และเสียงเบลที่โต้โดยแบบอัตโนเม้า

"ไม่ต้องมายุ่งเลยไอ้รุ่นพี่โรคจิต!!!!!!" หลังจากนั้นมีก็เดินออกมาจากห้องน้ำด้วยอารมณ์บ่ได้จอยสุดๆ

"เจ้าชายอุส่าปลุกเธอให้ตื่นขอบคุณซักคำก็ไม่มี" หลังจากนั้นเบลก็เดินตามออกมาจากห้องน้ำ มีหันหลังกลับไป และพูดว่า

"มัน น่าขอบคุณมั๊ยเนี่ย!!!!!!!ถ้ารุ่นพี่ปลุกดีๆเออนั้นสิที่มันควรจะขอบ คุณ!!!!รุ่นพี่..!!!รุ่นพี่ฟังอยู่มั๊ยเนี่ย!!!!!" มีเลยก้มมองสภาพตัวเอง เพราะตอนนี้ ชุดนอนสีขาวที่เธอเคยใส่ เหมือนไม่ได้ใส่ เพราะชุดนอนไปโดนน้ำฝักบัวเมื่อกี้ จนเป็นสีโปรงใส และ...

"กรี๊ด ดดดดดดดด!!!!!!ไอ้รุ่นพี่บ้า!!!!!ไอ้โรตจิต!!!!!!ไอ้จิตหื่น!!!!!!!!!!" มีรีบเอามือทั้งสองข้างปิดบังร่างกาย และกรีดร้องออกมาด้วยความโกรธ

"ชิชิชิ~ช่วยไม่ได้เธออยากโชว์เอง" เบลพูดจบก็ฉีกยิ้มให้เห็นฟัน

"โชว์ บ้านป้า!!!!!!รุ่นพี่สิ!!!!!!อะ...ไอ้...@%+/>:&*!~@" (สิ่งไม่ดีควรเซ็นเซอร์/จินนี่) มีเลยปล่อยสัตว์ประหลาดออกมาเพราะ โกรธจัด

"เฮ้ย!!!!!!!!! ยัยเด็กบ้าเลิกวีนซะทีไปอาบน้ำและรีบตามไปที่ห้องทำงานไอ้บอสนั้นให้ไวด้วย เข้าใจมั๊ย!!!!!!!!" และมีก็เลิกวีดว๊าย และหันไปทางประตู ก็เจอสคอลโล่ที่เอามือข้างขวาปิดตา เพราะรู้ว่าตอนนี้มีอยู่ในสภาพไหน และฟรานที่ทำแบบเดียวกับสคอลโล่เหมือนกัน ส่วนลุซซูเรียบอกว่าจะไปเช็กของที่เพิ่งเอาเข้าปราสาทมา

"ส่วนแกไอ้เบล!!!รีบๆออกมาเลย!!" สคอลโล่พูดจบเบลก็เดินออกมาจากห้องและพูดว่า

"ก็ได้เจ้าชายกะว่าจะแกล้งตุ๊กตาต่อซะหน่อย" โอ้โฮแกล้งได้จี๋ดสมองมาก

ปั้ง!!!!

และประตูก็ปิดลง ในห้องมีแต่ความเงียบ มีเดินไปเปิดหน้าต่างและยื่นหน้าออกไปและ...

"กรี๊ดดดดด!!!!!!!ไอ้รุ่นพี่บ้า!!!!ไอ้โรคจิต!!!!ไอ้หื่น!!!!!ไอ้ฟร์ามปากหมา!!!!!!!ไอ้สมองหมา!!!!จำไว้ฉันจะเอาคืน!!!!!!!!!!!!!!!"

ณ ทางเดินไปที่ห้องทำงานแซนซัส.....

*~By Mee~*

หลัง จากที่ฉันอาบน้ำล้างความบัดซบออกจากร่างกายเสร็จฉันรีบเดินมาไปที่ห้องทำงาน ของบอส ฉันเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าประตูห้องทำงานบอส และสูดลมหายใจเข้าเต็มปอด

แอ็ด....

"บอสมีอะไรกับฉันเหรอ" หลังจากที่ฉันเปิดประตูเข้ามาก็ เจอบอสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของโต๊ะทำงาน

"นี้ กล่องและแหวนของเธอยัยสวะ" บอสพูดจบก็วางกล่อง และ แหวนไว้บนโต๊ะทำงาน ฉันเดินไปหยิบกล่อง และ แหวนที่อยู่บนโต๊ะทำงานของบอส ฉันก็ดูกล่องกับแหวนสลับไปมา และ....

"ยืนบื่ออะไรอยู่ยัยสวะลองเปิด ดูสิ" เมื่่อได้ยินดังนั้นฉันเลยพยักหน้าตอบและสวมแหวมไว้ที่นิ้วชี้ข้างขวา ฉันจุดไฟที่แหวน และใส่ไฟลงไปที่กล่อง แวบเดี๋ยว....

วูบ!

"หมาป่าเหรอบอส" ฉันมองไปที่สัตว์กล้องของฉันที่เพิ่งเรียกออกมาเป็นหมาป่าขนสีดำ มีไฟสีม่วงธาตุเมฆาที่หู เท้า และหาง ดูไปดูว่าก็น่ารักดีแหะ

"แล้วเธอเห็นเป็นอะไรละยัยสวะ" บอสพูดตอบคำถามเมื่อกี้

"เข้าใจเลือกนะบอส" ฉันพูดพรางย่อตัวลงไปลูบหัวมัน น่ารักอะ ตั้งชื่่อมันว่าอะไรดีน้า....คิดออกแล้ว

"ฉันจะเรียกแกว่าแวร์แล้วกันนะ" ฉันพูดจบก็เรียกแวร์ให้เข้าไปในกล้องและเก็บกล่องเข้ากระเป๋าเสื้อ

"งั้นฉันไปก่อนนะบอส" ฉันพูดจบก็เตรียมตัวเดินออกจากห้องพอใกล้ถึงประตูฉันหัวหลังกลับไปหาบอส และพูดว่า...

"อ้อ..ขอบคุณสัมหลับกล่องและแหวนนะบอส" ฉันพูดขอบคุณแบบยิ้มๆ ฉันหันหลังกลับและเดินออกจากห้องทำงานบอสไปเลย ฉันเดินจนมาถึงบันได และฉันเพิ่งคิดอะไร ออกเมื่อกี้เลยพูดกับตัวเองว่า...

"จริงด้วยสิยังไม่ได้เดินดูปราสาทเลยนิ วันนี้ไปเดินดูดีกว่า" ฉันพูดกับตัวเองจบก็เดินก้าวเท้าลงบันได

"ชิชิชิ จะไปเดินเล่นเหรอเจ้าชายไปเป็นเพื่อนมั๊ย" ฉันเดินลงไปแค่บันไดขั้นแรกก็มีมารชีวิตมาขัดจังหวะซะได้ เชอะ!!ไอ้บ้า มาอะไรตอนนี้วะที่ว่างๆไม่มา เจือกมาตอนไม่ว่าง ฉันหันหน้าไปทั้งๆที่ยืนอยู่บันไดขั้นแรกอยู่

"ไม่เป็นไรหรอกรุ่นพี่ฉัน-แกลง-ใจ!" ฉันพูดจบก็เดินลงบันไดไปเลย

หน้าปราสาทวาเรีย.....

ฉันมองซ้ายมองขวาหน้าที่ไปเดินเล่นต่อ ในปราสาทฉันก็ดูหมดแล้วเหลือแต่นอกปราสาท นั้นไงมีสวนอยู่ตรงนั้นลองไปดูดีกว่า ฉันเลยเดินไปทางข้างๆของปราทสาทก็เจอสวนย่อมเล็กๆดูๆ ก็น่ารักแหะ มีทั้งต้นไม่ ดอกไม้หญ้าสีเขียวดูสดชื่น ข้างๆต้นไม้มีม้านั่งอยู่ฉันเลยลงไปนั่งที่ม้านั้งที่ว่า ฉันก็นั่งเล่นตรงนั้นสักพัก

"ชิชิชิ" เอ๊ะเสียงนี้คุ่นๆฉันเลยหันหน้าไปข้างหลัง แต่ก็ ว่างเปล่า ไม่มีอะไร ถ้าทางจะเครียดกับไอ้รุ่นพี่นั้นจัด ไม่เอาน่ารามีเนียก็แค่คิดไปเอง

"ชิชิชิ ไม่ชวนเจ้าชายเลยนะ" แย๊กกกกกก!!!!อันนี้ของจริง ไอ้รุ่นพี่เบลบ้านั้นเดินออกมาจากหลังต้นไม้นั้นและ มายืนจังก้าอยู่ต่อหน้าฉัน วุ่ย!ตามมาทำแมวอะไรวะ ฉันทำคิ้วผูกโบว์ฺและ รุกพรัวออกจากม้านั่งเตรียมจะเดินหนีไอ้รุ่นพี่นั้น เห็นหน้าแล้วอารมณ์เสีย! แต่ฉันก็ถูกไอ้รุ่นพี่คว้าข้อมือของฉันและผลักฉันให้ไปติดกับต้นไม้ และใช้มือยันต้นไม้ไว้

"เจ้าชายรู้นะว่าเธอทำอะไรไว้?" ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นพูดขึ้น หา?! ฉันไปทำอะไรตอนไหนเมื่่อไร ฉันก็อยู่ของฉันแบบนี้ไปทำอะไรที่ไหนมีที่ไหนกันเล่ามั่วแล้วไอ้รุ่นพี่บ้า!

"ฉันไปทำอะไร?" ฉันพูดด้วยเสียงเรียบ แต่ความจริงแล้วโกรธจี๋ดเพราะคิดถึงเรื่องเมื่่้่อเช้า!!

"เธอนะเป็นอะไรกับบอสใช่มั๊ย" หือ?! เป็นอะไร มันหมายความว่ายังไง ไอ้บ้า!!! ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับบอสซะหน่อย!!!!

"รุ่นพี่เข้าใจผิดแล้วละฉันไม่ได้เป็นอะไรกับบอสซะหน่อย" ฉันพูดไปตามความจริงแต่ก็...

"ก็เห็นว่าเธอนะสนิทกับบอสนักหนา ตกลงที่เจ้าชายพูดมาถูกใช่ไหม" อะไรกันนี้!!คนมันสนิทกันมันผิดตรงไหนฮะบอกฉันมาสิ ไอ้รุ่นพี่บร้า!!!!!!

"แล้วคนมันสนิทกันมันผิดตรงไหนเหรอรุ่นพี่" ใช่มันผิดตรงไหน!!!

"มันก็ไม่ผิดหรอกแค่เจ้าชายอยากถาม" โอ้โฮ!!ถามได้เสียหายมากไอ้รุ่นพี่บ้า!!!!!

"แล้วตอนนี้รุ่นพี่เลิกคิดว่าฉันเป็นอะไรกับบอสได้หรือยัง" ฉันถามไปเพราะไม่อยากเพิ่มเรื่องเครียดเขามาในหัวอีก

"เจ้าชายเลิกคิดก็ได้ แต่.." แต่อะไรวะงองูเต็มหัว?

"เธอนะยะ...."

"ฉากเรียกน้ำตา มาในตอนสุดท้ายหัวใจมัน กำลังสลาย~" (*ฉากเรียกน้ำตา ศิลปิน SWEE:D/จินนี่)เสียงเรียกเข้าดังออกมาจากกระเป๋าเสื้อของฉัน ฉันหยิบBlack Berry ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อออกมา และดูเบอร์ 'เขา'โทรมาแล้วเหรอ ฉันยิ้มและ มองหน้าไอ้รุ่นพี่เบล ฉันก้มหัวลงข้ามแขนไอ้รุ่นพี่นั้นที่ใช้มือยันต้นไม้ไว้อยู่ พอห่างออกจากไอ้รุ่นพี่พอสมควร ฉันก็กดรับสาย 

"หวัดดีสบายดีเหรอ" ฉันพูดใส่Black Berry และพูดคุยกับ'เขา' ฉันเดินเข้าปราสาทไป และพูดคุยกับคนที่ห่างไกรกัน ฉันพูดคุยกับ'เขา'ยา่วนานมากคุยกันจน เหมือนไม่ได้คุยกันมานามมาก....

ตกเย็น...

ฉันกำลังช่วยเจ๊ลุซทำอาหารเย็นอยู่ในห้องครัว วันๆไม่ได้ทำอะไรเลยมาเข้าครัวเป็นเพื่อนเจ๊ลุซ

"มัจังช่วยเอากับซุปไปเสริฟบนโต๊ะให้หน่อยสิฮ๊า~" เจ๊ลุซพูดเสร็จก็ยื่นถาดซุมาให้ฉัน

"ได้สิเจ๊เดี๋ยวฉันเอาไปเสริฟเอง" ฉันพูดไปด้วยความยินดี และรับถาดซุปมา

"มีจังนี้ช่วยได้เยอะเลยนะฮ๊า~" เจ๊ลุซพูดชม

"ก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกเจ๊ ก็แค่ ล้างผัก หั่นผัก ช่วยหยิบนู่นหยิบนี่ แล้วก็ช่วยเสริฟเอง" ฉันพูดไปตามความจริงก็ฉันช่วยแค่นี้จริงๆนิ

"เอ้าเถอะฮ๊า~มีจังรีบเอาไปเสริฟดีกว่าเดี๋ยวชุปจะเย็นหมด"

"จร้า~เจ๊" ฉันพูดจบก็เดินออกมาจากห้องครัว และเดินเข้าห้องรับประทานอาหารไป แต่พอมาถึงโต๊ะ...

"ชิชิชิ วันนี้กับข้าวจะกินได้ไหมนะ" ฮุ้ย!!อารมณ์เสียเข้ามาก็เจอเลยเหรอ!!!! ฉันเลยเดินเอาชุปไปเสริฟให้รุ่นพี่ฟรานก่อน และเดินไปเสริฟให้รุ่นพี่สคอลโล่ เดินมาอีกก็เสริฟใหรุ่นพี่เลวี่ และเอาไปเสริฟให้โต๊ะที่ไม่มีคนนั้งสองที่ ที่ของฉันกับเจ๊ลุซนั้นแหละ หึ!แต่ฉันไม่เสริฟให้ไอ้รุ่นพี่เบลบ้านั้นหรอกปากปีจอดีนัก!!!!

"แล้วของเจ้าชายละ" ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นพูด

"ก็กลัวไม่อร่อยไม่ใช่เหรอ" หึ!ฉันเลยตอบไปและทำเป็นเดินเข้าไปในครัวอีก

"นี้มีจังช่วยเอาเสต็กปลาแซลม่อนไปเสริฟอีกได้ไหมฮ๊า~เดี๋ยวเจ๊จะเก็บของในครัวก่อน" เจ๊ลุซพูดแบบข้อความช่วยเหลืออีก

"ได้สิเจ๊แต่เอาแค่ห้าจานพอนะ" ฉันพูดไปและมองออกไปที่ห้องรับประทานอาหารและ ใช้หางตามองไปที่ไอ้รุ่นพี่เบลบ้านั้น

"อ้าว?ทำไมแค่ห้าจานละฮ๊๋า~มีหกคนไม่ใช่เหรอฮ๊า~?" เจ๊ลุซถาม

"มีคนบอกมาว่ากลัวจะไม่อร่อย" ฉันพูดจบก็รับถาดจานเสต็กปลาแซลม่อนมาจากมือเจ๊ลุซ และเอาถาดชุปที่เหลือถ้วยซุปแค่ถ้วยเดียวเอาไปให้เจ๊ลุซและ ฉันก็หยิบจานเสต็กออกไปจานนึงและเอาไปวาง ไว้ที่ถาดชุปที่อยู่ในมือเจ๊ลุซ และฉันก็เดินออกจากห้องควรไปเลย มาถึงห้องรับประทานอาหารฉันก็เสริฟเสต็กปลาแซลม่อนให้รุ่นพี่ฟรานก่อน ตามมาด้วยรุ่นพี่สคอลโล่ และรุ่นพี่เลวี่ อีกสองจานฉันก็วางไว้ที่ของฉัน กับเจ๊ลุซ

"แล้วของเจ้าชายละ" นั้นไงว่าแล้ว

"กลัวว่ารุ่นพี่เบลกินแล้วจะ'ตาย'(เน่นๆ/มี)นะเลยไม่เอามาเสริฟให้" ฉันเลยโต้กลับไป

"เอามาให้เจ้าชายเลย" หึหึหึ...ถึงเวลาเอาคืนเรื่่องเมื่่อเช้า

"ก็ได้ถ้ารุ่นพี่ขอ" แล้วฉันก็เดินเข้าครัวไป และ ไปหยิบพริกไทยที่คิดว่าเผ็ดที่สุดมาแล้วเทใส่ในชุปแบบที่จะเอาให้ตายกันไปเลย ส่วนเสต็กฉันเทน้ำปลาไปแบบที่จะเอาให้ไอ้รุ่นพี่นั้นเป็นโรคไตตายไปเลย ฉันยิ้มที่มุมปากแบบเจ้าเล่ห์ และหุบยิ้มลง และเอา ถ้วยซุปพริกไทย กับ เสต็กปลาแซลม่อนหมักน้ำปลา ยกเอาไปเสริฟให้ไอ้รุ่นพี่นั้น หึหึหึ...เอาคืนครั้งนี้ฉันจะไม่มีวันลืม

ฉันเดินออกมาจากห้องก็ยกเอา ถ้วยซุปพริกไทย กับ เสต็กปลาแซลม่อนหมักน้ำปลา ไปเสริฟให้ไอ้รุ่นพี่เบลบ้านั้น

"เจ้าชายจะกินได้มั๊ยเนี่ย" เอาอีกแล้ว!!อะไรของไอ้รุ่นพี่บ้านี้นักหนาเนี่ยเรื่องมากจริงๆ!!!!!

"งั้นก็ไม่ต้องกงต้องกินมันแล้ว" พอฉันพูดจบก็เตรียมเดินเอาซุปพริกไทย กับ เสต็กปาลแซลม่อนหมักน้ำปลาไปเก็บ

"เจ้าชายกินก็ได้"  ไอ้รุ่นพี่นั้นพูดจบฉันก็วาง ซุปพริกไทย กับ เสต็กปาลแซลม่อนหมักน้ำปลา ว่างให้ไอ้รุ่นพี่เบลนั้น  หึหึหึ...เชิญทัวนรกได้เลยรุ่นพี่่เบล

"เอาละมัจังเจ๊มาแล้วฮ๊า~" ว่างปุบเจ๊ลุซก็มาปับ

"เสร็จแล้วเหรอเจ๊ไปกินข้าวกันเถอะ" ฉันพูดจบก็ลากเจ๊ลุซให้มานั้งที่่ และหลังจากนั้น พวกเราก็กินอาหารพร้อมกัน ฉันดูอาการไอ้รุ่นพี่เบลที่นั้งอยู่อีกฝั่งของโต๊ะอาหาร หึหึหึ...ไอ้รุ่นพี่นั้นตักซุึปขึ้มมาแล้วเอาเข้าปากไปแล้วด้วย ฉันนั้งอมยิ้มอยู่กับที่เหมือนคนบ้า แต่ถึงบ้าฉันก็ยอม และไม่นาน หน้าไอ้รุ่นพี่นั้นเริ่มมีเหงื่อออกเต็มใบหน้า และหน้าเริ่มแดง ไม่นาน

"ยัยหลอกลัว เธอไม่้รอดแน่!!!" ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นพูดจบเจ้าตัวก็ลุกพรัวออกจากเก้าอี้ ฉันจะรอทำไมละ ฉันไวไอ้รุ่นพี่บ้านั้นเละ ชิ่งวิ่งไปก่อน และไอ้รุ่นพี่นั้นก็วิ่งตามมา

เฟี้ยว~

เฮ้ยอะไรวะ มะมีด!! ฉันหันหน้าไปข้างหลังก็เจอมีดของไอ้รุ่นพี่บ้านั้นปามา จะรอทำไม!!! ฉันกระโดดหลบมีดและ ไปลอยอยู่กลางอากาศแทน เท่านี้ฉันก็ได้เปลี่ยบแล้วละ ฉันเลยบินวนไปวนมาที่โต๊ะอาหารให้ไอ้รุ่นพี่นั้นเหนื่อยกับการวิ่งไป

"ยอมแพ้เถอะรุ่นพี่เบลไม่มีทะ....เฮ้ย!!!ไอ้รุ่นพี่บ้าปล่อยนะ!!!!!" ไอ้รุ่นพี่นั้นกระโดดมาเกาะขาฉัน และใช้แรงโคกระบือของรุ่นพี่ดึงขาให้ลงมา

"ปล่อยสิไอ้รุ่นพี่บ้า!!!!ปล่อยโว๊ย!!!!" ฉันพยายามดึงขาของตัวเองให้ปล่อยจากการดึงของไอ้รุ่นพี่บ้านั้น แต่แทนที่ฉันจะออกแรงดึงขาตังเอง ฉันเลยพยายามลอยขึ้นไปให้สูงขึ้น แต่ไอ้รุ่นพี่นี้มาถ่วงขาฉันอยู่จะลอยขึ้นไปได้ยังไงเล่า ปัดโธ่โว๊ย!!!!!ปล่อยซะที่สิวะ!!!!!! ชะอ่าว...เวทมนต์ของฉันเกิดแอ็กซิเด็นขึ้นมาเลย ล่วงลงไปทับไอ้รุ่นพี่บ้านั้น

ตึก..ตึก..ตึก

ตอนนี้ฉันกำลังนอนครอบทับไอ้รุ่นพี่บ้านั้นในขณะที่เจ้าตัวนั้นนอนหันหน้ามาหาฉัน ฉัน กับไอ้รุ่นพี่บ้านั้น มองหน้ากัน แต่ทำไม...ใจฉันถึงต้องเต้นแรงด้วยละ ไม่เอาน่ารามีเนีย เธอจะมาใจเต้นให้ไอ้รุ่นพี่บ้านี้ไม่ได้นะ

"ว๊าย~ต๊ายตาย!!เป็นอะไรมั๊ยฮะมีจัง~" หลังจากที่ฉันนอนครอบทับไอ้รุ่นพี่เบลนั้นอยู่นานฉันก็ผลักตัวออกจากไอ้รุ่นพี่เบลบ้านั้น และยันตัวรุกขึ้น

"ฉันไม่เป็นไรหรอหเจ๊" หลังจากที่ฉันรุกขึ้นมาฉันก็หันไปบอกเจ๊ลุซว่าฉันยังครบสามสิบสองทุกอย่าง หลังจากนั้นฉันเดินออกไปจากห้องเลย เมื่อกี้มันอะไรนะ ไม่นะฉันไม่ได้ใจเต้นฉันไม่ได้ใจเต้นนะรามีเนีย เธอคิดไปเองเม่อกี้แค่คิดไปเอง ฉันพูดกับตัวเองเพราะฉันไม่อยากใจเต้นให้ไอ้รุ่นพี่นั้นซะหน่อย

หึ....คิดไปเองน่า...ยัยรามีเนียเอย....

ก็ลงเอยด้วยประการฉะนี้ติดตามตอนต่อไป....