รักนาย เจ้าชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #6 : สงครามน้ำลาย เบลเฟกอลVsรามีเนีย

ณ ทางเดินชั้นพยาบาล...

*~By Mee~*

"อ๊าก!!!!!!!ไอ้!!..ไอ้!!..ไอ้รุ่นพี่โรคจิต" ฉันตะโกนดังไปสามบ้านแปดบ้านเพราะไปคนที่อยู่ตรงหน้ามันกระตุกจุดยืนอย่างแรง

"อะไรเจ้าชายไปทำอะไรให้เหรอ?" ไอ้รุ่นพี่เบลโรคจิตนี้ก็กระตุกต่อมส้นTEEN ให้ทำงานฉันยกเท้าขึ้นเตรียมถีบคนตรงหน้าแต่...

ขวับ!!!

ไอ้รุ่นพี่โรคจิตนั้นก็ดันไปคว้ามือฉันและ ล็อกแขนสองข้างไว้ข้างหลัง และไอ้รุ่นพี่บลาๆนี่ก็มายืนอยู่ข้างหลังฉันและยังไม่ปล่อยมือออกจากการล็อกแขนสองข้างของฉัน

"โอ๊ย!!!!!!!!แผล..!!แผล..!!" หลังจากที่ไอ้ที่รุ่นพี่บลาๆมาล๊อกแขนไหล่มันก็หมุนให้ไปตามแขน และที่ไหล่ก็ยัง
เป็นแผลอยู่ด้วยเจ็บโว๊ย!!เจ็บ "ชิชิชิ นี่ยังไม่ทำอีกเหรอ" แล้วเห็นว่าทำแล้วหรือไงกันเล่า!!! "กำลังจะไปทำ" ฉันพูดจบก็กระชากแขนของตัวเองให้ปล่อยจากการควบคุมแต่...เจ็บโว๊ย!!! แล้วฉันก็ก็กุมไหล่ของตัวเองและทำหน้าแบบเจ็บปวด

"เดี๋ยวเจ้าชายทำแผลให้" ช็อกๆ!!!อะไรนะไอ้รุ่นพี่บลาๆบอกว่าจะพาไปทำแผลไม่มีทางโว๊ย!!!!!

"ไม่!!!!!" จบประโยคฉันเตรียมตัววิ่งสุดชีวิตแต่ "อย่าดือได้ไหมเจ้าชายไม่ทำอะไรหลอก" แต่ไอ้รุ่นพี่บลาๆนี้ก็ดันมาจับไหล่ข้างซ้ายของฉัน และใช้มืออีกข้างจับข้อมือของฉันไว้ อีตอนจับข้อมือไม่เท่าไร แต่ตอนที่จับไหล่ซ้ายสิ...เจ็บโว๊ย!!!

"ปล่อย!!!ไอ้รุ่นพี่บ้า!!ปล่อย" ไอ้คนที่อยู่ข้างดูถ้าจะทำเป็นไม่ได้ยินและยังลากฉันไปอีก ฉันทั้งดิ้นทั้งดึงข้อมือของตัวเองให้หลุดออกจากการควบคุมของไอ้รุ่นพี่เบลบ้าโรคจิตแต่ยังไงฉันก็ สู่แรงโคกระบือของไอ้รุ่นพี่บ้านี้ได้อยู่ดีถ้าเป็นผู้ชายธรรมดาป่านี้ฉันว่าฉันคงฆ่าท้งตั้งแต่นับวิแรกแล้ว แต่นี้คนละเรื่องเลย....

ณ ห้องพยาบาล....
 
ตอนนี้ไอ้รุ่นพี่บ้านี้ก็ลากฉันให้มาอยู่ที่ห้องพยาบาล ไอ้รุ่นพี่บ้านี้ก็จับฉันนั้งลงจับเก้าอี้ "เดี๋ยวเจ้าชายทำแผลให้"
ไอ้รุ่นพี่บ้าพูดจบก็เดินไปหยิบยาทำแผลที่อยู่ตู้ยาทำแผล ไม่นานไอ้รุ่นพี่บ้าก็วางกล้องพยาบาลไว้บนตักฉันและลากเก้าอี้อีกตัวมานั่งอยู่ข้างหน้าฉัน ฉันกับไอ้รุ่นพี่บ้านี้ก็ไม่พูดอะไรอีก ไอ้รุ่นพี่บ้าก็เอาผ้าชุบน้ำมาชับเลือดที่อยู่บริเวณแผลเสร็จแล้วก็ใช้สำลีแอลกอฮอล์ มาล้างแผลที่ไหล่ข้างซ้ายแต่ก็...

"โอ๊ย!!แสบๆ!!" แสบแผลเพราะแอลกอฮอล์มันแสบจี๊ดถึงใจ โอ๊ย!!แสบเป็นบ้า!!

"นี้รุ่นพี่เบาหน่อยได้ไหมแสบ!" ฉันพูดไปตามที่ใจสั่งเพราะแอลกอฮอล์มันทำให้ปากมันอยู่ไม่นิ่ง

"เงียบไม่เลยเจ้าชายเป็นคนทำนะไม่ใช่คนมานั่งฟังคำบ่นของเธอ" เมื่อได้ยิ่นดังนั้นฉันก็เงียบปากเพราะไม่อยากเถียงคนไม่ 'เต็ม' บาท (เน่นๆคุณผู้อ่านเน่นๆ/มี) เสร็จแล้วไอ้รุ่นพี่ก็ใส่ยาแดงให้และตามด้วยผ้าพันแผล

"เสร็จแล้ว" ไม่นานไอ้รุ่นพี่ก็พูดขึ้น "ขอบใจรุ่นพี่เบล" ฉันกันฟันพูดไปอย่างนั้นใครอยากจะพูดขอบใจหรือขอบคุณคนโรคจิตอย่างนี้กันเล่า "ชิชิชิ ถ้าไม่มีอะไรเจ้าชายไปแล้วนะ" ใครห้ามไปให้ไว้ๆเลยไม่อยากเห็นหน้า

"ใครห้ามละรุ่นพี่" ไม่มีอะไรแล้วฉันก็เดินลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วก็เดินออกไปจากห้องก็พบ...

"แม้~สนิทกันเร็วจังนะฮ๊า~มีจังกับเบลนะ" เจ๊ลุซเฮอนึกว่าอะไร

"ก็ไม่ได้สนิทอะไรมากหลอกเจ๊ฉันไม่ค่อยอยากจะสนิทกับคน'โรคจิต'สักเท่าไร" ฉันพูดไปตามที่ใจนึกเพราะที่ฉันพูดนั้นความจริง

"ใครโรคจิตยัยเด็กใหม่" นั้นไงว่าแล้วจิตไม่ดีแต่หูดีเป็นบ้า "ก็คงรู้อยู่แก่ใจนะรุ่นพี่เบล" หึหึ ยังไงไอ้รุ่นพี่นี้ก็รู้แก่ใจตัวเองนั้นแหละว่าใครโรคจิต

"ชิชิชิ ว่าคนอื่นอยู่นั้นแหละ ทีเธอละอยู่กับบอสมีคะมีค่าทุกทำเลยนะ ทีอยู่กับพวกฉันมีแต่ไอ้แต่อีอย่างนี้แปลว่ามีอะไรกับบอสชัวเลยอย่าคิดว่าเจ้าชายไม่รู้นะ" มันจี๋ดมันจี๋ด!!!!มันจะมากไปแล้วนะไอ้รุ่นพี่บ้า แต่ฉันก็ต้องใจเย็นเข้าไว้ใจเย็นเข้าไว้

"นิ รุ่นพี่ในสมองรุ่นพี่เคยมองคนอื่นดีบ้างเป็นไหมทำไมชอบจับผิดทำอื่นจังเลย เฮอ..คนโรคจิตก็อย่างนี้แหละ"

"ยัยหลอกลวง"<<<ไอ้รุ่นพี่เบลบ้า

"ไอ้โรตจิต!!!!"<<<ฉัน

"ยัยคนขายตัว"<<<ไอ้รุ่นพี่วิปริต (มันจี๋ดมันจี๋ด!!!!!!/มี)

"ไอ้จิตวิปริต!!!!"<<<ฉัน

"ยัยคนใจสกปรก"<<<ไอ้รุ่นพี่โรคจิต (จี๋ดเข้าไปใหญ่!!!!!/มี)

"ไอ้ผู้ชายปากหมา"<<<ฉัน

"หยุดๆ!!หยุดฮ๊า~พอเถอะมีจังเบลเจ๊ทนฟังไม่ได้" เสียงแหลมของเจ๊ลุซทำให้ฉันกับไอ้รุ่นพี่บ้าหยุดลง

"เจ๊ห้องนอนฉันอยู่ฉันไม่อยากเจอหน้าไอ้จิตวิปริต'แถว'นี้" ฉันถามเจ๊ลุซเพราะฉันเหม็นขี้หน้าไอ้บ้าตรงหน้าจะตายอยู่แล้ว

"ว่าเจ้าชายเหรอยะ..."

"พอเลยฮ๊า~เจ๊จะพามีจังไปที่ห้องนอนส่วนเบลก็รอท่านอาหารเย็นแล้วกันนะ" เจ๊ลุซพูดจบฉันกันเจ๊ลุซก็เดินออกจากหน้าห้องพยาบาล ฉันหันไปแล้ว แลบลิ้นให้ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นเป็นการส่งท้าย....

เวลา 19:00 น. 

ฉันเดินออกมาจากห้องนอนหลังจากไปอาบน้ำล้างความซวย พอฉันออกจากห้องปุบไฟก็ดับปับ ฉันเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นมาแล้วนะเนี่ย แต่ฉันก็รวบรวมความกล้าก้าวเท้าเดิน เดินจนมาถึงบันไดฉันก็ลงบันไดไปเพื่อที่จะไปชั้นล่างฉันเดินลงบันไดจนมาถึงขั้นสุดท้ายฉันเดินลงบันไดขั้นสุดท้าย และก้าวเท้าเดินมายังห้องโถง และก็พูดออกไปว่า...

"มีใครอยู่บ้างไหม"
เงียบ...เงียบเอาไงต่อดีหว่ามืดก็มืดแถมยังทุ่มนึงด้วยทุ่มนึงก็ถือว่าดึกแล้วนะ ลองไปห้องรับประท่านอาหารดีกว่าเพื่ออาจจะมีใครอยู่ ฉันก้าวเท้ืาเดินไปยังห้องรับประทายอาหาร พอก้าวเข้ามาปุบฉันก็พูดว่า

"มีใครอยู่บ้างไหม"
เงียบๆ เงียบอย่างนี้แสดงว่าฉันอยู่คนเดียวงั้นเหรอ ฉันพูดกับตัวเองในใจไปเงียบๆ

โครม!!!!!!

"กรี๊ดดดดด!!!" ฉันตกใจมากจนลืมไปเลยว่าอยู่คนเดียว ฉันเลยขว้าอะไรที่อยู่ข้างๆมากอดแต่เอ๊ะ ทำไมรู้สึกว่าไอ้สิ่งที่กอดมันเหมือนคนจังวะ งงอย่างแร๊ง?????

พรึบ!!

หลังจากนั้นไฟก็เปิด

"ยินดีตอนรับฮ๊า~มีจังหัวหน้าหน่วยเมฆาคนใหม่" หลังจากนั้นฉันก็ได้ยินเสียงแหลม...หา!!!เจ๊ลุซ

"นี้ยัยหลอกลวงเลิกกอดเจ้าชายได้แล้ว" หลังจากนั้นฉันก็หันไปตามเสียงพูดเมื่อกี้ แย๊ก!!!! ไว้ผมยาวจนปิดตา
แบบนี้ ใส่มงกุฏแบบนั้น เรือนผมสีทองอย่างนี้ ไอ้รุ่นพี่เบลโรคจิต!!!! ไม่นะตอนนี้ฉันกอดไอ้รุ่นพี่บ้านี้อยู่ ฉันรีบปล่อยแขนทั้งสองข้างออกจากไอ้รุ่นพี่บ้า และรีบปัดเนื้อปัดตัวถูๆไปตามตัว อ๊าย!!!ฉันกอดไอ้รุ่นพี่เบลบ้านี้เหรอ

"ชิชิชิ หลอกลวงไม่พอยังชอบแต๊ะอังเจ้าชายอีก" 

"อยากแต๊ะตายแหละ" ฉันรีบแก้คำพูดที่ไอ้รุ่นพี่บ้านั้นใช้ปากหมาๆนั้นพูดออกมา

"มันอะไรกันเจ๊๊" ฉันหันไปถามเจ๊ลุซที่นั้งอยู่บนโต๊ะอาหารของห้องรับประทานอาหาร

"เอ้า~ก็งานเลี้ยงตอนรับมีจังไงละฮ๊า~ใครเป็นหัวหน้ามาใหม่ก็ต้องจัดอยู่แล้วฟรานคุงตอนมาใหม่ๆยังเลี้ยงตอนรับกันเลยจริงมั๊ยฟรานคุง~" เจ็ลุซพูดจบก็หันไปทางฟรานเหมือนต้องการคำตอบ

"คร้าบ~จริงคร้าบ" ฟรานตอบเจ๊ลุซ

"งั้นขอเชิญบอสเปิดปากพูดคำต้อนรับมีจังด้วยฮ๊า~" พูดจบฉันหันหน้าไปทางบอสที่นั้งอยู่ตรงหัวโต๊ะรับประทานอาหาร
"ยินดีต้อนรับยัยสวะ" ถึงคำพูดจะดูหน้ายินดีแต่น้ำเสียงดู...น่ากลัวเป็นบ้า ฉันก็เลยส่งยิ้มไปให้บอสเลยลูกน้องหน่วยอื่นๆในห้อง

"ขอบคุณทุกคนมากๆคะ" ฉันพูดขอบคุณทุกคน ณที่นี้ ไม่ขอบคุณก็บ้าแล้วเขาจัดงาน.....โอ้โฮ อย่าให้พูด แล้วอีกอย่างตรงกลางห้องก็มีป้ายเขียนไว้เบ้อเริ่มเลยว่า 'ยินดีต้อนรับรามีเนีย' งานแบบนี้ละที่ฝันเอาไว้

"เลิกซาบซึ้งกันได้หรือยังไอ้พวกสวะ" และจู่ก็มีเสียงเรียบทุ่มดูน่ากลัวของบอสทำให้ทุกคนในห้องนั้นต่างหันไป โดยเฉพาะลูกน้องนะ หึหึ...ตัวสั่นพรึบๆยั่งกับเจ้าเข้า

"งั้นขอเชิญมีจังนั่งตรงนี้เลยนะฮ๊า~" เสียงของเจ๊ลุซที่พูดขัดขึ้นก่อนที่สถานะการจะดูเหมื่อนอยู่ในป่าช้าไปซะก่อน
ฉันไม่พูดอะไรและเดินไปนั่งที่เจ๊ลุซจัดให้แต่ทำไม....ทำไมฉันต้องนั่งใกล้ๆไอ้รุ่นพี่เบลบ้านี้ด้วย!!!!!!!!!!ที่ๆ ฉันนั่งความจริงฉันนั้งอยู่ใกล้ๆบอสที่นั้งอยู่หัวโต๊ะแต่ฉันอยู่ทางด้านซ้ายมือข้างหน้าฉันก็เป็น เจ็ลุซ และ ข้างๆฉันก็ ไอ้รุ่นพี่เบลจิตไม่ปกติเหมื่อนชาวบ้านนี้แหละที่นั่งอยู่ข้างๆฉัน!! เห้อ...อารมณ์เสีย

"เริ่มงานเลี้ยงได้เลยฮ๊า~ทุกคน" แทนที่บอสจะพูดกับเป็นเจ๊ลุซที่พูดแทน ทุกท่านคงรู้ดีว่าบอสเขาเป็นอย่างไร
หลังจากนั้นก็เริ่มงานเลี้ยงกันอย่างสนุกสนาน มีทั้งการรับประทานอาหารด้วยกัน  (แต่ลูกน้องอยู่อีกโต๊ะนึงนะไม่งั้นคุณแซนซัสคงพูดว่า... (ทำไมฉันต้องกินข้าวร่วมกับไอ้พวกสวะด้วย...ตูม!!!/ในความคิด) อะชะปะเฮ่!น่ากลัวได้ใจ/จินนี่) และมีลูกน้องไปแสดงโชว์ต่างๆให้ฉันดูและฉันก็เป็นคนตัดสินคะแนน

"เอาละฮ๊า~ขอรบกวนเวลารับประทานอาหารหน่อยนะฮ๊า~" หลังจากที่โชว์แสดงเสร็จก็มีเสียงแหลมพูดออก        ไมโคโฟน เจ๊ลุซนั้นเอง ว่าแต่มีอะไรหว่าถึงได้ไปยืนจังก้าอยู่บนเวที???

"ทุกครั้งที่มีงานเลี้ยงต้อนรับ และเราเหล่าวาเรียก็ต้องมีกิจกรรมหรือ เกมสนุกๆกันหน่อยจริงไหนฮ๊า~"
อะไรหว่าคือกิจกรรม์???

"นั้นก็คือกิจกรรมรับน้องใหม่อย่างมีจังนั้นเอง ขอเชิญมีจังขึ้นมาบนเวทีเลยฮ๊า~"
หา!!!อะไรนะรับน้อง ฉันต้องทำด้วยเหรอ ฉันก็นั่งหลบหน้าหลบตาอยู่ไม่ให้ใครเห็น

"ขอเสียงให้มีจังหน่อยเร็ว~ฮี้วๆ!!!"
หลังจากนั้นก็มีเสี้ยงวีดๆว๊าย ของบันดาสมาชิกเก่า เอาวะเป็นไงเป็นกัน ฉันเดินไปยังเวทีเอาวะรั่วเป็นรั่วฮาเป็นฮา
ฉันเดินไปและโปกมือให้สมาชิกเก่าทั้งหลายและยิ้มให้ เอาเถอะถือว่าทำให้ทุกคนมีความสุขแล้วกัน รั่วก็รั่ววะฮึ้ย!!

"ขอเสียงให้มีจังอีกที่ฮ๊า~เอ้าฮี้ว!!!"
ฮี้วๆ!!!โว้ๆ!!!ฮี้ว!!!!  รับน้องนะเพ่ไม่ช่ายบวชนาคไฟ!!!!! ตอนนี้ฉันก็ยืนอยู่ข้างๆเจ๊ลุซและ....

"งั้นขอเชิญหัวหน้าหน่วยอื่นๆขึ้นมารับน้องด้วยฮ๊า~" ม่ายอาวพวกนั้นมาด้ายมัยเพ่!โดนแกล้งชัวเลย
หลังจากนั้นก็มีบันดารุ่นพี่ทั้งหลายขึ้นมาบนเวที่ มีทั้ง รุ่นพี่สคอลโล่ รุ่นพี่ฟราน รุ่นพี่เลวี่ และคิดถึงก็อารมณ์เสีย รุ่นพี่เบลโรคจิต

"เอาละฮ๊า~ทุกปีน้องใหม่ก็จะโดนแบบนี้ทุกปีแหละนั้นก็คือ...การแต่งหน้าให้รุ่นน้องก่อนนั่นเองฮ๊า~" หา!!!แต่งหน้า

"เห็นนี้ไหมฮ๊า~ทุกคน" เจ๊ลุซพูดจบก็ชี้ไปทางโต๊ะที่อยู่ข้างหลัง โอ้พระเจ้าช่วย ช่วยลูกช้างด้วย บนโต๊ะมีทั้ง   แป้งฝุ่นชนิดขาวโป๊ะ ลิปสติกโอ้โฮมีตั้งแต่สี ดำไปยันแดง บลัชออน มีแรงทั้งนั้น จะรอดมั๊ยเนี่ยฉัน

"เอาละฮ๊า~นั้นก็เริ่มเลยดีกว่าเชิญแต่งกันให้เต็มที่เลยฮ๊า~" พูดจบเจ๊แกก็วางไมโคโฟนและวิ่งไปที่โต๊ะนั้นเพื้อจะแต่งหน้าฉัน ม่ายอาวนะ!!!!

จะเป็นยังไงต่อหว่า

_____________________________________________________________________________

หมายเหตุ:ช่วยเม้นกันด้วยนะผู้อ่านที่น่ารักทั้งหลาย/จินนี่