รักนาย เจ้าชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #3 : สคอลโล่Vsรามีเนีย

ณ ห้องฝึกของสคอลโล่

"เฮ้ย!!!!!!รีบๆสู้สิจะได้รีบๆตายฉันไม่ออมมือให้หลอกนะโว๊ย!!!!!" เสียงอันแสบแก้วหูของสอลโล่พูดขึ้นกับคนอีกฟากของห้องฝึก "หึ งั้นฉันไม่แกลงใจรุ่นพี่ รุ่นพี่ไม่ว่าหลอกนะ" เจ้าของสีผมดำสนิดของมีหัวหน้าเมฆาคนใหม่ที่กำลังจะได้รับการทดสอบจากสคอลโล่ที่อยู่อีกฟากของห้องฝึก
"เข้าได้เลยเฟ้ย!!!" เมื่อสคอลโล่พูดจบ อีกฟากที่เคยมีคนยืนอยู่ตอนนี้กับว่างเปล่า "คิดจะโจมตีจากด้านหลังมันไม่ง่ายไปเหรอยัยเด็กบ้า!!!" ใช่แล้วมีหายตัวไปอยู่ที่ด้านหลังสคอลโล่หวังจะโจมตีทางด้านหลังแต่ตอนนี้      สคอลโล่เวี่ยงดาบไปหามีที่กำลังเตรียมเตะก้านคอสคอลโล่ มี หลบทันและกระโดดไปลอยตัวอยู่เหนือหัวสอลโล่
  และหันมือไปทางสคอลโล่ แล้วขยับปากเหมือนพูดแต่พูดในใจ และจากนั้น

ตูม!!!!!!

ใช่แล้วที่มีพูดในใจเมื่อกี่ทจริงนั้น กำลังร่ายเวทย์อยู่

อีกมุมนึงของห้องที่คิดปลอดภัยที่สุด...

"ชิชิชิ ดูท่าจะไม่เบาแหะยัยนั้นนะ" เจ้าเสียงหัวเราะประหลาดของเบลเฟกอลพูดขึ้นเมื่อ ดูการต่อสู่ของสคอลโล่และเด็กใม่อย่าง มี "มันจะธรรมดาได้ไงครับรุ่นพี่ผู้หญิงที่ชื่อมีนะเป็นถึงนักเวทย์หนึ่งเดียวในโลกเชียวนะครับ"
เสียงจากเจ้าของเรือนผมสีเขียวน้ำทะเล ฟรานพูดขึ้นเหมือนอธิบายให้เข้าใจ "ชิชิชิ นั้นสินะท้าโลกนี้มีมุคุโร่ที่ใช้ภาพลวงตาได้ขนานนั้น ก็คงไม่แปลกที่จะมีนักเวทย์อยู่บนโลก" เบลพูดขึ้นหลังฟังฟรานพูด                          "นั้นสินะฮ๊า~คงไม่แปลก" เจ้าของเสียงทุ่มแต่พยายามให้มันแหลมเจ๊ลุซนั้นเอง "ตกลงจะดูมั๊ยเนี่ย" เสียงของเลวีผู้ไม่มีบทมานานพูดขึ้นและ ทุกคนก็หันไปดูการสู่รบตบมือของสคอลโล่และมีต่อ

มุมเดิมบ้าง....

"ได้แค่นี้เหรอไงยัยเด็กบ้า!!!!" สคอลโล่คำรามดังจนคนต้องหนีออกประเทศไปอยู่ที่อื่น สคอลโล่กระโดดออกมาจากควันการทำลายล้างของระเบิดจาก มีผู้ร่ายเวทย์จนทำให้พื้นห้องมีหลุมขนาดใหญ่ สคอลโล่กระโดดจนมาถึงระดับเดียวกับมีที่ลอยตัวอยู่บนอากาศ สคอลโล่เตรียมตัวฟันมีขาดเป็นสองถอน แต่มีเร็วกว่าหายตัวไปอยู่ข้างหลังสคอลโล่ และ... "คิดเหรอว่าจะทำได้นะ!!!!" พูดจบมือเทียมที่มัดติดกับดาบข้างซ้ายก็พลิกกลับไปอยู่ด้านหลัง และ... ฉึก!!!! ดาบของสคอลโล่แทงไปโดนไหล่ข้างซ้ายของมี และ... ตุบ เสียงของร่างบางตกลงสู่พื้นไป    นอนกองกับพื้นมือข้างขวากุมไหล่ข้างซ้ายไว้ "หึ ก็ไม่เบานิยัยเด็กบ้าทำให้ห้องเป็นหลุมใหญ่ขนาดนั้นได้ แต่ก็ยังไม่พอหลอกฝีมือแค่นี้นะ!!!" พูดจบก็ยกดาบขึ้นและพูดว่า"เอากี่ถอนดีละจะได้จบๆไปสักทียัยเด็กบ้า!!!"             นี้คือเสียงคำรามของ สคอลโล่ที่จะได้ฟันคนตรงหน้าให้รู้แล้วรู้รอด
"มันไม่ง่ายไปเหรอรุ่นพี่สคอลโล่" เสียงร่างบางที่นอนกองพูดขึ้นและ..."เฮ้ย!!!" สคอลโล่ร้องเสียงหลงเพราะ...
"ดาบฉันทำไมเป็นแบบนี้วะ!!!!" เพราะตอนนี้ดาบของสคอลโล่ได้เป็นเถาวัลย์สีเขียวแก่หนาสิบ ซ.ต และมีหนามเหมือนก้านดอกกุหลาบ ยังไม่จบมีดอกไม้ที่ตูมและบานอย่างรวดเร็วมันคือดอกกุหลาบแต่เป็น...สีดำ เถาวัลย์ได้เลื้อยไปมาอยู่ที่ดาบเต็มไปหมด จนเลื้อยไปมัดมือสองข้างของสคอลโล่ให้ไปอยู่ข้างหลัง ส่วนกุหลาบที่ตูมและบานก็ติดอยู่กับเถาวัลย์ประมาณสิบดอกได้ ตอนนี้ได้มีประกายสีดำระยิบระยับลอยไปอยู่รอบตัวสคอลโล่ที่โดดมัดอยู่เต็มไปหมด และ...
ตุบ!!!
สคอลโล่ที่เคยยืนอยู่ตอนนี้ได้ล้มลงไปนอนกองอยู่กับพื้นเป้นที่เรียบร้อย "ทำไมฉันขยับตัวไม่ได้ และทำไมดาบฉันถึง..." เสียงของ    สคอลโล่ที่เอื่อยถามคนตรงหน้า "ตอนที่รุ่นพี่แทงไหล่ฉัน ฉันโปนเมล็ดเล็กๆนี้ลงไป"
พูดจบก็นั่งลงข้างๆสคอลโล่และยืนเมล็ดที่ว่าไปให้ดู "และ เมล็ดนี้มันจะโตอย่างรวดเร็วเมื่อฉันสั่งและก็เป็นอย่างที่รุ่นพี่เห็น" มีพูดอธิบายให้คนตรงหน้าฟัง "และที่รุ่นพี่ขยับไม่ได้ เพราะกุหลาบสีดำนี้" พูดจบเมล็ดที่อยู่ในมือก็คอยๆเป็นกุหลาบสีดำที่ว่าเอาไว้ "และตัวในดอกจะผลิตสารที่ทำให้ประสาทชาไปชั่วคลาว และทำให้รุ้นพี่ขยับตัวไปไหนไม่ได้" มีไขขอสงสัยของสคอลโล่ให้รู้ "เป็นอะไรไหมฮ๊า~สคอลโล่จัง" เจ๊ลุซวิ่งมาด้วยความเป็นห่วงแต่...
"ว้อย!!!!ไม่เป็นไรก็บ้าแล้วโว๊ย!!!" ยังไม่(ตาย/ชาวาลิ)หมดพลังเสียงอีก ว้อย!!!หูลูกช้างจะแหกแล้ว "นิยัยเด็กบ้าช่วยทำให้กับเป็นเหมือนเดิมได้ไหมฉันอึดอัดจะแย่อยู่แล้วว้อย!!!!" เสียงจากสคอลโล่ขอความช่วยเหลือแต่เสียงแบบนี้ไม่น่าช่วยหลอก "ค่า~รุ่นพี่สคอลโล่" มีแกลงตอบเสียงสูง และคอยๆว่างมือลงบนอกกว่างของสคอลโล่และมีประกายระยิบระยับออกมาจากมือเถาวัลย์ที่เคยมัดมือพันดาบของสคอลโล่คอยๆหายไปและฝากแผลไว้ที่มือเพราะหนามของเถาวัลย์ ประสาทเริ่มหายชาสคอลโล่เริ่มขยับตัวได้ทุกสิ่งทุกอย่างที่เคยอยู่บนตัวของสคอลโล่เริ่มหายไป สคอลโล่ยันตัวลุกขึ้นและ..."เจ็บโว๊ย!!!"
สคอลโล่ร้องด้วยความเจ็บปวดเพราะ "อุ๊ย!ดูท่ารุ่นพี่จะสูดพิษของกุหลาบสีดำมากไปหน่อยเลยทำให้กล้ามเนื้อปวดต้องนอนสักพักถึงจะหาย"
สิ้นเสียงจากการเตือนที่สายไปแล้วของมีพูดขึ้น "แล้วทำไมไม่บอกยัยเด็กบ้า!!!!!" เสียงคำรามของสคอลโล่ดังไปทั่วห้องฝึก "ขอโทษนะรุ่นพี่ฉันเพิ่งนึกออก"                                                                                       "เดี๋ยวให้เจ๊ลุซแบกรุ่นพี่ไปห้องพยาบาลนะ ฉันจะไปทำยาแก้พิษนะจ๊ะเจ็ลุซ"
"ได้ฮ๊า~เดี๋ยวเจ๊พาไปเองฮ๊า~มีจัง" "ขอบคุณนะเจ๊ลุซ"

สองนาทีผ่านไป...

*~By Mee~*

ตอนนี้ฉันอยู่คนเดี๋ยวในห้องฝึกที่เพิ่งต่อสู่ไปเมื่อสองนาที่ที่แล้ว
"เหนือยโว๊ย" ฉันพูดขึ้นอย่างเหนือยอ่อน "ชิชิชิ เก่งเหมือนกันนิเธอนะ" เจ้าของเสียงหัวเราะประหลาดรุ่นพี่เบลเฟกอลมายืนจังก้าอยู่ตรงหน้าฉันตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้ "ก็ไม่ขนาดนั้นหลอกรุ่นพี่นี้แค่เบาๆ" ฉันพูดไปตามความจริง "ท่ารุ่นพี่ไม่มีอะไรงั้นฉันไปทำยาแก้พิษให้รุ่นพี่สคอลโล่ก่อนนะ" ฉันพูดจบก็เดินผ่านรุ่นพี่เบลไปแต่
"ชิชิชิ เดี๋ยวก่อนสิเจ้าชายมีของมาให้นะ" รุ่นพี่เบลดึงข้อมือฉันไปอย่างเนียนๆแต่ฉันก็รู้สึกเจ็บแผลที่ไหล่อยู่ดีฉันกลั่นความเจ็บไว้และ... "นี้เจ้าชายให้" พูดจบก็ให้กำไลข้อมือค้ายๆนาฬิกาข้อมือแต่ไม่มีนาฬิกาแต่เป็นเพชรรูปดอกกุหลาบสีดำที่ฉันชอบส่วนกำไลเป็นสีเงินรุ่นพี่ใส่มันให้ฉันที่ข้อมือข้างซ้าย "สวยจังเลยรุ่นพี่เบลขอบใจนะ" ฉันพูดจบก้เดินลั้นล้าเตรียมจะออกไปนอกห้องแต่...
"ชิชิชิ คิดว่าจะได้ไปง่ายเหรอไง" รุ่นพี่เบลดึงข้อมือฉันอีกครั้งแต่ครั้งนี้ดึงแรงกว่าครั้งแรกเจ็บนะเนี่ยแผลนะแผล
"มีอะไรรุ่นพี่" ฉันหันไปตามแรงดึงของรุ่นพี่ที่ตอนนี้กำลังยืนประชันหน้ากันอยู่ "ชิชิชิ คิดว่าจะได้ไปง่ายๆเหรอ"
เมื่อฉันได้ยินดังนั้นก็เลยยืนต่อลองว่าจะเอายังไงต่อกับไอ้ของที่ให้รุ่นพี่ให้มา "แล้วรุ่นพี่จะให้มีทำอะไร" ฉันเลยพูดต่อไปว่าจะเอายังไง "ชิชิชิ ง่ายนิดเดียว" อะไรวะคือง่ายนิดเดียวไอ้รุ่นพี่นี้คิดอะไรวะ "หอมแก้มเจ้าชายสิ"
"หา!?!?" ฉันทั้ง งง ทั้งมึน ไอ้รุ่นพี่นี้คิดให้ทำอะไรแบบนั้นเนี่ยนะ "นิ!รุ่นพี่ทำอย่างอื่นได้ ให้ฉันไปทำความสอาดห้องให้ ทำเค้กทำกับข้าวให้ก็ได้" ฉันขอให้ไอ้รุ่นพี่โรคจิตนี้เปลี่ยนใจที่เถอะอย่างนั้นไม่ไหว                              "ก็นี้ไงที่เจ้าชายอยากให้ทำ" ฉันอยากบ้าตาย!เจอกับรุ่นพี่โรคจิตอย่างนี้ไม่ไหวไม่ไหว!!                                    "รุ่นพี่เป็นอะไรมากไหมถึงชอบให้ทำอะไรแบบนั้น" "แล้วจะเอามั๊ย" "เอา" "นั้นไงแล้วก็ต้องทำด้วย" ชิ!ทำก็ได้คิดทำบุญ'หมา'(เน่น/มี)แถวนี้แล้วกัน "ก็ได้" ฉันตอบไปเพราะอยากได้ของฟรี "ชิชิชิ เร็วๆแล้วกันเจ้าชายเมื่อยแล้ว"
เชอะ!!แค่นี้ทำเป็นเมื่อยไอ้รุ่นพี่(บ้า/มี)โรคจิต(ดูแย่ทั้งสองอย่างเลยนะทั้ง 'บ้า' 'โรคจิต' /จินนี่) ฉันยังยืนอยู่กับที่เพราะกำลังคิดอยู่ว่าจะทำดีหรือไม่ดี "เร็วๆสิเจ้าชายเมื่อยแล้วนะ"

มันจะเป็นอย่างไรหว่า....

หมายเหตุ By Chawari:ช่วยเม้นกันด้วยช่วยติช่วยชม หรือจะหาว่านิยายของชาวาลิมันเหี้_ก็บอกมาเหอะขอร้องTTOTT