รักนาย เจ้าชายของฉัน

ลำดับตอนที่ #11 : จดหมายเชิญ

ณ ทางเดินปราสาทวาเรีย....

*~By Mee~*

ฉันกำลังเดินไปยังห้องทำงานของบอสเพราะ วันนี้โดนเรียกอีกแล้ว ขณะที่ฉันกำลังเดินอยู่นั่นก็มีลูกน้องคนนึงวิ่งเข้ามาหาฉัน

"หัวหน้าครับฝากจดหมายนี้ให้บอสหน่อยได้ไหมครับ" ลูกน้องคนนั่นพูดเสร็จก้ยื่นจดหมายมาให้ฉัน

"ได้สิ" และ ฉันก็รับจดหมายมาจากลูกน้องคนนั่น

"ขอคุณครับ" และลูกน้องคนนั่นก็วิ่งจากไป ฉันจ้องมองจดหมาย และเดินต่อไปเพื่อที่จะยังห้องทำงานของบอส

ณ ห้องทำงานแซนซัส......

แอ๊ด.....

ฉันเปิดประตูเข้ามา ก็เจอบอสที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ของโต๊ะทำงาน และเหล่ารุ่นพี่ทั้งหลาย

"บอสจดหมาย" ฉันยื่นจดหมายไปให้บอส

"ยัยสวะจดหมายนั่นนะเธออ่านเลย" บอสพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งปนอำมหิต ฉันเลยรีบแกะซองจดหมาย และก็เจอบัตรเชิญที่มีตรา วองโกเล่ ฉันอ่านข้อความข้างหลังบัตรเชิญ

"ขอเรียนเชิญทุกท่าน มาในงานเลี้ยงเต้นรำครบรอบวันก่อตั้งวองโกเล่แฟมิลี่ ในวันที่ 8 เมษายน ขอให้แต่ละหน่วยแต่ละแฟมิลี่คิดโชว์มาแข่งขันในวันนั่น ของรางวัลจะประกาศในวันงาน จากรุ่นที่เก้า" ฉันอ่านจบก็วางบัตรเชิญไว้บนโต๊ะทำงานของบอส

"ไอ้งานสวะนี่อีกแล้วเหรอ" บอสพูดด้วยน้ำเสียงดูน่ากลัวปนเซ็งๆ

"เฮ้ยไอ้พวกสวะแกมีโชว์อะไรไหมวะ" บอสถามพวกรุ่นพี่ และ ฉัน

"ชิชิชิ ให้ไอ้กบไปเล่นตลกให้เขาดูสิ" ไอ้รุ่นพี่เบลพูดและหันหน้าไปทางรุ่นพี่ฟราน

"ทำไมต้องผมด้วยแล้วผมก็เล่นไม่เป็นด้วย" แน่นอนรุ่นพี่ฟรานรีบโต้กลับทันที

"งั้นให้ลุซไปเต้นให้เขาดูไหมฮ๊า~" เจ๊ลุซเสนอตัว

"จะบ้าเหรอไงลุซ!!!!ถ้าให้แกไปทำอย่างนั้นมีหวังโดนหาว่าเอาของแปลกไปโชว์สิโว๊ย!!!!!!!" รุ่นพี่สคอลโล่รีบคัดค้าน และฉันก็คิดว่าทุกคนในห้องนี่คงคิดแบบเดียวกับรุ่นพี่สคอลโล่ และฉันก็เช่นกัน

"ว๊่าย~สคอลโล่ปากเสียนะฮ๊า~" เจ๊ลุซบ่นออกมา

"ผมว่าให้ตาลุงหนวดติ๊มนี่ไปเล่นตลกแทนน่าจะรุ่งกว่านะ" รุ่นพี่ฟรานเสนอความคิดของตัวเองและ ชี้นิ้วไปหารุ่นพี่เลวี่

"แกหมายความว่าไงไอ้เด็กบ้า" รุ่นพี่เลวี่เริ่มเปิดศึกน้ำลาย

"ก็หมายความว่าหน้าลุงนะตลกพอที่จะให้คนขำได้ไงครับเรื่่องแค่นี้คิดเองไม่เป็นเหรอไงครับลุง" รุ่นพี่ฟรานก็ไม่ยอมเช่นกัน เถียงต่อทันที

"ไอ้เด็กบ้าอย่าอยู่เลยเว้ย!!!!!!" รุ่นพี่เลวี่พูดเสร็จก็ชักพาราโบล่า(ร่มสายฟ้า/จินนี่)ออกมา

"เฮ้ยไอ้สวะเลิกกัดกันได้หรือยัง" รุ่นพี่เลวี่หยุดทันทีและหันหน้าไปหน้ารุ่นพี่ฟรานและทำหน้าอารมณ์เสียใส่รุ่นพี่ฟราน และยอมเก็บพาราโบล่า

"ถ้าไม่ใช่บอสแกตายแน่ไอ้เด็กบ้า" รุ่นพี่เลวี่พูดเหมือนกับว่าฝากไว้ก่อนเหอะอะไรประมาณนั้น

"ไอ้พวกสวะฉันให้เวลาถึงพรุ้งนี้ไปคิดโชว์มาและมาเสนอฉัน" เมื่อบอสให้คำสั่งทุกคนก็แยกย้ายกันไปคิดโชว์เพื่อการแข่งขันในวันครบรอบก่อตั้งวองโกเล่แฟมิลี่

ณ ระเบียงห้องนอน......

ฉันกำลังยืนรับลมอยู่ที่ระเบียงของห้องนอน และกำลังคิดอยู่ว่าจะเอาอะไรไปโชว์ในวันงาน

"เอ๊ะ!นั่นอะไรนะ" ฉันก้มลงไปมองข้างล่างก็ไปสดุดเข้ากับสวนแห่งหนึ่งที่อยู่ข้างล่าง

"ลองลงไปดูดีกว่า" ด้วยความที่ฉันอยากไปก็เดินลงไปเพื่อที่จะยังสวนนั้น

ณ สวนเก่าของปราสาทวาเรีย.....

ฉันเดินลงมายังสวนเก่าที่เพิ่งถามลูกน้องมา สวนแห่งนี้เป็นสวนเก่าของปราสาทวาเรียแต่สวนมันดูสไตล์เศร้ายังไงไม่รู้ ใบไม้แห่งร่วงโรยลงมาจากต้นไม้ และก็มีบ่อน้ำที่มีเถาวัลย์เกาะรอบขอบบ่อ และลมที่พัดมาทำให้ใบไม้แห่งที่ร่วงโรยลอยไปตามสายลม ที่นี้มันดูเหมือนสวนในนิยายเลย แต่ตาฉันดันไปสดุดเข้ากับชิงช้าที่ห้อยลงมาจากต้นไม้ ฉันลงไปนั่งที่ชิงช้าและแกว่งไปมาเบาๆ และคิดถึง'เขา'ที่อยู่อีกซีกโลก

"คิดถึงจัง" ฉันพูดออกมาลอยๆ และคิดถึงบทเพลงๆนึงที่เมื่อก่อนชอบเพลงนี้มาก ฉันหันซ้ายหันขวาว่ามีใครอยู่ไหม หึหึ...ทางสะดวก

"เหมือนฉันเห็นเธอเป็นแค่สะพานนะ เพราะว่าเพื่อนเธอคนนั้นที่ฉันมีใจ"
 (ถ้าไม่ชอบเพลงขอโทษนะจินนี่คิดเพลงไม่ออกเพลงเก่าไปหน่อยโทษทีนะจ๊ะ/จินนี่) 

อีกทางด้านหนึ่ง......

*~By Belphegor~*

ตอนนี้เจ้าชายก็แอบตามยัยเด็กใหม่มา เจ้าชายมาดักรออยู่บนต้นไม้ของสวนเก่าและกำลังแอบฟังยัยนี่ร้องเพลงอยู่ยัยนี่ก็ร้องเพาะเหมือนกันนะเนี่ยเห็นเอาแต่วีดว๊ายใส่แต่ก็เสียงดีอยู่ แต่ดูๆไปแล้วยัยเด็กใหม่นี่ก็ยั่งกับเจ้าหญิงในนิยายเลยแฮะ เพราะชุดกระโปรงยาวสีขาวมันที่ยัยนั่นใส่เข้ากับสถานที่มาก และยิ่งปล่อยผมยาวหยิกนั่นอีกยิ่งเหมือนกว่าเดิม ปิ๊งเลยเจ้าชายคิดอะไรออกแล้วสมเป็นอัจฉริยะเลยเรา ชิชิชิ เจ้าชายหยิบเครื่องอัดเสียงขึ้นมาและก็เริ่มการบันทึกเสียง

"ที่เคยอยากจะอยู่ใกล้เธอ แค่เพราะต้องการเจอเขา กลับต้องกลายเป็นคนขี้เหงา เพราะเธอเสมอ ฉันก็เพิ่งได้รู้ คนที่ฉันควรรัก นั่นก็คือเธอ ก็เนี่ยแบบไม่ได้เผลอใจจริงๆ ฉันก็เพิ่งได้รู้ คนที่ฉันควรรัก นั่นก็คือเธอ ก็เนี่ยแบบไม่ได้เผลอใจจริงๆ"

เมื่อยัยนั่นร้องเพลงจนจบยัยนั่นก็นั่ง แกว่งชิงช้าเล่นและทำหน้าไร้อารมณ์ใบหน้าเรียบนิ่งนัยน์ตาวางเปล่า สักพักยัยนั่นก็ลุกเดินเข้าไปในปราสาททิ้งไว้เพียงบทเพลงบทนี้

"ฉันก็เพิ่งได้รู้ คนที่ฉันควรรัก นั่นก็คือเธอ ก็เนี่ยแบบไม่ได้เผลอใจจริงๆ" เจ้าชายเปิดเสียงของยัยนั่นที่บันทึกเอาไว้

"ชิชิชิ เธอเสร็จเจ้าชายแน่รามีเนีย" เจ้าชายพูดออกมาลอยๆ และเดินจากสวนนี้ไป


ณ ทางเดินไปห้องทำงานแซนซัส......

*~By Mee~*

วันนี้ก็โดนบอสเรียกไปเสนอโชว์อีกแล้ว เซ็งๆเซ็ง..รามีเนียเซ็ง

แอ๊ด....

"มาแล้วบอ....."

"ฉันก็เพิ่งได้รู้ คนที่ฉันควรรัก นั่นก็คือเธอ ก็เนี่ยแบบไม่ได้เผลอใจจริงๆ" นั่นมันเสียงฉันที่ร้องเพลงเมื่อวานนี่นา....ทำไมถึง....

 "แม้~มีจังร้องเพลงเพาะจังเลยนะฮ๊า~"

"ชิชิชิ เธอนี่ก็ใช้ได้นิ" หรือว่า...

"รุ่นพี่เบลไปแอบฟังใช่ไหม และยังอัดเสียงอีก!!!!!!!" ฉันหันไปวีนใส่ไอ้รุ่นพี่เบลทันที

"ถ้าใช่แล้วจะทำไม" อย่าอยู่เลยว้อย!!!!!! ฉันทำท่าเตรียมจะเตะก้านคอไอ้รุ่นพี่นี่แต่....

"เฮ้ยยัยสวะไหนลองร้องให้ฟังสิ" บอสพูด

"เออ..บอส ฉันร้องไม่เพาะหรอกนะไอ้รุ่นพี่นี่มันไปเอาเสียงคนอื่นมาแน่ๆเลยนี่มันไม่ ใช่เสียงฉันหรอก!!!" ฉันพูดเสร็จก็ชี้นิ้วไปทางไอ้รุ่นพี่เบล

"พูดมากน่ารำคาญยัยสวะบอกให้ร้องก็ร้องสิ" อะไรกันเนี่ย!!!!!!!

"ฉันก็เพิ่งได้รู้ คนที่ฉันควรรัก นั่นก็คือเธอ ก็เนี่ยแบบไม่ได้เผลอใจจริงๆ"
ฉันพยายามสุดชีวิตเพื่อที่จะทำให้เสียงมันห่วยแตกที่สุดเพราะ ฉันไม่อยากโดนจับไปโชว์

"ยัยสวะฉันรู้นะว่านั่นมันไม่ใช่เสียงของเธอจริงๆถ้าดัดอีกฉันตัดเงินเดือนเธอแน่ยัยสวะ" ม่าย!!!!!เงินเดือนฉ้าน!!!!

"ฉันก็เพิ่งได้รู้ คนที่ฉันควรรัก นั่นก็คือเธอ ก็เนี่ยแบบไม่ได้เผลอใจจริงๆ" คราวนี้ฉันโดนบังคับเลยปล่อยเสียงที่แท้จริงออมมา เพราะไม่อยากเสียเงินเดือน

"ยัยสวะวันงานฉันจะให้เธอไปร้องเพลงแข่งในงานไปซ้อมมาซะ" เป็นงั้นไป!!!!

"ชิชิ ชิ ตั้งใจนะยัยเด็กใหม่" ไอ้รุ่นพี่เบลบ้าเดินมาลูบหัวฉันเบาๆแต่ฉัน บัดมือรุ่นพี่ออกจากหัวของฉันและทำหน้าแค้นสุดขีด ไอ้รุ่นพี่ั่นั่นก็เดินออกไปจากห้อง

"สู้ๆนะฮ๊า~มีจัง" เจ๊ลุซก็เป็นไปกับเขาด้วย!!

"เฮ้ย...ยัยเด็กใหม่ตั้งใจนะเฟ้ย!!!" รุ่นพี่สคอลโล่ก็ด้วย!!!

"รุ่นน้องมี สู้ตายนะคร้าบ~" รุ่นพี่ฟรานก็ดันไปผสมโรงด้วย!!!! และั เหล่ารุ่นพี่ทั้งหลายก็ได้้ออกจากห้องทิ้งไว้เพียงภาระอันหนักอึ้งไว้ที่ฉัน ทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้!!!!!!

"เฮ้ยยัยสวะยืนหน้าสลอนอยู่ได้ไปซ้อมสิ" และเมื่อบอสพูดออกคำสั่ง ฉันก็หันไปหาบอส พร้อมทำท่าทางอึนสุดขีด

"บอสฉันฝันใช่ไหม?" ฉันถามบอส และบอสก็ลุกขึ้นและเดินมาหาฉัน และ.....

โป๊ก!!!!!!!

"โอ๊ย!!!!!เจ็บ!!เจ็บ!!!!" ฉันกุมหฟัวตัวเองด้วยความเจ็บปวด หลังจากโดนมะแหงกของฝากจากบอส และแถมมาด้วยน้ำตาที่เล็ดออกมาจากเบ่าตาหน่อยนึง

"รู้หรือยังว่าฝันหรือไม่ฝันยัยสวะ" บอสพูด

"ชัด!!!!เลยละบอส" ฉันตอบไป แต่ยังไม่ลืมกุมหัวตัวเองเพราะที่บอสแขกมาอย่างแร๊ง!!!!!!!

"ยังจะยืนบื่่ออยู่อีกยัยสวะไปซ้อมสักที" บอสพูดด้วยน้ำเสียงอำมหิตกว่าเดิม เป็นสัญญาณที่บอกว่าอารมณ์พี่แกเริ่มบ่จอยสุดๆแล้ว

"คะ่บอส" และ ฉันก็เดินออกไปจากห้องทำงานของบอสทันทีไม่อย่างนั้นอาจจะถูกเผาสด แถม ตัดเงินเดือน แย่เสียยิ่งกว่าแย่

หลังจากนั่นฉันก็โดนกดดันให้ไปซ้อมร้องเพลงทุกวัน.....

เรื่่องก็เป็นเพราะเหตุประการฉะนี้นอนหลับฝันดีราตรีสวัสดิ์.....