ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    My Me Mine >>> ก็นายเป็นของฉัน!! [Yaoi]

    ลำดับตอนที่ #9 : My Me Mine 6 100%

    • เนื้อหานิยายตอนนี้เปิดให้อ่าน
    • 86
      0
      11 มี.ค. 57

      My Me Mine 6





     

     


     

     

     

     


     

     

    “ นี่คุณบ้ารึป่าว ลากผมกลับมาทำไม ” ผมถามวินเธอร์ขณะที่นั่งอยู่ในรถที่กำลังเคลื่อนตัวด้วยความเร็วสูง

     

     






     

    “ นายนั่นแหละที่บ้า ไปหามันทำไม ” โดนย้อนแล้วไง

     

     

     

     





    “ ไม่ดีหรอ สองคนนั่นจะได้เข้าใจผิดกันไง ” ผมเลือกที่จะแถไปก่อน

     

     

     

     






    “ หรอ? แต่ฉันไม่ได้สั่ง มันไม่มีในแผน ” ก็ใช่ไง มันไม่มีในแผนของคุณ แต่มีในแผนของผม แต่ผมไม่ได้

    ต้องการให้มันออกมาเป็นแบบนั้นซะหน่อย ผมก็แค่หนีไปพัก









     

     

     

     

     

    “ แต่..คุณก็เห็นว่ามันได้ผล ” ผมขอแถอีกซักรอบแล้วกัน

     

     

     

     

     



    “ หึ! ร่าน ”

     

     

     

     




    ร่านหรอ?

     

     

     

     

     

     

    “ ... ” ผมอึ้งกับคำๆนี้ พูดอะไรไม่ออกเลย

     

     

     

     





    เจ็บ คำเดียวที่รู้สึกได้

     

     

     

     

     

     

    “ ได้ฉันเป็นผัวไม่ถึงชั่วโมง ก็ร่านไปหาผัวใหม่ ”

     

     

     

     





    ร่านไปหาผัวใหม่หรอ?’ 

     

     

     

     





    คำก็ร่าน สองคำก็ร่าน

     

     

     

     



    “ ผัวใหม่? คุณแน่ใจหรอว่าพี่เอสเป็นผัวใหม่ เพราะที่จริงคุณนั่นแหละที่เป็น.. ”

     

     

     

     




    เอี้ยด!

     

     

     






    “ โอ๊ย! นี่คุณขับ อุ้บ! ” จูบที่ร้อนแรงถูกส่งมาให้ผมอย่างไม่ทันตั้งตัว ผมเม้นริมฝีปากแน่

     

    มือหนาออกแรงบีบข้างแก้ม จนผมต้องเผลอริมฝีปากออก

     

     






    ลิ้นร้อนลุกล้ำเข้ามาในโพรงปากอย่างช่ำชอง

     

     





    มันทั้งรุนแรง และเร่าร้อน เหมือนว่าวินเธอร์กำลังโกรธ

     

     






    ผมพยายามดิ้นจนสุดแรง ก่อนที่มือแกร่งจะรวบข้อมือทั้งสองของผมไว้เหนือหัว

     

     








    ส่วนมืออีกข้างก็ลูบไล้ไปทั่วแผ่นหลังผม ก่อนจะเขยิบมาทางด้านหน้า

     

     








    นิ้วเรียวยาวเริ่มวนเวียนอยู่บริเวณอก เพื่อจะหาเป้าหมายที่แสนหวาน..

     

     

     

     

     




    ครืด... ครืด...

     

     

     





    แต่เสียงโทรศัพท์ของวินเธอร์ก็ดังขึ้นมาขัดเสียก่อน

     

     

     

     






    “ สวัสดีครับ แพม ” พี่แพมนิ่ ขอบคุณนะครับที่โทรมา ไม่งั้นผมคงเป็นของวินเธอร์เป็นครั้งที่สองแน่

     

     

     

     

     




    “ นายคงรู้ใช่มั๊ยว่า ถ้านายส่งเสียงจะเป็นยังไง ” วินเธอร์รับโทรศัพท์ก่อนจะมากระซิบที่ข้างหูผมเบาๆ

     

     








    ผมพยักหน้าเป็นการตอบรับ

     

     

     






    ถึงยังไง ผมก็ไม่อยากให้พี่แพมมาสงสัยอะไรในตัวผม





     

     

     

    ถึงแม้ว่าผมจะเป็นฝ่ายที่ผิดจริงๆก็ตาม

     

     

     






    “ ครับ คิดถึงครับ ” หรอ? บอกคิดถึงแฟนสาว แต่ตัวเองกลับมาอยู่กับน้องชายของเธอ

     

     

     

     

     




    “ วันนี้วินงานยุ่งมากเลยครับ ” หรอ? บอกแฟนสาวว่างานยุ่งมาก แต่กลับเอาเวลาไปตามหาตัวน้องชายของเธอ

     

     

     






    “ ครับ พรุ่งนี้เจอกันครับ ” หรอ? บอกแฟนสาวว่าพรุ่งนี้เจอกัน แต่วันนี้กลับมาอยู่กลับน้องชายของเธอ

     

     

     

     





    “ รักแพมนะครับ ” หึ! บอกแฟนสาวว่ารัก แต่กลับเอาน้องชายของเธอมาเป็นเมีย แบบนี้ที่เค้าเรียกกันว่า

     

     

     

     

     

     

     

    “ สา-ร-เลว ” รึป่าวนะ  ผมพูดขึ้นทันที ที่พี่แพมวางสายไป

     

     

     

     





    “ เมื่อกี้พูดว่าอะไรนะ ” วินเธอร์หันกลับมาถามผมอีกครั้ง

     

     

     

     





    “ ก็อย่างที่คุณได้ยิน เรารีบกลับกันเถอะผมเหนื่อย ”

     

     

     






     


    “ หึ คงจะเอากับไอ้เอสจนหมดแรงเลยสินะ ” นี่คุณยังไม่จบใช่มั๊ย จะอะไรกันนักหนา

     


     

     





    “ ถ้าสมองคุณจะคิดได้แต่เรื่องแบบนี้ผมก็ไม่ขัด เพราะยังไงซะ คุณก็ไม่มีอะไรจะให้ผมแคร์อยู่แล้ว ”

    ผมพูดจบก็หลับตาลง..

     

     

     

     


     



    วันนี้เป็นอีกวันที่เหนื่อย...

     

     

     

     





    จะมีวันไหนบ้างนะ ที่ผมจะได้พักผ่อนใจ อย่างเป็นสุขเสียที

     

     

     






    ตั้งแต่ที่คนๆ นี้เข้ามาในชีวิต เรื่องราววุ่นๆ ก็ตามมา

     

     

     

     

     

     


    เมื่อไหร่นะ วันแห่งความสงบสุขจะมาถึงผมซักที





     
     

     

































     

    “ ตื่นแล้วหรอ? ” ผมทักคนตัวเล็กที่นอนอยู่ในอ้อมกอดผมบนเตียง

     

     

     

     






    “ ยังมั๊ง ก็เห็นๆอยู่ แล้วคุณมากอดผมทำไมเนี่ย ” นี่ยังมีการกวนตี-น ผม แถมขัดขืนอีก แบบนี้มันต้องโดน

     

     

     






    ฟอด!

     

     








    “ เฮ้ย! หอมทำไม ออกไปจากห้องผมเดี๋ยวนี้เลยนะ ” ทำเป็นขัดขืนแต่หน้านี่แดงเชียว น่ารักจริงๆ เมียใครเนี่ย

     

     

     

     

     



    “ ทำโทษไง ” ผมพูดก่อนจะพลิกให้เจ้าตัวเล็กหันมาสบตากัน

     

     

     

     





    “ เรื่อง? ” ทำหน้างงอีก

     

     

     

     





    “ ก็เรื่องเมื่อวานไง ที่นายหนีฉันไปนอนกะไอ้เชี่ยเอสนั่น ” จริงๆ แล้วผมมาคิดดูอีกที ผมก็พูดกับพีชแรงไปหน่อย แต่คนอย่างผมไม่มีทางขอโทษใครง่ายๆหรอก ถึงแม้จะผิดก็ตาม

     

     








    “ นอน? อ่อ แล้วไงเราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ” ประโยคทำให้ผมรู้สึกไร้เรี่ยวแรง ก่อนที่ร่างเล็กจะลุกออกไป

     

     

     

     

     

     

     

    “ อีกอย่างนะ เรียกพี่เอสเค้าให้ดีๆ หน่อย ” หึ ทำไมมีแต่คนรักไอ้เชี่ยเอสนี่จัง ทั้งซัม ไหนจะมาลูกพีชอีก

     

     

     

     

     

     


    “ วันนี้นายต้องไปพบครอบครัวฉันกับแพม ” ผมพูดขึ้นก่อนที่พีชจะเดินเข้าห้องน้ำไป

     

     

     

     

     

     

     


    “ คุณจะบ้าหรอ เมื่อวานผมเพิ่งจะไปมีเรื่องกะซัมเมอร์นะ ” เห็นแล้วตลก เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งออกมาทันทีที่ผมเอ่ยประโยคนั้นจบ

     

     

     

     

     


    “ ก็..นายจะมาเป็นคนในครอบครัวฉันแล้วนะ นายก็ต้องไปทำความรู้จักกับครอบครัวฉันสิ ” ผมพูดหน้าตาย

     

     

     

     





    “ นั่นพี่แพม ไม่ใช่ผมซักหน่อย อ่อแล้วอีกอย่าง ผมว่าคุณควรจะทำหน้าที่พี่เขยที่ดีของผมนะ ผมไม่อยากให้พี่แพมเสียใจ ” ฉันก็ทำอยู่นี่ไงพีช

     

     

     

     





    แต่จะว่าไปก็แปลกที่ผมไม่ค่อยจะรู้สึกผิดต่อแพมมากเท่าไหร่

     

     

     

     





    ในทางกลับกัน กลับรู้สึกผิดต่อพีชมากกว่า ผมนี่ชักจะบ้าแฮะ

     

     

     






    พีชก็แค่ของเล่นเท่านั้นแหละ จะรู้สึกผิดไปทำไมกัน

     

     

     

     

     

     



    “ ฉันรู้แล้ว แล้วฉันก็จะทำมันให้ถึงใจเลยล่ะ ” ว่าจบผมก็ลุกไปอุ้มคนตัวเล็กเข้าห้องน้ำไป

     

     

     

     

     



    บนรถ

     

     

     

     





    “ ครับแพม..ผมแวะรับพีชมาแล้วนะครับ ครับ สวัสดีครับ ” ผมกดวางสายก่อนจะหันไปมอง คนตัวเล็กที่เอาแต่หน้ามองทางผ่านกระจก

     

     

     

     

     

     



    “ เป็นอะไร ” ผมอดที่จะเอ่ยถามไม่ได้

     

     

     

     

     




    “ เกลียดคนโกหก ” พูดแบบไม่หันมามองด้วยนะ

     

     

     

     





    “ ไม่ดีหรอ พี่นายสาวจะได้มีความสุขไง ” ใช่แล้วล่ะ ถ้าบอกไปแพมต้องเสียใจแน่ๆ

     

     

     

     
     

     

     

    “ ผมถามอะไรคุณอย่างสิ ” ลูกพีชหันกลับมาถามผมด้วยสีหน้าจังจริง

     

     

     

     

     

     


    “ คุณรักพี่สาวผมจริงๆ หรอ? ” โธ่ นึกว่าอะไรคำถามง่ายๆ แค่นี้เอง

     

     








    ผมน่ะรั.. เฮ้ยๆ จู่ๆ ก็ตอบไม่ได้ขึ้นมา ทำไมล่ะ

     

     

     






    “ ว่าไงล่ะคุณ ”

     

     

     






    “ มันก็ต้องเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว ไม่งั้นฉันจะแต่งงานกับพี่สาวนายทำไมล่ะ ” เกิดอะไรขึ้นกับผมเนี่ย

     

     

     

     

     



    “ หรอ? แล้วถ้าผมไม่อยากให้พี่สาวผมแต่งงานกับคุณขึ้นมาล่ะ ”

     

     

     

     

     




    “ ทำไมล่ะ นายหวงฉันหรอ ” ผมถามทีเล่นทีจริง แต่เสียหน้าพีชก็ยังดูจริงจังไม่เปลี่ยน

     

     

     

     

     

     


    “ หลงตัวเอง ผมก็แค่ไม่อยากให้พี่แพมต้องแต่งงานกับคนเลวๆอย่างคุณไงล่ะ ” อึ้งไปนิด ไม่คิดว่าจะพูดตรงขนาดนี้ นี่ผมมันเลวขนาดนั้นเลยหรอ

     

     

     

     

     



    “ อ่า..อย่างนายน่ะหรอ จะไปทำอะไรได้ ” ผมไม่ได้ดูถูกนะครับ แต่คิดแบบนั้นจริงๆ ตัวแค่นี้จะทำอะไรใครได้

     

     

     

     

     



    “ เดี๋ยวคุณก็จะได้รู้ว่าใคร มันจะเลวกว่ากัน ” พูดจบพีชก็ลงจากรถทันที

     

     

     

     

     

     

    “ คิดถึงพี่แพมจังเลยครับ ” พีชวิ่งไปกอดแพมอย่างร่าเริง ต่างกับคนเมื่อกี้ที่อยู่บนรถเลย คือตอนนี้เรามารับแพมก่อนน่ะครับ แล้วค่อยไปที่บ้านผมกัน

     

     

     

     

     

     

    “ อะไรกันพีช นี่เธอเพิ่งห่างพี่มาสองวันเองนะ ” เห็นทั้งคู่มีความสุข ผมก็ยิ้มออก

     

     

     

     

     




    แต่ถ้าวันนั้นมาถึงล่ะ

     

     

     






    วันที่มีใครซักคนต้องเสียใจล่ะ

     

     








    วันที่ผมจะต้องเลือกใครซักคน

     

     








    ไม่สิ มันจะไปยากอะไรผมก็ต้องเลือก...

     

     

     






    เฮ้ย..เลือกไม่ได้อีกแล้ว วันนี้ผมเป็นเอามากนะเนี่ย

     

     

     

     





    ผมรู้สึกว่าเกมส์ของผมกำลังปั่นป่วน

     

     

     

     







    ช่วงนี้คงต้องหยุดเรื่องแผนนั่น มาจัดการชีวิตตัวเองก่อนดีกว่า





































     

    “ นี่ พี่ปริง ผมล่ะตื่นเต้นจังเลย ไม่รู้ว่าว่าที่พี่สะใภ้ผมจะสวยขนาดไหน ” พี่ออพูดขึ้น ผมล่ะหมั่นไส้

     

     

     

     





    “ ไม่เห็นจะน่าตื่นเต้นตรงไหนเลย ” ใช่เพราะถ้าไม่ถูกใจผมล่ะก็ โดนเล่นงานแน่

     

     

     







    “ หรอ แต่ใครกันน้า ที่หอบตัวเองมาถึงที่บ้านแต่เช้าน่ะ ” ไม่จริงครับ พี่ปริงโกหก ผมก็แค่นอนไม่หลับก็เลยมาแต่เช้าตังหาก

     

     

     

     






    “ นั่นดิ ผมว่าผมมาเร็วแล้วนะพี่ปริง แต่พอเข้าบ้านมาก็เจอไอ้ซัมมันนั่งจองบรรลังเรียบร้อยแล้ว

     

     








    ” เอากันใหญ่เลยนะ ไอ้พี่สองคนนี้ เดี๋ยวรอพี่วินมาถึงก่อนเถอะ จะให้จัดการให้หมดเลย

     

     

     

     

     




    “ แล้วไอ้เอสไม่มาหรอ อย่าบอกนะว่าไปทำธุระอย่างเมื่อวาน ” นั่นยังไม่จบใช่ป่ะ พี่ปริง

     

     

     

     

     




    “ หยุดพูดเลย ยังเซงไม่หาย เอสเค้าแค่ไม่อยากมาเจอพี่วินน่ะ พี่ก็รู้ว่าถ้าสองคนนี้เจอกัน บ้านบึ้มแน่ ”

     

     

     

     





    “ เออใช่..พี่นี่ถามไม่คิดเลย ” พี่ออช่วยเสริม

     

     

     

     

     

     



    “ ไอ้ออ..เดี๋ยวเถอะ นี่มึงเปลี่ยนฝ่ายแล้วหรอ ไวจังเลยนะ ” แล้วพี่ปริงก็วิ่งไล่พี่ออรอบตัวผม

     

     

     

     

     




    “ นี่..ซัมไม่เกี่ยวนะ ปล่อยเลย ” นานแล้วนะครับที่เราสี่พี่น้องไม่ได้อยู่ร่วมกันแบบนี้ มีความสุขจัง

     

     

     







    ปรี๊น ปรี๊น

     

     

     






    “ เสียงแตรนิ่ ไอ้วินมาแล้วแน่เลย ” พี่ปริงพูดขึ้น ก่อนที่พวกเราจะมองไปที่หน้าประตู

     

     

     

     





    “ พี่วินมาแล้วจริงๆด้วย ออกไปรับกันซัม ” พี่ออดึงผมออกไปเอาหน้าทันที ไม่ค่อยเลยพี่ชายคนเล็กของผม

     

     

     

     

     

     




    รถจอดเทียบหน้าประตูบ้าน ก่อนที่พี่วินจะลง ส่งยิ้มให้กับผม พร้อมวิ่งอ้อมไปเปิดประตูให้แก่ว่าที่พี่สะใภ้

     

     

     

     





    ขาเรียวก้าวออกจากประตูอย่างนิ่มนวล เผลอให้เห็นหญิงสาวผมลอนสีน้ำตาล ในชุดเดรสเข้ารูปสีครีม

     

     

     






    “ สวยว่ะซัม ” พี่ออเอ่ยชม สวย แต่ไม่ชอบ

     

     

     

     

     



    จากนั้นก็เหมือนจะมีใครอีกคนที่นั่งมาด้วย คงจะเป็นน้องชายล่ะมั๊ง

     

     

     

     





    พี่วินยังคงทำหน้าที่เปิดประตูให้กับน้องชายของหล่อน

     

     

     

     

     



    “ หึ เอาใจกันทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะ ” ผมสบถกับตัวเอง ก่อนจะเงยหน้ามองน้องชายของเจ้าหล่อน

     

     

     

     

     




    คุณรู้มั๊ยครับว่าผมเห็นใคร

     

     

     

     





    “ ลูกพีช? ” แค่เห็นหน้า เหตการณ์เมื่อวานก็แทรกเข้ามาในสมอง ถึงว่าทำไมมันถึงตกใจที่ได้เจอพี่วิน แต่ก็ไม่น่าตกใจขนาดนั้น

     

     

     

     

     




    “ ว่าอะไรนะซัม ” พี่ออถามขึ้น

     

     

     

     





    “ น้องชายของว่าที่พี่สะใภ้เรา คือ อีลูกพีชแฟนเก่าเอสไง ”

     

     

     

     





    “ จริงหรอ? พี่วินเค้าคงไม่รู้มั๊ง ” ไม่รู้บ้าอะไร เมื่อวานเพิ่งลากกันออกจากห้องเอสไปเอง

     

     

     

     

     

     


    “ สวัสดีครับพี่แพมใช่มั๊ยครับ ” พี่ออออกตัว เอาหน้าก่อนเลย

     

     

     

     





    “ ใช่จะ ลูกแพม ส่วนนี้น้องชายพี่ ชื่อ ลูกพีช จะ ” ชัดเลย ชัดเจนแบบสุดขั้ว ผมล่ะอยากจะตายแล้วเกิดใหม่ ถ้ารู้ว่าจะต้องได้มาดองกับพี่สาวมันแบบนี้

     

     

     

     





    “ อ่อ.. นี่ออทัมน์ และก็ซัมเมอร์ น้องชายวินเองแหละ ” พี่วินแนะนำผมกับพี่ออ ให้ฝ่ายโน้นรู้จัก

     

     

     

     

     

     

     

    “ อย่าลืมฉันสิ ไอ้วิน ”

     

     

     

     





    “ อ่อ โทษที นี่สปริง น้องวินอีกคน แต่อายุไล่ๆกันน่ะ ” เสนอหน้ามาอีกคน เป็นไปได้ผมล่ะอยากจะขับรถออกจากที่นี่เดี๋ยวนี้เลย

     

     

     

     

     

     



    “ เข้าบ้านกันดีกว่า คงจะหิวกันแล้วสิ ” พี่ปริงก็พาทุกคนเข้าบ้าน ผมเลือกที่จะเดินทิ้งท้าย

     

     

     

     





    “ เด็ดโน๊ะ น้องชายแย่งผัวกูไปไม่ได้ เลยส่งพี่สาวมาแย่งพี่ชายไปจากกูแทน ” ผมอดที่จะเหน็บแนมคนที่เดินคู่กันมาไม่ได้

     

     

     

     

     

     


    “ ใครกันแน่ที่แย่ง อย่าเอาพี่สาวกูไปเกี่ยว ” ว้าวๆ ปกป้องพี่สาวซะด้วย

     

     

     

     

     

     

     

    “ หึ แต่อย่าหวังเลยว่าจะได้ ทั้งผัวและพี่ชายกู ” ผมพูดทิ้งท้ายก่อนจะเดินนำไป

     

     

     

     

     

     

     

    บนโต๊ะอาหาร

     

     

     

     




    อ่า... จะว่ายังไงดีตอนนี้บรรยากาศมันจะเงียบไปนะ ทุกคนนั่งกินกันอย่างมีมารยาทมาก

     


    จนเกินไปนะผมว่า ถึงเค้าจะบอกว่าการคุยกันบนโต๊ะอาหารมันจะเป็นมารยาทที่ไม่ดีก็เถอะ

     


    แต่แบบนี้มันจะมากไป  เอ๋... ว่าแต่ เหมือนมีคนหายไปนะผมว่า

     


     

     

     

     

    "พี่ออร์ พี่วินไปไหนน่ะ" ผมถามพี่ออร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ

     

     

     

     

     

     

    "นั่นสิ น้องลูกพีชก็ไม่อยู่ด้วยนิ่" อะไรนะ อย่าบอกนะว่าหายไปด้วยกันน่ะ

     

     

     

     

     

    "เอ่อ ขอตัวเข้าห้องน้ำก่อนนะฮะ" ผมขอตัวลุกขึ้นไป ไขข้อข้องใจว่าสองคนนั้นหายไปไหน

     

     

     

     

     

     

    ผมเดินตามหาไปเรื่อย 



     

     

     

     

    จนได้ยินเสียงของใครบางคนจึงหยุดดู

     

     

     

     

     

     

    "นี่คุณจะเดินตามผมมาทำไมเนี่ย" ลูกพีชหยุดเดินและหันมาต่อว่าพี่วินที่เดินมาติดๆ

     

     

     

     

     

     

     

     

    "ใครบอกว่าฉันเดินตามนาย ฉันมาเดินเล่นของฉันเองตังหาก"   อ่า.. ดูแค่นี้ก็รู้ว่าพี่วินจงใจ เดินตามลูกพีชมา

     

     

     

     

     

     

     

     

    "นี่คุณทิ้งพี่สาวไว้กับคนพวกนั้นคนเดียวหรอ" ลูกพีชพูดอย่างหัวเสีย พร้อมกับหันหลังเดินกลับไปที่โต๊ะอาหาร

     

     

     

     

     

     

     

    "เดี๋ยวสิ จะรีบไหนล่ะ" พี่วินพูดพร้อมกับจับข้อมือเล็กๆของลูกพีชไว้

     

     

     

     

     

    "ปล่อย !" ลูกพีชพูดเสียงแข็ง

     

     

     

     

     

     

    "ไม่ปล่อย " พี่วินโต้กลับด้วยสายตาที่แสดงออกว่าเหนือกว่าคนตัวเล็ก

     

     

     

     

     

    "ผมบอกให้ปล่อยไง" ลูกพีชสะบัดข้อมือออกอย่างแรง 

     

     

     

     

     

     

    "อย่าลืมสิ ว่าฉันมีสิทธิในตัวนายน่ะ" พี่วินพูดขึ้น ทำใหัลูกพีชต้องหยุดฟังอีกครั้ง

     

     

     

     

     

     

    'มีสิทธิ์ในตัวของลูกพีชหรอ' สิทธิ์อะไร

     

     

     

     

     

     

     

    "หึ สิทธิ์ที่คุณพยายามยัดเยียดมันให้กับผมนะหรอ" 

     

     

     

     

     

     

    'ยัดเยียดหรอ' นี่มันอะไรกัน พูดเรื่องอะไรกัน ซัมเมอร์คนนี้งงไปหมดแล้วนะ

     

     

     

     

     

     

    "ก็ถ้าใช่แล้วจะทำไม ก็ในเมื่อความจริง นายก็ได้เป็นเมี "

     

     

     

     



    "หยุดถ้อยคำหยาบคายพวกนั้นของคุณเดี๋ยวนี้นะ ผมไม่อยากให้ใครเข้าใจผิด"

     

     

     

     

     


    "฿&฿฿&!&@" พี่วินดึงตัวลูกพีชเข้าไปใกล้ พร้อมกระซิบข้างหู ให้ตายสิ ผมไม่ได้ยินอ่าาา

     

     

     

     

     

     

    'เฮ้ย !' เสียงผมเอง







    ผมตกใจครับ 








    ก็ภาพตรงหน้าน่ะสิ...

     

     

     

     

     

     



    สองคนนั้นกำลังจูบกันอยู่....

     

     








    Writer Talk >>>



    ผ่านไปแล้ว สำหรับตอนที่ 6



    ทุกอย่างกำลังเป็นไปอย่างเข้มขนนะคะ



    ช่วยติดตามกันต่อด้วยนะคะ





    ขอบคุณสำหรับ ใครที่ยังติดตามอ่านเรื่องนี้อยู่ ขอบคุณมากๆ ค่ะ
     

     

     

     

    ----------------------------- <
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×