คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : My Me Mine 5 100%
My Me Mine 5
“ หรอ? แล้วผมเป็นของคุณ ในฐานะอะไร? ” ประโยคเมื่อกี้หลุดออกจากปากของผม
“ ... ” ไร้ซึ่งคำตอบจากปากของวินเธอร์
หึ! คุณคงตอบไม่ได้สินะ ผมมันบ้าไปเองที่ถามออกไปแบบนั้น
“ ผมขอตัว.. ” พูดจบผมก็กำลังเปิดประตูรถออกไป
“ อยู่กับฉัน เป็นของฉัน อย่าหนีฉันไปนะ ”
ประโยคนั่น ทำให้หัวใจดวงเล็กๆของผมพองโตขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
มันเต้นแรง ไร้ซึ่งจังหวะ เหมือนกำลังจะหลุดออกจากอก
แล้วจูบที่อ่อนโยนก็ค่อยๆดูดซับคราบน้ำตาของผมอย่างแผ่วเบา
จากเปลือกตามน
สันจมูกโด่งๆ
แก้มนิ่มๆ
จนมาหยุดตรงริมฝีปากอิ่มสีเชอร์รี่
ผมเผยริมฝีปากออกต้อนรับ ความอ่อนโยนที่วินเธอร์กำลังมอบให้
ทุกอย่างของผมกำลังละลายกองอยู่ในอ้อมกอดของคนๆนี้
ลิ้นชื้นๆ ไล้เลีย ฟันขาวอย่างเชื่องช้า ค่อยๆ รับรสชาติความหวานจากโพรงปากของผม
ผมตอบรับ สัมผัสนั้นอย่างเคลิบเคลิ้ม
NC จร้า ติดตามไฟล์กันได้ที่หน้าเพจนะจ๊ะ ^^
ครืด.. ครืด..
“ อื้ม.. ” ผมกดรับโทรศัพท์ขณะที่ยังนอนอยู่บนเตียงกับหวานใจ
“ อะไรนะ ” ผมสะดุ้งตื่นเมื่อได้รับข่าวไม่ค่อยดีจากปลายสาย
“ แล้วตอนนี้อยู่ไหน..อืม..พี่จะไปเดี๋ยวนี้แหละ ” ผมกดวางสาย ก่อนจะรีบอาบน้ำแต่งตัว
“ ซัม..เดี๋ยวเอสมานะพอดีมีธุระด่วน จุ๊ฟ ” ผมกล่าวลาซัม หวานใจของผม
โดยไม่ลืมจะจุมพิตไว้ที่หน้าผากมนๆ มองกี่ครั้งก็น่าหลงใหล เมียใครก็ไม่รู้ กอดกี่ทีก็ไม่มีเบื่อ
อ่า..ไม่ได้เจอกันนานนะครับ ผมเอสครับ เอสเพรสโซไง อยากรู้มั๊ยครับว่าใครโทรมา เดี๋ยวก็ได้รู้
เพราะผมกำลังมาถึงที่คอนโดตัวเองแล้ว เป็นที่ ที่ผมนัดหมายกับปลายสายเมื่อครู่
ผมกวาดสายตามองไปรอบๆ ก่อนจะเจอคนตัวเล็กๆ นั่งก้มหน้าอยู่บนโซฟารับแขกของชั้นล่าง
ผมรีบเดินไปหาอย่างไม่เล็งเล ความรุ้สึกนี้มันอะไรกัน ความรู้สึกที่อยากจะปกป้องคนๆนี้
“ พี่เอส.. ” เพียงใบหน้าสวยเงยขึ้นมาเจอผม ร่างเล็กๆนั้นก็โผลเข้ากอดผมอย่างทันที
ผมกอดรับอย่างเต็มใจ ร่างเล็ก สั่นเทาเบา คงเจอเรื่องร้ายแรงมาสินะ
“ พีช.. ” คนที่อยู่ในอ้อมกอดของผมคือลูกพีชเองครับ แต่การพบกันในครั้งนี้ ช่างแตกต่าง ร่างกายที่แลดูบอบช้ำ
ดวงตาบวมจากการร้องให้อย่างหนัก ใบหน้าที่หม่นหมองบ่งบอกถึงการเศร้าใจ
“ พีชขอโทษนะ แต่พีชไม่รู้จะพึ่งใครจริงๆ ” พีชเอ่ยกับผมเสียงสั่น
“ พี่ว่าเราไปคุยกันบนห้องพี่ดีกว่า ” ผมพาพีชขึ้นไปยังห้องเก่าของผมครับ คือที่จริงตอนนี้ผม
ย้ายไปอยู่กับซัมที่คอนโดซัมครับ
ห้องเอสเพรสโซ
“ นั่งก่อนนะ ” ผมบอกให้พีชนั่งลง ก่อนจะไปหาอะไรมารับแขก ถึงผมจะไม่ได้อยู่แต่ก็มี
แม่บ้านคอยดูแลให้เสมอ
พีชนั่งลง ไม่พูดจาอะไร แปลก?
“ พีชหน้าแดงๆนะ ตัวร้อนนิ่ ” ผมสังเกตเห็นก่อนจะถือวิสาสะเอามืออังที่หน้าผาก
“ ... ” เงียบอีกแล้ว ไม่เหมือนพีชที่ผมเคยรู้จัก
“ บอกพี่มานะ ใครทำให้พีชเป็นแบบนี้ ” ผมจับไหล่บางแล้วหมุนให้มาเผชิญหน้ากัน
“ นี่มันรอยอะไร ” เสื้อถูกดึงลงจนเห็นรอยแดงๆ เป็นจ้ำ ที่บริเวณต้นคอ
“ ขอโทษนะ แต่พี่ขอดูหน่อย ” ผมถลกเสื้อพีชขึ้นอย่างอดไม่ได้ ร่องรอยที่บ่งบอกถึง
ความเป็นเจ้าของนั่น ทำเอาผมแทบบ้า
“ พี่เอส.. ฮือ...ฮื้อ...” และพีชก็ร้องไห้ออกมาอย่างหนัก
“ ใคร? บอกพี่มา ใครมันมาทำพีชแบบนี้ ” ถึงผมจะไม่เคยคิดอะไรกับพีช แต่ผมก็เอ็นดูพีช
เหมือนน้องคนนึง เพราะตอนที่เราคบกัน พีชก็ไม่เคยทำเรื่องให้ผมเดือดร้อนใจ
น้องทั้งคนจะไม่ให้ห่วงได้ยังไง
“ ฮื้อ..อึก..ฮือ... ” พีชไม่ตอบ เอาแต่ร้องไห้อยู่อย่างนั้น ผมดึงตัวพีชเข้ามากอด
หวังเพียงแต่จะปลอบให้คนในอ้อมกอดนั้น หยุดร้องไห้เสียที
จากรอยนั่น บอกได้เลยว่าพีชต้องเป็นของมันแล้วแน่ๆ
ไม่อยากจะบอกว่าผมไม่เคยแม้แต่จะล่วงเกินพีช..
เห็นผมแบบนี้ ผมก็ทะนุถนอมร่างบางๆ นี้เป็นอย่างดีนะครับ
พีชร้องไห้ ในอ้อมกอดผมอยู่นาน จนเสียงสะอื้นเงียบไป ผมก้มมองก็พบว่า
เจ้าตัวนั้นร้องไห้จนหลับไป ไข้ยังคงขึ้นสูงอยู่ ผมค่อยๆ อุ้มพีชไปนอนบนเตียงอย่างเบามือ
ผมยกอ่างน้ำพร้อมผ้าขนหนูผืนเล็กๆ ไปข้างเตียง ก่อนจะลงมือเช็ดตัวให้พีชอย่างนิ่มนวล
ยิ่งเช็ดก็ยิ่งพบ รอยแดงๆนั่น
ผมก็ไม่รู้ว่ามันเกิดเรื่องอะไรขึ้น
ตอนนี้ก็เพียงแต่รอให้พีชตื่นขึ้นมา..
10 นาทีผ่านไป
30 นาทีผ่านไป
1 ชั่วโมงผ่านไป
เคร้ง!
เสียงของตกทำให้ผมสะดุ้งตื่นจากโซฟา เผลอหลับไปเหมือนกัน..
พีชตื่นแล้ว?
ผมรีบวิ่งไปดูก็พบว่าเจ้าตัวตื่นแล้วจริงๆ สภาพนี่แบบว่า..
“ คือ..พีชขอโทษ พอดีไม่เห็นอ่ะ ” ดูจากอาการแล้วน่าจะดีขึ้นเยอะ ก็เล่นทำอ่างน้ำที่ผมลืมเก็บ ตกน่ะสิ
“ เปียกหมดเลย รีบเปลี่ยนชุดซะ เดี๋ยวไข้ก็กลับอีกหรอก ” ผมบอกก่อนจะหยิบเสื้อผ้าในตู้ของตนมาให้
“ ขอบคุณฮะ ” ผมก็เลยต้องไปเอาผ้ามาถูห้องก่อนที่จะมีใครได้ลื่นอีก
“ หิวมั๊ย พี่สั่งข้าวต้มไว้ให้น่ะ กินเสร็จจะได้กินยาด้วยเลย ” ผมถามหลังจากที่เห็นพีชเดินออกมาจากห้องนอน ไม่รู้ว่าผมตัวใหญ่ไม่ได้มาตฐาน หรือว่าพีชตัวเล็กกันแน่ พีชใส่ชุดผมแล้วมันดูโคร่งๆ
“ ฮะ หิว หิวมากด้วย ” พีชพูดก่อนจะฉีกยิ้มให้กับผม แบบนี้ค่อยโล่งใจหน่อย ฟื้นตัวเร็ว แถมยังฟื้นใจเร็วอีก
“ แล้วจะเล่าให้พี่ฟังได้รึยังว่าเกิดอะไรขึ้น ” ผมถามขึ้นขณะนั่งมองพีชทานข้าว
“ ข้าวต้มอร่อยจัง ” นั่นเบี่ยงประเด็นซะด้วย
“ อ่ะ ง่ายๆ ขัดขืนหรือสมยอม ” ผมเลยป้อนตัวเลือกให้
“ แคกๆ ถามอะไรของพี่เอสเนี่ย ” ถึงกับสำลักเลยทีเดียว
“ ก็ไม่ยอมเล่า พี่ก็เลยถามแทน ถ้าไม่บอกพี่จะทิ้งพีชไว้คนเดียวนะ ” ผมทำท่าจะลุกออกไป
“ อ้า..บอกก็ได้ ” ได้ผลแฮะ
“ สมยอมมั๊ง! ” พูดออกมาแบบเขินๆ เบาจนแทบจะไม่ได้ยิน
“ แล้วทำไม่ต้องร้องไห้เสียใจ ” แบบนี้มันต้องมีเบื้องหน้าเบื้องหลังอย่างแน่นอน
“ ก็..ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก ” อะไรของพีชเนี่ย ผมชักจะงง
“ รักเค้ารึป่าวล่ะ ” คำถามนี้เด็ด รับรองต้องเคลียร์แน่
“ มันไม่เกี่ยวหรอก ว่ารักมั๊ย ประเด็นมันอยู่ที่ว่า รักไม่ได้ตังหากล่ะ ” โอ้พระเจ้า! มันแลดูเข้าใจยากจัง
“ เกี่ยวสิ ถ้าพีชรักเค้า มันก็ห้ามกันไม่ได้หรอก เพราะมันเป็นเรื่องของความรู้สึก ” คมมั๊ยครับ
คงคาดไม่ถึงล่ะสิ ว่าผมจะมีมุมมองแบบนี้ ไม่อยากจะบอกว่าตั้งแต่ที่ผมคบกับซัม
ผมก็เปลี่ยนแปลงตัวเองเยอะ ^^
“ นั่นสินะ ห้าว..พีชง่วงแล้ว ขอนอนพักใจอีกหน่อยนะ แล้วจะกลับ ” ทำเป็นเมินผม และชิ่งเข้าห้องนอนซะงั้น ร้ายนะเรา!
“ เดี๋ยวสิ..แล้วทำไมถึงรักไม่ได้ ” ผมตะโกนถาม คนตัวเล็กที่กำลังเดินเข้าห้องไป
“ ก็เพราะว่าเป็นสามีของพี่สาวน่ะสิ ”
ก๊อกๆ
“ พี่ปริง เปิดประตูเดี๋ยวนี้เลยนะ ” ผมวิ่งขึ้นไปเคาะประตูห้องพี่ปริงแต่เช้าเลยครับ ก็มันมีเรื่องนี่หน่า เรื่องใหญ่ด้วยล่ะ
“ อะไรของแกไอ้ซัม มาหาพี่แต่เช้าเชียว ” พี่ปริงเปิดประตูออกมาด้วยความงัวเงีย
“ นี่ยังไม่ตื่นอีกหรอ? มีเรื่องใหญ่แล้วพี่ ”
“ เรื่องอะไรของแกวะ ”
“ ก็เรื่องที่พี่วินสุดที่รักของซัมจะแต่งงานไง ” นี่แหละเรื่องที่ว่า ใหญ่พอมั๊ย อีหน้าไหนไม่รู้นะจะมาแย่งพี่ชายสุดที่รักของผมไป
“ อ่อ..นึกว่าเรื่องอะไร ทำเป็นตกอกตกใจไปได้ ” อะไรกัน นี่พี่ไม่สะทบสะท้านอะไรเลยหรอ
“ นี่พี่ปริงรู้อยู่แล้วหรอ? ” น่าสงสัยจัง
“ อื้ม..แกไปนั่งรอที่ห้องรับแขกก่อนไป พี่ขออาบน้ำแปบ ” นี่ไล่กันใช่ป่ะ
“ ได้! เร็วๆนะ ซัมร้อนใจมากเลย ”
10 นาทีผ่านไป
“ โห..กว่าจะเสด็จลงมาได้นะ พี่ปริง รู้งี้บอกว่าไอ้แตมมาด้วยดีกว่า จะได้กะเตื้องมากกว่านี้ ” หงุดหงิดจังวันนี้ เหมือนจะมีเรื่องยังไงก็ไม่รู้
“ น้องแตมมาหรอ..ไหน? ไหนอ่ะ ” นั่นไง นี่ขนาดได้ยินแต่ชื่อนะ บ้าจริง พี่ชายผม
“ ไม่ได้มา..โว้ยยย ” หงุดหงิดอีกแล้ว
“ แล้วไอ้เอสไม่มาด้วยหรอ เห็นตัวติดกันตลอดเลยนิ่ ” ‘เอส!’ นั่นสิ หรือที่หงุดหงิดจะเป็นเพราะเอส
“ ไปทำธุระแต่เช้าแระ ซัมว่าเรามาเข้าเรื่องพี่วินกันดีกว่า ” ผมล่ะ อยากจะรู้จนตัวสั่นแล้ว
“ คนที่ไอ้วินจะแต่งงานด้วย ชื่อ ลูกแพม สองคนนั่นพบรักกันที่อเมริกา แล้วเมื่ออาทิตย์ที่ผ่านแพมก็กลับมา เพื่อจะมาสร้างครอบครัวกับไอ้วินที่นี่ ” ลูกแพมหรอ?
“ ลูกแพม ผู้หญิงหรอ? ” ขนาดฟังแค่ชื่อ ผมถึงรู้สึกไม่ถูกชะตาซะแล้ว
“ ใช่ผู้หญิง เธอเป็นนักธุรกิจใหญ่น่ะ ส่วนครอบครัวของเธอก็เห็นว่า เหลือน้องชายแค่คนเดียวมั๊ง อายุก็พอๆกับนาย ” น้องชายด้วย?
“ น้องชื่อไรอ่ะ ”
“ ไม่รู้สิ ซัมอยากรู้ก็โทรไปถามเจ้าตัวเองสิ ” นั่นสิ ทำไมผมไม่โทรไปหาพี่วินนะ
“ พูดแล้วก็โทรเลยดีกว่า ขอบคุณนะพี่ปริง ” ผมหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วต่อสายตรงไปยังพี่ชายสุดที่รักทันที
ตื้อ... ตื้อ...
“ ฮัลโหล.. ” เสียงงัวเงียเชียว
“ พี่วิน..นี่ซัมนะฮะ ”
“ ซัม! ซัมหรอ? ” ทำไมต้องทำเสียงตกใจขนาดนี้นะ
“ มีอะไรรึป่าว แปบนะซัม ...หายไปไหนวะ ”
“ มีอะไรรึป่าวพี่วิน อะไรหายหรอ ” แลดูพี่วินจะวุ่นวายนะ
“ อ่อ..ป่าวๆ ซัมมีอะไร ว่ามาเลย ”
“ คือ..ซัมรู้มาว่าพี่วินจะแต่งงาน ทำไมพี่วินไม่บอกซัมซักนิดเลย รู้มั๊ยว่าซัมน่ะโกรธมากกกก มาง้อซัมเดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่งั้นซัมจะ.. ”
“ พอแล้วซัม ที่จริงวันนี้พี่ก็จะพาว่าที่ภรรยาพี่ไปแนะนำให้พวกเรารู้จักอยู่แล้วล่ะ ” อ่อ มันเป็นอย่างนั้นเอง
“ พี่วินแปบนะ มีสายเข้า ” จู่ๆก็มีสายซ้อนเข้ามา
“ สวัสดีครับ ” นี่มันเบอร์ของคนที่คอนโดเอสนิ่
“ คุณซัมเมอร์ใช่มั๊ยครับ ” มีเรื่องอะไร รู้สึกไม่ดีเลย
“ ใช่ครับ มีอะไรรึป่าวครับ ”
“ คือที่คุณซัมเมอร์ให้คอยสอดส่องคุณเอสน่ะครับ วันนี้ผมเห็นคุณเอสพาใครก็ไม่รู้ขึ้นห้องไปครับ ” พาใครก็ไม่รู้ขึ้นห้องไปงั้นหรอ? กล้ามากนะเอส
“ อ่อ..ขอบคุณฮะ ผมจะไปเดี๋ยวนี้ล่ะ ” ผมกดวางสาย ก่อนจะเลิกพักสายพี่วิน
“ พี่วิน ไว้ค่อยคุยกันนะ พอดีซัมงานเข้าน่ะ ”
“ มีเรื่องอะไร ไอ้เชี่ยเอสหรอ? ” นั่นทำมาเป็นรู้ดีอีก
“ ก็..ไม่เชิงหรอก ”
“ งั้นซัมรอพี่ก่อนนะ เดี๋ยวพี่จะไปด้วย เผื่อจะได้ช่วยอะไร ”
“ เอ่อ..คือพี่.วิน.. ”
ตื้อ ตื้อ สายโดนตัดไปแล้ว
นี่สรุปผมต้องรอให้พี่วินมาถึงก่อนใช่มั๊ย
ร้อนใจเหลือเกิน ลองโทรไปหาก่อนดีกว่า
หมายเลขที่ท่านเรียก ไม่สามารถติดต่อได้ในขณะนี้ค่ะ
อะไรกัน นี่สวรรค์กลั่นแกล้งผมหรอ บ้าจริง!
20 นาทีผ่านไป รถคันหรูก็มาจอดอยู่ที่หน้าบ้าน
ผมรีบวิ่งออกไปขึ้นรถทันที
“ ด่วนเลยพี่วิน เดี๋ยวโจทย์จะหนีเสียก่อน ” ได้ตามคำสั่ง พี่วินออกรถเร็วเหนือแสง นั่นก็เว่อร์ไป แต่มันเร็วจริงๆนะ นี่ผัวใครกันแน่วะ ชักงง!
ไม่เกิน 20 นาที เราก็มายืนอยู่หน้าห้องของเอสแล้ว
“ เคาะประตูสิซัม ” เคาะหรอ? นี่ยังดีนะ ที่พี่วินยังคงเหลือความมีมารยาทอยู่บ้าง นึกว่าจะเลือดขึ้นหน้าซะอีก
ก๊อก ก๊อก
ผมเคาะแล้วครับ ใจนึงก็ไม่อยากจะเคาะ กลัวจะรับความจริงไม่ได้
ประตูถูกเปิดออกอย่างช้าๆ และผมก็พบว่า..ผิดห้อง เอ้ย ถูกแล้ว
“ ซัม..ไอ้วิน ” เอสแลดูอึ้งไม่น้อยที่เห็นผมกับพี่วิน
“ ไง..ไม่ได้เจอกันนานนะไอ้เชี่ยเอส ” คำทักทายแรกของพี่วิน นี่อย่าบอกนะว่าพี่วินยังไม่หาแค้นเอสอ่ะ ซวยกำลังสองแล้วไง ไม่น่าให้พี่วินมาด้วยเลย
“ ซัม..มาทำไมไม่โทรหาเอสก่อนล่ะ ”
“ โทรแล้ว ปิดเครื่อง ” เรื่องจริงนะ
“ มึงไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่อง ซ่อนใครเอาไว้ เอาออกมาซะ ” ซ่อน ผมมองตามสายตาของพี่วิน ก็พบรองเท้าอีกคู่ที่ไม่ใช่ของเอส
ไม่จริงน่ะ ผมไม่อยากจะเชื่อว่าเอสจะทำเรื่องแบบนี้กับผม
นี่ผมกำลังโดนสวมเขางั้นหรอ
“ ไหน มันอยู่ไหน ” พี่วินไม่รีรอ เดินเข้าไปในห้องเอสอย่างถือวิสาสะ
“ พี่วิน เดี๋ยวสิ ” ผมรีบเดินตามไปห้ามพี่วินแบบติดๆ
“ ใครมาหรอ? พี่เอส ” และคนที่เราตามหาก็โผล่มา ผมมองไปตามเสียงที่ออกมาจากห้องนอน
เอสรีบวิ่งเข้าไปหาตัวการทันที ใครกันนะ
และร่างเล็กๆ ก็ถูกเผลอออก
“ ลูกพีช ” ผมเอ่ยชื่อคนที่เดินออกมาจากห้องนอนเอสอย่างแผ่วเบา รู้สึกเหมือนใจมันหวิวๆ
ปวดตรงหน้าอกข้างซ้าย
“ วินเธอร์ ” แต่ลูกพีชกับตกใจที่ได้เจอกับพี่วิน แปลก? ไปรู้จักกันตอนไหน
“ ทำไมมึงถึงได้ใส่เสื้อ.. ” นั่นมันเสื้อของเอสนิ่ ทำไมถึงได้ไปอยู่บนตัวมันนะ
“ คือเอส..อธิบายได้นะ ”
“ ได้แต่ต้องหลังจากนี้ ” เหมือนน้ำตามันจะไหล แต่ร่างกายกลับมีปฏิกิรกยามากกว่า ผมไม่รอช้าคันไม้คันมือมานานแระ งานนี้ต้องเละ
“ เดี๋ยวซัม พี่จัดการเอง ” แต่ผมก็โดนพี่วินฉุดเอาไว้ก่อน
“ พี่เอส ช่วยพีชด้วย พีชไม่อยากไปกับคนๆนี้ ” ลูกพีชเดินเข้าไปหลบอยู่หลังเอส เห็นแล้วมันน่าขยี้ให้แหลก
“ หยุดนะ ไอ้วิน มึงไม่มีสิทธิ์จะเอาตัวพีชไป ” นี่เอสบ้าไปแล้วหรอ ทำไมจู่ๆ ไปปกป้องอีลูกพีชนั่น
“ หึ! ทำไมกูจะไม่มีสิทธิ์ นายนั่นนะมันเป็นของฉัน ” ของพี่วินหรอ อะไรอ่ะ พี่วินพูดอะไรแปลกๆ
“ นี่มึงพูดอะไรของมึงน่ะ ไอ้วินเธอร์ ” นั่นสิ พี่วินพูดอะไรหน้าปวดหัวจัง ไม่เข้าใจเลย
“ นี่มึงยังไม่เข้าใจอีกหรอ..ก็ทั้ง ”
“ หยุดนะ คุณจะพูดอะไรน่ะ ” ยังไม่ทันที่พี่วินจะพูดจบ ลูกพีชก็ขัดขึ้นเสียงดัง
“ หึ..ก็จะบอกกับไอ้หน้าโง่นี่ไง ว่านายกับฉันXXX ” ว่าแล้วพี่วินผลักเอสจนล้มลง ก่อนจะกระชากลูกพีชออกมาแล้วก็กระซิบประโยคหลังที่รู้กันแค่สองคน
“ ฉันขอตัวนายนี่ไปก่อนนะ ” ว่าแล้วพี่วินก็ลากตัวลูกพีชออกไป
หลงเหลือไว้แต่ความงวยงง และความเสียใจของผม
“ มีอะไรจะพูดมั๊ยเอส ” ผมเลือกที่จะใช้เหตุผลในการเจรจา
“ มี เยอะด้วย ขึ้นอยู่กับว่าซัมจะเชื่อรึป่าว ” นี่ยังมีคิดจะมาต่อคำกับผมอีกทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นคนผิด
“ ก็ลองเล่ามาก่อน จะเชื่อหรือไม่ ไว้หลังจากที่เล่าจบ ”
และเอสก็เริ่มเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง
ผมเชื่อนะ
ผมไม่ได้ง่ายนะครับ แต่..คุณรู้จักคำว่า การเชื่อใจกันรึป่าว ถ้าเรารักกัน แต่ไม่เข้าใจกัน ไม่เชื่อใจกัน ชีวิตคู่มันจะรอดรึป่าวล่ะครับ
ผมเชื่อในตัวเอส ว่าเค้าจะไม่หักหลังผม
“ ซัมเชื่อ แต่อย่าให้มีเรื่องแบบนี้อีกนะเอส ”
“ จะ ที่รัก โหดแบบนี้ใครจะกล้าล่ะจ๊ะ ” แหม่ะ ปากหวานมาเชียว
“ เรื่องเราก็เคลียร์แล้ว เหลือก็แต่เรื่องไอ้วินกับลูกพีช ” จู่ๆ เอสก็พูดประโยคนั้นขึ้นมา
“ ทำไมหรอเอส ” แต่จริงๆ ผมก็สงสัยอยู่เหมือนกัน
“ ไม่รู้สิ เอสว่าเราคงต้องเปลี่ยนจากสถานะคู่รักปกติมาเป็นคู่รักนักสืบแล้วล่ะ ” แน่ใจหรอ ว่าที่เราเป็นอยู่มันปกติ
“ อื้ม..ซัมว่าวันนี้เราค้างที่นี่กันดีกว่า ”
“ ก็ดีนะ ยิ่งตอนนี้เอสหิวแล้วด้วย ขอกินเลยได้มั๊ยอ่า ” เอสพูดก่อนจะเดินเข้ามาหาผม..ไม่ค่อยจะหื่นเลยน้า บ้าจริง!!!
Writer Talk >>>
จากที่ไม่ได้อัพส์มานานแสนนาน
ก็ทนเสียง ของการรอจากแฟนๆ ไม่ไหว
จึงต้องกลับมาอัพส์ด้วยตัวเอง
ก็น่ะ ไม่รู้จะพูดอะไรแล้ว เพียงฝากไว้ว่า คงอัพส์นานๆ ครั้ง
แต่จากใจของไรเตอร์คืออยากให้เรื่องนี้ จบ บริบูรณ์
ขอบคุณสำหรับ ทุกคนที่ติดตามมาตลอดนะคะ
ความคิดเห็น