คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : My Me Mine 1 100%
My Me Mine 1
---Look peach Talk---
“ ใครวะ ไม่ค่อยคุ้นเลย ” ซี เพื่อนของผม ถามขึ้น
“ อ่อ..พี่ข้างห้องน่ะ เพิ่งย้ายมาใหม่ ”
“ จริงหรอวะ ” ไม่จริงหรอก นั่นน่ะ พี่ในห้องผมตังหาก
“ ทำไมวะ ”
“ เท่ห์มากเลยอ่ะ ใครได้ไปนะ โชคดีสุดๆ ” หรอ? โชคดีหรอ ผมอยากจะบอกว่า ผู้ชายคนนั้น คือตัวอับโชคของผม
เมื่อหลายอาทิตย์ก่อน
ผม...ตกใจ
ผู้ชายคนนี้...เข้าห้องผมโดยไม่ได้รับอนุญาต
ผม...งง
ผู้ชายคนนี้...ด่าผมว่า..หน้าด้าน ทั้งๆที่เราไม่เคยเจอกันมาก่อน
ผม...เจ็บ
ผู้ชายคนนี้...เดินมาและเขย่าตัวผมอย่างแรง
ผม...ไม่เข้าใจ
ผู้ชายคนนี้...ผลักผมล้มลงกับโซฟา
ผม...กลัว
ผู้ชายคนนี้...กำลังทาบตัวลงบนตัวผม
ผม...หลับตา
ผู้ชายคนนี้...กำลังโน้มใบหน้าลงมาใกล้ผม
ลมหายใจของเราสัมผัสถึงกัน
ริมฝีปากอุ่นค่อยๆแตะลงบนริมฝีปากอิ่มของผมอย่างเชื่องช้า
มันชั่งอ่อนโยน นิ่มนวล ต่างกับการกระทำเมื่อครู่ แต่ก็ซ่อนความหนาวเหน็บไว้เช่นกัน
รสจูบนั้นชั่งเย้ายวน มันหวาน จนอดที่จะตอบสนองไม่ได้
ลิ้นทั้งสองของเราเกี่ยวพันกันอย่างดูดดื่ม
ใบหน้าที่สองผละออกจากกัน หอบหายใจน้อยๆ
มือหนาประครองใบหน้าหวานให้ได้องศา
มอบจูบให้อีกครั้ง แต่ครั้งนี้ไม่หอมหวาน แต่กลับร้อนแรง ดุดันและล้ำลึก
ซึ่งมันก็น่าหลงใหลไม่แพ้กัน
อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น จนรู้สึกว่าร้อนไปหมด
เราผละออกจากกันอีกครั้ง ดวงตาคมจ้องมองมาที่ผม
ผม...ไม่กล้าที่จะสบตา
เสียงกระซิบจากชายคนนั้นค่อยๆเอ่ยออกมาอย่างช้าๆ
ผม...ใจเต้นไม่เป็นจังหวะ
“ อย่าเป็นของใคร นอกจากฉัน พีช! ”
“ อย่าเป็นของใคร นอกจากฉัน พีช! ”
“ อย่าเป็นของใคร นอกจากฉัน พีช! ”
“ อย่าเป็นของใคร นอกจากฉัน พีช! ”
“ พีช! ”
“ ม่ายยยย... ” ผมสะดุ้งตื่นทันที ที่ได้ยินเสียงเรียก ผมฝันแบบนั้นอีกแล้ว ที่จริงก็ไม่เชิงฝันหรอก เพราะมันเป็นเรื่องจริงที่ฝังใจ เรื่องมันก็ผ่านมาได้สองอาทิตย์แล้ว
“ เป็นไรวะ ฝันร้ายอีกแล้วหรอ ” ซีถามผม
“ ประมาณนั้น หมดคาบแล้วหรอ ” นี่ผมหลับจนหมดเวลาเรียนเลยหรอ อึดแฮะเรา ^^
“ เออ วันนี้กลับก่อนนะ พอดีมีนัด ”
“ นัด? กะใครวะ ” ผมกำลังจะหันไปถาม แต่ซีก็วิ่งหายไปแล้ว สงสัยคงจะรีบ
ผมเดินลงบันไดมาอย่างช้าๆ ผมรู้สึกว่าช่วงนี้ผมไม่ค่อยเป็นตัวของตัวเองเท่าไหร่
“ ช้าจัง ฉันรอจนไส้จะขาดแล้วนะ ” เสียงที่ผมไม่อยากได้ยินก็ดังแทรกขึ้นมา
“ ใครบอกให้คุณรอล่ะ ” นั่นเป็นสรรพนามที่ผมใช้เรียก
“ บอกกี่ครั้งว่าฉันมีชื่อ ฉันนะชื่อ... ”
“ วินเธอร์! ” ทำไมผมจะจำไม่ได้ พี่ชายของศัตรู คนที่แย่งดวงใจของผมไป วินเธอร์พี่ชายของซัมเมอร์ไงครับ
“ ดีมาก แต่ถ้าจะให้ลื่นหูกว่านี้ ต้องเรียกว่า พี่วิน ” เหอะ! ฝันไปเถอะ ให้ผมตายเสียดีกว่า
“ ไม่อ่ะ ไม่มีวัน ”
“ อืม..งั้นไปกินข้าวกัน ฉันหิวแล้ว ”
“ ช่วงนี้มันหนาวน่ะ ” ผมมองไปที่มือของตัวเอง ที่โดนจับไว้ซะแน่นเลย ผมไม่ขัดขืนอะไร ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม แต่มันก็รู้สึกดีนะ
“ สั่งเลย ฉันเลี้ยงเอง ” วินเธอร์ยื่นเมนูอาหารมาให้ผม นานแล้ว..ที่ผมไม่ได้กินข้าวเย็นกะใครแบบนี้
“ คิดไง ถึงพามากินข้าว.. ” ผมถามไปอย่างสงสัย ที่จริงผมยังมีอีกหลายคำถาม..แต่ยังไม่ถึงเวลา
“ ก็..คิดถึงนายน่ะ ” โอ้ย..ผมอยากจะบ้า ใครๆก็พูดกันว่า วินเธอร์ผู้เย็นชา ผมขอค้าน ไม่จริง
“ ตลกแระ ผมไม่ใช่ของเล่นนะ ”
“ ฉันรู้แล้ว ”
“ แล้ว... ”
“ พอเถอะ! ไม่งั้นฉันจะกินนายแทน? ”
---Winter Talk---
ปึก!
ทันทีที่ประตูห้องเปิดออกแล้วพบว่าคนตรงหน้าไม่ใช่น้องผม
ผมก็ไม่ยั้งมือ ซัดหมัดหนักๆ ที่หน้าหล่อๆของมันทันที
ร่างของไอ้เอสก็ล้มลงกระแทกกับพื้นอย่างแรง
“ เอส! ” เสียงใสๆของน้องชายสุดที่รักของผม
ซัมวิ่งมาดูไอ้เอสอย่างร้อนรน
“ เลว! ” ผมไม่รู้จะสรรหาคำไหนมาด่าทอมันแล้ว
“ ไม่ใช่อย่างนั้นนะ พี่วิน ” แต่ซัมก็ยังเลือกที่จะปกป้องมัน
“ ไม่ต้องยุ่ง เรื่องนี้พี่เคลียร์เอง ” ผมดึงซัมมาอยู่ข้างหลังผม
“ มึง? กลับมาทำไม ” ไอ้เอสลุกขึ้นตั้งหลัก พร้อมยกมือเช็ดเลือดที่มุมปาก
ดวงตาแข็งกร้าวและสายตาที่เคยเย็นชาของมันกำลังจ้องมาที่ผม
ผมล่ะอยากจะฆ่ามันแล้วสับเป็นชิ้นๆจริงๆ
“ หึ กูก็กลับมาดูหน้าคนที่มันปู้ยี่ปู้ยำดวงใจของกูน่ะสิ ” ผมส่งคำพูดเหยียดๆไปให้เอส
ผมกับมันยังทำสงครามทางสายตากันไม่เลิก
“ หรอ? ซัมเป็นของกู ทั้งตัวและหัวใจ ” ไอ้เอสพูด ก่อนจะส่งยิ้มอย่างมีชัยมาที่ผม
“ มึง.. ” ความอดทนผมถึงขีดสุดแล้วครับ วันนี้มึงกะกูต้องตายกันไปข้างนึง
ผมยกแขนพร้อมที่จะเหวี่ยงหมัดไปสู่คนตรงหน้าอีกครั้ง
“ อย่า.. ” แต่เสียงที่เปรียบดั่งคำสั่งของเจ้านายก็หยุดการกระทำนั้นไว้
ตอนนี้กำปั้นของผมอยู่ใกล้หน้าซัมไม่ถึงเซน
“ ทำไม? ซัม.. ” ผมถามซัมอย่างไม่เข้าใจ
“ ซัม.. ” ผมเรียกซัมที่กำลังกุมหัวตัวเอง ก่อนที่ร่างบางๆ จะล้มลง
ผมสัญญาว่าผมจะทำทุกวิถีทาง เพื่อพรากสองคนนั่น รวมถึงตอนนี้ผมก็ทำอยู่
“ คุณ! ”
“ วินเธอร์ ”
“ หะ ” เสียงเรียกใสๆ ทำให้ผมตื่นจากภาพเหตุการณ์วันนั้น
ผมสะดุ้ง พร้อมส่งสายตาค้อนๆ ไปสบกับสายตาหวาน ที่กำลังจ้องเขม้งมาที่ผมพอดี
นี่อารมณ์ไหนเนี่ย แต่ก็น่ารัก..
“ ว่าไงครับ สุดที่รักของผม ”
“ ป่าว..จะบอกว่าพรุ่งนี้ ไม่ต้องมารับ ”
“ ทำไม ”
“ ผมไม่ชอบ!! เราไม่ได้เป็นอะไรกันซะหน่อย ” ก็ถูก แต่ผมว่าอีกไม่นานหรอก
“ หรอ? แต่ฉันชอบนะ ” ใช่ครับ ยิ่งผมได้เป็นเจ้าของคนๆนี้ มากเท่าไหร่ยิ่งดี
“ เมื่อกี้..คิดอะไรอยู่ ” หึ ก็กำลังคิดแผนการกำจัดไอ้เอส แฟนเก่านายไงเล่า
“ ไม่มีนิ่ ” ผมเลือกที่จะปฏิเสธ
“ หรอ ผมง่วงแล้ว คุณกลับห้องไปได้แล้ว ”
“ ไม่อ่ะ วันนี้ฉันอยากนอนกอดนาย ” ผมไม่พูดอย่างเดียว แต่ถือโอกาสเอี้ยวเอวบางๆเข้ามากอด
แต่กลิ่นไอสบู่ที่ผิวมันยั่วใจ จมูกผมเลยทำเกินหน้าที่ สูดดมความหอมที่แก้มนุ่มๆ
ฟอด!
“ ว้าว ชื่นใจจัง นายนี่ตัวหอมเป็นบ้า ทำไมถึงโดนทิ้งกันนะ ” ผมพูดแทงใจดำคนในอ้อมกอด
“ ทำไม คุณถึงพูดแบบนี้ล่ะ ” พีชเงยหน้าพร้อมกับส่งสายตาเศร้าๆ
“ โอ่..ฉันขอโทษ แต่ไม่นานหรอกฉันรับรองว่านายจะได้ไอ้เอสกลับมา ”
“ ผมก็หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้น ” จากสายตาเศร้าแปลเปลี่ยนเป็นสายตาเจ้าเล่ห์ทันที
คนอะไร เปลี่ยนอารมณ์ง่ายจริงๆ
“ แต่อย่างที่เค้าว่ากัน ว่าของฟรีไม่มีในโลก หวังว่านายคงเข้าใจนะ ” ผมพูดก่อนจะ ผละอ้อมกอดออก
แล้วเดินกลับห้องตัวเองไป
ผมจะใช้ลูกพีชเนี่ยแหละ เป็นต้นเหตุของการเลิกรากันอีกครั้ง และตลอดไป
Writer Talk >>>
กลับมาอัพส์ อีกครั้ง
ห่างหายไปนานใช่มั๊ยคะ
โน๊ตบุคไรเตอร์กลับมาแล้วค่ะ
หลังจากนี้คงอัพส์เดตอยู่เรื่อยๆ แหละค่ะ
ขอบคุณสำหรับคอมเม้น นะคะ ^^
ความคิดเห็น