คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : UNIT9
UNIT9
In Tro Part.. “ เพิ่งรู้ว่าเอสเพรสโซ่ก็หวานเหมือนกัน ”
Jetaime Talk >>>
เช้าแล้วครับ..กว่าผมจะข่มตาหลับเมื่อคืนนี้ได้ ผมมัวแต่เสียใจเรื่องไอ้ซัมกับพี่เฟลอร์อยู่
แต่แปลกน้ำตาผมไม่ไหลซักหยด ผมไม่อยากไปโรงเรียนเลย ถ้าไปก็ต้องไปเจอหน้ามันสองคน แต่
ทำไงได้มาถึงแล้วนี่
“ มาเร็วนะมึง ” ไอ้ฟอร์มันทักผมก่อนเลยครับ มันเดินมาแบบเซงๆ คงไม่ใช่แค่มันหรอกครับที่เซง
เพราะผมก็เซงเหมือนกัน
“ เดี๋ยวตอนเย็นพี่จะมารับนะครับ จุ๊ฟ! ” อื้อหือ บาดใจได้อีก ภาพที่พี่เฟลอร์ก้มลงไปขอแก้มอีกฝ่าย
เห็นแล้วมันจิ๊ดครับ..
“ ทำไรก็เกรงใจกูบ้างนะ ” ผม ซึ่งทนไม่ไว้เลยแอบกัดไอ้ซัมไปเล็กน้อย
“ ช่วยไม่ได้คนเค้าเป็นแฟนกัน โน๊ะฟอร์ ” ไอ้ซัมตอบอย่างน่าหมั่นไส้หลังจากที่พี่เฟลอร์กลับไปแล้ว
“ เออ กูรู้ไม่ต้องตอกย้ำ กูล่ะเกลียดมึงว่ะซัม ” นี่ผมไม่ได้พูดเล่นนะครับ ผมพูดจริง แมร่งแย่งคนที่ผมชอบไปได้
“ เฮ้ย ใจเย็นเว้ย!! ” ไอ้ฟอร์เอ่ยห้าม
“ มึงก็เหมือนกัน ไม่ต้องมาห้าม ” ผมหันไปแควะไอ้ฟอร์อีกคน อยู่ๆก็ยกพี่เฟลอร์ให้ไอ้ซัมไปซะงั้น เซงๆๆ
“ แตม..มึงจะทำไร จะเลิกคบกับพวกกูหรอ ” ไอ้ซัมมันพูดเชิงท้าทายผม คิดว่าผมไม่กล้าหรอ
“ กูก็อยากจะเลิกคบกับพวกมึงเหมือนกันแหละ แต่เห็นคบกันมานาน ยังไงกูก็เลือกเพื่อนว่ะ ” ผม
บอกไปด้วยสีหน้าจริงจัง
“ ฮะ ฮา ฮ่า.. ” แต่มันสองคนกลับมาหัวเราะเยาะผม ให้ตายสิก็ ถ้าผมไม่คบกับพวกมันแล้วใครมัน
จะมาคบกับผมล่ะครับ
“ ขำไรมึง เข้าห้องเถอะ อาจารย์จะเข้าแล้ว ” ผมเบี่ยงประเด็นเปลี่ยนเรื่อง
“ เอาน่าแตม ถ้ากูเบื่อพี่เฟลอร์เมื่อไหร่ กูจะยกให้มึง ” ไอ้ซัมเดินมาพร้อมกับพูดเบาๆที่ข้างหูผม
“ ไม่ต้องรอให้มึงเบื่อหรอก เพราะถ้ามึงเผลอเมื่อไหร่เสร็จกู!! ” คิดว่าผมจะรอจนกว่ามันเบื่อหรอครับ
ผมไม่มีทางยอมแพ้มันตั้งแต่ยังไม่ได้เริ่มหรอก
“ มึงสองคนจะคุยอีกนานมั๊ย อาจารย์มาโน่นแล้ว ” ไอ้ฟอร์บอกพร้อมชี้นิ้วไปทางอาจารย์ที่กำลังเดินเข้ามาในห้อง
“ เออ..ว่าแต่มึงเป็นไรวะ ทำหน้าเซงๆ ” ผมนั่งลงข้างฟอร์ก่อนที่จะยิงคำถามใส่ เห็นมันทำหน้าเซง
ตั้งแต่นอกห้องแล้ว
“ ป่าวนิ่ กูแค่ง่วง มีเรื่องให้ต้องคิดน่ะ ” มันบอกผม มันมีเรื่องอะไรให้ต้องคิดวะ ผมสิที่ต้องคิดหนัก
ว่าจะแย่งพี่เฟลอร์มาเป็นของผมได้ยังไง
“ คิดไรวะ ”
“ ป่าวไม่มีไร ” เออ..เรื่องของมึง แต่กูแค่อยากบอกว่า...
“ มึงเคยรู้รึป่าว..ว่ามึงชอบทำตัวเหมือนหึงพี่เฟลอร์น่ะ ” ผมพูดไปตามที่คิด จากวันนั้นที่ไอ้ซัมบอก
ผมก็มานึกถึงเหตุการณ์ก่อนๆ มันก็น่าจะเป็นจริงๆ
“ ไร้สาระ กูนอนดีกว่า..ง่วง! ” มันตัดบทแล้วก็ฟุบลงไปกับโต๊ะ ทำให้สายตาผมปะทะกับไอ้ซัมพอดี
เราใช้สายตาด่ากันเป็นพักๆ จนถึงพักกลางวัน
“ โอ๊ย..ปวดตาชะมัด ” ไอ้ซัมบ่นอุบอิบออกมา
“ ไปทำไรมา ” ไอ้ฟอร์ถามอย่างเป็นห่วง ห่วงก็บ้างดิ่ กูก็เพื่อนมึงนะ
“ ก็ด่ากูด้วยสายตาอ่ะดิ ” ผมตอบแทนไอ้ซัม
“ หะ กูคนเดียวที่ไหน มึงก็ด้วยนั่นแหละ ” ไอ้ซัมย้อนกลับ
“ พอเลยพวกมึง นับวันจะยิ่งติ๊งต๊องกันไปใหญ่แล้ว ” ไอ้ฟอร์มันว่า
“ ติ๊งต๊องไรวะ นี่มันเรื่องของศักดิ์ศรีเลยนะเว้ย ” ผมโต้กลับ มันไม่เห็นจะติ๊งต๊องตรงไหนเลย
“ หรอ? แล้วมึงรู้หรอ ว่ามึงด่ากันว่าไร ” ไอ้ฟอร์ย้อนถาม
“ เออว่ะ มึงนั่นแหละเริ่มก่อน ไอ้แตมติ๊งต๊อง ” ไอ้ซัมมึงนี้เปลี่ยนไวจริงๆนะ รีบหันกลับมาด่ากูเลย
“ ไม่ต้องเลยมึงนั่นแหละ ส่งสายตาจิกๆมาหากูก่อนอ่ะ ” ผมโต้กลับอย่างไม่ยอมแพ้
“ มึงนั่นแหละเริ่มก่อน ” ซัมโต้
“ มึงอ่ะแหละ ” ผม
“ มึงอ่ะ ”
“ มึง!! เมื่อไหร่จะหยุด กูหิวไส้จะขาดแล้ว ” ผมกับไอ้ซัมเลยต้องหยุดกะทันหัน เจอไอ้ฟอร์โมโหหิว
เข้าไป หนาวเลยกู แล้วมันก็เดินดุ่มๆ ไปต่อแถวก่อนใครเลย
“ เพราะมึงเลย ” ผมหันไปต่อว่าไอ้ซัมอีกรอบ
“ กูอีกแล้ว เพราะมึงนั่นแหละ ” เราเดินไปเถียงไปครับ
“ ก็มึงอ่ะแหละ เห็นมั๊ยไอ้ฟอร์เดินหนีไปโน่นแล้ว ” ผมแจงเหตุผลให้มันฟัง
“ ไม่จริงอ่ะ ถ้าไม่ใช่เพราะมึงว่ากู กูคงไม่เถียง ” ไอ้ซัมยื่นเหตุผลของมันบ้าง
“ เฮ้ย มึงจะสั่งมั๊ยครับ ไม่กินกูจะได้สั่ง ” แล้วจู่ๆ ก็มีรุ่นน้องตัวเท่าควายตะคอกถามผมสองคนที่
กำลังต่อแถวซื้อข้าวอยู่ แมร่งน่ากลัวชิบหาย
“ ผมเอา $%$#%^ ” ผมสั่ง
“ สั่งเผื่อกูด้วย เอาเหมือนมึงอ่ะ ” ไอ้ซัมที่ยืนอยู่ข้างๆพูดขึ้น
“ เออ..งั้นเป็นสองที่ครับ ” ถ้าพี่เฟลอร์จะมีสองคนแบบอาหารก็คงดีสิครับ จะได้ไม่ต้องแย่งกัน
บางครั้งผมก็เหนื่อยเหมือนกันนะ หรือว่าผมจะยอมแพ้ดี..
Espresso Talk >>>
วันนี้ผมว่าผมหล่อเป็นพิเศษครับ เพราะอะไรน่ะหรอ ก็เพราะผมจะมาง้อลูกพีชไงครับ
จากเหตุการณ์เมื่อคืนที่ผมตัดสายน้องเค้าไป เลยทำให้ระเบิดลงผมเต็มๆ นอกจากจะเซงเรื่องซัมแล้ว
ยังจะต้องมาเซงเรื่องพีชอีก ผมเลยมารอรับพีชอยู่ที่หน้าโรงเรียนครับ แต่แล้วหูผมก็ต้องไปสะดุดกับ
ประโยคเหล่านี้
“ ไม่เป็นไรครับ ซัมรอได้ พี่เฟลอร์ขับรถดีๆนะครับ ครับแล้วเจอกัน ” ซัมกะเฟลอร์ คงมีแค่คู่เดียว
ในโลก ผมหันไปทางต้นเสียง เจอคนตัวเล็กนั่งรอไอ้เฟลอร์อยู่แถวๆที่ลานจอดรถ ที่จริงพีชกับซัม
อยู่โรงเรียนเดียวกันครับ แต่คนละตึก พีชเรียนศิลป์ภาษา ส่วนซัมเรียนวิทย์-คณิต เลยไม่แปลกที่
ผมจะไม่ค่อยเจอซัม แต่วันนี้คงบังเอิญ..
“ รอนานมั๊ย ”
“ ไม่ฮะ เฮ้ย! ไอ้เชี่ยเอส ” ซัมตกใจมากเมื่อเห็นผม
“ หึ คิดว่าเป็นไอ้เฟลอร์หรือไง ป่านนี้มันคงไปมั่วหญิงอยู่มั๊ง กลับกับกูก่อนมั๊ย ” ผมเสนอ ทั้งที่จริง
ผมก็ไม่ได้อยากอ่ะนะ รู้แต่แค่ไม่อยากให้ซัมกลับไปกับไอ้เฟลอร์เท่านั้นเอง
“ หึ ฝันไปเถอะ ให้ตายกี่ร้อยชาติกูก็ไม่มีวันไปกับมึงหรอก ” โอ้.. ขึ้นเลยครับ ขึ้นเลย ปากซัมนี่ดี
จริงๆ พ่อแม่เลี้ยงด้วยอะไรเนี่ย
“ พูดแบบนี้แสดงว่าอยากไป ” ผมเดินเข้าไปฉุดแขนบางๆของซัม แล้วลากซัมมาทางรถของผมที่จอดไว้
“ ปล่อย! ไอ้เอส ปล่อยกู ” ซัมพยายามขืนตัวสุดๆ แต่ไม่มีทางหรอก ที่ผมจะปล่อยซัมไป
เพราะครั้งนี้ผมต้องเป็นฝ่ายชนะ !!
“ เข้าไป ” ผมเปิดประตูแล้วบอกให้ซัมขึ้นไปในรถ
“ ไม่ กูบอกแล้วไงว่ากูไม่มีวันจะไปกับคนอย่างมึง ”
“ มึงจะเข้าไปดีๆ หรือต้องให้กูใช้กำลัง ” ผมขู่ซัม ซึ่งมันก็ได้ผล
“ หึ พี่เฟลอร์ต้องไม่ปล่อยกูไว้กับมึงนานแน่ ” ซัมพูดใส่หน้าผมก่อนจะดึงประตูปิด
“ หรอ กูว่ามันไม่ตามมาหรอก ” ผมพูดก่อนจะออกรถ
“ มึงพากูมานี่ทำไม ” ซัมถามผม
“ มึงอ่านชื่อร้านไม่ออกหรอ ”
“ Sweet Couple.. ” เอ่อ..จะว่ายังไงดี ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพาซัมมาร้านนี้ทำไม มันเป็นเล็กๆ
สำหรับคู่รักที่จะมานั่งดื่มกาแฟ โกโก้ กับเค้ก อะไรประมาณนั้นน่ะครับ
“ นั่งดิ่ ยืนบื่ออยู่ได้ ” ผมลื่นเก้าอี้ก่อนจะกดตัวซัมให้นั่งลงไป แล้วผมก็เดินไปนั่งฝั่งตรงข้าม
“ วันนี้มึงแปลกๆ ” ซัมพูด
“ จะกินไร ” ผมเปลี่ยนเรื่องครับ ไม่อยากจะทะเลาะ แค่เรื่องเมื่อคืนผมก็เครียดจะตายอยู่แล้ว
“ งั้นขอเป็นเค้กชอกโกแลตกับเอสเพรสโซปั่นครับ ”
“ อยากกินกูก็ไม่บอก ” อดไม่ได้ครับ ใครจะไปรู้ว่าซัมจะชอบกินผม 555++
“ ตลก หลงตัวเองว่ะ ” ซัมเบ้หน้าใส่ผมเล็กน้อย ไม่รู้ว่าวันนี้ผมเพี้ยนๆรึป่าวนะ ผมรู้สึกว่าคนตรงหน้าผม..
น่ารักเหลือเลย..
“ ฮา ฮ่า งั้นผมขอนมเย็นปั่นครับ ” ผมหัวเราะก่อนจะหันไปสั่งนมเย็น อาจจะคิดเห็นว่าผมเถื่อนๆ
ผมก็อยากเติมความหวานให้ชีวิตบ้างอะไรบ้าง
“ ไม่สั่งสตอเบอรี่ชีสเค้กหรอ ” ซัมถามผมขึ้น ในขณะที่นั่งท้าวคางกับโตะอยู่ น่ารักอีกแล้ว
ผมต้องสายตาผิดปกติแน่ๆ
“ รู้ด้วยหรอว่ากูชอบ ”ใช่ครับผมชอบสตอเบอรี่ชีสเค้กครับ มากด้วย ผมชอบกินอะไรหวานๆส่วน
ซัมชอบอะไรขมๆ ผมไม่ได้สนใจนะครับ แค่บังเอิญจำได้
“ ก็..ไม่รู้ ” ผมรู้สึกว่าซัมกำลังหลบตาผมอยู่ หูแดงด้วย เขินหรอ
“ ไม่สบายรึป่าว ” ผมกำลังจะโน้มตัวไปแตะที่หน้าผากของซัม แต่ซัมก็กลับโน้นตัวมาหาผม
ผมได้ยินเพียงเสียงของหัวใจตัวเอง ที่กำลังเต้นไม่เป็นจังหวะ
ตึก ตึ้ก
ตึก ตึ้ก
ผมกำลังหวั่นไหว..
“ เค้กชอกโกแลตกับเอสเพรสโซปั่นได้แล้วครับ ” ผมผละออกจากผวังทันที เหมือนซัมจะได้สติก่อนด้วยซ้ำ
“ พี่ฮะ ขอสตอเบอรี่ชีกเค้กด้วยครับ ” ซัมสั่งเค้กเพิ่ม
“ ขอบคุณ ” ผมพูดเบาๆ แบบลอยๆ
“ ไม่เป็นไร ” ซัมกลับได้ยิน ปากเล็กกำลังดื่มเอสเพรสโซ่ปั่นอย่างอร่อย
“ หึ หลอดมีก็ไม่ใช้ ” แน่สิครับ ก็ถ้ารอบปากขอซัมจะเต็มไปด้วยฟองแบบนั้น
“ ทำไมหรอ ” ซัมถามขึ้นอย่างไม่รู้ตัว น่ารักอีกแล้ว นี้ผมเป็นบ้าอะไรเนี่ย ทำไมถึงได้ชมซัม
ไม่ขาดปากเลย รู้อย่างเดียวว่า ซัมน่ารักจริงๆ
“ อยู่เฉยๆนะ ” ไม่รู้อะไรดลใจให้ผมทำแบบนี้
ผมเดินไปหาซัมที่นั่งตรงข้ามก่อนจะหยิบเมนูขึ้นมาบังแล้วโน้มตัวเข้าไปหาใบหน้าหวาน
ผมเลียไปที่รอบปากของซัมอย่างแผ่วเบา โดยที่ซัมก็ไม่ขัดขืน เพียงแค่หลับตาเท่านั้น
ไม่รู้ว่าผมคิดไปเองรึป่าวว่าร่างบางๆ กำลังสั่นน้อยๆ
“ เพิ่งรู้ว่าเอสเพรสโซ่ก็หวานเหมือนกัน ” ผมกระซิบข้างหูซัมเบาๆ ก่อนจะกลับมานั่งที่แล้วมองไป
ที่ร่างบาง ที่ตอนนี้กำลังเอามือขึ้นมาปิดปากตัวเอง หน้านี่แดงอย่างกับมะเขือเทศ..
“ เอสบ้า >///< ” เฮ้ย!! แมร่งน่ารักว่ะ นี่ผมไม่ได้คิดไปเองใช่มั๊ย..???
Forsythia Talk >>>
ตอนนี้ผมกำลังนั่งรอรถเมล์อยู่ครับ ก็เมื่อเช้าโดนบังคับให้นั่งเป็น เอ บี ซี มากับสองคนนั้น
พอเย็นเลยไปมีรถกลับ ซวยซ้ำซ้อนจริง ภาพของสองคนนั้นจู๋จี๋กันยังติดตาผมอยู่เลย
ปริ๊น!!
บีบแตรหาป้าแกหรอ แค่คิดนะครับ ยังไม่ได้พูด
“ น้องซัมล่ะ ” ไม่ใช่ใครที่ไหน ไอ้เฟลอร์นั่นเอง ตายยากนะมึง แค่นึกคิดก็มาเลย
“ อ้าวไม่ได้ไปกับมึงหรอ ไม่รู้สิ พอดีกูเพิ่งเลิก ” พอดีวันนี้ผมเป็นเวรเลยต้องทำความสะอาด
ก่อน ไอ้แตมก็กลับไปแล้ว ผมก็คิดว่าซัมมันน่าจะกลับไปแล้วเหมือนกัน เลยไม่ได้สงสัยอะไร
“ ป่าวนิ่ เห็นซัมบอกจะรอกู แต่เมื่อกี้กูไปดูแล้วไม่มี ” ไอ้เฟลอร์มันอธิบายครับ
“ เออ เรื่องของมึง มันคงกลับไปแล้วมั๊ง ”
“ งั้นมึงมานี่ ” มันกวักมือเรียกผม
“ อะไร ”
“ ขึ้นรถดิ่ ”
“ ไม่อะ กูกลับเองได้ ” ผมปฏิเสธมัน ใครจะบ้ายอมไปกับมันครับสองคน รถคันนี้เสร็จมากี่รายแล้ว ทำไมผมจะไม่รู้
“ มึงลืมไปแล้วรึไง ว่าถ้ากูอยากจะทำอะไรกับซัมแล้วไม่ได้ทำ มึงต้องทำแทนน่ะ ”
หึ กูไม่ได้ลืม แค่กูไม่ได้ใส่ใจ ใครทำก็โง่แล้ว..
“ เรื่อง? เกี่ยวไรกะกู ”
“ แน่ใจหรอ ว่าจะปฏิเสธ นี่เป็นโอกาสครั้งสุดท้ายแล้วนะ ” ครั้งสุดท้ายหรอ
กูจะดูแลมึงเอง ซัมเมอร์
แล้วความคิด เรื่องเมื่อคืนของผมก็ผุดขึ้นมา ผมตัดสินใจแล้ว..
“ กูตกลง!! ” ผมจะลองยอมโง่ดูซักครั้ง..
Writer Talk >>>
เป็นไงบ้างคะตอนนี้ เอสซัม แอบมีหวานเล็กๆพอหอมปากหอมคอ
ก็ถ้าทะเลาะบ่อยๆ อาจจะเบื่อ ตอนหน้าเฟลอร์ฟอร์รออยู่ค่ะ
อย่าลืมติดตามกันนะคะ ส่วนNC ใครที่อย่างอ่านต้องแอดเพื่อนก่อนนะคะ
แล้วอยากอ่านNC คู่ไหนก็ลองรีเควมานะคะ
ปล.อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรเตอร์ล่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นค่ะ
ความคิดเห็น