คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : UNIT6
UNIT6
In Tro Part.. “ รู้สิ ก็น้องซัมเป็นคนบอกกูเอง ”
Spring Talk >>>
ตอนนี้ผมอยู่ที่บ้านครับ บ้านที่ผมไม่ได้กลับมานาน เกือบสิบปีได้มั๊ง คิดถึงจัง..จะว่าไป
มันเงียบมาก ผมมีน้องครับ แต่ว่าพวกมัน ไม่อยู่ที่นี่หรอกครับ นานๆทีจะกลับมา อย่างเช่นวันนี้
น้องชายคนเล็กที่ผมรักมากที่สุด กำลังจะมาครับ แต่ว่านี่มันสายแล้วนะ เมื่อไหร่จะถึง
ตอนคุยกันทางโทรศัพท์บอกอยู่บนรถ ถ้ามาจะจับกอดให้ตายเลย คือน้องคนนี้มันน่ารัก
น่าฟัด น่าเหวี่ยงครับ
แกร็ก!!
พูดถึงก็มาเลย คนตัวเล็กๆ เปิดประตูเข้ามาอย่างคุ้นชิน
“ พี่ปริง!! ” เสียงใสๆ ที่ฟังจะขุ่นเครือดังขึ้นเมื่อสบตากับผม ร่างเล็กๆรีบถลาเข้ามากอดผมในทันที
“ อื้ม..ซัม..ใจเย็นพี่หายใจไม่ออก ” ผมบอกคนที่อยู่ในอ้อมกอด อะไรนะครับ ซัมเมอร์เป็นน้องผมหรอ
อ๋อใช่ครับ นี่ซัมไม่เคยบอกพวกคุณหรอครับ ให้ตายสินี่เราเป็นพี่น้องกันแท้ๆ
“ พี่ปริง ซัมคิดถึงพี่มาก พี่รู้มั๊ย ซัมขาดความอบอุ่นขนาดไหน ” ซัมเงยหน้ามาพูดกับผมแล้วซบเข้ามาอีกครั้ง
“ นี่แสดงว่าไอ้ออมันดูแลซัมไม่ดีใช่มั๊ย ” ผมคาดโทษไปถึงน้องชายอีกคนที่อุตส่าห์ฝากฝังน้องเล็กให้ดูแล
แต่กลับไม่ได้เรื่อง
“ ก็..ซัมยังดูแลมันมากกว่าเลย ” มันน่านักนะ ออทัมน์!!
“ แบบนี้พี่ต้องโทรไปต่อว่ามันหน่อยแระ ” ผมพูดแบบเอาใจ
“ อืม..จัดการมันเลย ” ซัมคลายอ้อมกอดจากผม แล้วฉีกยิ้มอย่างผู้มีชัยให้กับผม
“ พี่ปริงนี่ ฟอร์ น้องพี่เฟลอร์ไง ” ผมลืมไปเลยว่ามีอีกคนที่ซัมพามาด้วย น้องฟอร์นี่เอง
เพิ่งเคยเห็นตัวจริง ได้ยินแต่ไอ้เฟลอร์มันเพ้อให้ฟังบ่อยๆ น่ารักสมคำล่ำลือ พอดีตอนที่พ่อ
ไอ้เฟลอร์แต่งงานใหม่ ตอนนั้นผมก็ไปอังกฤษแล้ว เลยไม่ทันกัน
“ สวัสดีครับ พี่ปริง ” น้องฟอร์ไหว้ผมอย่างสุภาพ
“ ครับ น้องฟอร์ พี่พอได้ยินเรื่องของเราจากไอ้เฟลอร์บ่อยๆ ” ผมส่งยิ้มกลับไปให้น้องฟอร์อย่างเป็นมิตร
“ หรอ แล้วพี่เฟลอร์พูดถึงซัมบ้างรึป่าวอ่ะ ” ไอ้ตัวยุ่ง ยิงคำถามใส่ทันทีเลย นี่ยังไม่เลิกชอบไอ้เฟลอร์อีกหรอ
นึกว่าชอบไอ้เอสแล้วซะอีก
“ ไม่นิ่ มีแต่ไอ้เอสที่ชอบ.. ”
“ พอเลยพี่ปริง ซัมเกลียดชื่อนี้ ” ชัดเลย..คงไม่ได้ชอบหรอก แถมรู้สึกจะทะเลาะกันมาเสียด้วย
“ เอ่อ..พี่ขอโทษ.. ” ผมกลัวนะครับ ก็ในบ้านนี้ซัมใหญ่สุดครับ ไม่มีใครเอาอยู่นอกจาก..
“ พี่วินล่ะ ไม่กลับมาหรอ ” คนนี้ล่ะ ไอ้วิน น้องอีกคนของผม สรุปคือ สปริง วินเทอร์ ออทัมน์ ซัมเมอร์
สี่ฤดู ตามอารมณ์
“ เดี๋ยวคงมา ถ้ารู้ว่าซัมมีเรื่องเดือดร้อน ” นอกจากไอ้วินจะเอาซัมอยู่แล้ว มันยังทั้งรักทั้งหวงซัม
อย่างอะไรดี คือถ้าไม่ใช่น้อง มันเอาทำเมียไปแล้ว เพราะงั้นถ้าใครก็ตามที่ทำให้ซัมเสียน้ำตา
ไอ้วินก็จะตามสะสางให้เสมอ แต่ที่ไม่อยู่กับซัมเพราะมันให้เหตุผลว่า เดี๋ยวอดใจไม่ไหว..
“ อืม ซัมกับฟอร์ขอไปนอนก่อนนะ เพลียมากเลย ” ว่าแล้วทั้งสองก็ขึ้นไปนอนกัน
ส่วนผม เกือบลืมไปเลยว่าพาภาระมาด้วย ป่านนี้คงตื่นแล้ว ไปดูซะหน่อย
แอ๊ดด..
ผมเปิดประตูอย่างเบามือ
ร่างเล็กๆที่นอนขดด้วยความหนาวอย่างไร้ผ้าห่ม ดูแล้วอยากจะปกป้องขึ้นมายังไงไม่รู้
ผมเดินไปปิดแอร์ แล้วเปิดพัดลมแทน หยิบผ้าห่มที่ถูกถีบจนตกเตียงขึ้นมาห่มให้ร่างเล็ก
“ อื้ม..พี่เฟลอร์ ” เสียงหวานละเมอเมื่อได้รับถึงสัมผัสอุ่นจากผ้าห่ม
“ หลับซะครับ คนดี ” ผมบอกพร้อมกับอดไม่ได้ที่จะจุมพิตที่หน้าผากมนของคนตรงหน้า
พรวด!!
แต่จู่ๆ ร่างเล็กก็ลุกพรวดขึ้นมา
“ ... ” ทั้งห้องเงียบ ผมตกใจเล็กน้อย
“ คุณ..เป็นใครน่ะ ” น้องแตมเริ่มยิงคำถามใส่ผมทันที
“ คือ พี่เป็นเพื่อนไอ้เฟลอร์น่ะ ” ผมอธิบายไปตามความจริง
“ แล้วผมมาอยู่นี่ได้ไง ” เหมือนน้องแตมจะงงกับเหตุการณ์ตอนนี้มาก แสดงว่าเมื่อคืนเมาจนจำอะไรไม่ได้เลย
“ ก็พอดี เฟลอร์มันฝากน้องแตมไว้กับพี่น่ะ ” ผมอธิบายต่อ
“ ฝาก?..พี่เฟลอร์? ”
“ มีไรหรอครับ น้องแตมสงสัยอะไร ”
“ นี่ไม่ใช่ฝันหรอ นี่เราสารภาพรักกับพี่เฟลอร์ไปในสภาพนั้นหรอ ” จู่ๆน้องแตมก็พร่ำเพ้อแล้วขยี้ผมตัวเองเบาๆ
น่ารักชะมัดเลย
“ แล้ว..แล้ว พี่เฟลอร์ล่ะ ”
“ อ่อ..ไอ้เฟลอร์มันไปทำธุระสำคัญน่ะ ”
“ แต่นี่..ไม่ใช่บ้านไอ้ฟอร์นิ่ ” อ้าวน้องเค้ารู้จักกับน้องฟอร์ด้วยหรอ ก็คงจะรู้จักล่ะมั๊ง ก็น้องฟอร์เป็นน้องไอ้เฟลอร์นิ่
“ บ้านพี่เองครับ ”
“ บ้านพี่.. ”
“ พี่ชื่อพี่ปริง สปริงครับ ” ผมแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ
กร็อก..
“ หิวหรอครับ ” ผมถามน้องแตมที่นั่งหน้าแดงทันทีที่เสียงท้องร้องดังขึ้นมา
“ ... ” ไม่มีเสียงตอบมีเพียงการพยักหน้า
“ งั้น เดี๋ยวน้องแตมไปอาบน้ำ แล้วลงไปทานข้าว ข้างล่างนะครับ ”
“ เออ..คือ.. ”
“ อ่อ เสื้อผ้าหรอ เดี๋ยวพี่ให้แม่บ้านเอามาให้แล้วกัน แตมน่าจะใส่ของน้องชายพี่ได้ ”
“ ขอบคุณครับ พี่สปริง ” น้องแตมพูด ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
Jetaime Talk >>>
ตอนนี้ผมอยู่บ้านพี่สปริง เพื่อนพี่เฟลอร์ครับ ให้ตายเถอะผมจำเรื่องเมื่อคืนนี้ไม่ได้เลย
รู้แต่ว่าน่าจะบอกรักพี่เฟลอร์ไปแล้ว ทำเรื่องน่าอายลงไปซะได้ ทีนี้คงไม่มีหน้าไปมองพี่เฟลอร์แน่ๆ
ทำไงดี ทำไงดี โอ๊ย..อยากจะบ้า
ก๊อก ๆ
“ ครับ ” มีคนมาเคาะประตู
“ อาหารพร้อมแล้วค่ะ คุณชายใหญ่ให้มาตามคุณไปทานข้าวค่ะ ”
“ อ่อ..ครับ ” ว้าว..บ้านนี้หรูกว่าบ้านเราตั้งเยอะ จะว่าไปพี่สปริงนี่ก็นิสัยดีเหมือนกันนะ
ความรู้สึกเหมือนเคยคุยกันมาก่อนที่ไหนซักแห่ง
ผมเดินลงบันไดลงมาเรื่อยๆ สายตาก็สำรวจไปรอบๆบ้าน มีหลายห้องมากเลย
หรูจริงๆด้วยแฮะ ถ้าอยู่คนเดียวคงเหงาแน่เลย..
“ เชิญนั่งเลยครับน้องแตม ” ผมเดินมาถึงห้องรับประทานอาหารก็เจอพี่สปริงนั่งอยู่หัวโต๊ะ
“ ครับ ” อาหารมากมายวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับจานและช้อนส้อมอีกสองชุด ไม่นับรวมผมกับพี่สปริง
“ อ่อ ถ้าหิวก็ทานก่อนได้เลยนะ น้องพี่อีกซักพักคงมา ” อ่อ น้องพี่สปริงอีกสองคน
“ ไม่เป็นไรครับ รอได้ ” ผมตอบไปตามมารยาท
“ เป็นไงชุดใส่ได้พอดีเลยนี่ ”
“ อ่า..ครับ ใส่เสื้อผ้าสไตล์นี้เหมือนเพื่อนผมคนนึงเลยครับ ”
" จริงหรอ? น้องของพี่ก็รุ่นเดียวกับแตมนะ แถมยังเป็นเพื่อนกับ..อ่ะ! นั่นไงลงมาพอดี ” ผมหัน
ไปมองน้องชาย ของพี่สปริงแล้วก็ต้องพบกับ
“ ไอ้แตม!! ” มันสองคน ส่งเสียงตกใจเหมือนเห็นผี ผมมากกว่าที่เห็นผี พวกมันสองคนมาอยู่นี่ได้ไง
“ มึงมาได้ไงวะ ” ไอ้ซัมยิงคำถามก่อนเลย หน้ามันเหมือนอยากจะฆ่าผมยังไงยังงั้น
“ ก็มากับพี่สปริงไง เมื่อคืนนี้ ” ผมตอบไปตามความเป็นจริง
“ อย่าบอกนะว่ามึง..ได้กับพี่กูแล้ว ” ไอ้ซัมพูดต่อ พี่มึง พี่สปริงน่ะหรอ นี่มึงมีพี่อีกคนนอกจากพี่
ออทัมน์หรอ
“ ไปกันใหญ่แล้ว ซัมไปกล่าวหาน้องแตมแบบนั้นได้ไง ” พี่สปริงพูดแก้ตัวแทนผม นั่นดี
นี่มันใช้ส่วนไหนคิดวะ แมร่ง..
“ นั่นดิ่ พอเลยมึง มากินข้าวกูหิวแล้ว ” ผมพูดจบก็หันมาตักอาหาร หิวมาก ที่รอนี่เพราะมารยาทล้วนๆ
แต่พอรู้ว่าคนกันเอง ก็ซัดแหลก
“ มึงรีบไปป่าว ไอ้แตม ” ไอ้ซัมเอ่ยขัดความสุขในการกินข้าวของผม
“ ... ” ผมไม่ตอบ
“ พี่ปริง ไอ้แตมมาอยู่บ้านเราได้ไงอ่ะ ” ไอ้ซัมหันไปถามพี่ชายมันแทน ตอนนี้ก็ไม่อยากจะเชื่อว่าพี่สปริง
เป็นพี่ชายแท้ๆของมัน ไม่เห็นจะเหมือนกันเลย ทั้งหน้าตาและนิสัย
“ อ่อ..พอดีไอ้เฟลอร์มันฝากมาน่ะ ”
แก๊รง!!
“ พี่เฟลอร์!! ” ไอ้ซัมทวนเสียงดัง แต่อีกคนข้างๆน่ะสิ ช้อนหล่น เป็นไรวะ
“ อืม ขอตัว ” มันพูดก่อนจะ โน้มตัวเล็กน้อยให้กับพี่สปริง
“ ซัม ไอ้ฟอร์มันเป็นอะไร ” ผมหันไปถามไอ้ซัมแทน จะว่าไปหน้าไอ้ฟอร์ก็ดูโทรมๆ ตาบวมๆ
ไม่สิ ไม่ใช่เฉพาะไอ้ฟอร์ ไอ้ซัมด้วย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกันแน่..
“ ไม่รู้ว่ะ มันคงลดน้ำหนักมั๊ง ” มึงตอบได้คิดบ้างมั๊ยเนี่ย ในกลุ่มเรา ไอ้ฟอร์น้ำหนักน้อยสุดแล้ว
มันจะลดหาเตี่ยมึงหรอ
“ คิดบ้างป่าวเนี่ย แล้วมึงอ่ะ เป็นอะไรรึป่าว ” ในเมื่อมันไม่รู้เรื่องไอ้ฟอร์ อย่างน้อยมันก็ต้องรู้เรื่องของตัวเองแหละว้า
“ เป็น..กูเป็นแฟนกับพี่เฟลอร์แล้ว ”
พรวด!!
น้ำกระจายครับ ไม่ใช่ผมนะ แต่เป็นพี่สปริง
“ แค็ก แคก ว่าอะไรนะซัม ” พี่สปริงถามหน้าตาตื่น ที่ผมไม่ตกใจ ก็เพราะมันเป็นเรื่องปกติ
ไอ้ซัมมันก็ชอบพูดเพ้อเจ้อเรื่องพี่เฟลอร์แบบนี้เสมออยู่แล้ว รวมถึงผมด้วย ^^
“ ตลกน่ะมึง กูเห็นพูดแบบนี้มาร้อยรอบแล้ว ” ผมโต้กับแบบไม่ใส่ใจนัก
“ กูพูดจริง ไอ้ฟอร์มันยกพี่เฟลอร์ให้กูแล้ว ” นิ่งครับ นิ่งเลยครับ ไอ้ฟอร์..ไมมึงทำแบบนี้อ่ะ
“ ไม่ได้นะซัม แล้วไอ้เอสล่ะ ” เอส ชื่อนี้อีกแล้ว เค้าเป็นอะไรกับไอ้ซัมกันแน่นะ
“ เรื่องของมัน พี่ปริงก็รู้นิ่ว่า มันมีเมียแล้ว อ่อ..ซัมบอกกี่ครั้งแล้วว่าซัมเกลียดชื่อนี้ ไม่อยากได้ยิน ”
ไอ้ซัมพูดแบบใส่อารมณ์สุดๆ นี่มันเรื่องอะไรกัน กูงงโว๊ยยย
“ ซัมแต่เราเป็น.. ”
“ ไม่!! ซัมจะยกเลิกสัญญา ซัมไม่ยอมอีกต่อไปแล้ว ” มันพูดแล้วก็กระแทกจาน และลุกขึ้นเดิน
แล้วก็เดินกระแทกพื้นออกไป เหวี่ยงแบบสุดๆเลยเพื่อนกู นี่ผมชักอยากจะเห็นไอ้คนชื่อ
เอสซะแล้ว
“ ขอโทษนะ น้องแตม ที่ซัมมันเสียมารยาท ” พี่สปริงหันมากล่าวขอโทษผมอย่างรู้สึกผิด
“ เอ่อ..ไม่เป็นไรครับ ผมชินแล้ว ซัมมันก็เพื่อนผม เห็นมาเยอะครับ ” ผมหันไปยิ้มให้กับพี่สปริง
เป็นการย้ำว่า ไม่เป็นไรจริงๆ ซะที่ไหนล่ะ เรื่องไอ้ซัมเสียมารยาทบนโต๊ะน่ะไม่เป็นไร
แต่เรื่องที่มันจะเป็นแฟนกับพี่เฟลอร์นี่สิ
ผมรู้สึกว่ามันจิ๊ดอยู่ที่อกข้างซ้าย หัวใจของผมกำลังจะเป็นโรค โรคพ่ายแพ้ครับ..เกมส์มันเริ่มต้นแล้วสินะ!!
Espresso Talk >>>
“ เอสมึงเป็นอะไรรึป่าววะ น่าเครียดเชียว ” เสียงเพื่อนสนิททำให้ผมผละออกจากความคิดในเรื่องเมื่อคืนนี้
“ อ่อ..ป่าว เราไปกันเถอะ เดี๋ยวพีชจะรอนาน ” ผมบอกกับมันก่อนจะเดินออกไป
“ เอส!! งั้นกูไม่ไปนะ ไม่อยากไปเป็นก้าง ” มันหยุดเดินแล้วหันพูดกับผม
“ เป็นไรปริ๊นซ์ ทำไมคิดแบบนั้นล่ะ มึงก็สำคัญไม่แพ้กับพีชหรอก ” ผมพูดพร้อมโอบเข้าที่คอมัน เพื่อเพิ่มน้ำหนักของคำพูด คือผมไม่ค่อยให้ความสำคัญกับใครเท่าไหร่ แต่กับปริ๊นซ์
มันเป็นพวกดูแลตัวเอง ไม่ค่อยได้ เลยต้องสนใจมากหน่อย แต่อาจจะน้อยกว่าพีช
“ อืม..กูจะเชื่อแล้วกัน ว่าแต่..แล้วกูแพ้น้องซัมรึป่าววะ ” ซัม!! ได้ยินชื่อนี้ผมก็รู้สึกจุขึ้นมาทันที
นั่นสิ ผมให้ความสำคัญกับซัมเท่าไหนกันนะ
“ มึงรู้.. ” ผมไม่เคยบอกเรื่องซัมกับปริ๊นซ์ อย่าบอกนะว่ามึง..
“ รู้สิ ก็น้องซัมเป็นคนบอกกูเอง ” ซัมไหนบอกว่าจะรู้กันเฉพาะคนที่มีส่วนเกี่ยวข้องไง
แล้วนี่อะไร ถ้าปริ๊นซ์รู้แล้ว อีกไม่นาน พีชก็อาจจะรู้
“ เฮ้ย.. แต่ไม่ต้องห่วงกูไม่บอกใครหรอก โดยเฉพาะน้องพีช ” กูไว้ใจมึงได้ใช่มั๊ยปริ๊นซ์
กูไม่อยากให้พีชเสียใจแม้แต่ครั้งเดียว
“ เออ ดีแล้ว งั้นฝากมึงไปรับพีชแทนกูด้วย พอดีกูนึกได้ว่ามีธุระ ” ผมบอกปริ๊นซ์แล้วเดินจาก
มันมาทันที เพราะตอนนี้ผมมีเป้าหมายใหม่แล้ว ทั้งที่ไม่อยากไปเจอ แต่ผิดสัญญากันแบบนี้
เราจะได้เห็นดีกัน ซัมเมอร์!!
Writer Talk >>>
--------------------------------- ---------------------------
ความคิดเห็น