คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : K&J J&K [3] : Can you help me? (ในที่สุดก็อัพจบจนได้T^T)
“ยังจะมาทำหน้างงใส่ฉันอีก จำไม่ได้หรอยะ!?” เธอเดินเข้ามานั่งข้างหน้าผม ก่อนจะส่งยิ้มสดใสมาให้ แอบใจเต้นนะครับเนี่ย! ขอโทษนะครับ...ช่วยไปน่ารักไกลๆหน่อย!
“ทำตาโตอีกนะแก- -* ‘เชอรี่’ไง จำไม่ได้หรอ เสียใจว่ะ” เชอรี่?? รี่??? อ๋อออออออ!
ผมถึงกับบางอ้อตบมือดังลั่นแล้วชี้หน้าเธอ ‘เชอรี่’ เพื่อนสมัยประถมสุดน่ารักคนนั้นนั่นเอง!
“เสียมารยาท มาชี้หน้าฉัน” เธอตีมือผมก่อนจะหัวเราะ ท่าทางผมคงจะตลกมากเลย
“เดี๋ยวนี้เปลี่ยนไปเยอะเลยนะรี่ สวยกว่าเมื่อก่อนตั้งเยอะ” ผมหยอดคำหวาน กะแกล้งเพื่อนสาวให้อายเล่น แต่เธอกลับหัวเราะแล้วเชิดหน้าขึ้น
“แน่นอนย่ะ ว่าแต่แกก็น่ารักขึ้นเยอะเลยนะเจ! โฮะๆๆๆ” และผมก็โดนเธอแกล้งกลับครับ! ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ชอบให้ชมแบบนี้ แต่เพื่อนคนนี้ก็ยังคงหาเรื่องแกล้งผมได้ตลอด
“เดี๋ยวเถอะรี่ มาชมเจว่าน่ารักไม่ดีใจหรอกนะ ชมว่า ‘หล่อ’ สิ!”
“เจความจริงเป็นสิ่งไม่ตายยอมรับมันซะเถอะ! เจน่ารักกว่ารี่อีก” คุณเธอยิ้มหวานครับ แต่ตอนนี้ผมกลับรู้สึกว่ามันล่อตีนยังไงชอบกล...
“โอ๋ๆ~ ตัวเธอก็เขาล้อเล่น~ แหมคิดถึงแกมากเลยอะ ไม่เจอกันตั้งนานนนนนนนน” รี่แสดงความคิดถึงผมด้วยการหยิกแก้มผมแล้วส่ายไปมา จะขอบคุณมากถ้ารี่ไม่คิดถึงเจ!
มันเจ็บแก้มโว๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย=[]=
“พอเหอะรี่!!! เจ็บเฟ้ยยยยย” รี่ปล่อยมือจากแก้มผมที่เริ่มระบมเต็มที่ หัวเราะร่าอย่างสนุกสนาน เหอะ! ถ้าไม่ติดว่าน่ารักนะ ป่านนี้...จับมาตีก้นลายแล้ว!
“เจไม่อยากให้รี่คิดถึงก็เพราะอย่างนี้นั่นแหละ!” ผมบ่นใส่เธอพลางลูบแก้มตัวเองเบาๆ
“ก็แก้มเจนิ่มนี่นา” ขอบคุณครับสำหรับคำชม ฆ่าผมเลยดีกว่ามาบอกว่าแก้มผู้ชายอย่างผมนิ่มเนี่ย!!!! ไม่ใช่ก้นเด็กนะครับ!
ผมนั่งคุยเรื่องราวสมัยเด็กกับเชอรี่อยู่สักพักหนึ่ง ให้ความรู้สึกเหมือนคนแก่มารำลึกความหลังจริงๆครับ เมื่อก่อนผมเคยปลื้มเชอรี่มากๆเลยล่ะครับ เพราะเธอเป็นคนสวย น่ารัก นิสัยดี เรียนเก่ง ร่าเริง แจ่มใส แต่พอผมได้สนิทกับเธอ ทำให้ผมรู้ว่า แม้ภายนอกเธอดูดี แท้จริงแล้วเธอรั่วมากเลยครับ! นิสัยรั่วและบ้าบอเกินเหตุช่างไม่เหมาะกับหน้าตาน่ารักของเธอเลยสักนิดเดียว
“อ้าวๆ เพื่อนสาวทั้งสองคุยกันสนุกปากเลยนะครับ”เสียงกวนๆของซีดังขึ้นพร้อมกับวางจานข้าวให้ผม
เพื่อนสาวห่านไรไอ้ซี- -* เดี๋ยวกระโดดกัดหูเลย!
ผมมองมันตาขวางแต่ไอ้นี่ก็ลอยหน้าลอยตา ทำเหมือนตัวเองไม่ได้พูดอะไรกระทบกูเลยนะ~ เดี๋ยวเหอะมึง! ตีนจะลอยไป!
“ฮะๆๆ เพื่อนเจมาแล้ว รี่ขอตัวก่อนดีกว่า ไว้คุยกันใหม่นะ” รี่ฝดบกมือลาก่อนจะเดินไปหาเพื่อนของเธอ ผมโบกมือตามเธอไป ก่อนจะหันขวับมาเตรียมว้ากใส่เพื่อเกลอ
“พวกมึงไปปลูกข้าวกันหรอครับ!? ไปซะนานเลย ผมหิวจนจะแทะโต๊ะอยู่แล้วเนี่ย!”
“ต้องขออภัยนายท่านเป็นอย่างสูง แต่จะเป็นความกรุณามากหากท่านเบิกตาให้โตกว่าเดิมแล้วดูมนุษย์ในโรงอาหารสิครับ!” อาร์ที่หย่อนก้นลงนั่งตามซีบ่นผมกลับบ้าง ผมกลัวจะเสียฟอร์มเลยเหลือบๆไปมอง เออว่ะ คนมันเยอะจริง! ชิ!
“เจ!!! เจรู้จักกับเชอรี่ด้วยหรอ???” เสียงของเคพูดกึ่งตะโกน สะกิดผมหยิกๆทันที่ที่มาถึงโต๊ะ อะไรของคุณอีกครับ?
“ใช่ ทำไมอะ”
“ช่วยกูจีบเชอรี่หน่อย!*0*”
ผมมองหน้าเคอย่างไม่เข้าใจ ทำไมมึงไม่จีบเองวะ? หน้าตาระดับมึงเนี่ย แค่กวักมือเรียกก็มาเข้าแถวเรียงกันแล้ว ทำไมต้องมาขอให้ผมช่วยด้วยครับ
“ก็ไอ้เคมันไม่กล้าเว้ย ถึงที่ผ่านมามันมีแฟนหลายคน แต่นั่นผู้หญิงเขามาหาเอง แต่นี่แบบ...รักจริงไงเลยปอด!!!” อ๊อดว่าก่อนจะตักข้าวเข้าปากไปอีกคำ ผมหันไปมองเคที่ทำตาปริบๆ มองผมอย่างอ้อนวอน โถ...ไอ้ลูกหมาน้อย~
อือ...ช่วยมันหน่อยก็ได้ ท่าทางน่าสนุก!
“ก็ได้ ไม่มีปัญหาอยู่แล้ว แต่มึงต้องเลี้ยงชาบูชิกูนะ” ผมแอบต่อรองเล็กน้อย
เอ...ชาบูชิถูกไปปะวะ?
“ได้! จะให้เลี้ยงชาบูชิ ฟูจิ เอ็มเค ซิสเลอร์ บาร์บิคิว อะไรก็ได้ทั้งหมด โหย~ เจน่ารักที่สุดเลย~” เคตอบรับข้อเสนอทันทีแถมยังเพิ่มมาให้อีกต่างหาก แต่จะดีมากถ้าไม่ชมกูว่าน่ารักและบีบแก้มกูเล่น!!!
เจ็บว้อย!!!!!!!!!!!!!! ทำไมมีแต่คนชอบเล่นแก้มกูจังT^T
ผมบอกให้มันพูดอีกรอบว่าจะเลี้ยงอะไรบ้าง ก่อนจะอัดเสียงมันไว้เป็นหลักฐาน กร๊ากกกก มึงเสร็จกูแน่เพื่อนรัก เดือนนี้มีคนจ่ายค่าอาหารให้แล้วครับพ่อแม่!
ผมขำกับท่าทางที่ดีใจเวอร์ของมัน ท่าทางมันจะชอบจริงๆแฮะ...
ช่วงบ่ายก็ไม่มีอะไรมากเท่าไหร่ อาจารย์ก็พูดให้จดเนื้อหาบลาๆ จุดประสงค์อะไรเทือกๆนั้น ผมก็จดไปครับ แอบง่วงเล็กน้อย นี่กูยังนอนไม่พออีกหรอ= =
นึกไปถึงตอนที่เข้ามาในห้องพร้อมกับมนุษย์หน้าตาดี เพื่อนๆในห้องก็หันมาจ้องกันเป็นตาเดียว มีการต้อนรับผมอย่างอลังการ พวกเขาถึงกับขอคาบอาจารย์มาเลี้ยงต้อนรับผมเลยทีเดียว
(กูรู้นะเฟ้ย พวกมึงหาเรื่องโดดเรียน!) แม้สิ่งที่ใช้เลี้ยงผมจะเป็นขนมจากสหกรณ์ที่วิ่งลงไปซื้อกัน แต่ผมก็รู้สึกประทับใจกับเพื่อนที่นี่มากเลยล่ะครับ หลังจากนั้นห้องเรียนก็เข้าสู่ความสงบ สงบจนหลับกันเป็นแถบๆเลยทีเดียว
เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น ไอ้พวกที่หลับๆอยู่ก็ลุกพรวดขึ้นมาทันทีเลยครับ
เหอๆ ไม่ค่อยเลยนะพวกมึง-*-
และก็ตามฉบับคนที่เพิ่งเจอกันวันแรก พวกมันตัดสินใจ(โดยไม่ถามผมเลยสักนิด) จะไปเลี้ยงผมที่เอ็มเคกัน ผมก็อยากจะปฏิเสธเพราะอยากกลับไปนอนมากกว่า แต่เพราะเคบอกว่าจะเลี้ยง ผมเลยไม่กล้าปฏิเสธเพราะกลัวเพื่อนเสียน้ำใจ! (เรอะ!?)
พวกเรา 8 ชีวิตนั่งอัดกันเป็นปลากระป๋องอยู่ในรถแท็กซี่ ฝาแฝดนั่งอยู่ข้างหน้า พวกที่เหลือนั่งอัดกันข้างหลัง ผมกับอาร์เป็นผู้เสียสละนั่งบนตัก ตอนแรกพวกผมสองคนก็ปฏิเสธ เพราะกลัวว่าเคกับซีจะหนัก แต่พวกผมก็โดนมันสองคนฉุดขึ้นรถไปอย่างง่ายดาย อันที่จริง มึงแบ่งไปสองคันก็ได้นะ สาด! แต่มาบ่นตอนนี้ก็ช้าไปแล้วล่ะครับ
พอถึงที่หมายก็แทบจะพุ่งตัวออกกันไปเลยทีเดียว และก็เป็นเช่นเดิมครับ ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหนพวกนี้ก็ยังคงเป็นจุดเดนแบบสุดๆอยู่ดี ต่อให้พวกเขาเดินกันเงียบๆก็ยังมีสาวๆหันมองกันคอแทบหลุด แต่ไอ้พวกนี้มันเป็นพวกสร้างมลพิษทางเสียงไงครับ ตอนนี้เลยแทบจะเดินตามกันเลยทีเดียว
เหอๆ ผมกลายเป็นตัวประกอบฉากไปแล้วครับ! (ผมเป็นตัวเด่นไม่ใช่เรอะ!?)
ในที่สุดเราก็เดินมาถึงร้านเอ็มเคกันอย่างปลอดภัย ไม่มีคนโดนฉุด ไม่มีใครหาย สมาชิกครบ! พอเราก้าวเข้ามาในร้าน ไอ้เคแทบช็อคตายครับ เมื่อเห็นคนที่นั่งอยู่ในร้านกับเพื่อนของเธออยู่ตอนนี้คือ ‘เชอรี่’ ครับ
สุดยอด อะไรฟ้ามันจะดลใจช่วยขนาดนี้!!!!
ผมก็เดินเข้ามาทักทายอย่างไม่รอช้าพลางลากเคตามมาด้วย ไอ้บ้านี่ก็ทำตัวเป็นสาวน้อยไปได้ จะดึงผมกลับท่าเดียว ท่าทางขัดเขินช่างไม่เข้ากับใบหน้าของชายหนุ่มถึกทึนเลยแม้แต่น้อย
“สวัสดี รี่ ไม่คิดเลยว่าจะมาเจอรี่ที่นี่อีก” ผมส่งยิ้มให้เธอที่ดูท่าทางตกใจ (แต่ดูจากทรงแล้วคงไม่ได้ตกใจผมแน่!) เธอชี้ตะเกียบมาทางผม อ้าปากค้างเล็กน้อย สายตามองไปยังคนข้างๆผม หน้าเธอเริ่มแดงระเรื่อเล็กน้อย พอเธอตั้งสติได้ ก็พูดทักทายผมเสียงเบา
“สวัสดี เจ เอ่อ...แล้วทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะ” รี่กระซิบหรอครับ= =? แต่ผมก็ยังพอฟังออกครับ
“เพื่อนเจบอกว่าจะเลี้ยงน่ะ ก็เลยมา เออใช่! เค นี่เพื่อนเจ ชื่อ เชอรี่ เชอรี่ นี่ เค นะ” อันที่จริงไม่ต้องแนะนำก็ได้มั้งครับ ท่าทางจะรู้จักกันอยู่แล้วนี่ เพียงแต่ไม่เคยคุยกันเท่านั้นเอง
เคเงียบครับ อ้าวเฮ้ย! เพื่อนตูมัวแต่เหม่อ ผมสะกิดไอ้คนข้างๆให้รู้สึกตัว เคสะดุ้งเล็กน้อยครับ ก่อนจะหันไปยิ้มๆแบบเขินๆให้เชอรี่ ที่นั่งอายม้วนไปเรียบร้อย
“ยินดีที่รู้จักครับ เอ่อ...ถ้าไม่รังเกียจขอพวกผมนั่งโต๊ะข้างๆได้มั้ยครับ” เคเอามือเกาท้ายทอยแก้เขิน ดวงตาคมเสมองไปทางอื่น เล่นเอาสาวๆทั้งโต๊ะพร้อมใจกันพยักหน้ากันอย่างเหม่อลอย
ชายคนนี้...น่าหมั่นไส้ว้อยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย=[]=
พวกผมนั่งโต๊ะข้างๆเชอรี่ครับ พวกนี้ก็คุยกับสาวๆฝั่งนั้นกันสนุกเลยครับ ไหนคุณบอกว่าไม่กล้าคุยกับเชอรี่ไงครับ คุณเค? ตอนนี้คุยกันถูกคอเชียวนะมึงงง ผมก็มีแทรกคุยกับเพื่อนๆบ้าง เวลาเขาถามหรือแอบแซว(โดยเฉพาะเชอรี่ครับ หาเรื่องแซวผมตลอดอะ) แต่ผมก็พูดน้อยที่สุดแล้วล่ะครับ เพราะผมสนใจอาหารตรงหน้ามากกว่า ของฟรีต้องกินให้คุ้ม! แล้วช่วงที่พวกนั้นกำลังคุยกัน ผมก็รีบโกยมาหมดเลยครับ ฮ่าๆๆ ช้าอดหมดนะเฟ้ย~
“เชี่ยเจ! แม่งเอาไปหมดเลยอะ ตับนั้นของกูนะ กูลวกไว้ก่อน!” อาร์มันโวยวายครับ เริ่มมาละลานตับในจานผม เฮ้ย ลวกก็ส่วนลวกเดะ กูเป็นคนตักมาอะ=[]=
“ช้าเองครับ มึงไม่ได้เขียนไว้ซะหน่อยว่าของมึงอะ เฮ้ย! ตับกู!!”
“ช้าเองนะครับ คุณเจ :P” เคี้ยวตุ้ยๆเต็มปาก ก็ยังอุตส่าห์มาล้อเลียนผมจนได้นะครับ! ฮึ่ม! เผลอไม่ได้เลย
“เจ...เจไม่รักอาร์หรอ” อาร์ถามเสียงอ้อนครับ ส่งสายตาละห้อยมองตับชิ้นสุดท้ายที่อยู่ผมคีบอยู่ ผมมองอาร์ที่ทำหน้าตาน่ารักใส่ก็อดใจสั่นไม่ได้ แหม...ตีนกูสั่นยิกๆเลยว่ะอาร์
“อาร์...เจรักอาร์นะ(อาร์ทำตาวาวเหมือนมีชัย) แต่กูรักตับมากกว่าว่ะ!!!” กร๊ากกกกกก แล้วผมก็ยัดตับเข้าปากไปครับ ไอ้อาร์แทบจะล้มโต๊ะทับผม มันหันไปสั่งตับเพิ่มกับพี่พนักงานอีก 2 จาน เออ สั่งใหม่ตั้งแต่แรกก็หมดเรื่อง
สายตาเหลือบไปเห็นลูกชิ้นปลาเอ็มเคชิ้นสุดท้ายกำลังว่ายน้ำอย่างมีความสุข รอให้ผมไปจกมันอยู่! ผมไม่รอช้ารีบจกมันทันทีตามคำขอ แต่ว่า!!! มีตะเกียบอีกอันมาขวางเส้นทางรักของผมกับน้องลูกชิ้นไว้ เฮ้ย! บังอาจมาก! (เจเพ้อว่ะ=_=)
ผมหันไปมองเคตาขวาง เมื่อกี้ยังเห็นนั่งคุยกับเชอรี่อยู่โต๊ะนู้นอยู่เลย กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะมึง กลับไปนู่นไป๊ ชิ้วๆ
“ปล่อยเลยมึง กูจกได้ก่อนอะ”
“มึงแหละปล่อยเจ กินไปเยอะแล้วนะ”
“ก็กูจะกินอีกอะ!” ผมตอบกลับอย่างเอาแต่ใจ เรื่องกินนี่ยอมไม่ได้ครับ!
“เคเลี้ยงเจไม่ใช่หรอ ให้เจกินสิ” ผมเริ่มอ่อนลง แม้เสียงจะยังแข็งๆอยู่ก็ตาม
“กูจ่าย!” ชัดเลย! ไอ้ห่านนี่! ผมเริ่มใช้ไม้อ่อนแบบอาร์บ้าง มันต้องมีช่วงวินาทีหนึ่งแหละที่เคเผลอ และตอนนั้นแหละ ปลาเอ็มเคน้อยจะตกเป็นของผม อุวะฮะฮ่าๆๆๆ
“เคไม่รักเจหรอ... เจอยากินอะ นะๆๆๆ” ผมส่งสายตาออดอ้อนแบบที่อาร์ทำกับผมไปให้ รอวินาทีที่เคจะเผลออย่างใจจดใจจ่อ แต่ทว่า...
“อยากกินก็สั่งเพิ่มเดะ!” แล้วมันก็กระชากปลาน้อยไปจากอ้อมอกของผม แล้วเอาไปให้เชอรี่...
หึหึหึ สั่งใหม่ใช่มั้ยมึง...สั่งใหม่ใช่มั้ย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
ผมสั่งนู่นนี่นั่นมากินแหลกหลาญเลยครับ จนรู้สึกอยากจะอ้วกใส่หน้าไอ้เค และสุดท้ายผมก็โดนแบกเข้าห้องน้ำ...อ้วก
สภาพผมตอนนี้ไม่ต่างจากซากศพที่เดินได้สักเท่าไหร่ ปอนพยุงผมมานั่งหน้าร้านรอพวกอาเสี่ยจ่ายเงิน ผมปวดหัวจนต้องพิงไหล่ปอนไว้ มันก็ไม่ได้บ่นอะไรครับ แถมยังพัดให้อีกต่างหาก ผมเริ่มเคลิ้ม รู้สึกสบายที่มีคนมาคอยดูแล แล้วก็รู้สึกอยากจะอ้อนบ้างอะไรบ้าง ผมเป็นลูกคนเดียวนะครับ ย่อมได้รับการดูแลเป็นอย่างดี อ๊าคคค คิดถึงพ่อกับแม่จังT^T
ในขณะที่ผมกำลังนึกถึงพ่อกับแม่อยู่นั้น ก็ถูกไอ้หมาตัวไหนก็ไม่รู้เขกหัว เฮ้ย! เห็นมั้ยเนี่ยว่าหมดสภาพแล้วนะฮะ! กูป่วยอยู่นะเฮ้ยยยย
ผมลืมตามองคนที่เขกหัว ก็เบ้หน้าลงทันทีเมื่อเห็นหน้าคนประทุษร้าย ก่อนจะหลับตาลงอย่างไม่สนใจ ให้ตายสิ! สภาพแบบนี้ผมจะกลับบ้านไหวมั้ยเนี่ยย
“ไอ้เค! จะไปเขกหัวมันทำไมวะ มันไม่สบายอยู่นะเว้ย บ้าปะเนี่ย” ปอนโวยวายก่อนจะลูบหัวผมตรงที่โดนเขก ผมแอบยิ้มสะใจอยู่เงียบๆ เอาเลยปอน ด่ามันเลย ด่ามันนนน
“เจครับ เจ...อย่าเพิ่งหลับ” เสียงทุ้มเอ่ยอย่างอ่อนโยน มือหนาตบหน้าผมเบาๆ ผมจึงต้องปรือตาขึ้นมองปอน ที่มองมาอย่างเป็นห่วง แหม...อย่างกับพ่อเลย
“บ้านเจอยู่ไหนครับ เดี๋ยวปอนไปส่ง”
“แมนชั่นแถวxxน่ะ” ผมบอกเสียงเบาก่อนจะหรี่ตาลงอีกครั้ง ไม่ไหวแล้วครับ รู้สึกง่วงมาก
“เฮ้ย! เดี๋ยวกูไปส่งมันเองก็ได้” อยู่ๆเสียงของเคก็แทรกขึ้นมา น้ำเสียงฟังดูหงุดหงิดเล็กน้อย เป็นบ้าอะไรของมึงอีกล่ะ
“ไม่ต้อง มึงอะไปส่งเชอรี่เหอะ นี่มันก็มืดแล้ว ให้ผู้หญิงกลับเองมันอันตราย” ปอนค้านครับ เคก็เงียบไปแปบนึงก่อนจะบอกให้ทุกคนกลับกันได้แล้ว พวกเราก็เดินไปป้ายรถเมล์กันครับ เสียงคุยกันอย่างสนุกสนานดังไปตลอดทาง มีเพียงผมกับปอนที่เดินกันอย่างเงียบๆ สภาพแบบนี้เดินได้ก็สุดๆแล้วล่ะครับ
พอถึงป้ายรถเมล์พวกผมก็แยกกันตรงนี้ เคนั่งแท็กซี่ไปส่งเชอรี่ พวกที่เหลือก็แยกกันไปส่งสาวๆ ส่วนผมกับปอนก็นั่งแท็กซี่มาสองคน ผมก็บอกทางโชเฟอร์เสร็จก็หลับเลยครับ ถ้าหลงก็ความผิดมึงนะปอน
แท็กซี่จอดที่หน้าแมนชั่น ปอนก็ควักเงินจ่าย พยุงผมลงจากรถ ก่อนจะเข้าแมนชั่นผมก็ไปสวัสดี คุณป้าเจ้าของแมนชั่นก่อน ป้าเขาเป็นเพื่อนกับแม่ผมครับ ค่าเช่าห้องเลยลดลงไปส่วนหนึ่ง พอป้า‘อร’ เห็นสภาพผมก็ตกใจใหญ่เลยครับ ถามนู่นถามนี่เยอะแยะไปหมด ผมก็ได้แต่ยิ้มแห้งๆให้ป้าเขาไป คนตอบคำถามน่ะ ไอ้ปอนครับ
พอรู้เรื่องราวป้าอรก็ตีแขนผมเบาๆ บ่นผมพอเป็นพิธี ก่อนจะบอกให้ปอนพาผมขึ้นไปพักผ่อนบนห้อง เดี๋ยวป้าจะทำข้าวต้มไปให้ทาน ผมก็ปฏิเสธครับ เกรงใจป้าเขา แต่ก็โดนดุกลับมาว่า อ้วกออกมาขนาดนั้น ในท้องมันจะมีอะไรเหลือ ผมก็เลยต้องก้มหน้ารับไป
ห้องพักผมอยู่ชั้น 3 กว่าจะขึ้นมาถึงก็เล่นเอาปอนลำบากเลยทีเดียว เพราะมันให้ผมขี่หลัง ผมก็ไม่ยอมครับ กลัวตกบันไดลงมาตายทั้งคู่=_= ตัวผมก็ใช่ว่าจะเบา แต่พอผมไม่ยอม มันก็อุ้มผมขึ้นหน้าตาเฉย ผมเลยว้ากใส่มันและยอมขี่หลังดีๆ
“เจอยู่คนเดียวหรอ” พอเห็นสภาพห้อง ปอนก็หันมาถามอย่งสงสัย ก่อนจะปล่อยให้ผมนั่งลงบนเตียง ผมล้มตัวลงนอนก่อนจะตอบคำถามมัน
“ใช่ พอดีว่าโรงเรียนนี้มันไกลบ้านน่ะ เลยขอพ่อแม่มาอยู่คนเดียว เดี๋ยวเสาร์-อาทิตย์ค่อยกลับ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงที่แผ่วเบาลงเรื่อยๆ เพราะผมกำลังจะหลับแล้ว มึงช่วยอยู่เงียบๆหรือไม่ก็กลับบ้านไปเลยก็ได้นะคุณปอน
และสวรรค์ก็กลั่นแกล้งผมอีกครั้ง ด้วยเสียงเคาะประตูห้อง โฮ! แล้วเมื่อไหร่ผมจะได้นอน! ปอนก็ทำหน้าที่แขกที่ดี เดินไปเปิดประตู รับข้าวต้ม ขอบคุณป้าอรแล้วกลับมาหาผม ผมก็แกล้งหลับครับ แม้ว่ากลิ่นข้าวต้มจะหอมฉุย ยั่วน้ำลาย แต่ผมก็ยังอยากนอนอยู่ดี
“ไม่ต้องแกล้งหลับเลยมึง ตื่นมากินข้าวต้มเลย ป้าเขาอุตส่าห์ทำมาให้นะ” ปอนฉุดผมขึ้นมานั่ง ก่อนจะยัดชามข้าวใส่มือผม แล้วเดินไปเปิดทีวีดู ผมหน้ามุ่ยลงอย่างขัดใจ แต่ก็ยอมกินข้าวต้ม ตาก็มองทีวี ดูละครเรื่องอะไรสักอย่าง เรื่องนี้แม่ผมก็ติดครับ เรียกได้ว่า แฟนคลับเลยทีเดียว ดูละครไป ก็นึกถึงแม่ไป อารมณ์ดีขึ้นเยอะเลยครับ
“เมื่อกี้ทำเป็นไม่ยอมกิน แต่พอได้กินก็อารมณ์ดีเชียวนะ” ปอนผลักหัวผมเบาๆ หัวเราะน้อยๆกับอารมณ์ที่เปลี่ยนได้เร็วของผม ผมก็ยักคิ้วใส่มันล่อตีนเล่น ก่อนจะดูละครต่ออย่างไม่สนใจ
ปอนเห็นผมไม่สนใจมันก็เริ่มสำรวจห้องเล็กๆของผม ในห้องไม่มีอะไรมากหรอกครับ มีเตียงตั้งอยู่มุมห้อง ด้านข้างมีระเบียงอยู่ มีห้องน้ำในตัว มีโต๊ะหนังสือ ตู้เสื้อผ้า ทีวี และที่ขาดไม่ได้คือตู้เย็นกับกาต้มน้ำร้อนครับ
“มึงไม่เอาคอมมาด้วยวะ เวลาทำงานจะใช้ไรทำ” ปอนนั่งลงบนเตียงก่อนจะหันมาถามผม ผมวางชามไว้ที่พื้น ก่อนจะตอบมันว่า
“กูมีโน๊ตบุ้คอยู่ มึงก็กลับบ้านไปได้แล้ว มืดแล้วนะเว้ย กูดีขึ้นแล้วล่ะ”
“ไม่อะ มืดแล้วขี้เกียจกลับว่ะ กูนอนค้างกับมึงอะแหละ”
“ถามกูรึยัง=_=”
“จำเป็นเรอะ ไอ้เปี๊ยก”
“ไสหัวกลับบ้านไปเลย สาดดดด” ผมพูดพลางผลักมันลงจากเตียง แต่ก็ไม่มีท่าทีว่าจะขยับเลยแม้แต่น้อย มาว่าปมด้อยกูอย่างนี้ กลับบ้านไปเลยไป๊!!!
“กูล้อเล่นนน~ เออ! เสื้อผ้าก็ยืมมึงก่อนนะ เกงในก็ยืมมึงด้วยแต่คงอึดอัดกูหน่อยว่ะ แต่เอาเหอะ กูทนได้” มันพูดหน้าตายิ้มอย่างมีเลศนัย ผมหยิบหมอนมาฟาดมันไม่ยั้ง หลอกด่ากูเรอะ!!!
“ไอ้เชี่ย! กูไม่ให้มึงนอนกลับไปเลย!!” ไอ้ปอนหัวเราะรื่นครับ คว้าหมอนไว้แล้วเอาไปเก็บไว้ด้านหลัง ผมก็หยิบหมอนข้างมาฟาดมันอีก
“อะไรครับบบ~ ปอนหมายถึง เจตัวเล็กแต่ปอนตัวใหญ่ แค่นั้นเอง คิดไปไหนเนี่ยหือ?” คราวนี้ผมถีบมันตกเตียงไปจนได้ครับ ก่อนจะเดินไปคว้าผ้าเช็ดตัว จะได้อาบน้ำนอนซะที
“ตามใจ! เอาผ้าในตู้มาปูนอนเองนะสาด กูไม่ยุ่งด้วยแล้ว!” ผมเข้าไปอาบน้ำไม่นานก็ออกมา เห็นปอนนั่งกินเลย์อยู่หน้าทีวี แหม...มึงนี่เกรงใจกูจัง- -* พอไอ้ปอนหันมา ผมก็ถลึงตาใส่มันอย่างเคืองๆ แต่มันก็ทำหน้าตกใจ ชะงักค้างไปซะงั้น ก่อนจะหันกลับไปดูทีวีต่อ มันเป็นอะไรของมัน หน้าแดงๆด้วย ไม่สบายรึไง?
“เป็นอะไรไปมึง ไปอาบน้ำไป กูจะนอนแล้วง่วง” ผมนั่งลงบนเตียงก่อนจะเอาผ้ามาเช็ดหัว ไอ้ปอนหันมาก็เอาผ้ามาคลุมตัวผมไว้ครับ ผมก็มองหน้ามันงงๆ เป็นบ้าอะไรเนี่ย! กูไม่หนาวเว้ย!
“คลุมไว้เหอะมึง กูไปอาบน้ำล่ะ เออ! แล้วก็แต่งตัวให้เสร็จก่อนกูอาบน้ำเสร็จล่ะ” พูดจบก็รีบเดินเข้าห้องน้ำไปครับ ปล่อยให้ผมนั่งงงกับพฤติกรรมแปลกๆของมัน ระหว่างรอมันผมก็นอนดูทีวีรอไปครับ พอปอนอาบเสร็จหันมามองผม ก็รีบเอาผ้าห่มมาคลุมตัวผมทันที
เป็นบ้าอะไร๊!!!!
“เล่นเชี่ยไรเนี่ยไอ้ปอน กูร้อน”
“กูบอกให้มึงใส่เสื้อผ้าดีๆไง”
“ก็เนี่ยกูใส่แล้ว” เถียงจบก็เปิดผ้าห่มขึ้น เห็นบ็อกเซอร์ตัวนึงที่ใส่อยู่ ปอนก็รีบห่มผ้ากลับเลยครับ ก่อนจะเดินไปหยิบเสื้อกล้ามมาให้ผมใส่ ผมไม่อยากใส่เท่าไหร่เพราะมันร้อน ห้องผมไม่มีแอร์นะครับ มีแต่พัดลมตัวเดียวติดเพดาน
สุดท้ายผมก็ยอมใส่ครับ ไม่งั้นคืนนี้ไม่ได้นอนแน่ ด้วยความเพลียจัด ทำให้ผมนอนหลับไปอย่างรวดเร็ว แม้วันนี้จะนอนมาเกือบทั้งวันแล้วก็ตาม
เหอๆ นอนอย่างนี้...ตายเลยดีกว่ามั้ยกู- -*
TBC.
JUz Talk : ในที่สุดก็จบตอน 3 จนได้!!! รู้สึกเขียนตอนนี้หลายอาทิตย์มาก= = คิดว่าอาจจะมาอัพได้ไม่บ่อยเท่าไหร่แล้วล่ะค่ะ ผลสอบที่ออกมาทำให้คุณพ่อและคุณแม่ถอดเน็ตออกไปเลยทีเดียว(แสดงให้เห็นถึงความเน่าของคะแนน= =) แต่ว่า จูก็แอบเล่นของพี่ได้ค่ะ เพื่อนักอ่านทุกท่าน กรั่กๆๆๆขอบคุณสำหรับคอมเม้นท์และการรอคอย 555+ คิดว่าจะมาลงตอนที่4ให้ในเร็ววัน
ผลสอบทำให้จูช็อคจริงๆนะคะTOT สภาพจิตใจยังไม่คงที่ บางทีเขียนออกมาได้ไม่ดีเท่าไหร่ เลยไม่ค่อยอยากเขียน ไม่อยากลงอารมณ์กับน้องเจน่ะค่ะ กลัวน้องจะเพ้อไปมากกว่านี้-*- รู้สึกตอนนี้น้องก็เพ้อเอาการอยู่ 555+
พล่ามยาวค่ะ^-^ ขอบคุณสำหรับคอมเมนท์นะคะ! รักทุกคนนนนนนนนนนนนนนนนนนน
จูด๊วบบบบบบ >3<
ความคิดเห็น