คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : K&J J&K [2] : Care :)
พวกผมกำลังยืนสงบนิ่งอยู่ในห้องแอร์เย็นช่ำ ไม่ใช่เพราะว่าเล่นบอลจนเหนื่อยแล้วเข้าไปตากแอร์เล่นในห้องปกครองแต่อย่างใด แต่เป็นเพราะความอาร์ตของคุณอ๊อด ที่ดันลีลาเยอะเตะบอลเฉียดหัวอาจารย์เข้า และอาจารย์คนนี้ยังเป็นถึงรองฝ่ายปกครองอีกต่างหาก! ชิบหาย~จะรอดมั้ยครับเนี่ย เข้ามาวันแรกก็ซวยเลยกู!
เสียงของอาจารย์ป้าดังเข้าซ้ายทะลุหูขวา ผมก้มหน้าลงคล้ายกับรู้สึกผิดซะเต็มประดา แต่เปล่าเลยครับ ผมกำลังพิจารณาความเขรอะของรองเท้านักเรียนต่างหาก อืม...ไม่น่าลงไปเตะบอลเลย เพิ่งจะซักมานะเนี่ย โคลนติดเต็มตีนเลยอะ!
“หน้าคุ้นๆกันทั้งนั้น สร้างวีรกรรมแต่ล่ะอย่างได้เยี่ยมจริงๆ ฉันไม่รู้จะทำยังไงกับพวกเธอแล้วนะ!” ปล่อยพวกผมไปไงครับอาจารย์ เป็นวิธีที่ง่ายที่สุดและไม่ต้องมานั่งคิดให้ปวดหัวด้วย
“ฉันล่ะเบื่อพวกเธอจริงๆ ดูซิ! แถวก็ไม่ยอมไปเข้า เล่นบอลกันจนเกิดอุบัติเหตุ พวกเธอมันใช้ไม่ได้เลยจริงๆ เอ๊ะ!? แล้วนี่อะไรกัน เธอเพิ่งเข้ามาใหม่ไม่ใช่หรอ เยี่ยมจริงๆเลยนะ เข้ามาก็ก่อเรื่องซะแล้ว!” เฮ้ย!อะไรครับ? ทำไมหันมาพาลใส่กูเฉยเลยอะ?
“ฉันว่าแล้วเธอมันเป็นตัวปัญหา เข้ามาก็ก่อเรื่องวุ่นวาย! ทำให้โรงเรียนเก่าเสียชื่อไม่พอรึยังไง ถึงจะมาทำให้โรงเรียนของฉันแปดเปื้อนไปด้วยน่ะฮะ!”
อ้าว! ป้า ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะครับ ป้ามาพาลใส่ผมอย่างนี้ได้ไง แล้วที่มาว่าผมเนี่ยรู้ความจริงอะไรบ้างครับ!?
“จริงๆแล้วอย่างเธอไม่น่าจะเข้ามาได้ด้วยซ้ำ ถ้าพ่อแม่ไม่ยัดเงินเข้ามา อย่างเธอก็เข้ามาไม่ได้หรอก!” น้ำเสียงอาจารย์กล่าวดูถูกผมเต็มที่ อาจารย์ไม่รู้อะไรเลยแล้วมาว่าผมอย่างนี้ได้ไง!
ผมกำมือแน่นพยายามข่มอารมณ์ไม่ให้ไปต่อล้อต่อเถียงกับอาจารย์ ปล่อยให้เขาพูดจนพอใจเดี๋ยวเดียวก็จบแล้ว ใจเย็นๆนะเจ... หายใจเข้า...หายใจออก... เล็บเริ่มจิกเข้ามือเรื่อยๆ อารมณ์โกรธก็เพิ่มขึ้น
“ขอโทษนะครับอาจารย์!” เสียงทุ้มที่คล้ายกับจะตะคอกดังแทรกเสียงบ่นของป้าแก่นี่ เฮ้ย! ผมเปล่าพูดนะครับ! ผมหันไปมองคนที่ยืนอยู่ข้างๆผม มึงคิดจะทำอะไรครับคุณเค?
“อาจารย์มีสิทธิ์อะไรมาตัดสินว่า ใครได้มาเข้าเรียน ใครไม่สมควรเข้าเรียน อาจารย์เป็นเพียงแค่ ‘รองฝ่ายปกครอง’ นะครับ คนที่มีสิทธิ์ตัดสินใจน่ะ ‘ผู้อำนวยการ’ หรือ ‘ว่าที่ผู้อำนวยการอย่างผม’ นะครับ ‘พ่อผม’ น่าจะเลือกอาจารย์ที่ดีกว่านี้มาแทนอาจารย์ได้นะครับ ผมว่า...ลองเอาเรื่องนี้ไปปรึกษาพ่อก็ดีนะครับ อาจารย์ว่าอย่างนั้นมั้ย?^ ^ แล้วก็อีกเรื่องหนึ่งนะครับ เจเข้ามาได้ด้วยความสามารถของตัวเองครับ! เรื่องอุบัติเหตุที่เกิดขึ้นผมต้องขอโทษด้วยครับ ถ้าจะหักคะแนนพฤติกรรมก็เชิญ ใช้เวลาอันน้อยนิดที่มีอยู่ตอนนี้ให้คุ้มค่านะครับอาจารย์ ผมขอตัวก่อน”
อารมณ์โกรธหายเป็นปลิดทิ้ง ผมอ้าปากค้างมองคนที่ลากผมออกจากห้องปกครองอย่างไม่สนใจอาจารย์ที่นั่งหน้าซีดอยู่อย่างนั้น(แอบสะใจเหมือนกันนะครับ!) คนอื่นๆก็เดินออกมาด้วยท่าทีสบายๆ ดูเหมือนว่าผมจะเจอเพื่อนที่มีมหาอำนาจอยู่ในมือซะแล้วล่ะครับ!
“เจ แบมือออก!” อยู่ๆเคก็หยุดเดินแล้วหันหน้ามา ผมที่ไม่ทันระวังตัวก็ชนเข้ากับคางมันเต็มๆเลยครับ อะไรของมึ๊ง!!!= = เดี๋ยวก็ลากกู เดี๋ยวก็หยุดเดิน กูตามอารมณ์มึงไม่ทันเว้ย ไอ้อาร์ตตัวพ่อ!
“อะไร?” ผมถามเสียงห้วน ลูกหน้าผากตัวเองด้วยความเจ็บ
“เอามือมาดูซิ...ดูดิกำมือจนเลือดออกเลย” ไอ้เค! ไอ้ตอแหล! เลือดไม่ออกสักนิดเลยว้อย! พูดซะน่ากลัว เดี๋ยวพ่อถีบเลย!
“เจมาโซนี่หว่า~” เสียงกวนๆของแบงค์และบอย ที่ประสานเสียงกันได้อย่างลงตัว เรียกให้ผมหันไปมองก่อนจะแสยะยิ้ม
เชี่ยนี่! กูยิ่งหงุดหงิดอยู่
“อือ นั่นสินะ บังเอิญว่ากูไม่ได้มาโซอย่างเดียวว่ะ กูซาดิสม์ด้วย!” ฝาแฝดเริ่มถอยหลังหนี ผม(พยายาม)ก้าวเท้ายาว เตรียมขย้ำไอ้สองฝานี่ แต่ดูเหมือนผมจะคิดผิด
อยู่ๆสองแฝดก็หยุดถอยหลังก้าวพรวดเดียวก็มาถึงหน้าผม! บอยล็อคแขนผมไว้ข้างหลัง ส่วนแบงค์ก็เข้ามาจี้เอวผมด้วยหน้าตาที่ดูโรคจิตสุดๆ= =
ผมทั้งโวยวายทั้งดิ้นทั้งขำ สักพักไอ้พวกที่ยืนเฮฮาอยู่ก็เข้ามาแจมด้วย ผมโดนกดอยู่กับพื้น หลายมือทั้งจี้เอว จึ้คอ ควักเต่ามาให้ผมดมบ้าง (ไอ้เชี่ย!- -*) ผมขำจนน้ำตาไหล เยี่ยวแทบเล็ด แต่อยู่ๆก็มีมือหนึ่งสัมผัสที่ต้นขา ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจ บรรยากาศในห้องเก็บของที่เหม็นอับเริ่มครอบคลุมจิตใจผม สัมผัสที่น่าขยะแขยงและกลิ่นคาวเลือด...
“ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!” ผมกรีดร้องลั่น มือไม้ปัดป้องทุกสัมผัส ตะโกนกรีดร้องอย่างสุดเสียง สายตาพร่ามัวจนมองใครเป็นใครก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าตอนนี้ ผมกลัว... กลัวมากเหลือเกิน
อย่านะ!!!! ใครก็ได้ช่วยผมด้วย!!!!!
“เฮ้ย!!! เจ!!! ใจเย็นๆ มึงเป็นอะไร เจ! นี่พวกกูเองนะ เจ!” เสียงของใครก็ไม่รู้พยายามเรียกปลุกสติผมให้รู้สึกตัว แต่ผมก็ยังปัดมือนั้นออกอย่างรังเกียจ
“อย่าเข้ามาใกล้นะ!! ออกไป!!!”
“เจ! มึงเป็นอะไรเนี่ย พวกกูแค่ล้อเล่นนะเว้ย ขอโทษนะ เจ” เสียงขอโทษและคำถามดังไม่หยุด ผมร้องไห้สะอึกสะอื้น ไม่รับรู้อะไรทั้งนั้น นั่งกอดเข่าตัวเองเอาไว้ราวกับเป็นเกราะป้องกันที่แสนบอบบาง...
ผมรู้สึกถึงสัมผัสที่อบอุ่น โอบล้อมตัวผมไว้ ทำให้ผมเริ่มสงบลงได้ ความอบอุ่นนี่ทำให้ผมรู้สึกปลอดภัยและสบายใจขึ้น เปลือกตาบางเริ่มหรี่ลงจนปิดสนิท และผมก็เผลอหลับไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นของใครสักคนหนึ่ง...
ผมเปิดตาขึ้นเล็กน้อย กระพริบตาปริบๆเพื่อปรับสภาพให้ดวงตาเห็นชัด ก่อนจะกวาดสายตามองไปรอบๆ ห้องพยาบาล? ผมมาอยู่ที่นี่ได้ยังไง จำได้ว่า โดนลากออกจากห้องปกครอง โดนแฝดแกล้งแล้วก็...ผมเม้มปากแน่น ยกมือขึ้นกอดตัวเอง แต่พอนึกไปถึงสัมผัสที่อบอุ่นนั่น ก็ทำให้ผมผ่อนคลายลง
ใครกันวะ??
“อ้าว! ตื่นแล้วหรอ เป็นยะ....” ยังไม่ทันที่อาจารย์ห้องพยาบาลจะพูดจบ กลุ่มมนุษย์หน้าตาดีก็กรูกันเข้ามาหาผม ทั้งขอโทษขอโพย ทั้งคำถามสารพัดเยอะแยะไปหมด จนผมต้องโบกมือห้ามพวกมัน
กูมีแค่สองหู มึงมีปากกันเป็นสิบ กูจะฟังรู้เรื่องมั้ยครับ!?
“ขอโทษนะครับคุณเพื่อน กระผมเพิ่งจะตื่นก็ระดมคำถามใส่กันขนาดนี้ กระผมตั้งตัวไม่ทัน ขอทีละคนได้มั้ยครับ? สาด!” ด่าพวกมันเป็นการตบท้ายเผื่อจะได้สติกันบ้าง สุดท้ายก็เป็นเหมือนเดิม แย่งกันพูดวุ่นวายไปหมด
ไอ้ฟาย! ไม่เข้าใจที่กูพูดเลยใช่มั้ยยยยยยยยยยย
ผมกวาดตามองพวกมันตาขวาง ไอ้พวกลิงถึงได้หุบปากแล้วยิ้มแห้งๆให้ผม
“เจครับ เมื่อกี้บอยขอโทษนะ บอยไม่ได้ตั้งใจ ก็แค่ล้อเล่นนะ เจเป็นอะไรหรือเปล่า” บอยเริ่มบอกด้วยความสุภาพ (แหม ทีงี้ทำมาเป็นสุภาพเลยนะมึง!) ท่าทางเลิกลั่ก ทำอะไรไม่ถูก ทำให้ผมหัวเราะออกมา
“เจไม่เป็นไร อย่าโทษตัวเองเลย ไม่ใช่ความผิดของบอยกับแบงค์หรอกนะ” ผมยิ้มน้อยๆให้ฝาแฝด พลางจับมือพวกมันทั้งสองคนไว้ บีบมือเบาๆบอกผ่านสัมผัสนี้ไปว่า ‘ไม่เป็นไร’
พอเห็นว่าผมไม่เป็นอะไร พวกนี้ก็ทำตาซึ้งใส่ก่อนจะโถมตัวกอดผมจนผมลงไปนอนกับเตียงอีกครั้ง
“อ๊ากกก!! พวกมึงลุกไปเลยสาดดดด กูจะตายก็เพราะพวกมึงเนี่ยแหละ!!! หายใจไม่ออกโว๊ย!!” พวกมันรีบลุกออก ก่อนจะยิ้มแหยๆ ผมถอนหายใจก่อนจะส่ายหน้าอย่างเอือมระอา
ไอ้พวกนี้ทำตัวอย่างกับเด็กประถม- -*
ผมเหลือบมองคนคนหนึ่งที่ยืนเงียบเป็นเป่าสากตั้งแต่เข้ามาในห้อง มันเป็นอะไรของมันวะ? ผมกำลังจะอ้าปากถามมันว่าเป็นอะไร เสียงของอาจารย์ก็แทรกขึ้นมาซะก่อน
“พวกเธอนี่มันห้องพยาบาลนะ เงียบๆหน่อยสิ ไปเรียนกันได้แล้วไป เพื่อนเขาจะได้พักผ่อน” เสียงพวกลิงทโมนโห่หกันอย่างไม่พอใจแต่ก็ยอมไปแต่โดยดี ก่อนจะไปก็หันมาล่ำลาผมอยู่พักใหญ่
เอ่อ...กูจะนอนพักนะ ไม่ได้ไปนอนเฝ้ายมบาล!!
และแล้ว...ห้องพยาบาลก็อยู่ในความเงียบสงบ...เกินไปแล้วเฟ้ยยยยยย ผมมองเพื่อนคนสุดท้ายที่ยืนนิ่งไม่ไปไหน
คุณเคเป็นอะไรหรอครับ? กูอึดอัด!!!
“เค...เป็นอะไรวะ” ในที่สุดผมก็ทรบรรยากาศอึดอัดไม่ไหว เอ่ยปากถามคนที่ยืนทำหน้าเครียดอยู่ เคถอนหายใจก่อนจะมานั่งข้างๆผม สายตาที่มองมาต้องการสื่ออะไรไม่รู้ ผมไม่เข้าใจมันเลย
“เค...”
“กูตกใจมากเลยรู้มั้ย ตอนที่มึงร้องขึ้นมาอะ กูพยายามเข้าหามึงแต่มึงก็ทั้งผลักทั้งเตะ แถมยังข่วนกูอีกต่างหาก” ว่าแล้วก็โชว์รอยที่แขนให้ดู
มึงโกรธกูเรื่องนี้หรอ= =?
“เจ...ตอนนั้นเจกลัวอะไรหรอครับ” สายตาคมที่มองมา ทำให้ผมต้องหลบสายตานั้น ผมไม่อยากพูดถึงอดีตที่เลวร้ายนั่น แค่คิดก็ขยะแขยงแล้ว... อยู่ๆก็มีมือใหญ่มาขยี้หัวผมจนยุ่ง ผมหันไปมองคนข้างๆ อย่างงงๆ อารมณ์ไหนของมึงอีกเนี่ย?
“ไม่อยากเล่าก็ไม่เป็นไร ไว้พร้อมเมื่อไหร่เคจะรับฟังเองนะ ยังไงเราก็เพื่อนกัน เคจะอยู่ข้างเจเสมอ นอนพักซะเดี๋ยวตอนพักมารับ...... อะไรมึง? ไม่ต้องมาทำตาโตใส่กูเลย นอนไป”
มันดันผมลงนอนก่อนจะดึงผ้ามาห่มให้ ให้ตายสิ! ผมตามอารมณ์ไอ้อาร์ตตัวพ่อที่ไม่ทันจริงๆ เคนั่งอยู่ข้างๆไม่ไปไหน ผมมองแล้วก็แอบยิ้ม...
หึ! หาเรื่องโดดเรียนนะมึง!
“ขำไร นอนไปเลย กูไม่ได้หาเรื่องโดดเรียนด้วย เดี๋ยวมึงหลับกูค่อยไป” มันขยี้หัวผมอีกรอบก่อนจะบังคับให้ผมหลับตา ผมยู่หน้าลงอย่างไม่พอใจ
ผมรู้สึกถึงสัมผัสหนักๆบนหัว มือใหญ่กำลังลูบหัวผม กล่อมให้ผมนอนหลับ ผมยิ้มบางๆนึกถึงสัมผัสของหญิงสาวคนหนึ่งที่ผมรักมากที่สุด... แม่ก็ชอบลูบหัวผมแบบนี้ สัมผัสที่อบอุ่นนี่เหมือนกับตอนนั้นเลย... เหมือนว่าผมกำลังจะคิดอะไรออกสักอย่าง แต่ผมก็เคลิ้มและตกสู่ห้วงภวังค์อีกครั้ง...
เมื่อกี้...ผมนึกถึงอะไรนะ=_=?
K&J J&K Friend(?) Forever…
เสียงออดดังขึ้นทำให้ผมรู้สึกตัวตื่น ทำไมแขนซ้ายมันชาๆวะ? ยกไม่ขึ้นด้วย? เฮ้ย!! ผีอำตอนกลางวันเรอะ! ผมลีมตาโพลงกันไปมองด้านซ้ายอย่างกล้าๆกลัวๆ ก็เห็นวัตถุดำๆ หัวทุยๆนอนทับแขนผมอยู่
ไอ้สตอเบอรี่! ไหนมึงบอกว่าจะไปเรียนไง!!
ผมนึกถึงสัมผัมตอนก่อนนอนก็รู้สึกเขินขึ้นมาซะเฉยๆ จะเขินทำไมฟะ!!! ผมผลักหัวมันออกจากแขน เคก็หันมามองงงๆ หน้ามันมึนมากเลยครับ ผมปล่อยก๊ากออกมาจนมันขมวดคิ้วอย่างไม่พอใจ มือที่เคยลูบหัวอย่างอ่อนโยนเปลี่ยนมาเป็นตบหัวอย่างสุดเคือง
“ขำไร ไอ้เตี้ย!” โอ้โห!!! มึงด่ากูอย่างนี้มาต่อยกันเลยดีกว่า!!!
“กูไม่ได้เตี้ย! มึงอะสูงผิดมนุษย์! กูอะมาตรฐานชายไทยเว้ย!” ผมเถียงกลับอย่างไม่ยอมแพ้ลุกขึ้นยืนบนเตียง ถกแขนเสื้อขึ้นหมายจะมีเรื่องกันสักรอบ ไอ้เคก็ไม่ยอมครับ ถกแขนเสื้อขึ้นบ้าง
ผมกำลังจะกระโจนใส่มัน เสียงโวยวายหน้าห้องพยาบาลก็ดังขึ้น พวกลิงทะโมนมาแล้วนั่นเอง ไอ้พวกนี้ ไปไหนก็ก่อมลพิษทางเสียงจริงๆ- -*
ผมพักยกกับเคไว้ก่อน ตอนนี้กำลังหิวโซครับ
พวกผมทั้ง 8 ชีวิต ยกขบวนเดินไปโรงอาหาร ระหว่างทางก็มีแต่คนทักทายและเสียงกรี๊ด แน่ล่ะครับ อมนุษย์หน้าตาดี 7 คนมารวมกัน ย่อมเป็นจุดเด่น (ส่วนตัวผมขอไม่นับครับ เพราะผมเป็นมนุษย์หน้าตาปกติ ธรรมดาเหมือนคนอื่นๆ)
พอมาถึงโรงอาหารไอ้อ๊อดก็ปัดเช็ดเก้าอี้ก่อนจะทำท่าเชิญให้ผมนั่ง ผมไม่ยอมครับ อายเป็น! ปอนมันก็เลยลากผมมานั่งแล้วบอกจะไปซื้อข้าวให้ แล้วก็หายกันไปหมดทิ้งให้ผมนั่งหงอยอยู่คนเดียว สายตาคนในโรงอาหารจ้องผมกันเป็นตาเดียว ไอ้พวกบ้า!! เพราะพวกมึงทำให้กูต้องเด่นขนาดนี้! โฮ! อยากจะเอาหน้ามุดลงโต๊ะจริงๆ!
ผมนั่งเท้าคางอย่างเซ็งๆ พวกมึงไปซื้อข้าวหรือกำลังปลูกข้าวอยู่กันแน่วะ นานชิบ! ผมนั่งคิดอะไรไปเพลินๆ มือก็ม้วนผมเล่น ติดเป็นนิสัยไปแล้วล่ะครับ เวลาไม่มีอะไรทำก็จะม้วนผม เหอๆ ว่างจริงๆ=_=
“เจ! ใช่เจหรือเปล่า!?” เสียงของหญิงสาวที่ยืนเยื้องอยู่ทางขวา ทำให้ผมหันไปมอง
เฮ้ย! สวยครับ น่ารักด้วย นี่ผมลืมคนน่ารักๆอย่างนี้ได้ยังไงกัน!?
TBC.
JUz Talk : ขอโทษด้วยนะคะที่เอามาลงช้ามากT/|\T อาทิตย์ที่ผ่านมางานยุ่งมากจริงๆ นรกมากเลยทีเดียว อดหลับอดนอนทำงานพรีเซนต์อยู่ กรี๊ดดดดด อยากจะบ้าตายค่ะ อาทิตย์นี้ก็จะสอบแล้วด้วย! ให้ตายเถอะ! ฆ่ากันเลยดีกว่า หนังสือยังไม่ได้อ่านเลยค่ะT.T งานก็ยังส่งไม่ครบ โฮกกกกกกก อยากจะเอาหัวโหม่งพื้นโลก! ไว้ตอนเย็นจะมาอัพให้อีกตอนเป็นการไถ่โทษที่มาอัพช้านะคะ^ ^
ความคิดเห็น