คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : K&J J&K [16] : Breakup...
ผมตื่นนอนด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย อย่างแรกเลยคือง่วงมาก… อย่างที่สองที่ตามมาคือเหม็นกลิ่นเหล้า… และอย่างสุดท้ายคือ…อยากจะอ้วก จริงๆไม่ได้มีแค่นั้นหรอกครับมันเยอะเกินกว่าที่จะเขียน
แน่นอนครับว่าชายหนุ่มผู้เมาค้างทั้งแปดคนกว่าจะลุกจากที่นอนและลากสังขารตัวเองไปอาบน้ำได้ก็สายซะแล้ว พวกผมมาถึงโรงเรียนเกือบๆคาบสาม เรียกได้ว่า กูหยุดไปเลยจะสบายกว่า แต่เพราะความรักโรงเรียนไงครับ พวกผมจึงมากัน
ตั้งแต่ตื่นมาจนถึงเวลานี้ปอนมันยังไม่คุยกับผมเลยสักคำ แค่หน้าผมมันยังไม่มองเลยเหอะ!
ผมอยากจะเข้าไปคุยด้วยนะครับ แต่ว่าไม่รู้จะเริ่มอะไรยังไง แต่กับไอ้ชายเคนี่ก็คุยปกติเหมือนเดิม เสมือนเหตุการณ์เมื่อคืนไม่ได้เกิดขึ้น
ผมมองแผ่นหลังปอนที่นั่งอยู่ข้างหน้า อยากจะเอื้อมมือไปสะกิดมันแต่ก็ไม่กล้า
เฮ้อ… ผมมันขี้ขลาดจริงๆ
พอพักเที่ยงพวกเราก็ยกขบวนแห้ไปโรงอาหาร และสิ่งผิดปกติอีกอย่างก็เกิดขึ้นกับปอนคือ มันไปนั่งอยู่ห่างจากผมมากถึงมากที่สุด… ปกติมันจะนั่งข้างผมไม่ก็ตรงข้ามนะครับ นี่อะไร? ไปนั่งกับแฝด??
ตกลงวันนี้ทั้งวันมึงจะไม่คุยกับกูเลยใช่มั้ย!! แล้วกูผิดอะไร? กูต้องไปง้อมึงมะ?
ไอ้เชี่ยปอนงี่เง่า!!
ครับ… แล้ววันนี้ทั้งวันมันก็ไม่มอง ไม่สบตา ไม่อ้าปากพูดกับผมสักพยางค์…
เคขับรถมาส่งผมที่ห้อง ขึ้นมากลิ้งบนห้องแปบนึง ผมก็ไล่มันกลับ มันบอกเดี๋ยวกลางคืนจะโทรมา… มันจะกล่อมผมให้หลับคามือถือไปเลย ต่อให้ผมหลับไปแล้ว มันก็จะไม่วางสาย เพราะมันอยากให้ผมมั่นใจว่า มันยังอยู่ข้างๆผม ถ้าผมฝันร้ายมันจะรีบมาหาทันที
ยอมรับว่า มันทำให้ผมดีใจมาก แต่ว่า…ผมก็อดคิดไปถึงเพื่อนสาวของผมอีกคนไม่ได้ ถ้าหากความสุขของผมคือการทำร้ายเพื่อนคนหนึ่ง… ผมจะยอมรับมันได้หรอ?
ผมนั่งมองมือถือ ไม่ได้คิดถึงเคเลยนะครับ แต่คิดถึงอีกคนที่วันนี้ไม่ยอมคุยกับผมเลยต่างหาก โอเค ผมตัดสินใจล่ะว่าจะโทรหามัน
นั่งฟังเสียงรอสายได้สักพัก เจ้าของมือถือก็กดรับสาย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
“มึงจะเงียบอยู่อย่างนั้นจริงๆหรอ” ปอนมันไม่ได้ตอบครับ มีแค่เสียงถอนหายใจกลับมา คุยกับกูมันเหนื่อยขนาดนั้นเลยหรอ
“ตกลงมึงจะไม่คุยกับกูจริงๆใช่ปะ!?”
(เปล่า… กูก็แค่ ช่างมันเหอะ)
“ถ้าช่างมันแล้วมึงจะยอมคุยกับกูมะ”
(อืมม)
“ปอน…”
(หือ?)
“กูอยากกินเตี๋ยวเป็ดลุง มารับกูหน่อย กูจะรออยู่ใต้อพาร์ทเมนท์นะ รีบๆมาอะ กูรออยู่!”
พูดจบผมก็วางสายโยนมือถือไว้บนเตียง หนีบแตะ ล็อกห้องและออกไปเลยครับ ส่วนเป๋าตังไม่จำเป็นเพราะมีคนเลี้ยงอยู่แล้ว
ลงมาข้างล่างก็เจอป้าอรแกเมาท์กับสมาคมแม่บ้านอยู่ ระหว่างรอผมก็นั่งให้ป้าๆเขาลูบหัวลูบหาง หยิกแก้ม ลวมลาม ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คนมันหล่อก็งี้แหละครับ
รอไปได้สักพักนึง ก็ได้ยินเสียงมอไซต์มาจอดอยู่ข้างหน้า พร้อมกับใบหน้าหล่อๆของนายปอนที่เต็มไปด้วยเหงื่อ ทำไมมีเหงื่อ?
“โทรไปก็ไม่รับสาย มึงตั้งใจแกล้งให้กูบ้าใช่มะ!” ผมยิ้มกว้างไปหามันก่อนจะกระโดดซ้อนมันทันที
“มึงก็รีบมาหากูไม่ใช่ไง” ปอนมันถอนหายใจแรงๆอย่างยอมแพ้ ก่อนจะโยนหมวกมาให้ผมใส่
“เออะ… ไม่ใส่ได้มะ”
“ใส่ไปเลยเตี้ย!” อื้อหืออออออ บอกกูดีๆก็ได้ครับสาดดดด ผมใช้หมวกเคาะหัวมันไปแรงๆทีนึงก่อนจะใส่
ผมหงุดหงิดมากเวลาซ้อนปอน ทีแม่งขับคนเดียวนะ เร็วชิบหาย แต่พอผมซ้อนมันทีไร เต่ามันแทะล้อหน้าได้เลยอะครับ ย๊ากกกกกกกกกกกกกก เร็วกว่านี้ได้มั้ยแสดดดดดดดดดดดด
แต่ไม่ว่าผมจะตะโกนใส่หูมัน บิดหูมัน(แบบเวลาบิดมอไซ) มันก็ไม่ยอมเร่งความเร็วขึ้นสักที เอาเถอะครับ อย่างน้อยก็มาถึงร้านเตี๋ยวเป็ดลุงจนได้
มาถึงก็สั่งเหมือนเดิมครับ หมี่เป็ดแห้ง 4 คนละสองชามเลยครับ ด้วยความหิว ฮ่าๆๆๆๆ แน่นอนครับว่า ผมก็เขี่ยผักไปให้ไอ้ปอนแดก กรั่กๆๆๆ
ก่อนกลับก็ยังแวะเซเว่นซื้อมาม่า เลย์ สารพัดอาหารขยะ แต่เป็นความสุขของพวกผม อยากจะซื้อของขมไปสักขวดสองขวดนะครับ แต่แหมกางเกงนักเรียนยังใส่อยู่เลย… ไว้คราวหน้าก็ได้ฟะ จิ๊!
ขับแบบเบาๆ สบายๆ ก็ถึงอพาร์ทเมนท์ครับ ผมหัวเราะกับเรื่องเปิ่นๆที่ไอ้ปอนมันเล่าให้ฟัง แต่พอหันกลับมาหน้าอพาร์ทเมนท์ รอยยิ้มของผมก็ต้องจางลง เมื่อมีใครคนหนึ่งยืนรอผมอยู่ด้วยใบหน้าที่อ่านไม่ออก น้อยใจ? หรือว่าโกรธผมกัน เค…
TBC.
JUz Talk :: อย่างแรกเลยคือ กราบขอโทษผู้อ่านทุกคนจริงๆนะ ขอโทษ ขอโทษ ขอโทษ จริงๆค่า!! ที่หายยยยยยยยยและหายยยยยยยยยยยยยหัวไปนานมากๆ ช่วงที่ผ่านมาคือเป็นอะไรที่ไม่ว่างและเหนื่อยจริงๆค่ะ TT^TT ขอโทษจริงๆนะคะ (. _/|\_ .)
มาตอนนี้ก็ยังอัพน้อยอีก โฮกกกกกกกก
คิดว่าช่วงนี้คงอัพเวลาดึกๆแบบนี้นะคะ เพราะเน็ตที่หอใช้ได้ดีเวลาดึกๆ กับเช้ามากๆ เป็นอะไรที่ต่อยากมากจริงๆ - -
จะพยายามมาต่อตอนหน้าให้เร็วที่สุดนะคะ! ขอบคุณที่ยังคงติดตามกันอยู่ ขอบคุณคอมเมนท์ด้วยนะคะ =]
ความคิดเห็น