คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : K&J J&K [13] : Confuse... (100%)
“เคๆ ดูนี่สิ!” เสียงใสเรียกผมก่อนจะลากผมให้เข้ามาในร้านเสื้อผ้าผู้หญิง เชอรี่หยิบตัวนู้นตัวนี้มาทาบให้ผมดูว่าน่ารักมั้ย สำหรับผมไม่ว่าเธอจะใส่ชุดไหนก็น่ารักหมดแหละครับ
พอผมบอกว่าน่ารักทุกตัว เธอก็ทำหน้ามุ่ย บอกว่าผมไม่ตั้งใจช่วยเธอเลือกเลย ผมก็ได้แต่หัวเราะ ทำอะไรเธอไม่ได้หรอกครับ สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจซื้อมาสองตัว และต่อราคากับคนขายจนเขาใจอ่อนลดให้ ผู้หญิงนี่มีความสามารถในการต่อราคาที่น่ากลัวจริงๆเลยครับ
หลังจากนั้นเราก็ไปนั่งกินก๋วยเตี๋ยวเรือกันก่อนจะไปส่งเธอที่บ้าน
วันนี้ผมไม่ได้ไปสงเจที่ห้องเพราะผมนัดกับเชอรี่ไว้แล้ว อดห่วงคนตัวเล็กไม่ได้เหมือนกันว่าจะเหงาหรือเปล่า จะนอนคนเดียวได้มั้ย กะว่าส่งเชอรี่เสร็จจะรีบไปหาเจ แต่พอไปถึง ป้าอรก็บอกว่าปอนมารับออกไปกินข้าวแล้ว
งั้นหรอ… ถึงไม่มีผม เจก็ยังมีปอนคอยดูแลนี่เนอะ…
ไม่ใช่ว่าผมไม่รู้ว่าปอนคิดยังไงกับเจ ผมรู้…
แล้วความรู้สึกของผมที่มีต่อเจล่ะ?
ตอนแรกที่คุยกับเชอรี่ เธอบอกผมว่า ผมอาจจะตกหลุมรักเจตั้งแต่แรกพบก็ได้
ตอนที่ได้ฟัง ผมไม่เชื่อที่เธอพูดหรอกครับ ในเมื่อผมแอบชอบเธอมาตั้งปี แต่พอเธอหาวิธีมาพิสูจน์ ผมก็ได้รู้ใจตัวเอง ว่าผมก็ชอบเจเหมือนกัน แต่อีกส่วนหนึ่งผมก็ชอบเชอรี่ด้วย…
ยิ่งได้คุยกับเธอ ได้ใกล้กับเธอผมก็ยิ่งเห็นความน่ารักของเธอแล้วก็ชอบมากขึ้นเรื่อยๆ
ในขณะเดียวกันกับเจ ผมชอบเวลาที่อยู่กับเจ เวลาที่เจที่หน้าบูด อยากปกป้องและคอยปลอบเวลาเจร้องไห้หรือฝันร้าย อยากเป็นคนแรกที่เวลาเจลืมตาขึ้นมาแล้วเห็นผมอยู่ข้างๆ
ผมลองถามตัวเองอีกครั้งว่าผมชอบใครกันแน่… ผมกลับหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้จริงๆ ผมนี่เป็นคนเลวนะครับ
ถ้าผมไม่ได้คิดไปเอง เชอรี่ก็อาจจะเริ่มชอบผมบ้าง แต่เธอก็มักจะย้ำกับผมเสมอว่าผมชอบเจ ทั้งๆที่เป็นอย่างนั้น แต่ในใจผมก็แอบปฏิเสธคำเหล่านั้นแล้วก็บอกผมชอบเธอคนเดียว
ตอนนี้ผมสับสนตัวเองไปหมด ไม่รู้สิครับ คนคนหนึ่งที่เราแอบชอบมานานเป็นปีๆ จะตัดใจได้ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ผมก็ไม่รู้เพราะผมก็ยังรู้สึกชอบเธอเหมือนเดิม
อีกคนหนึ่งที่เจอกับแวบเดียวก็รู้สึกถูกชะตา ความรู้สึกนี้ผมไม่เคยเจอ…
ผมนั่งเหม่อมองท้องฟ้าตอนกลางคืน ไร้หมู่ดาวที่จะสร้างอารมณ์ให้ผมเหลือเกิน ถ้าไปต่างจังหวัดคงได้เห็นเต็มฟ้า แต่ที่กรุงเทพฯนี่กลับไม่มีให้เห็นเลยเนอะ
ตอนนี้เจจะนอนหรือยังนะ
จะนอนหลับหรือเปล่า
ปอนมันจะดูแลเจดีมั้ย
ไม่มีผมอยู่ด้วยเจจะนอนหลับหรือเปล่า
หวังว่าเจคงไม่ฝันร้ายอีกนะครับ
ฝันร้ายของเจนั้น ผมไม่เคยถาม แม้จะสงสัยมากแค่ไหนก็ตาม แต่ดูก็รู้ว่าเจไม่อยากพูดถึง ผมถึงได้ปล่อยให้มันเลยผ่านไปแล้วเก็บมาคิดอยู่เสมอ
ก็ได้แต่หวังว่าสักวันเจจะพร้อมและเล่าให้ผมฟัง‘เป็นคนแรก’ ผมอยากเป็นคนแรกที่รับฟังและคอยปลอบ อยู่ข้างๆกอดเจไว้ ให้เจรู้ว่ามีผมอยู่
ผมถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายก่อนจะปิดหน้าต่าง พอดีกับที่เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น ชื่อบนหน้าจอทำให้ผมยิ้มออกมาเล็กน้อย
“ว่าไงครับ ยังไม่นอนอีกหรอ”
(ยังไม่ง่วงอะ แล้วเคล่ะ ทำไรอยู่)
“มองหาดาว แต่ไม่เจอเลย” เสียงปลายสายหัวเราะน้อยๆ ทำเอาผมยิ้มตามไม่ได้
(คิดถึงเจอยู่หรอ) แม้เชอรี่จะทำเสียงแซว แต่ผมก็รู้สึกได้ถึงความซึมๆในน้ำเสียงนั้น
“รี่… เค…” ผมไม่รู้จะพูดอะไรดี รู้สึกเหมือนมีอะไรมาจุกอยู่ที่คอ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองต้องการจะพูดอะไร
(ช่างมันเหอะเค อะไรก็เกิดมันก็ต้องเกิด รี่น่ะไม่เป็นไรหรอก แค่เพื่อนทั้งสองคนของรี่มีความสุขก็โอเคแล้ว)
“มันไม่ใช่…”
(เคแค่ยังไม่ยอมรับความรู้สึกตัวเองเท่านั้นแหละ เพราะยังติดค้างใจเรื่องบางเรื่องใช่มั้ยละ รี่ว่า…ช่วงนี้เราทำตัวยุ่งๆกันหน่อยก็ดีนะ) ผมรู้ว่ารี่หมายถึงอะไร แต่ผมไม่อยากให้มันเป็นแบบนี้
“เคไม่อยาก…”
(ลองดูนะเค เพื่อตัวเคเอง เพื่อ…ตัวรี่ด้วย…นะ เพื่อเจ)
(ใช้เวลาอยู่กับเจให้มากๆ ทบทวนดูดีๆ ว่ามันเหมือนกันหรือเปล่า ถ้าเคตอบว่าเหมือนกัน… รี่จะไปต่อยให้เคหน้าหงายเลยคอยดู!) ผมยิ้มอย่างเศร้าๆ ผมกำลังทำให้เธอเจ็บ แต่เธอก็ยังเข้มแข็งแถมยังช่วยพยุงผมอีกต่างหาก ผมนี่มันเป็นผู้ชายที่แย่มากเลยนะครับ
“อืม… ขอบคุณนะรี่ แล้วก็ ขอ…”
(ไม่ต้องขอโทษเลย เคไม่ได้ทำอะไรผิดนะ เอาละ หยุดคิดมากแล้วไปนอนเถอะ แล้วพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน ปล่อยตัวไปตามรู้สึกนะเค อย่าไปฝืน อยากทำไรก็ทำ แต่ต้องมีขอบเขตนะ เพราะยังไงก็อยู่ในโรงเรียนอยู่)
“คิดอะไรของรี่เนี่ย!! ตลกแล้ว ฮ่าๆๆ ไปนอนเถอะ เดี๋ยวตาคล้ำแล้วจะมาว่าเคอีก” อืม…ท่าทางรี่จะคิดไปไกลมากครับ
(อืม ฝันดีนะคะ)
“ครับ ฝันดีเหมือนกัน” ผมรอให้เธอวางสาย ก่อนจะกดตัดสายทิ้ง คิดถึงสิ่งที่เพิ่งคุยกับรี่เมื่อกี้… ทำตามความรู้สึกงั้นหรอ… เฮ้อ เอาวะ! อะไรก็เกิดมันก็ต้องเกิด ปล่อยๆไปเหอะ! นอน!
.
.
.
.
.
หงุดหงิด… บอกได้คำเดียวว่าหงุดหงิด…
เมื่อเช้าโทรไปหาเจบอกว่าจะไปรับ แต่ก็โดนปฏิเสธและวางสายใส่
พอมาถึงโรงเรียนก็พบว่า ปอนมันมาโรงเรียนพร้อมเจ…
นี่มึงแอบไปนอนค้างกับเจโดยไม่บอกกูหรอ ด๋อยยยย ผมนั่งหันหน้าออกทางหน้าต่างไม่สนใจคนตัวเล็กที่นั่งง่วงๆมึนๆอยู่ข้างๆ แล้วก็เหมือนว่าคนข้างตัวก็ไม่สนใจกับท่าทีที่เปลี่ยนไปของผมสักเท่าไหร่ โอเค ผมยอมแพ้ เจคร้าบบบบ คุยกับผมหน่อยเถอะ
“ง่วงมากเลยหรอ” ผมหันไปถามเจที่ฟุบลงนอนกับโต๊ะเป็นที่เรียบร้อย
“กูก็ง่วงแบบนี้อยู่ประจำ” ตอบทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ อดไม่ได้ที่จะไถหัวเกือบเกรียนนั่นอย่างหมั่นเขี้ยว แต่ก็โดนเจปัดมือออกอย่างรำคาญ โห รบกวนเวลานอนไม่ได้เลยใช่มั้ยเนี่ยฮะ!?
“กูก็เห็นมึงนอนเร็วทำไมยังง่วงอยู่ตลอดเวลาเนี่ย หือ?”
“มันตื่นเช้าเกินไป ฮ้าวว” เจ้าตัวงัวเงียตอบก่อนจะหาวปากกว้างใส่ผมหนึ่งที เอาเถอะครับ ปล่อยเขานอนไป เดี๋ยวออดแล้วค่อยปลุก ผมก็นั่งมองหน้าเจไปเพลินๆ ก็นึกถึงคำพูดเมื่อคืนของเชอรี่ เทียบความรู้สึกงั้นหรอ…
“มองไรสัด มาคุยกันหน่อยดิ” เสียงเข้มที่คุ้นหูดี เรียกให้ผมหันไปมอง แววตาแข็งกระด้างอย่างที่ไม่เคยมองผมมาก่อน ทำให้ผมอดเครียดตามมันไม่ได้ ผมลุกขึ้นเดินตามปอนออกไปข้างนอก เดินไปหลังตึกเพื่อคุยกันเงียบๆ
“มึงจะเอาไงกับชีวิตกันแน่” ปอนมองมาที่ผมตรงๆอย่างไม่ลดละ ผมเลยต้องเป็นฝ่ายที่หลบสายตาแทน ก่อนจะตอบคำถามของมันไปอย่างไม่แน่ใจ
“กูไม่รู้…”
“ไอ้ความไม่รู้ของมึง ทำให้คนหลายคนเจ็บว่ะ หนึ่งในนั้นก็คือกูด้วย”
“กูรู้”
“ทีงี้เสือกรู้ เฮ้อ… บางทีกูก็รู้สึกเหมือนจะเข้าใจมึงนะ แต่ตอนนี้กูไม่เข้าใจเลยว่ะ”
“อย่าว่าแต่มึงเลยปอน กูยังไม่เข้าตัวเองเลย มึงก็รู้ว่ากูชอบรี่มานาน แล้วอยู่ๆ เจก็เข้ามาแบบไม่ทันตั้งตัว มึงจะให้กูทำยังไงวะ ตอนนี้กูยังเลือกไม่ได้ มึงเข้าใจกูมั้ย แต่กูไม่อยากยกเจให้มึง กูรู้ กูเห็นแก่ตัว กูมันเชี่ย แต่เรื่องนี้มันก็ขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเจด้วยว่ะ บางทีเจอาจจะไม่ได้เลือกเราทั้งคู่ด้วยซ้ำ โอ้ยย กูไม่รู้ว้อย กูขอเวลาหน่อยได้ปะวะ”
ผมรู้สึกอัดอั้นมากจนต้องระเบิดคำพูดออกมาใส่ปอน ซึ่งมันก็ยืนฟังผมอย่างเงียบๆ มีเพียงสายตาที่มองมาทางผมอย่างไม่พอใจ ก่อนจะถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่าย ผมก็รู้สึกเหนื่อยเหมือนกันนะ…
“เวลาหรอ? มึงขอเวลา… แต่กูก็ไม่อยากเสียเวลาของกูเหมือนกันว่ะ สงสัยงานนี้คงต้องตัวใครตัวมัน เวลามึงน่ะมีอยู่แล้ว แต่อยู่ที่มึงใช้ไปกับใครมากกว่า” ปอนยักไหล่อย่างไม่ใส่ใจก่อนจะเดินผ่านผมไปขึ้นห้องเรียน
ส่วนใหญ่ผมใช้เวลาอยู่กับใครงั้นหรอ คำตอบมันก็รู้อยู่แล้ว แต่ตอนนี้เธอได้ให้เวลากับผมแล้ว ผมจะยอมเสียเวลาไปอีกงั้นหรอ… ไม่แน่นอน...
ผมรีบเร่งฝีเท้าเพื่อให้ทันคนข้างหน้า เพื่อนที่ผมไว้ใจ รวมทั้งศัตรูหัวใจผมด้วยเหมือนกัน
“เฮ้ย! ปอน จริงของมึงว่ะ งานนี้ตัวใครตัวมัน ใครดีใครได้! แต่กูไม่ยอมแพ้มึงหรอก!” ผมเดินแซงมันก่อนจะหันมายิ้มอย่างมั่นใจ ทั้งๆที่ก็ยังคงสับสนอยู่ แต่เอาเถอะ ปล่อยไปตามหัวใจอย่างที่รี่บอก ผมก็คงหาคำตอบให้กับตัวเองได้ :)
ปอนมองแผ่นหลังเพื่อนที่วิ่งนำอยู่ด้านหน้า… รอยยิ้มเศร้าหมองปรากฏออกมาแต่เคคงไม่ได้เห็น...
กูแพ้มึงแล้ว...
JUz Talk : สุดท้ายปอนก็มาขโมยซีนตอนจบ!! กร๊ากกกกกกก น้องยังอุตส่าห์มาดราม่าต่อในตอนของเค 555555 โอ๋เอ๋ ไม่เป็นไรนะคนดี เจไร้บทบาท โผล่มาอึนใส่ทุกคนก่อนจะจากไป ฮา แบ่งบทให้เพื่อนๆบ้างนะหนู (ยังไงก็ช่าง จะนอน :: เจ) เออะ… ดูหนูกระตือรือร้นจังจ้ะ- -
ตอนนี้ประสาทกับเรื่องประกาศผลโอเนท กินได้ไม่นอนหลับสนิท โอยยย อยากรู้ใจจะขาดไปถึงไส้ติ่ง!!
ขอบคุณทุกคอมเมนท์ที่เพิ่มมานะคะ อ่านแล้วมีกำลังใจขึ้นเยอะเลย แฮะๆ มีตอนพิเศษวันวาเลนไทน์ว่าจะเอามาลงแต่ลืมทุกที เอาไว้เป็นพรุ่งนี้นะคะ! ตอนนี้ง่วงสุดใจ
ฝันดีนะคะ J
ความคิดเห็น