คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : K&J J&K [12] : Message from...'POND' (100%)
ผมมองแผ่นหลังเล็กที่ห่างออกไปเรื่อยๆ ก่อนจะหายไปจากสายตา ก้มมองดูมือตัวเองที่ถูกสะบัดทิ้งอย่างตั้งใจ แม้จะไม่ใช่เจตร้าย แต่ผมก็อดรู้สึกวูบในใจไม่ได้ เหมือนโดนทิ้งไว้อยู่ตรงนี้
ผมมองเพื่อนอีกคนที่ชะงักค้างไปเหมือนกัน บางทีมันอาจจะรู้สึกแบบผมละมั้ง...
ผมหันไปฉีกยิ้มให้น้องๆที่ตามเรามาก่อนจะพยายามเกลี้ยกล่อมให้น้องไปเข้าเรียน จนในที่สุดสาวๆก็ยอมล่าถอยไปจนได้ เล่นเอาเหนื่อยไม่ใช่น้อย
ผมหันไปมองเคที่ตอนนี้เหมือนจะอยู่ในอาการวิญญาณหลุดออกจากร่าง พลางถอนหายใจ ก่อนจะตบไหล่มันสักที แล้วเดินนำหน้าไป
แรงถ่วงบนไหล่ของผมไม่ได้ทำให้การเดินช้าลงแม้แต่น้อย เคเดินมาแล้วเอาแขนพาดไหล่ผมไว้ ทำท่าเหมือนจะเดินไม่ไหว ผมส่ายหน้าอย่างระอากับเพื่อนคนนี้
แม้ว่าเราจะชอบ...หรืออาจจะรัก...คนคนเดียวกัน แต่ความเป็นเพื่อนของเราก็ยังเหมือนเดิม
หรืออาจเป็นเพราะว่า ผมรู้ตัวอยู่แล้ว... ว่าผมไม่มีสิทธิชนะ
อาจเพราะว่า... ผมแพ้ตั้งแต่ต้นอยู่แล้ว...
.
.
.
.
.
ผมกลับมาบ้านด้วยอารมณ์ที่ไม่สดชื่นมากนัก แม้ว่าวันนี้ทั้งวันผมพยายามจะฉีกยิ้ม และหาเรื่องแกล้งเจมากแค่ไหน แต่มันก็ช่วยให้ผมอารมณ์ดีขึ้นได้เพียงเล็กน้อย
ผมล้มตัวนอนลงบนเตียง หลับตาลงคิดไปถึงวันที่ได้เจอกับคนตัวเล็กตาโต ขี้กลัว ปากหมา แต่น่ารัก ไม่อยากจะยอมรับเลยว่า ตัวเองใจเต้นแรง มีอารมณ์แบบสาวน้อยรักแรกพบซะอย่างนั้น แต่ผมก็ปฏิเสธหัวใจตัวเองไม่ได้ ผมยอมรับว่ารักเจ รักตั้งแต่ครั้งแรก แต่ดูเหมือนว่า เจจะชอบเพื่อนผมซะมากกว่า เพียงแต่เจ้าตัวยังคงไม่รู้ตัว
ผมคิดว่าจนกว่าเจจะรู้ตัว ผมจะทำคะแนนให้เจหันมามองผมบ้าง แต่ดูเหมือนจะไม่ช่วยเท่าไหร่ เพราะไอ้เพื่อนตัวดีที่ตอนแรกบอกว่าชอบผู้หญิงคนนั้นอย่างนี้ เธอสวยน่ารักเพอร์เฟ็คอย่างนั้น หลงมาเป็นปี แต่อยู่ๆก็เปลี่ยนใจแบบง่ายๆ ไม่สิ…มันทำตัวเหมือนกับว่ามันชอบทั้งสองคน!
นั่นเป็นสิ่งที่ผมสงสัยและหงุดหงิดเป็นที่สุด อยู่โรงเรียนก็สนิทกับเธอ โทรศัพท์หาเชอรี่บ้างคุยกันนานสองนาน แต่พอเลิกเรียนก็มาอยู่กับเจ มาค้างที่ห้อง ส่งสายตาหวานซะจนน่าถีบ ตอนนี้ผมไม่รู้จริงๆว่าเคมันชอบใครกันแน่
วันนี้ตอนเที่ยงผมโคตรจะโมโหมันเลย มันพาเชอรี่มันกินข้าวที่โต๊ะกระหนุงกระหนิงกันจนน่าหมั่นไส้ แล้วเจก็นั่งซึม ผมก็ต้องหาเรื่องแหย่ให้เจยิ้ม และมันก็ได้ผล เจร่าเริงขึ้นมาก แต่พอตอนเลิกเรียนก็กลับมาซึมๆ เพราะไอ้เพื่อนเคมันแอบนัดไปเที่ยวกับเชอรี่! ผมล่ะอยากจะหักคอมันจริงๆให้ตายเถอะ! ผมเลยพาเจไปส่งที่ห้อง ไม่รู้ป่านนี้เจจะเป็นยังไงมั่ง ว่าแล้วก็โทรหามันหน่อยดีกว่า
ผมรอสายสักพักหนึ่ง เจก็รับโทรศัพท์
(ว่าไง?)
“ทำไรอยู่วะ กินข้าวยัง?”
(เพิ่งจะสี่โมง ให้กูรีบแดกเพื่อ?) ผมหัวเราะเล็กน้อยกับคำตอบเจ ถึงมันจะปากหมาไปหน่อย แต่ก็รักนะครับ เฮ้อ… อยากบอกไปจัง
“แล้วไม่หิวหรอ ตอนเที่ยงก็กินไปนิดเดียว”
(… ก็หิว…) ก็เสียงปลายสายตอบมาเบาหวิว เหมือนไม่กล้าตอบ ผมยิ้มให้กับความน่ารักของเพื่อนตัวเล็ก หึหึ บางครั้งมันก็ขี้อ้อนนะครับ โอ๊ยย อยากจะจับมาฟัดจริงๆว้อย
“งั้นรอแปบ เดี๋ยวไปรับไปกินข้าว”
(ไม่เลี้ยงกูเคือง!) นิสัยนะครับ พอบอกจะพาไปนู่นไปนี่ เป็นต้องของฟรีทุกที ไปกับมันเสียเงินตลอด แต่ไม่เป็นไรครับ เพราะผมก็ตอดนิดแตะหน่อยเหมือนกัน ฮ่าๆๆๆๆ
กูเสียเงิน มึงเสียตัว!! (ดูส่อมากไปมั้ยเนี่ย? 5555)
“เออๆ ตลอดอะแม่ง เดี๋ยวเจอกัน” ผมวางสายแล้วรีบเปลี่ยนเสื้อนักเรียนเป็นเสื้อยืดก่อนจะลงไปข้างล่าง จูงไอ้สองล้อออกมาเพื่อไปรับเจ
“อ้าว! ปอนจะออกไปไหนน่ะลูก เพิ่งจะกลับมาบ้านเอง” คุณนายของบ้านหันมาเห็นเข้าพอดีเลยดักทางผมซะก่อน
“ไปกินข้าวกับเพื่อนแม่ วันนี้ปอนอาจจะไม่กลับบ้านนะ ไปก่อนนะครับ รักแม่นะ!” ผมรีบพูดรวดเดียวให้จบ ไม่ต้องรอคำอนุญาตก็รีบบึ่งรถออกไปทันที
“ไอ้ลูกคนนี้! มันไม่คิดจะนอนบ้านเลยใช่มั้ยเนี่ย!”
ผมขับมาสักพักก็ถึงอพาร์ทเมนท์ บ้านผมกับที่นี่ไม่ค่อยไกลกันมากเท่าไหร่ พอจอดรับให้เรียบร้อย ก็ไปสวัสดีป้าอร ก่อนจะขึ้นไปรับไอ้ตัวเล็ก ซึ่งก็อยู่ในสภาพที่ไม่ต่างจากผมเท่าไหร่ คือใส่เสื้อยืดและกางเกงนักเรียนจะต่างก็ตรงที่ ไม่ว่าเจจะใส่ชุดอะไรก็ดูน่ารักไปหมด!
เฮ้อ… ผมนี่หลงเจจนโงหัวไม่ขึ้นแล้วสิ
“ช้าชะมัด” พอเจอหน้ากันก็บ่นทันทีเลยครับคนเรา
“คิดถึงกูมากรึไง? ถึงได้บ่นว่ามาช้าเนี่ย” เอ่ยแซวกะให้เขินเล่นๆ แต่สิ่งที่ได้กลับมาเป็นฝ่ามือนุ่มๆที่ประทับอยู่กลางหน้าแบบแรงๆ
“บ้าล่ะมึง ว่าแต่จะพาไปกินไรอะ” อดน้อยใจเล็กๆไม่ได้แฮะ เอาเถอะครับผมมันไม่มีสิทธิ์นี่นา
“เตี๋ยวเป็ดลุงแดง! อร่อยเหาะ! ไม่อร่อยกูให้มึงจ่ายเลย” พอเป็นเรื่องที่ตัวเองเสียเงินหน่อยละทำหน้ายู่เลยครับ ฮ่าๆๆๆ น่ารักน้อยซะเมื่อไหร่ล่ะ ผมยื่นมือไปดึงแก้มนิ่มอย่างมันเขี้ยว เจ้าตัวก็ทำหน้ายู่กว่าเดิมเลยเพราะเจ็บ ฮ่าๆๆๆ ตลกชะมัด แต่ท่าจะไม่ดีซะแล้วล่ะครับเพราะมันงอน
“แหย่เล่นนะครับบบบ ปอนจ่ายให้อยู่แล้วน่า ไมให้เจจ่ายหรอก อยากกินเท่าไหร่จัดมาเลย ป๋าเลี้ยงเอง” แล้วก็ทำเนียนโอบไหล่ดึงตัวเจเข้ามาหา ยื่นหน้าเข้าไปใกล้แก้มใสนั่น โอ๊ยย ตาลายอยากหอมจังเลยเว้ย
นั่นไงครับ แล้วเจก็หันมายิ้มกว้างอย่างนารัก เฮ้ย! หัวใจจะวาย ผมรีบปล่อยมืออกจากตัวเจแล้วหันหน้าหนี ให้ตายเถอะ ผมต้องทนไปอีกนานเท่าไหร่นะ ทำไมเจชอบทำตัวน่ารักแบบไม่รู้ตัวอย่างนี้เนี่ย มันทำให้ผมรู้สึกอยากจะลากเข้าห้องแล้ว…หยุด!!! ไม่มีอะไรทั้งนั้นแหละครับ!
แล้วเราก็มาถึงร้านเตี๋ยวเป็ดลุงแดง ผมสั่งพิเศษมา 2 ชาม พอก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟบนโต๊ะ ผมก็เริ่มลงมือทาน แต่ว่ากลับมีสิ่งสีเขียวเพิ่มมาในชามผมเรื่อยๆนี่สิครับ ผมมองตัวการที่ฉีกยิ้มหวานมาให้แบบไม่รู้เรื่องอะไรเลย เห็นแล้วอยากจะกระโดดไปหอมสักฟอดใหญ่ๆ!
“นอกจากจะไปชอบกินเผ็ดแล้ว ยังไม่ชอบกินผักด้วยนะ?”
“ไม่ชอบก็คือไม่ชอบ ฝืนกินไปเดี๋ยวก็อ้วกใส่หัวมึงหรอก” เจยักไหล่แบบไม่ใส่ใจก่อนจะเริ่มลงมือทานเมื่อไม่มีสีเขียวในชามตัวเองเลยแม้แต่น้อย
“แล้วไม่บอกกูก่อนจะได้บอกลุงไม่ใส่ผัก”
“ไม่เอาอะ ไม่คุ้มราคา เอามาแบบเต็มๆแล้วให้มึงกินดีกว่า เพราะรักมึงนะเนี่ยเลยให้ผัก อยากให้มึงสุขภาพแข็งแรง” เหอๆ รู้สึกไม่ค่อยดีใจกับคำว่ารักของมันสักเท่าไหร่เลยล่ะครับ
“หรอ งั้นกูก็ ‘รัก’ มึงเหมือนกัน เลยอยากให้มึงแข็งแรง” ว่าแล้วก็ตักผักใส่คืนมันไป เจโวยวายใหญ่เลยครับ ทำท่าจะล้มโต๊ะด้วย ผมเลยต้องรีบตักผักคืนมา ตลกชะมัด แต่อย่างน้อยเมื่อกี้ผมก็บอกรักมันไปแล้วล่ะนะ แม้ว่ามันจะไม่รู้เรื่องก็ตาม
“เป็นไงอร่อยปะละ” ตอนนี้เราสองคนมานอนอืดกันที่หอเจแล้วครับ ผมก็บอกเจแล้วว่าจะมานอนด้วย แต่คราวนี้มันกลับไม่โวยวาย มันบอกว่าถือเป็นการตอบแทนที่เลี้ยงข้าวมัน
นั่งดูทีวีกันไป แกล้งกันมาสนุกสนาน เราก็ผลัดกันไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอน ผมนอนข้างล่างมองแผ่นหลังคนตัวเล็กผ่านความมืด ไม่รู้ว่าเจหลับหรือยัง แต่คิดว่าคงจะหลับแล้วเพราะเสียงหายใจเข้าออกดังสม่ำเสมอและแผ่วเบา
เจพลิกตัวหันมาทางผมเล่นเอาสะดุ้งเล็กน้อย อา…หลับสนิทแบบไม่ระวังตัวเลย แล้วดูเหมือนจะชอบเหลือเกินนะไอ้เสื้อกล้ามย้วยๆกัลป์กางเกงขาสั้นๆเนี่ย ก็เข้าใจว่าห้องมันร้อนไม่ติดแอร์ แต่ช่วยแต่งตัวให้มันดีกว่านี้ไม่ได้หรือไง ถ้าผมไม่บังคับมันใส่เสื้อกล้ามมันก็คงถอดเสื้อนอนน่ะครับ
เวลาที่ผมหรือเคไม่มานอนกับมันก็คงถอดเสื้อนอนสินะ แล้วถ้าเกิดมีคนมาที่ห้องแล้วมาเจอเจในสภาพนี้ มันไม่รอดแน่อะครับ เฮ้อ เด็กดื้อนี่น่าจับมาตีก้นจริงๆเลยนะ
ผมลอบมองใบหน้าหวานผ่านความมืด มีเพียงแสงสลัวๆจากด้านนอกที่ผ่านเข้ามาทำให้ผมพอจะมองเห็นบ้าง ผมมองแก้มขาวอย่างเผลอไผลอดไม่ได้ที่จะกดจมูกลงไปสูดดมความหอมจากร่างบาง ก่อนจะถอยออกมาอย่างเสียดาย คงต้องนอนได้แล้วก่อนจะฟุ้งซ่านไปมากกว่านี้
ผมล้มตัวลงนอนกลิ้งไปกลิ้งมา พลิกซ้ายขวาอยู่หลายรอบแต่ก็นอนไม่หลับ สุดท้ายก็เลยออกไปยืนตากลมตรงระเบียง ลมเย็นสบายดีจัง…
เมื่อไหร่เจจะรับรู้ความรู้สึกผมนะ…
เมื่อไหร่ผมจะสมหวัง…
ทำไมคนที่เจมองอยู่ตลอดกลับไม่ใช่ผม แต่เป็นคนที่ลังเลใจแบบนั้น
ทำไมคนที่ไปเจอเจก่อนถึงไม่ใช่ผมนะ
ทำไมผมต้องหลงรักเจด้วย…
จะมีวันที่เจจะตอบรับความรู้สึกผมไหมนะ…
“ปอน!!!!” เสียงตะโกนดังจากในห้องทำเอาสะดุ้งแล้วรีบเข้าไปหาคนตัวเล็กที่นั่งมองซ้ายมองขวาหาผมอย่างตื่นตระหนก ใบหน้าขาวมีน้ำตาไหลอย่างไม่ขาดสาย
“เจเป็นอะไรครับ ร้องไห้ทำไม”
“นึกว่า…ฮึก…นึกว่า…ปอนหายไป” ใจผมหล่นวูบทันที อ่า…นี่ผมทำเจร้องไห้หรอเนี่ย
“ปอนไม่ได้หายไปไหนครับ ปอนอยู่นี่ อยู่ข้างๆเจ ไม่เป็นไรนะ นอนเถอะครับ โอ๋ๆ ปอนจะอยู่ข้างๆเจเสมอนะครับ ได้ยินมั้ยคนดี ปอนอยู่ข้างเจตลอดนะ” ผมกดให้เจนอนลงก่อนจะกอดเจไว้พลางลูบหัวปลอบคนที่สะอื้นไห้ ใจเสียเห็นเจร้องไห้ขนาดนี้ เจไม่ชอบอยู่คนเดียวงั้นหรอ แล้วที่ผ่านมาเวลานอนคนเดียวเจอยู่ยังไง เจจะนอนร้องไห้หรือเปล่า เจจะกลัวมั้ย…
“ไม่ต้องกลัวนะเจ ปอนจะอยู่ข้างเจตลอดไป ไม่ว่าฐานะอะไรก็ตาม ขอแค่อยู่ข้างๆ แค่นี้ก็พอแล้ว เพราะฉะนั้นไม่ต้องร้องไห้นะครับ” ไม่รู้ว่าข้อความนี้ส่งไปถึงคนในอ้อมกอดหรือเปล่า แต่เสียงสะอื้นก็เงียบลงไป ผมเช็ดน้ำตาให้เจอย่างเบามือเพราะกลัวว่าเจจะตื่นขึ้นมาอีก
“ราตรีสวัสดิ์ครับ ปอนรักเจนะ…”
ผมก็ได้แต่หวังว่าสักวันหนึ่ง ข้อความนี้จะส่งไปถึงเจ…
JUz Talk :: กรี๊ดดดดด หายหัวไปนานมากกกกก ในที่สุดก็มาอัพจนได้!! โฮกกกก เพิ่งจะสอบโอเน็ทจบไปเมื่อไม่นานมานี้ คนที่เพิ่งไปสอบมาก็คงจะเข้าใจความรู้สึกกันนะคะ ^ ^ เหลืออย่างเดียวคืออภิมหานรกแกทแพทบ้าบอจริงๆเลย แต่สองสามวันนี้ขอพักรบจากโอเน็ทก่อนแล้วจะกลับไปลุยกับแกทต่อ ย๊ากกกกกก =[]=
ขอบคุณที่ติดตามกันมานะคะ นึกว่าหายหัวไปแล้วทุกคนก็จะหายตาม กระซิกๆ ยังมีคนมาคอยจิกคอยเรียกบ้าง ตื้นตันใจจังT^T รักทุกคนนะคะ ขอบคุณที่ให้กำลังใจกัน เจอกันหลังนังแกทค่ะ! ^O^
ความคิดเห็น