คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : CHAPTER 3
Chapter 3
“อ้าย คนจนจำต้องปั่นรถถีบ จะไปจีบน้องเปาค๊นนนงามมมม อ้ายยยคนจนจำต้องปั่นรถถีบ จะไปจะ..”
“ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ!!! เหี้ยจงแด เร็วๆหน่อยไอ้เหี้ย แหกปากอยู่ได้กูยังไม่ได้อาบน้ำสัด!”
“อ้ายคนจนจำต้องปั่นรถถีบบบบบบบบบบบบบ จะไปจีบบบบบบบน้องเปาโคนนนนนงามมม!!!”
“...........”
“โครม!”
ไม่จำเป็นต้องเคาะหรือพูดซ้ำสอง จงอินใช้เท้าถีบประตูห้องน้ำที่กลอนเสียออกผ่างเข้าไปหยิบแปรงสีฟันมาแปรงฟันหน้าหงิกโดยไม่สนใจคนที่นั่งอยู่บนชักโครกเลยสักนิดทำเอาจงแดหยิบผ้าขนหนูมาปิดแทบไม่ทัน เพราะไอ้คนขี้โมโหถือวิสาสะพังป้อมปราการประตูห้องน้ำของเขาไปแล้ว
โถ.. สวรรค์ส้วมของคิมจงแดโดนไอ้รูมเมทตัวดำแย่งชิงไปซะแล้ว
“ไอ้เหี้ย มึงแม่งโครตไม่มีมารยาทเห็นไหมกูขี้อยู่!!”
“ขี้ไปดิเรื่องของมึง ตูดมึงไม่ใช่ตูดกูสักหน่อยไอ้เหี่ยว”
....
ว่าอย่างอื่นจงแดยังพอทนแต่ว่าเหี่ยวนี้จงแดรับไม่ได้ ฮื่อออ.. ไอ้ดำไม่มีมารยาทหม่าม๊าของจงแดบอกว่าที่หน้าจงแดเป็นแบบนี้เป็นเรื่องดีเป็นการฝึกแก่ไปในตัวพวกไม่มีพรสวรรค์และตัวดำอย่างจงอินแม่งไม่มีวันเข้าใจหรอก ว่าคนที่มีพรสวรรค์สามารถหน้าเหี่ยวได้เลยแบบจงแดตั้งแต่อายุสิบเจ็ดนี้มันดีแค่ไหน โด้วววววว
แต่ก็ได้แต่บ่นในใจเพราะกลัวไอ้รูมเมทที่เพิ่งรูดผ้าม่านเข้าไปอาบน้ำประเคนแข้งให้ ..
ชีวิตคิมจงแดมันช่างปวดร้าวววววววววววววววววววววววววว !!! TT __ TT
ว่าแล้วพี่ก็ครวญเพลงซักหน่อยไหนๆฟีลลิ่งก็มาแล้ว.....
“เบบี๊ด๊อนคือร๊ายยยยยยทือไนนนนนนนนนนนนนนท์”
“ไอ้เหี้ยยยยยหุบปากกกกกกกกกกกกกกกก!!”
...... ก็ได้ T__________________________________T
“เอ้าไอ้เหี้ย ขึ้นมาดิ นั่งหน้าเหี่ยวอยู่ได้ จะไปไหมเรียนอะ”
จงอินที่คร่อมอยู่บนมอเตอร์ไซต์พูดเร่งรูมเมทที่ใส่รองเท้าอยู่ ก่อนที่จงแดจะเดินทั่กๆเข้ามาพร้อมกับกระโดดซ้อนท้ายมอเตอร์ไซต์สุดเท่ห์ของจงอิน คือมันจะดูดีมากถ้าเค้าเป็นสก๊อยปากแดงผมยาวและดันนม แต่มันผิดที่เขาเป็นผู้ชายมันก็เลยดูเหมือนพ่อจะไปส่งลูกที่โรงเรียนมากกว่าถ้าไม่ติดว่าหน้าเขาเองเหี่ยวกว่าไอ้คนขับ
พูดเรื่องเหี่ยวแล้วหด จงแดจะไม่พูด TT
“เออ มึงคาบครูคริสคาบนี้เค้าให้เอากบไปนี้นา กูลืมซื้อกบวะ..”
ขับมาได้ครึ่งทางจงแดถึงกับตีไหล่รูมเมท บอกให้หยุด จงอินถึงกับเบรกเอี๊ยดแล้วหันไปแผ่นกระบาลเพื่อนงามๆหนึ่งที อย่างหงุดหงิด
“มันเลยตลาดมาแล้ว กบเชี่ยอะไรหาซื้อไม่ได้แล้วเนี้ยควาย! เอามึงผ่าไปก่อนแล้วกันใกล้เคียงดี”
“อ้าวเห้ย มึงด่ากูอีกแล้วหรอ T______________T”
“เออดิวะ! ลงๆ ลงไปไอ้เหี้ยไปแดกข้าวก่อนเลยไป กูไปซื้อเองยุ่งยากชิบหาย แดกเสร็จก็รออยู่หน้าร้านนี้ละเดี๋ยวมารับ ซื้อหนมปังให้กูอันด้วยนะสัด”
จงอินก็เป็นแบบนี้ถึงจะเป็นคนปากร้าย ขี้หงุดหงิดและไม่เอาใคร แต่กับเพื่อน ทุกคนจะรู้ดีว่าจงอินจะรักเพื่อนมาก เจ้าตัวเป็นคนหน้าตาดีบวกกับผิวสีแทนยิ่งขับให้ดูน่าดึงดูด แต่ไม่ว่าจะผู้หญิงคนไหนมาขอเดทกับมัน แม่งก็จะปฎิเสธทุกรายด้วยเหตุผลที่ว่าน่ารำคาญ
ทำม๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ทำไม จงแดถึงไม่มีผู้หญิงที่ไหนมาทำให้รำคาญมั้งวะครับ ฮื่อออ T ___T
.
.
ชานยอลกับลู่ฮานไปโรงเรียนกันหมดแล้ว เพราะสองคนนั้นไปนอนค้างที่บ้าน คยองซูที่เป็นนักเรียนทุนที่หนึ่งปีจะกลับบ้านได้แค่ครั้งเดียวนั้นก็ต้องมาเรียนด้วยตัวเอง ร่างเล็กกอดกระเป๋าไว้แน่นก่อนที่จะกลั้นใจเดินผ่านตลาดสด ทุกครั้งที่มีชานยอลมาด้วยเด็กหนุ่มจะแค่จ่ายเงินค่าผ่านทางให้ทั้งสามคนเดินผ่านไปเท่านั้น ...
แต่วันนี้ไม่มีชานยอลแล้วคยองซูจะทำยังไงดี ..
พลันมีมือหนามาจับแขนเล็กไว้ก่อนที่จะกระชากให้คนที่แรงน้อยกว่าถูลู่ถูกังไปตามตรอก คยองซูไม่แม้แต่จะร้องเอาความช่วยเหลือจากใครเพราะโดนมือแกร่งปิดปากอยู่ พอรู้ตัวอีกทีก็กลับอยู่ในที่ลับตาคนซะแล้ว ..
ไม่มีใครช่วยคนตัวเล็กนี้ได้เลย รถที่จะผ่านทางนี้ก็มีน้อยมาก ..
หมดหวังแล้วหรอ?
“เห้ย เอาเงินมาดิ ไหนวันนี้เพื่อนมึงอะ กลัวพวกกูจนหัวหดเลยต้องมาเรียนคนเดียวเลยหรอ”
ชายหนุ่มร่างสูงสามสี่คนเบียดคนตัวเล็กกว่าให้เข้าไปในซอย พร้อมกับผลักหัวไหล่บาง ลงไปกองกับพื้นก่อนที่จะกระชากคอเสื้อไว้ เด็กหนุ่มส่ายหัวเบาๆพร้อมกับยกมือไหว้แต่โชคกลับไม่เข้าข้างเพราะยังโดนหมัดหนักๆอัดเข้าไปที่แก้มขวาอีกด้วยเลือดสดๆไหลย้อยลงมาจากข้างแก้มขาวแต่คนกระทำก็ยังไม่มีวี่แววที่จะเมตตาเลยสักนิด
“มะ..ไม่..มี..งะ..เงิน..คะ..คร..ครับ..กะ..กรุณา..ปะ..”
“ไม่มีเงินถุ้ย! ไอ้อ่าง กูจะเชื่อมึงงั้นสิ เรียนโรงเรียนคนรวยขนาดนี้ ต้องพกเงินเยอะอยู่หรอก แต่ถ้ามึงไม่มีจริงๆเนี้ยนะกูมีข้อเสนออย่างอื่นให้..”
“มะ..ไม่ .. มี..คะ..ครับ..อ..อย่า..ทะ..ทำ...อะ..อะไร..ผะ..ผม..จ..จะไป..ระ..โรง..เรียน..ค..ครับ”
มือหยาบกร้านแตะลงบนแก้มเนียนที่เปรอะไปด้วย เลือดของร่างบางที่นั่งสั่นอยู่บนพื้นอย่างหวาดกลัว สายตาชั่วร้ายสี่คู่มองสบกันอย่างรู้ความหมายก่อนที่จะพยักหน้าให้กับคนที่กำลังไหว้ตัวสั่นอยู่บนพื้น
“ก่อนจะไปเรียนที่โรงเรียนมาเป็นเมียพวกกูก่อน ไม่งั้นมึงก็เอาตังมา..”
“เอาท่อไปแดกก่อนไหมสัด!”
สิ้นเสียงพูดท่อแป๊บขนาดพอแหมะก็ฟาดลงกลางกบาลของคนที่กำลังพูดขร่มคนตัวเล็กอยู่อย่างจัง คยองซูได้แต่เอามือปิดหน้าและร้องไห้กับชะตาที่ยังไม่ขาดของตัวเอง
“อ้าว ไอ้เหี้ยอ่างจะนั่งทำเหี้ยอะไร มาช่วยกันดิ๊ กูไม่ได้แรงเยอะขนาดนั้นนะโว๊ย เอ้าเอาไป”
เด็กหนุ่มผิวคล้ำโยนท่อในมือให้คยองซู และเปลี่ยนมาต่อสู้ด้วยมือเปล่าแทน คนตัวเล็กได้แต่ยืนงงก่อนที่จะเอาท่อฟาดเข้าไปที่หัวของคนที่จงอินกระทืบแล้วโซซัดโซเซมาหาคยองซูจนหัวแตก
“ละ..ละ..เลือด.. เล..เลือด....”
“อ้าว เหี้ยเป็นลมอีก หนีก่อนละกันวะ”
จงอินพูดพร้อมชกหมัดสุดท้ายให้คนที่กำลังฟัดด้วยล้มลงกับช้อนเอวบางของคนที่จะเป็นลมขึ้นมาพาดบ่าตัวเองไว้ก่อนที่จะขับมอเตอร์ไซต์หนีวงล้อมออกมา
.
.
“อ้าวทำไมวันนี้อาจงอินกลับหอเร็วจังละ เลือด! ไปมีเรื่องมาหรอ แล้วนี้เพื่อนหรอเป็นไงบ้างหน้าซีดเชียวเลือดอีออกเยอะเลยนะเนี้ย”
ป้าเจ้าของหอพูดอย่างเป็นห่วงพร้อมกับวิ่งเข้ามาหาเด็กหนุ่มที่เดินเข้ามาให้หอไวกว่าปกติ
“มีเรื่องนิดหน่อยครับป้า ..เพื่อนผมโดนหาเรื่องน่ะ.. เอ้ะป้าครับ ผมคิดว่าผมลืมอะไรบางอย่าง ค่าไฟค่าน้ำค่าหอพวกผมจ่ายหมดแล้วใช่ไหมครับ”
“จ่ายหมดแล้วน่า ตรงเวลาที่สุดในหอด้วยน๊า”
“แล้ว.. ผมลืมอะไรครับ ช่างมันเถอะครับคิดไม่ออก เดี๋ยวผมพาเพื่อนขึ้นห้องก่อนนะป้านะ”
ป้าเจ้าของหอพูดอย่างเป็นห่วงพร้อมกับวิ่งเข้ามาหา จงอินแบกร่างเล็กขึ้นไปบนห้องของตัวเอง ทิ้งให้ป้าตั้งข้อสงสัยอยู่คนเดียวว่า..
“แล้วอาจงแดอีไม่กลับมาด้วยหรอ...”
.
.
“ตารางของโอเซฮุน ตอนเช้าตื่นหกโมงเช้า คิดถึงลู่ฮาน หกโมงสิบ อาบน้ำและคิดถึงลู่ฮานไปด้วย เจ็ดโมงไปกินข้าวกับอิหมาแต่ก็คิดถึงลู่ฮานในทุกคำที่เคี้ยวข้าว เจ็ดโมงครึ่งเดินไปโรงเรียนนับก้าวพร้อมกับนึกหน้าลู่ฮานไปด้วย แปดโมงเช้าเรียนปุ๊บเจอหน้าลู่ฮาน อ่า คิดถึงจังครับคนสวย นี้มันเหี้ยอะไรวะเนี้ย=_____________=”
“ตารางอันมีค่าของกูเอามาดิ”
เซฮุนกระชากแผ่นกระดาษแข็งสีชมพูกลับไปอย่างขัดใจ ก่อนเอาไปจูบแล้วเก็บใส่กระเป๋าไว้อย่างดี ตั้งแต่กลับมาจากบ้านรอบนี้แม่งเปลี่ยนไปเยอะ แบคฮยอนยังสงสัยว่าแม่มันเอาอะไรให้กินรึเปล่าถึงได้เป็นแบบนี้ ตอนแรกมันก็บอกว่าลู่ฮานทำมัน เขาก็คิดว่ามันโดนอะไร นั่งฟังไปนั่งฟังมาลู่ฮานเค้าก็อยู่ของเขาเฉยๆ มันนั้นแหละไปยุ่งกับเค้าเอง แถมไปขโมยรูปจากเฟสบุ๊คลู่ฮานมาแปะเต็มห้อง นี้ขนาดในห้องน้ำเมื่อเช้าเค้ายังเจอรูปลู่ฮานอยู่ที่กระจกแม่งไม่ถามเค้าสักคำว่า เต็มใจไหม มันบอกว่านี้อนาคตเพื่อนสะใภ้เดี๋ยวก็ต้องย้ายมาอยู่ห้องเดียวกันแล้วก็บลาๆๆๆ ของมันไปเรื่อย
เอาจริงปะครับ เดี๋ยวนี้เซฮุนมันอาการหนักกว่าไอ้เอ๋อชานยอลแล้วละ...
“แบคฮยอนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน วันนี้มาเช้าน๊า ไม่ได้เจอกันเสาร์อาทิตย์คิดถึงเราไหม นี้ๆๆๆๆ เราเอาซาลาเปามาฝาก อร่อยนะมากินกันเหอะ ขอโทษนะที่เราไม่ได้โทรหา.คือหม่ามี๊เราไม่ชอบให้คุยโทรศัพท์อ่า ถึงจะเป็นแฟนก็เหอะเอาไว้วันหลังเราจะเมลไปหานะ นี้ๆแต่อย่ามัวแต่พูดสิ มากินซาลาเปาเดี๋ยวหาร้อนหมด”
นั้นไง................................. \(-_-)/
พูดปุ๊บมาปั๊บตายยากบรรลัยไอ้ห่าที่ชื่อปาร์คชานยอลเนี้ย....
“กูไม่กิน กูไม่หิว โว๊ยยยย แล้วใครไปเป็นแฟนมึงหุบปากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกไป๊ชิ่วๆไปไกลๆจากโต๊ะกูกูจะลอกการบ้านนนนนนนนนนนนนนนน”
“อ้าวนี้เซฮุนไม่ได้บอกหรอว่าเราจะย้ายมานั่งตรงนี้ อย่าทำเป็นเขินน๊าแบคฮยอนนนนนน แหมม นั่งกับเราอะดีน๊าเราสัญญาว่าจะไม่แตะต้องตัวแบคฮยอนเลย จริงๆนะเราไม่รุ่มร่ามม แหะๆๆๆ แต่ถ้าแบคฮยอนอยากให้เราจับเราก็จะจับนะ คึคึคึคึคึคึ”
ชานยอลพูดพร้อมกับเอาหัวไถโต๊ะเรียนไปมาอย่างเขินอาย จนผมฟูๆของมันครูดไปครูดมากับโต๊ะ พร้อมกับเอามือทุบโต๊ะอย่างเขินอาย ทั้งห้องหันมามองแบคฮยอนกับชานยอลที่ตอนนี้นั่งข้างกันพร้อมกับพากันซุบซิบ ส่วนต้นเหตุเซฮุนที่ไปนั่งอยู่ข้างๆลู่ฮานที่ทำหน้าเบื่อหน่าย กลับไม่มีปฎิกิริยาที่ทิ้งเพื่อนไซส์มินิให้นั่งกับปาร์คชานยอลเลยสักนิด
ตอนแรกกูก็แค่ว่ามึงบ้านะชานยอล แต่ตอนนี้มึงโรคจิตเลยละ ไอ้ห่าเอ้ยยยยยยยยยย T ^ T
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ไอ้โรคจิตตตตตตตตตตตตตตตตอย่ามายุ่งกับกูววว ไอ้เหี้ยฮุนมึงกลับมานั่งตรงนี้เดี๋ยวนี้ กลับม๊า!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
Talk : ตอนนี้เป็นคิวของไคโด้บ้างคะ ตอนหน้าอยากได้เป็นโมเม้นคู่ไหนกันบ้างคะ 555555555555555+ ขอบคุณคนที่ตามอ่านมาตลอดนะคะ ขอบคุณสำหรับเม้นด้วย เป็นตัวช่วยให้ฟิคป่วงๆเรื่องนี้เดินหน้าต่อไป รักนะคะ จุ้บบ <3
ความคิดเห็น