คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 2
ใช้เวลาไม่นานทั้งสามคนพี่น้องก็เดินมาถึงหน้าห้องพักผู้ป่วยของบุคคลปริศนาผู้นั้น เมื่อได้เปิดประตูเข้าไปก็พบพยาบาลคนหนึ่งอยู่ในห้องด้วย
"คือว่า ฉันเอาของๆคนไข้มาให้นะค่ะ นี่เป็นของที่ติดตัวคนไข้มาค่ะ" พูดจบพยาบาลก็ยื่นแหวนวงหนึ่งมาให้ซอฮยอนแล้วก็เดินออกจากห้องไป
เมื่อซอฮยอนมองแหวนที่อยู่ในมือตนเองก็พบว่าเป็นแหวนสีเงินเรียบๆสลักคำว่า 'IMYOON' เอาไว้
"มันแปลกๆนะเนี่ย ทั้งกระเป๋าสตางค์ ทั้งโทรศัพท์โดนเอาไปหมดแต่ทำไมแหวนที่ดูราคาแพงแบบนี้ทำไมไม่เอาไป" ซูยองพูดขึ้นมาด้วยความสงสัย
ใช่…มันแปลกมากเหมือนว่าคนพวกนั้นจงใจที่จะเอาไปแต่ของที่บ่งบอกว่าเธอคนนี้เป็น
ใครมาจากไหนไม่ได้ตั้งใจที่จะเอาของมีค่าไปซอฮยอนเองนั้นก็คิดเหมือนกับซูยองนั่นแหล่ะ…
"แล้วเราจะรู้ไหมเนี่ยว่าเธอคนนี้ เป็นใครมาจากไหน" ยูริพูดขึ้นมาบ้าง
"ก็คงต้องรอให้เธอฟื้นขึ้นมาก่อนแล้วค่อยถาม แต่ถ้าให้พี่เดาก็เห็นได้ชัดเลยว่าน่าจะเป็นคนที่น่าจะเป็นคนมีตังค์อยู่" เสียงของแทยอนได้ดังขึ้นทางด้านหลังของทั้งสามคน
"อ้าวพี่แท มาตั้งแต่เมี่อไรเนี่ย เข้ามาไม่ให้ซุ่มไม่ให้เสียงเลย” ซูยองบ่นนิดๆ
“ แล้วทำไมพี่แทถึงรู้ล่ะคะ”น้องเล็กถามออกไปด้วยความสงสัย
เป็นใครๆก็สงสัยทั้งนั้นแหล่ะเพราะผู้หญิงคนนี้ไม่มีของติดตัวที่บ่งบอกว่าเป็นใครหรือมาจากไหนได้เลย
"ก็ดูเสื้อผ้าไง ทั้งเสื้อ กางเกงหรือจะเป็นรองเท้าก็แบรนด์เนมทั้งหมด ถ้าไม่รวยไม่มีทางซื้อมาใส่หรอก ของแพงๆแบบนี้น่ะ"
ก็จริงอย่างที่แทยอนว่านั่นแหล่ะ คนๆนี้แต่งตัวดีสุดๆ ดูยังไงๆก็ต้องเป็นคนรวยน่าดูเลย
"แต่ก็มีอย่างหนึ่งที่พี่ไม่เข้าใจมันดูแปลกๆน่ะ" แทยอนพูดพร้อมกับทำสีหน้าครุ่นคิด
"อะไรเหรอพี่ ฉันว่าไม่เห็นจะแปลกตรงไหนเลย" ซูยองเอ่ยขึ้นมาค้าน
ด้วยความเป็นคนที่ไม่ชอบคิดอะไรเยอะ จึงไม่สงสัยในเรื่องที่บางครั้งอาจจะดูเล็กน้อยจนเกินไป ซึ่งแตกต่างจากพี่ใหญ่ของบ้านที่มีนิสัยชอบคิดมาก สงสัยในทุกเรื่อง และยังฉลาดเป็นกรดจึงไม่แปลกเลยที่เขาจะชอบสงสัยและพยายามที่จะหาคำตอบในเรื่องที่คนอื่นไม่ได้อยากจะรู้นัก หรืออาจไม่ได้ติดใจสงสัยอะไรเลยด้วยซ้ำ
"ก็พี่ว่า พี่ก็อยู่ในวงการธุรกิจมาสักพักแล้วนะแต่ทำไมพี่ถึงไม่คุ้นหน้าคนๆนี้เลย ไม่ใช่สิไม่เคยเห็นเลยต่างหาก"
เพราะแทยอนนั้นเป็นประธานบริษัทยักษ์ใหญ่ของเกาหลีแล้วก็เป็นคนบ้างานมาก(จนเกินไป)ดังนั้นเขาจะต้องรู้จักนักธุรกิจที่ดังๆหรือนักการเมืองที่มีชื่อเสียงต่างๆมากมายรวมทั้งลูกหลานของบุคคลเหล่านั้นด้วย
"แต่อีกสักพักก็รู้เองแหล่ะ กลับบ้านกัน รู้ไหมน้องซอๆทำให้พี่ผิดนัดกับน้องยูอีเลยอ่า"
ในที่สุดคาสโนว่าอย่างคุณควอนยูริก็พูดออกมา
"ไม่ต้องมาพูดเลยพี่ยูริ แล้วยูอีนี่ใครกัน"ซอฮยอนพูดตอบด้วยเสียงที่แอบโหดนิดๆ
"อุ๊บส์ หลุดปากๆ เอ้ย ไม่ใช่ๆคือพี่หมายถึงรุ่นน้องน่ะเค้าเดือดร้อน พี่ก็เลยช่วยไง"
ยูริเริ่มแถไปเรื่อยๆเพราะคาสโนว่าคนนี้รู้ถึงนิสัยของน้องสาวคนเล็กดีว่าไม่ชอบคนเจ้าชู้มากแค่ไหน ถ้าให้รู้ก็ต้องเลิกเพราะเขาไม่เคยขัดใจน้องสาวคนนี้เลยสักครั้งเดียว
"พี่ยูลค่ะสีข้างถลอกหมดแล้วล่ะค่ะ เลิกเดี๋ยวนี้เลยนะไม่งั้นซอจะโกรธจริงๆด้วย"
ซอฮยอนพูดพร้อมกับเอามือกอดอกและยังทำหน้านิ่งๆอีก ซึ่งทกุคนก็รู้ดีว่าเมื่อไรแสดงท่าทางแบบนี้ออกมาก็แสดงว่าเจ้าตัวนั้นหงุดหงิดและโกรธมากขนาดไหน
"ค่าา น้องสาว พี่จะเลิกแล้ว" (แค่คนนี้อ่ะนะ) ยูริแอบต่อประโยคเองในใจ
แทยอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอากับน้องคนรองเพราะงานของยูริเองนั้นไม่ได้น้อยกว่าตัวของเธอเองกับซูยองแต่เจ้าตัวก็ยังมีเวลาไปจีบหญิงอีก
แล้วทั้งหมดก็พากันกลับบ้านหรือจะเรียกว่าคฤหาสถ์ก็ได้เพราะมันใหญ่กว่าบ้านธรรมดาทั่วๆไปอยู่มาก
ในห้องของซอฮยอน….
ซอฮยอนกำลังยืนอยู่ริมระเบียงให้ลมโกรกผ่านใบหน้าของเธอไป ความคิดของเธอในตอนนี้มีแต่เรื่องของผู้หญิงคนนั้น
'คุณเป็นใครชั้นยังไม่รู้จักเลยแต่ทำไม…ชั้นต้องเป็นห่วงคุณแล้วก็…คิดถึงคุณด้วยน่ะ’
ยิ่งคิดก็ยิ่งงงและยังเครียดอีกต่างหากเธอจึงสะบัดหัวไล่ความคิดที่อยู่ในหัวออกไปแล้วจึงเดินเข้าไปในห้องนอนที่ค่อนข้างเหมือนห้องนอนเด็กเพราะมีตัวการ์ตูนเคโรโระอยู่เต็มห้องและด้วยความเหนื่อยและเพลีย ไม่นานเธอก็เข้าสู่ห้วงนิทราในที่สุด
---------------------------------------------
ความคิดเห็น