คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 13
"นี่เธอ!!! มันหนักนะ"
ซูยองพูดกับร่างเล็กที่โยนถุงกระดาษใบโตที่เขาคิดว่าคงจะเป็นพวกเสื้อผ้า กระเป๋าหรือไม่ก็รองเท้าอะไรประมาณนั้น ซึ่งตอนนี้มันมีถุงเกือบสิบถุงอยู่ในมือร่างสูง
"ก็คุณตัวโตกว่าก็ต้องเป็นคนถือสิ"ซันนี่พูดอย่างไม่คิดอะไรแล้วรีบเดินต่อไป ทิ้งให้ซูยองกัดฟันกรอดอยู่ข้างหลัง
'นี่ฉันไม่ใช่คนรับใช้ของเธอนะยัยเตี้ย!!!'///ความคิดซูยอง
ร่างสูงนึกไปถึงข้อความของคนตัวเล็กที่ส่งมาจนทำให้เขาต้องออกมาทำตัวเป็นคนรับใช้แบบนี้
'ฉันกำลังจะไปซื้อของที่ห้างXYZ มารับด้วย ถ้าไม่มาฉันจะฟ้องแม่ของคุณว่าเมื่อคืนคุณไปเที่ยวผับ'
สาบานได้ว่าซูยองอยากจะฆ่าตัวตายเมื่อเห็นข้อความนี้ ถ้าเป็นพ่อหน่ะเขาไม่แคร์หรอก แต่สำหรับคุณแม่นั้นเป็นคนที่เขารักมากและไม่อยากทำให้ท่านไม่สบายใจ เขาเลยต้องยอมมาเป็นเบ๊ของยัยนี่
ร่างสูงนั้นเกลียดยัยคู่หมั้นคนนี้มากจริงๆ แต่สุดท้ายเขาก็ต้องตามคนตัวเล็กกว่า(เยอะ)ไปอย่างไม่มีทางเลือก...
.
.
.
.
.
ส่วนยูริและทิฟฟานี่หลังจากที่ทั้งคู่ดูหนังจบแล้วก็เป็นเวลาเย็นพอดี เลยเลือกที่จะออกมาหาอะไรทานเป็นอาหารเย็นที่ห้าง
..แต่ก่อนที่จะเข้าร้านอาหารนั้น ร่างบางก็เดินเข้าไปเลือกซื้อเสื้อผ้าแฟชั่น ซึ่งยูริก็ขอยืนรออยู่ด้านนอกร้าน เพราะคิดว่าเข้าไปก็เกะกะคนรักเสียเปล่าๆ
ร่างสูงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อที่จะเล่นเกมส์ฆ่าเวลา แต่สายตาของเขานั้นบังเอิญไปปะทะกับอะไรบางอย่างที่ตกอยู่บนพื้น ยูริก้มลงเก็บก็พบว่ามันคือโทรศัพท์เครื่องหรูเลยตัดสินใจเก็บมันใส่กระเป๋ากางเกงไว้แล้วกะจะเอาไปส่งให้สนานีตำรวจหรือไม่ก็รอให้เจ้าของโทรมา
.
.
"เสร็จแล้วค่ะยูล ไปกันเถอะนะคะ"
ร่างบางเดินออกมาจากร้านเสื้อผ้าเอ่ยบอกร่างสูง
ก่อนที่ยูริจะคว้าถุงกระดาษที่อยู่ในมือของคนรักมาถือเอาไว้เสียเองที่มือข้างหนึ่งแล้วใช้มืออีกข้างประสานกับมือของร่างบาง..
ไม่นานทั้งคู่ก็เลือกร้านอาหารได้ และแน่นอนว่ายูรินั้นต้องตามใจทิฟฟานี่อยู่แล้ว
ไม่นานนักทั้งสองก็รับประทานอาหารเย็นเสร็จก็ตัดสินใจกลับคอนโดเลย..
.
.
.
.
เมื่อกลับมาถึงคอนโด ทิฟฟานี่ก็รีบเข้าไปอาบน้ำเพราะตั้งแต่เธอลงจากเครื่องบินมาก็ยังไม่ได้ชำระร่างกายเลยสักครั้ง ส่วนยูริก็ไปนั่งอยู่ที่โซฟาและหยิบนิตยสารมาอ่านรอคนรัก
ร่างสูงอ่านนิตยสารได้ไม่นานนักก็มีเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของเขาดังขึ้นเลยวางนิตยสารที่อยู่ในมือแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงเพื่อหยิบเครื่องมือสื่อสาร
.
.
แต่..
.
.
หน้าจอโทรศัพท์ของเขานั้นมืดสนิท ไม่มีวี่แววของสายเรียกเข้าใดๆทั้งสิ้น
เอ๊ะ!!!นี่มันไม่ใช่เสียงเรียกเข้าของเขานี่ แล้วทำไมเสียงนั้นยังดังอยู่ล่ะ!!!
สมองของร่างสูงกำลังคิดถึงเรื่องเสียงอันผิดแปลกไปจากเดิมพร้อมๆกับมือที่กำลังค้นหาที่มาของเสียงนั่น
แต่แล้วเขาก็สัมผัสได้ถึงวัตถุบางอย่างที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงอีกข้าง
ยูรินึกขึ้นได้แล้วว่าก่อนหน้านี้เก็บโทรศัพท์เครื่องหนึ่งได้เลยรีบหยิบมันออกมาก่อนจะรีบกดปุ่มรับสายทันที
"ขอโทษนะคะ คุณคือคนที่เก็บโทรศัพท์ของฉันได้ใช่มั้ยคะ?" อีกฝ่ายที่ร่างสูงคาดว่าคงจะเป็นเจ้าของเครื่องมือสื่อสารที่แนบใบหูเขาอยู่เอ่ยถาม
"ใช่ค่ะ พอดีฉันเก็บได้ที่ห้างน่ะค่ะ มันหล่นอยู่หน้าร้านเสื้อผ้าอ่ะค่ะ"
"คุณจะคืนให้ฉันได้ยังไงคะ?" น้ำเสียงอีกคนดูจริงจัง ก็แน่ล่ะ โทรศัพท์ราคาแพงขนาดนี้ ใครก็หวงทั้งนั้นแหล่ะ
"เอ่อ...คุณพอจะรู้จักควอนกรุ๊ปมั้ยคะ?" ยูริหาสถานที่ๆอีกฝ่ายน่าจะรู้จัก
"รู้จักค่ะ" แน่ล่ะ ใครจะไม่รู้จักควอนกรุ๊ป บริษัทเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์ที่ใหญ่เป็นต้นๆของประเทศมั่งล่ะ
"งั้นพรุ่งนี้คุณไปที่ควอนกรุ๊ปนะ แล้วบอกพวกประชาสัมพันธ์ว่ามาหายูล เดี๋ยวพวกเขาจะพามาหาฉันเอง"
"โอเคค่ะ งั้นพรุ่งนี้ตอนเที่ยงๆฉันจะเข้าไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่ช่วยเก็บไว้ให้ ฉันไม่กวนคุณแล้วหล่ะค่ะ แค่นี้นะคะ" แล้วสายก็ตัดไป
เมื่อจบบทสนทนาระหว่างเขาและเจ้าของโทรศัพท์แล้ว ร่างสูงเลยเดินไปเก็บโทรศัพท์เจ้าปัญหาไว้ในกระเป๋าใส่เอกสารสำหรับเอาไปทำงานพรุ่งนี้ ที่เอาใส่ไว้ในนี้ไม่ใช่อะไรหรอกนะ เขาหน่ะ 'กันลืม' ต่างหาก
.
.
"ฟานี่เสร็จแล้ว ยูลไปอาบน้ำต่อเลยนะจะได้นอนไวๆ พรุ่งนี้ยูลต้องไปส่งฟานี่ด้วยนะ"ทิฟฟานี่พูดกับคนรักเมื่อเธอออกมาจากห้องน้ำแล้ว
"รับทราบค่ะ เจ้าหญิงของยูล"ร่างสูงพูดพร้อมรอยยิ้มอบอุ่นที่เป็นเหมือนทุกครั้งแล้วยูริก็เข้าไปอาบน้ำตามคำสั่งของสุดที่รัก
หลังจากนั้นไม่นานร่างสูงก็ออกมาจากห้องน้ำและเดินเข้าไปนอนบนเตียงกับร่างบาง ทั้งสองเข้าสู่ห้วงนิทราไปพร้อมๆกัน โดยที่ทิฟฟานี่นั้นอยู่ในอ้อมกอดของยูริ...
.
.
.
.
เช้าวันต่อมา~
ยูริขับรถไปส่งคนรักที่บ้านของตัวเองแล้วค่อยมาที่บริษัทโดยก่อนที่จะขึ้นไปที่ห้องทำงานนั้นเขาไม่ลืมที่จะบอกประชาสัมพันธ์ข้างล่างไว้
"ถ้ามีคนบอกว่ามาหายูลให้พาขึ้นไปข้างบนเลยนะคะและก็โทรบอกยูลด้วย แล้วถ้ายูลมีประชุมก็ให้รอที่ห้องทำงานได้เลย"
"ได้ค่ะท่านรอง เอ่อ ท่านรองคะ วันนี้เลขาของท่านลาหยุดนะคะ"
คำพูดที่ได้ยินจากประชาสัมพันธ์นั้นทำให้ร่างสูงรู้สึกโล่งใจเป็นอย่างมากเพราะเขาไม่พร้อมจะเผชิญหน้ากับเจสสิก้า แต่ในใจลึกๆของร่างสูงก็เป็นห่วงเลขาสาวอยู่ไม่น้อยเลยทีเดียว
.
.
ตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงแล้ว แต่รองประธานบริษัทอย่างควอนยูริก็ยังไม่ได้ทานมื้อเที่ยงเพราะปกตินั้นจะเป็นเลขาของตนเองที่เข้ามาเตือนว่า 'นี่ถึงเวลาทานมื้อกลางวันแล้วนะคะ' หรือไม่ก็ 'ไปทานข้าวเดี๋ยวนี้เลยนะคะท่านรอง' พอไม่มีคำพูดแบบนี้ก็รู้สึกเหมือนขาดอะไรไปสักอย่าง
แต่เสียงโทรศัพท์ภายในห้องทำงานก็ดังขึ้นขัดความคิดของร่างสูงเสียก่อน
"มีคนมาหาท่านรองแล้วนะคะ เป็นผู้หญิงตัวเล็กๆ น่าจะอายุประมาณท่านรองเลยล่ะค่ะ"
ประชาสัมพันธ์ด้านล่างรายงานในสิ่งที่ตนเองพอจะสังเกตุได้ให้ร่างสูงฟัง
"ให้ขึ้นมาได้เลย"ยูริออกคำสั่งเมื่อเห็นว่าไม่ผิดกับความคิดของตัวเองเท่าไหร่นัก
ร่างสูงคิดว่าเจ้าของโทรศัพท์เครื่องหรูนี่ต้องเป็นผู้หญิงแน่นอนและน่าจะอายุไม่เยอะ เพราะเสียงที่คุยกันทางโทรศัพท์เมื่อวานนั้นไม่น่าจะเป็นเสียงของคนอายุเยอะได้
ไม่นานนักก็มีหญิงสาวร่างเล็กเปิดประตูห้องทำงานของเขาเข้ามา
"นี่ค่ะโทรศัพท์ของคุณ" ยูริพูดอย่างไม่อ้อมค้อมและยื่นโทรศัพท์ให้อีกฝ่ายทันที
"ขอบคุณอีกครั้งนะคะที่ช่วยเก็บเอาไว้ให้"
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ มันเป็นเรื่องที่ควรจะทำอยู่แล้ว เอ่อ..คุณนั่งตรงนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวฉันจะไปหาอะไรมาให้ทาน"ร่างสูงพูดจบก็ลุกขึ้นออกจากห้องไปโดยไม่ฟังเสียงคัดค้านของหญิงสาวร่างเล็กเลยสักนิด
'แค่นี้เธอก็เกรงใจเขาคนนี้จะแย่อยู่แล้ว'
ร่างเล็กกวาดตามองรอบห้องทำงานของร่างสูงก็เดาได้ทันทีว่าจะต้องเป็นคนที่มีตำแหน่งค่อนข้างสูงเลยล่ะถึงมีห้องที่หรูหราขนาดนี้ แต่สายตาของร่างเล็กนั้นไปปะทะกับป้ายชื่อที่อยู่บนโต๊ะที่ทำให้เธอตกใจไม่น้อย
'รองประธานบริษัท ควอนยูริ'
ร่างเล็กแทบจะเป็นลมเมื่อเห็นป้ายนี้ งั้นก็แสดงว่าร่างสูงคนเมื้อกี้นี้ก็คือท่านรองที่หลายคนพูดถึงว่าเป็นคนมีความสามารถและได้รับความไว้วางใจให้ดำรงตำแหน่งรองประธานตั้งแต่อายุยังน้อย
..แต่ทำไมถึงรู้สึกคุ้นชื่อคนๆนี้จังเลยนะ..
"มาแล้วค่ะ กาแฟแก้วนี้ฉันชงเองนะคะ มันอาจจะไม่ค่อยถูกปากสักเท่าไหร่ พอดีว่าวันนี้เลขาของฉันไม่อยู่ก็เลยต้องทำเองแบบนี้ล่ะค่ะ" ยูริพูดไปพร้อมกับส่งถาดเล็กที่มีถ้วยกาแฟและคุ้กกี้หลายชิ้นวางอยู่ไปให้
"ว่าแต่คุณชื่ออะไรเหรอคะ?"ร่างสูงพูดขึ้นเมื่อนึกขึ้นได้ว่ายังไม่รู้จักอีกฝ่ายเลยสักนิด
"เอ่อ..ฉัน.."
.
.
"ยูลคะ ฟานี่ซื้อขนมมาฝากด้วยล่ะ"
ยังไม่ทันได้แนะนำตัวก็มีหญิงสาวร่างบางเดินเข้ามาในห้องของยูริ ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก..ก็แฟนสาวสุดที่รักของเขานั่นแหล่ะ
ร่างบางไม่ใช่แค่พูด แต่สาวเท้าเข้ามานั่งลงบนตักของร่างสูงประหนึ่งจะประกาศให้หญิงสาวตรงหน้ารับรู้ว่า 'คนนี้น่ะ ของฉัน!!!'
แต่เมื่อทิฟฟานี่จะหันไปยิ้มเหยียดๆตามประสาคนขี้หวงและขี้หึงให้กับสาวร่างเล็กนั้นก็ทำให้เธอตกใจอย่างที่สุด
..และดูเหมือนว่าอีกคนก็ดูจะตกใจมากพอๆกัน
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้เจอกันนานถึงสี่ปีที่เธอไปเรียนที่อเมริกาก็ตามที แต่จะยังไงก็ตาม..มิตรภาพของคำว่า 'เพื่อน' ก็ไม่มีวันสิ้นสุดลงอยู่แล้วสำหรับพวกเธอ...
"ซ..ซันนี่/ฟ..ฟานี่!!!"
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Happy25thSooyoungDay!!!! สุขสันต์วันเกิดนะไอ้โย่ง กร้ากกก
ข้ากลับมาแล้วววววว ฮุฮิ จริงๆแต่งจบได้สักพักแล้วล่ะแต่ไม่มีเวลาลง ก็เลยถือโอกาสลงฉลองวันเกิดซูยองซะเลย ต่อไปอัพทุกวันเกิดโซชิดีมะ? งั้นตอนต่อไปเจอกันวันที่9มีนาน้าทุกคนนน(ล้อเล่น) แต่ช่วงนี้ไม่ค่อยมีเวลาแต่งเลย การบ้านเพียบ- -” และยังต้องอ่านนส.สอบเข้าเตรียมอีก(ไรด์อยู่มอสามเด้อออ//ใครถาม) ดังนั้นจึงขออนุญาตดอง ไม่สิ...อาจจะหายไปนานนิสนึงง บางทีอาจจะหลังสอบเตรียมนะเคอะ รอกันหน่อยน้า
ปล.เห็นเม้นแล้วดูเหมือนเชียร์ให้จบยูลสิกแฮะ เริ่มมีความคิดอยากทรยศรีดเดอร์ขึ้นมาเล็กๆ555
ปล.2 รักคนอ่านรักคนเม้น^^
ความคิดเห็น