คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 4
หลังจากนั้นก็ได้เรียกคุณหมอเข้ามาตรวจร่างกายของร่างโปร่ง
เวลาผ่านไปไม่นานคุณหมอนั้นก็ได้เรียกสี่พี่น้องเข้าไปคุยเรื่องผู้ป่วย
"เธอเป็นยังไงบ้างค่ะ คุณหมอ" แทยอนถามคุณหมอด้วยสีหน้าเรียบๆ
"โดยรวมก็อาการปกติดีครับ ไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง เว้นก็แต่ว่า….
คนไข้มีอาการความจำเสื่อมครับ"
"หา!!!ความ-จำ-เสื่อม"ทั้งสี่ถึงกับพูดออกมาอย่างพร้อมเพรียง
ไม่เว้นแม้แต่ซอฮยอนที่สุดแสนจะเรียบร้อยหรือแทยอนพี่ที่สุดแสนจะเงียบขรึม
"เอ่อ...ใช่ครับ" คุณหมอถึงกับตอบเสียงค่อยเมื่อได้ยินพลังเสียงของสี่พี่น้อง
เมื่อทุกคนได้คุยรายละเอียดของอาการสักพักก็ออกจากห้องของคุณหมอ แล้วก็เข้าไปในห้องพักของคน"ความจำเสื่อม'
เมื่อเข้าไปในห้องก็เจอคุณความจำเสื่อมนั่งอยู่บนเตียงของคนไข้
"นี่เธอน่ะ ถ้าหายแล้วก็ไปอยู่ที่บ้านของพวกเราจนกว่าความทรงจำจะกลับมาก็แล้วกันนะ" แทยอนพูดพร้อมกับมองหน้าคนที่นั่งอยู่บนเตียง
"เอ่อ ไม่เป็นไรหรอกค่ะฉันไม่อยากเป็นภาระพวกคุณหรอกนะคะ ปล่อยฉันไปเถอะค่ะ"
คนป่วยพูดออกมา
"ไม่เป็นไรหรอก พวกเราเต็มใจที่จะช่วย " แทยอนพูดโน้มน้าวอีกครั้ง
"แต่ฉันไม่รู้จะไปอยู่กับคุณใน ฐานะอะไรหรอกนะคะ" คนป่วยก็ยังค้านอยู่อย่างนั้น
"ไปอยู่ด้วยกันเถอะน่า อย่าคิดมากเลย"ซูยองที่เริ่มเซ็งกับความดื้อจึงพูดโน้มน้าวอีกคน
"แต่ฉันรู้แล้วว่าจะให้เธอมาอยู่กับเราในฐานะอะไร"
ยูริที่เงียบมานานก็พูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มมุมปากที่พากันให้ทุกคนแปลกใจ
"ยังไงอ่ะ พี่ยูล"ซูยองที่ถามคำถามที่มีคำตอบเป็นสิ่งที่ทุกคนในที่นี้อยากรู้
ยูริยกยิ้มขึ้นก่อนที่จะตอบ"ก็ตอนนี้น่ะบริษัทของพวกเรากำลังยุ่งใช่ไหมล่ะ"
ทั้งสองพี่น้องก็พยักหน้าเป็นเชิงบอกว่าเข้าใจ ก็แน่ล่ะบริษัทตอนนี้งานเยอะมากจริงๆ
"แล้วก็ทำให้พวกเราไม่ค่อยมีเวลาว่างกันใช่ไหม"
"พูดอีกก็ถูกอีกนั่นแหล่ะพี่ยูล แต่มันเกี่ยวกับเรื่องนี้ยังไงเนี่ย"ซูยองฟังแล้วถึงกับงงยิ่งกว่าเก่าอีก
"ก็ตอนนี้น้องซอก็เรียนหนักไปก็เช้า กลับก็ดึก แล้วคนดูแลก็ไม่มีอีก ถูกมั้ย"
"อย่าบอกนะว่า....."ทกุคนเมื่อเห็นความคิดส่วนหนึ่งของยูริแล้วก็พอจะเดาได้
"ถูกต้องแล้วล่ะพี่จะให้คนๆนี้มาเป็นคนดูแลน้องซอไง"
ว่าแล้วเชียวว่าต้องเป็นอย่างนี้ ทุกคนที่เหลือได้แต่นึกในใจ
"เออ แต่ก็ดีเหมือนกันนะจะได้มีคนดูแลซอฮยอน"แทยอนพูดหลังจากครุ่นคิดสักพัก
"งั้นตกลงนะ อืม แล้ว...เธอ จะมีข้อให้ปฎิเสธอีกไหม"
ทุกคนมองกันไปที่ร่างโปร่งอย่างพร้อมเพรียง
"งั้นก็ได้ค่ะ ฉันตกลง" พูดพร้อมกับถอนหายใจเบาๆ
'ก็เล่นจ้องกันซะขนาดนี้ จะไม่ตกลงได้ไงล่ะ เฮ้อ' คนป่วยแอบเถียงในใจเบาๆ
"’งั้นเดี๋ยววันที่เธอออกจากโรงพยาบาลฉันจะมารับไปอยู่ในบ้านของเราเอง"
แทยอนนั้นพูดสรุปเองเสร็จสรรพโดยไม่ปล่อยให้ใครพูดแทรกได้เลย
"งั้นเรามาแนะนำตัวกันดีกว่า จะได้รู้จักกันไว้" ยูรินั้นพูดอย่างอารมณ์ดี
"ฉันชื่อยูริ เรียกพี่ยูลก็ได้ เพราะพี่น่าจะแก่กว่าเธอ" เมื่อแนะนำตัวก็เปลี่ยนสรรพนามที่ใช้ในทันที
"ส่วนฉันแทยอน" แทยอนกล่าวแนะนำตัวเองอย่างทั้งห้วนทั้งสั้น
"โห่ พี่แท พี่พูดอย่างนี้ไง คนถึงได้กลัวพี่กันหมด อ้อ ฉันชื่อซูยอง เรียกซูหรือหยองก็ได้"
ซูยองเอ่ยแนะนำตัวยังไม่วายแซวพี่สาวจอมเก็กอีก
"พูดมากน่า ไอ้ซู ส่วนนั่นคนที่เธอจะต้องดูแล"
แทยอนพูดพร้อมพยักเพยิดไปทางบุคคลที่ชื่อว่า ซอฮยอน
"สวัสดีค่ะพี่ ฉันชื่อซอฮยอน จะเรียกซอก็ได้ค่ะ"
พูดพร้อมยิ้มให้อย่างน่ารักทำเอาคนมองถึงกับเพ้อไปเลยทีเดียว
"ว่าแต่น้องก็จำชื่อตัวเองไม่ได้ไม่ใช่เหรอ งั้นหาชื่อเรียกแทนไปก่อนก็แล้วกัน"
แน่นอนว่าคนที่ใช้สรรพนามอย่างนี้มีแค่ยูริคนเดียวเท่านั้น
"แล้วจะตั้งว่าอะไรล่ะพี่ยูล เอาชื่อผู้หญิงพี่สักคนสิ มีให้เลือกเพียบเลย"
เมื่อซูยองพูดออกมาอย่างนี้เลยทำให้ยูริตวัดตาขวางใส่ซูยองทันที
"เอาอย่างนี้ไหมค่ะก็พี่เค้ามีแหวนสลักว่าอิมยุนเราก็เรียกว่าพี่อิมยุนสิค่ะ"
ซอฮยอนตัดสินใจยุติสงครามย่อมๆของพี่ทั้งสองที่กำลังจะเกิดขึ้น
"แต่พี่ว่าอิมยุนมันยาวไปนะ เอายุนเฉยๆดีกว่าจะได้สั้นๆ" ซูยองพูด
"งั้นพวกพี่จะเรียกน้องว่ายุนนะ น้องยุน"พูดพร้อมขยิบตาให้คงไม่มีใครนอกจากยูริ
หลังจากนั้นก็คุยรายละเอียดอีกนิดหน่อยแล้วพี่น้องทั้งหลายก็ได้ขอตัวกลับบ้านเพื่อไปพักผ่อน
กลางดึกในคืนนั้น..
คนที่อยู่ในชุดผู้ป่วยอย่างอิมยุนนั้นกำลังนอนมองท้องฟ้าและดวงดาวมากมายเต็มท้องฟ้าผ่านทางกระจกที่กั้นระหว่างห้องกับระเบียงพลางครุ่นคิดถึงเรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้น
'ฉันเป็นใครกันแน่ แล้วทำไมฉันถึงมีสภาพเป็นอย่างนี้ ใครเป็นคนทำแล้วทำเพื่ออะไร'
คิดไปคิดมาก็นึกถึงใบหน้าของคนที่ได้ช่วยเธอเอาไว้อย่าง ซอฮยอน
'เธอคือใครกันนะ ทำไมเมื่อฉันเห็นเธอ ฉันถึงใจสั่นทุกที นี่ฉันเป็นอะไรไปเนี่ย'
อิมยุนพยามสบัดหน้าเพื่อที่จะไล่ความคิดพวกนั้นออกไปจากมโนภาพและเข้าสู่ห้วงนิทรา
แต่...ไม่มีใครรู้ในอีกมุมหนึ่งของเมือง ภายใต้โกดังร้างมีชายชุดดำประมาณ5-6คน
กำลังก้มหน้ารายงานอะไรบางอย่างกับชายหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่ง
เมื่อรายงานเสร็จชายหนุ่มก็ถึงกับอารมณ์เสียอย่างมากตามด้วยเสียงจากแรงถีบของชายคนนั้นที่ถีบเหล่าชายชุดดำ
"โถ่เว้ย!!!!แค่ผู้หญิงคนเดียวยังจัดการไม่ได้ พวกแกเนี่ยเลี้ยงเสียข้าวสุกจริงๆเลย"
"อะ..โอ้ย..แล้วนายน้อยจะทำยังไงล่ะครับ"ชายชุดดำคนหนึ่งพูดขึ้น
"ไม่ว่าจะยากแค่ไหน หรือจะต้องพลิกแผ่นดินหาก็ต้องหาให้เจอ ไปได้!!!!!"
ชายหนุ่มพูดขึ้นด้วยสีหน้ามุ่งมั่น
"ครับ"แล้วชายชุดดำทั้งหมดก็รีบออกตามหาเธอคนนั้นในทันที
หลังเหล่าชายชุดดำทั้งหมดออกไปจากโกดังร้าง ชายหนุ่มก็ได้สถบออกมา
“ยังไง ฉันก็ต้องฆ่าเธอให้ได้ อิมยุนอา”
---------------------------------------
ความคิดเห็น