คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Chapter 3
เช้าวันต่อมา
ในห้องอาหารของคฤหาสน์หลังใหญ่ ซอฮยอนที่แต่งตัวเสร็จแล้วเพื่อเตรียมตัวที่จะไปเรียน เมื่อลงมาจากบันไดก็พบแทยอนกำลังนั่งทานอาหารเช้าอยู่
"พี่แทค่ะ พี่ซูตื่นหรือยังค่ะ" เธอถามพี่สาวด้วยเสียงที่สดใส
"น่าจะยังนะ ซอมีอะไรรึเปล่า" แทยอนถามกลับด้วยใบหน้านิ่งๆซึ่งนั่นก็เป็นใบหน้าปกติของเจ้าตัวอยู่แล้ว
"ซอจะบอกว่าพี่ซูไม่ต้องมารับนะค่ะ เพราะเดี๋ยวก่อนกลับซอจะแวะไป
เยี่ยมคนๆนั้นที่โรงพยาบาลก่อนนะค่ะ"ตอบพร้อมกับส่งยิ้มไปให้พี่สาวสุดที่รัก
"อืม พี่จะบอกให้ รีบกินข้าวเลยซอเดี๋ยวพี่ไปส่ง พอดีพี่ต้องไปทำธุระแถวนั้นพอดี แล้วอีกอย่างถ้ารอสองคนนั้น ซอคงจะต้องไปสายแน่ๆเพราะน่าจะอีกนานกว่าจะตื่น"
"ได้ค่ะ งั้นพี่แทไปรอในรถเลยนะค่ะ แล้วซอจะตามไป"
เมื่อเธอพูดจบแทยอนก็พยักหน้าน้อยๆแล้วก็เดินออกจากห้องอาหารไป
ไม่นานนักซอฮยอนก็เดินออกมาจากคฤหาสน์และไปขึ้นรถคันหรูของแทยอนเพื่อจะมุ่งหน้าสู่มหาวิทยาลัย
หน้าคณะแพทยศาสตร์
ใช้เวลาเพียงสักพักรถเฟอร์รารี่สีขาวรุ่นใหม่ล่าสุดของแทยอนก็จอดที่หน้าคณะซึ่งเป็นที่เรียนของน้องสาวคนนี้
"ซอไปก่อนนะคะพี่แท อย่าลืมบอกพี่ซูนะค่ะ"
"อืม ไม่ลืมหรอก งั้นพี่ไปก่อนนะ ตอนกลับๆดีๆนะ ถ้าไอ้ยูลหรือไอ้ซูมันว่างพี่จะบอกให้มารับ"
"ค่ะพี่แท"ซอฮยอนพูดพร้อมกับโบกมือให้พี่สาวสุดที่รักแล้วจึงเดินเข้าไป
พร้อมๆกับแทยอนที่ค่อยๆออกรถเพื่อไปทำธุระของตัวเองต่อ
เมื่อซอฮยอนได้เดินมาถึงโรงอาหารก็พบชอลลี่เพื่อนของตัวเองโบกมือให้เห็น
เมื่อมาถึงที่โต๊ะชอลลี่ก็รีบพูดออกมาทันที
"ซอ เรื่องงานฉันขอโทษจริงๆนะ " ชอลลี่พูดพร้อมทำหน้าตาน่าสงสารสุดๆ ซึ่งทำเอาคนจะโกรธๆไม่ลงกันเลยทีเดียว
"อืม ไม่เป็นไรหรอก เราเข้าใจ"พูดพร้อมกับส่งยิ้มให้เพื่อแสดงว่าไม่ได้โกรธเลยจริงๆ
"เฮ้อ โล่งอก งั้นเรารีบเข้าเรียนเถอะ เดี๋ยวจะสาย"
ซอฮยอนพยักหน้าเห็นด้วยกันกับชอลลี่แล้วทั้งสองรีบขึ้นไปเรียน...
เวลาเลิกเรียน….
ซอฮยอนรีบเก็บของเพื่อที่จะได้รีบไปที่โรงพยาบาล
"นี่ซอ วันนี้พี่สาวคนไหนจะมารับอ่ะ" เสียงชอลลี่ก็ดังขึ้นข้างๆเพราะเป็นที่รู้กันดีว่าทุกๆวันซอฮยอนจะมีพี่สาวสักคนมารับ
"วันนี้กลับเองน่ะ งั้นซอไปก่อนนะ บาย" แล้วซอฮยอนก็รีบเดินออกไปจากห้องเรียนทันที เมื่อซอฮยอนเดินออกไปแล้วชอลลี่ก็ได้พึมพำเบาๆว่า
"ยัยซอจะรีบไปไหนนะ รอกันก่อนก็ไม่ได้ เฮ้อออ"
ฝ่ายซอฮยอนก็ได้เดินมาเรียกแท็กซี่หน้ามหาวิทยาลัยที่ตนเองเรียนอยู่
"ไปโรงพยาบาล...ค่ะ"
สักพักใหญ่ๆแท็กซี่ก็ได้มาจอดหน้าโรงพยาบาล
ซอฮยอนก็รีบจ่ายค่าแท็กซี่แล้วเข้าไปในโรงพยาบาลทันที เธอเดินเข้าไปจนถึงห้องพักพิเศษซึ่งเป็นห้องที่คนๆนั้นพักอยู่
ทันทีที่เดินเข้าไปก็พบร่างโปร่งที่ยังไม่ได้สตินอนอยู่บนเตียง
เธอจึงเดินเข้าไปใกล้ๆ เมื่อมองดูดีๆก็จะเห็นว่าคนๆนี้เป็นคนน่าตาดีมาก
แม้ว่าจะมีผ้าพันแผลพันรอบศีรษะใบหน้าที่มีรอยฟกช้ำถึงจะไม่ได้มากแต่มันก็ไม่ได้น้อย ขาและแขนที่ใส่เฝือกอยู่ รวมทั้งบาดแผลตามตัวอีกเล็กไม่น้อยก็ตาม
ซอฮยอนได้แต่คิดว่าคนๆนี้น่าสงสารมากเพราะต้องมาเจอเหตุการณ์ร้ายๆแบบนี้
"คุณรีบฟื้นขึ้นมานะค่ะ ชั้นก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมต้องเป็นห่วงคุณขนาดนี้ด้วย
รีบๆตื่นขึ้นมาไวๆนะคะ"ซอฮยอนพึมพำเบาๆ
"งั้นชั้นกลับก่อนนะคะ ไว้วันพรุ่งนี้ ชั้นจะมาใหม่ หวังเอาไว้ว่าจะเห็นคุณฟื้นนะคะ"
ซอฮยอนพูดกับร่างที่ยังไม่ได้สติบนเตียงคนไข้
ต่อจากนั้นซอฮยอนก็เดินทางกลับบ้านโดยที่แทยอนให้คนขับรถมารับ...
ตั้งแต่วันที่เกิดเหตุการณ์นั้น
เหมือนเป็นกิจวัตรประจำวันที่ซอฮยอนจะต้องทำในทุกๆวัน
นั่นก็คือ..ต้องไปโรงพยาบาลเพื่อไปเยี่ยมคนที่ยังหมดสติอยู่และนี่ก็ผ่านมาห้าวันแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าร่างโปร่งจะฟื้นขึ้นมา
ในวันนี้เธอได้มาพร้อมกับพี่ๆอีกสามคน
"เฮ้อเมื่อไรจะฟื้นขึ้นมาซะทีน้า ถ้าไม่ฟื้นเราก็ไม่รู้สักทีว่าเธอเป็นใครและมันเกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงถูกรุมทำร้ายได้" คนอารมณ์ร้อนที่สุดอย่างซูยองได้แต่บ่นออกมา
เพราะไม่สามารถทำอะไรได้เลยนอกจากการรอเท่านั้น
โดยมีแทยอนและยูริมองอย่างเอือมๆในความใจร้อนของน้องสาว
"เลิกบ่นซะทีได้ไหม(ว่ะ) ไอ้ซูฉันรำคาญ "ในที่สุดยูริก็ฟังเสียงบ่นไม่ไหว ก็เลยต้องพูดออกมาด้วยความเซ็ง
"โห พี่ยูล ก็มันตั้งห้าวันแล้วนี่ ทำไมยังไม่ฟื้นอีก" ซูยองก็ยังบ่นต่อไป โดยไม่มีพัก
"นี่ซูแกดูน้องซอสิ ยังไม่บ่นสักคำ มาเยี่ยมทุกวันด้วย" ยูริพูดพร้อมกับมองไปยังน้องสาวที่นั่งอยู่บนเก้าอี้ข้างเตียงผู้ป่วย แล้วถ้าสังเกตุดีๆก็จะเห็นมือของน้องเล็กกำลังกุมมือร่างที่ไม่ได้สติอยู่ พี่ๆทั้งสามก็ได้แต่มองอย่างงุนงงเพราะซอฮยอนนั้นไม่เคยแสดงอาการที่ห่วงใครมากขนาดนี้มาก่อน
"นี่พี่แท ซอเค้าห่วงยัยนั่นขนาดนี้เลยเหรอ" ซูยองกระซิบถามพี่สาวคนโตเบาๆ
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน"แทยอนตอบซูยอง
และเมื่อหันไปทางยูริ ก็ส่ายหน้าเป็นเชิงบอกว่าไม่รู้เหมือนกัน
ในขณะที่ทั้งสาม กำลังซุบซิบกันอยู่ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น
"โอ๊ย "
ซึ่งไม่น่าจะเป็นเสียงพวกเธอทั้งสามแน่นอน
และก็ไม่น่าจะเป็นเสียงของน้องสาวคนสุดท้องด้วย ดั้งนั้น.......
"โอ๊ย เจ็บ.."
ใช่แล้ว…มันเป็นเสียงของคนที่อยู่บนเตียง ร่างนั้นพูดออกมาพร้อมกับเอามือจับศีรษะของตัวเอง ทำให้ทั้งสี่คนมาล้อมรอบเตียงคนไข้ทันที
"นี่เธอฟื้นแล้วเหรอ เป้นยังไงบ้าง" แทยอนถามร่างโปร่งที่ตอนนี้พอมีสติบ้างแล้ว
"คุณเป็นใคร รู้จักฉันด้วยเหรอ"ร่างโปร่งตอบคำถามด้วยคำถาม
"คือ...พวกเราเป็นคนที่ช่วยคุณไว้นะค่ะ"น้องเล็กอย่างซอฮยอนเป็นคนตอบ
แล้วคำถามที่คาดไม่ถึงก็ออกมาจากปากของร่างที่นอนอยู่บนเตียง
"เอ่อ..แล้วพวกคุณพอจะรู้ไหมว่า…..
ฉันเป็นใคร
"หาาาาาาาาา นี่อย่าบอกนะว่าตัวคุณไม่รู้ว่าคุณเป็นใคร"ซูยองพูดขึ้นอย่างตกใจ
ซึ่งคำตอบที่ได้ก็มีแต่การพยักหน้าเท่านั้น ….
------------------------------------------
ความคิดเห็น